Een revolutie kan snel lijken, maar is in werkelijkheid natuurlijk het begin van als het goed is een verbetering van omstandigheden, die jaren kan duren. De mensen die de revolutie zijn begonnen willen geen tijd verliezen en momentum bewaren. Ze willen dat bereiken waar ze de straat voor op gingen en waar sommigen het leven voor lieten. Hier in Egypte zijn er velen die vinden dat er nog te weinig echte veranderingen zijn, dat er nog te veel oude garde zit en dat te veel oude regels nog in werking zijn. De noodtoestand bijvoorbeeld. Hij is al sinds de dood van Saddat in werking, was korte tijd uitgeschakeld maar is na de aanval op de Israëlische Ambassade weer in volle werking. Vandaag ging men dus de staat op, om een definitief afscheid van deze regeling te eisen. Oproepen van alle kanten om vooral massaal de straat op te gaan. Discussies zijn eraan vooraf gegaan, tussen degenen die vinden dat er druk op de ketel moet blijven en degenen die vinden dat er even tijd genomen moet worden. Hele stromingen vinden dat ze zich vooral koest moeten houden en lieten weten afwezig te zullen zijn.

Duizenden stonden op het plein deze middag, niet de miljoen waar men op hoopte. Volgende week is het 6 oktober, een nationale feestdag hier. Ook dan gaat men volgens mijn info proberen veel mensen op de been te brengen. Benieuwd of er wat gebeurt naar aanleiding van deze acties.

Op de foto een beeld van Tahrir op donderdag.

De Britten zijn altijd goed geweest in het instandhouden van hun eigen “way of life”, ook in verre uithoeken van hun rijk. Daar was het sociale leven natuurlijk anders dan thuis, dus lag verveling op de loer. Daar vonden ze wat op met het ontwikkelen van zaken waar we nu nog lol van hebben. Earl Grey thee, de sandwich en biljart bijvoorbeeld. Op een keer ontwikkelde iemand er het Hash Hound Harriers concept, ergens in India geloof ik. Een soort veredeld spoorzoekertje met na afloop een drankje (of drie). Een traditie was geboren en nu zijn er overal op de wereld Hash Hound Harriers, vooral op plekken waar veel buitenlanders bij elkaar zijn. Ook in Cairo zit zo’n groep, en elke vrijdagmiddag trekken ze er op uit. Er wordt een route uitgezet of twee, een voor lopers en een voor renners. Rennen ja, het is hier nog over de dertig graden maar ze doen het. Vandaag heb ik voor het eerst meegedaan en het was grote lol. Een man of zestig, die ik geen van allen kende, iemand die mij een lift aanbood van hier naar daar en terug. Eten mee voor op de BBQ na afloop en allerlei onzinnige rituelen en gekke liedjes. Maar vooral een zeer ontspannen en vriendelijke sfeer. Er waren Britten en Amerikanen natuurlijk maar ook een Zweed, een Noorse, een Keniaanse, Duitsers en Egyptenaren, iemand uit Italië en een uit Brazilië bijvoorbeeld. En ik dan natuurlijk. En het kan zo gek niet lopen of er gebeurt het volgende: je staat aan de BBQ met een jonge Brit die vertelt dat hij in de offshore actief was, bij het bedrijf Seateam. Seateam? Ja, inderdaad, hij werkte en woonde een tijdje in Den Helder.

De wereld is een dorp.

Vanmiddag even een heel leuk en ontspannen dorp met een fikse wandeling in een prachtig stukje woestijn.

Voor de niet zo bijbelvasten onder u: zoek maar even op, OT. De leeuw hierboven is een van de vier op de Tahrir brug, een van de bruggen die dagen in beeld waren tijdens de revolutie. Deze leidt rechtstreeks naar het plein, de 6 oktoberbrug, iets noordelijker, eindigt noord van het Nationaal Museum. Nu is er niets anders meer te zien dan het verkeer, de leeuwen hier, de jongelui die zich stoer laten fotograferen voor zo’n beest. Maar deze leeuwen hebben veel gezien. Op deze bruggen lagen mensen op hun knieën te bidden, met het waterkanon op hen gericht. Wie weggespoten werd, werd vervangen door de volgende. Op deze bruggen kwamen mensen in duizenden opzetten, op weg naar het plein. Om deze bruggen is gevochten en gestorven.

Dit is de leeuw die alles zag..

Ik loop altijd meer dan goed voor me is, oplettend lezertje, deze stad zuigt je op. Vandaag zocht ik de lommerrijke lanen van Garden City, de Corniche en het eiland Roda op. Behalve twee musea en een Nilometer is er eigenlijk niets bijzonders te zien, niet iets dat de gidsen haalt zeg maar. Toch geniet ik van die wandelingen. Het is een relatief rustig stukje Cairo, geen sjieke winkels ook. Maar wel gewoon de doorsnee Caireen die bezig is met wat een mens zoal doet. Brood kopen, winkelen, auto’s repareren, kletsen met je vrienden op straat, of een potje dominoën bij een glaasje thee, genieten van de schaduw aan de oevers van de Nijl. Hier dus ook bloeiende bomen, palmtorteljes die mij deden denken aan Irak, hoog fris riet langs het water, Felouka’s wachtend op hun klanten (hebt u nu al geboekt?). Mensen kijken af en toe verbaasd op, een buitenlander loopt in deze wijk niet vaak over straat, buitenlanders nemen trouwens toch voornamelijk de taxi, een enkele student daargelaten.

Na een halve dag zwerven weer met de metro naar huis. Iedereen moe, iedereen warm en de wagons overvol. De vrouwen koken onder hun hoofddoekjes, maar het weerhoudt ze er niet van gezellig met elkaar te kletsen, nog even iets te kopen van een mobiele handelaar, te luisteren naar de muziek op hun I pod, te telefoneren of een spelletje te doen op hun tablet PC. Net als bij ons, maar warmer.

Soms is het een voordeel dat iets dicht is wat je open dacht. Vandaag wilde ik Menial Paleis bezoeken, op Roda, maar dat wordt gerestaureerd. Nu u er toch niet bent is dat ook wel handig natuurlijk. Het zorgde er ook voor dat ik vroeger bij mijn volgende bestemming was dan gedacht en dus net op tijd. In het Oum Kalthoum Museum zongen jonge studenten en amateurs liederen van deze lieveling van het Egyptische publiek. Ze is al 35 jaar dood, maar haar muziek leeft duidelijk voort. Met veel talent en gevoel werden een paar van haar hits gebracht. Zeer dramatische muziek en een nummer duurt al gauw een minuut of tien, en de ster had zelfs stukken die rustig drie kwartier door gingen. Haar publiek werd tot tranen geroerd en ze was populair haar hele leven lang, en dus ver daarna. Het museum is klein, met wat jurken, persoonlijke zaken als agenda’s, onderscheidingen en veel foto’s van de ster met de groten der aarde of gewoon met haar publiek. Maar die muziek, live gezongen, dat was het cadeautje vandaag, Een jonge vrouw, afgestudeerd arts, maar zangeres uit passie, zong een lied en zelfs als kon ik het meeste niet verstaan, de essentie, het gevoel, werd heel goed duidelijk gemaakt. En dan was dit nog niet eens de ster zelf. Eens kijken of er nog wat op I tunes te vinden is.

Het is bekend dat het leger een grote rol speelt in de Egyptische samenleving. Groter dan de normale rol van een leger: het beschermen van het vaderland en ervoor zorgen dat er vrij handel kan worden gedreven bijvoorbeeld. Hoe groot die rol is, wordt heel zichtbaar als je hier wat rondrijdt, zoals ik vanmorgen. Steeds als ik bij een groot goed onderhouden gebouw of ommuurd complex vroeg wie of wat daar huisde was het antwoord: het leger. Niet alleen kazernes en woongebouwen, maar hele Academies. Voor ingenieurs, voor taalonderwijs en voor medici zelfs. Dat kan natuurijk meestal ook in algemene opleidingen, maar hier heeft men alles zelf. Daar blijft het niet bij. Tijdens een stuk van minder dan twee kilometer zag ik drie hotels, ook van het leger. Kun je gewoon overnachten als je hier bent, tegen een redelijke vergoeding uiteraard. Een ervan droeg de passende naam Triumph. Een grote werkgever dus hier: een half miljoen landmacht personeel, anderhalf miljoen politieagenten; marine en luchtmacht zijn veel kleiner, maar ik maak me sterk dat ze altijd nog veel groter zijn dan onze hele krijgsmacht bij elkaar.

Op de terugreis viel mij op dat op en boven die gebouwen de Egyptische vlag waaide met een aanpassing, twee gekruiste zwaarden, als ik het goed zag. Mijn chauffeur viel het ineens ook op en vroeg het nog eens na bij een vriend, per mobieltje. Inderdaad, ze hebben zelfs hun eigen vlag.

Op de foto de mening in graffiti verwoord door sommige revolutionairen.

Vanochtend op bezoek bij een organisatie voor vrouwenrechten. In het zuiden van de stad, dus ruim een uur in de auto. Gelukkig dat “de broer van” zo vriendelijk is een halve dag van zijn werktijd aan mij te besteden, anders zou het nog lastig worden daar te komen. Een kleine groep gemotiveerde mensen, mannen en vrouwen is al zo’n vijftien jaar bezig om de positie van vrouwen te verbeteren. Nu zijn ze zeer alert op het schrijven van de grondwet en de kieswet, om er voor te waken dat vrouwen weer naar de achtergrond geschoven worden. Dat risico bestaat. Sommigen denken dat het nu niet de tijd is voor vrouwenrechten, dat dat maar even moet wachten tot de belangrijkere zaken geregeld zijn. Geen sprake van natuurlijk, wie een nieuw en goed systeem wil opzetten, kan niet voorbij gaan aan de helft van de samenleving. Dus een kieswet die stelt dat de President een minimaal 2de generatie Egyptenaar moet zijn van het mannelijk geslacht en bovendien boven de 40, mist een flink potentieel en gaat voorbij aan een van de belangrijkste zaken in elke revolutie of verandering: inclusiviteit. Iedereen doet mee, of het wordt nooit wat. De vrouwen en mannen in deze organisatie zitten er bovenop, en doen goed werk, gericht op het hele land.

Mooi om te zien, en fijn om mee te kunnen delen uit hun poel van kennis.

Op de foto de Constitutional Court, vlakbij waar ik was. Teruggrijpend op oude traditie moet hier toch vorm worden geven aan een nieuwe toekomst.

Ik vertelde al dat ik vaak aangesproken word. Vanmorgen op weg naar de metro groette een straatveger mij met zijn mooiste good morning! Dan is mijn dag al goed. Een jongeman draaide zich om op de roltrap om mij “Welcome in Egypt” te heten. Vriendelijke dames in de metro ook weer. Op Gezirha werd ik aangesproken door een aardige heer, die mij vroeg waar ik vandaan kwam en dezelfde kant op moest als ik. We praatten wat over het leven in het algemeen en de revolutie in Egypte in het bijzonder. Na vijf minuten vond hij het tijd voor een volgende stap en vroeg mij uit. ik heb hem vriendelijk verteld dat daar geen sprake van kon zijn, dat dat not done was, waar ik vandaan kwam. Ja, maar we konden elkaar toch leren kennen? Nee, vriendelijk bedankt, toch maar niet. Hij vatte het sportief op en groette mij om zijn andere afspraak na te komen.

Ik vraag me toch af hoe dat werkt. De enige buitenlandse die je langs ziet komen, en je probeert het gewoon. Het kan niet anders of het moet vaak genoeg lukken om de poging te willen wagen. Sommige niet Egyptische vrouwen zijn kennelijk heel eenvoudig in te pakken. Ik heb hopelijk de schaal weer een beetje de andere kant op doen buigen.

Hierboven een beeld van een ongetwijfeld belangrijke heer, ingenieur of bankier, aan het begin van de vorige eeuw. Er staan er nogal wat zo in Down Town. Hij zal zich ongetwijfeld gevleid hebben gevoeld met de gelijkenis.

Ik had een briljant plan voor vandaag, oplettend lezertje. Met de metro naar Opera, dan een rustig wandelingetje naar het Museum voor Islamitisch keramiek, dan met de taxi naar het taleninstituut, om zeker te weten dat ik dat kan vinden als het zover is, en wat navraag te doen. Vervolgens op jacht naar een roeiclub langs de Nijl. Zoals met vele briljante plannen liep het in de uitwerking anders. Tot en met het wandelingetje ging alles goed, ik vond het museum in een lommerrijke buurt op Gezirah. Dicht. Wanneer het weer open ging? Dat kon nog wel even duren. De galerie die er bij was? Die gaat overmorgen open met een expositie met vier buitenlanders. Dan maar de taxi naar het instituut. Inderdaad, we hebben nogal wat rondgereden voor we het juiste nummer vonden, maar nu weet ik het voor alle volgende keren. Daar verwees een aardige mevrouw mij naar een club in een straat die ik gemist heb, of die er niet was. Die straat wel, die liep terug naar de Nijl, waar de roeiclub zat. Aan het andere eind natuurlijk, een kilometer of vier verderop. Maar gelukkig de roeiclub gevonden, na drie andere clubs die ook roeien, maar alleen Grieken, militairen of Universiteitspersoneel nemen. Ik helemaal blij. De meneer bij de deur sprak goed Egyptisch. Gelukkig was er een mevrouw die op haar kinderen wachtte en kon vertalen voor me. Ik moest morgenochtend terugkomen om 7 uur, met pasfoto en allerlei info, en dan kon het geregeld worden, Ik zag nog net een herenvier vertrekken van het vlot. Tegen die tijd was ik al bijna gevloerd, maar nog even bij het hotel in de buurt langs voor de veelgeprezen gids Egypt Today, met allerlei info voor buitenlanders. Maar die hadden za daar niet meer, het boekwinkeltje was gesloten. Uiteindelijk belandde ik gevloerd in een Hardies, met een groot glas fris en een groot cookie om bij te komen. Morgen gelukkig een afspraak waar ik heengereden wordt. De roeiclub moet dan maar overmorgen geregeld worden. Op de terugweg zag ik nog een aantal musea op Gezirah, allemaal dicht, met grote ketens rond de poorten. Of ze dat ook voor vieren zijn is de vraag. Volgende wek maar eens proberen, als ik bijgekomen ben van deze trip.

Afhankelijk van de tijd van de dag kom ik veel scholieren op straat tegen, herkenbaar aan hun uniformen. Rugzakje op de rug, als bij ons. De kleinere met Sponge Bob of Hello Kitty of een lokale animatiefiguur. De ouderen met een coole Eastpack of iets dat er erg op lijkt. Wie dat ziet kan makkelijk vergeten dat nog lang niet alle jongeren hier volledig onderwijs volgen. In Cairo zal het meevallen, daarbuiten is het toch minder. Maar zelfs met een goede schoolopleiding ben je er nog niet. Buiten de scholieren zie ik ook groepjes jongemannen rondhangen, meestal rond een auto, liefst ergens op een hoek. Vrolijk staan ze bij elkaar en kletsen en lachen. Maar ze horen daar natuurlijk niet te staan, ze horen aan hert werk te zijn. Dat zouden ze graag willen, dat zouden ze ook erg goed kunnen, als ze tenminste een baan konden vinden. De werkloosheid onder jongeren is hier gigantisch, en de helft van de bevolking is hier onder de dertig. Ook her gaat veel potentieel verloren. Ten einde raad zochten velen in het verleden een baan in het buitenland, vaak ver onder hun vermogen.

Laten we hopen dat de kreet hierboven, te zien op allerlei reclameborden, door alle betrokkenen gerealiseerd wordt. Zodat een opleiding ook voert naar werk en dus werken voor jezelf en de toekomst van je land.