Door gedoe met een back-up ploeg ik mij door twintig jaar digitale foto’s. Een half volwassen leven komt voorbij. En soms blijf je haken bij een foto. Zoals deze hier, van dat meisje, op de schouders van haar vader tijdens een vrijdag in het najaar van 2011 op het Tahrirplein in Cairo. Een tijd dat ze er nog vertrouwen in hadden dat het goed zou komen, de toekomst beter en veiliger en eerlijker zou worden voor meisjes zoals zij.

Niet zo heel lang na deze foto liep het weer helemaal fout, en inmiddels is de hoop bij velen allang de bodem ingeslagen en is de situatie als vanouds of erger.

Hoe zou het gaan met dit meisje, dat nu zo’n beetje begin twintig zal zijn.

Heeft ze kunnen doorleren, ging ze naar de universiteit? Heeft ze inmiddels werk, een flat. Heeft ze een partner kunnen kiezen, of zit ze vast in een opgelegd huwelijk met een neef? Heeft ze kinderen, is ze afhankelijk van gesubsidieerd brood? Of leeft ze in luxe en kan ze erlangs kijken? Reist ze veel, om te ontsnappen, zoals zovelen uit die dagen doen, als ze tenminste niet verdwenen zijn “behind of the Sun” zoals de uitdrukking toen was voor mensen die verdwenen in de gevangenissen. En daar nu nog zitten, zoals Alaa.

Gezien haar kleding zal het eerder dat gesubsidieerde brood en gas zijn dan die luxereizen.

Wij kijken inmiddels niet meer, er zijn nieuwe oorlogen en revoluties om ons druk over te maken. Zo blijven dictators en regimes ook in het zadel: er zijn er genoeg om elkaar uit de wind te houden.