Kom je uit Irak voor een roeitochtje, hebben de weergoden bedacht dat het tijd is voor flink wat wind. Roeiers zijn niet bang voor een buitje, maar windkracht zes dwars op, dat is te gortig op breed water. En breed water hebben  we op Het Oude Veer waar de botenloods staat. Veel nieuwe gezichten na drie maanden niet op mijn roeiclub te zijn geweest. Boten met een nieuwe naam. Mijn lievelingsboot, de Amer, heet nu ineens Den Helder. Dat laatste is dan weer wel leuk en men heeft mij verzekerd dat er over nagedacht is. Nieuwe, of in ieder geval voor onze club nieuwe boten. Er werd een filmpje over roeien gedraaid als troost, maar dat ging mij te ver, ik heb nog wat visites gereden. Daarna weer terug naar de loods omdat er gebarbecued zou worden Dat was toch ook wat lastig. Er was een tent geregeld, maar wie gaat hem opzetten in een hoosbui? Gourmetten werd het uiteindelijk, dat ging ook heel goed. Ondanks al dat improviseren en het ontbreken van het roeien toch weer een paar gezellige uurtjes met de roeivrienden.

En dan is het eind echt in zicht. Nog even bij de buren de post weer regelen, dit logje maken en dan mijn koffers pakken. Het weekje Nederland is voorbij.

(Foto gemaakt tijdens roeitocht rondje Anna Paulowna, zomer 2009, ikzelf ben het middelste petje)

De uitzending van ZomerNachten zit er op, oplettend lezertje. Hopelijk bent u een oplettend luisteraartje geweest. Als u te veel last heeft van Klaas Vaak rond het middernachtelijk uur: geen nood! Op de site van ZomerNachten en Casa Luna kunt u nog vier dagen de hele uitzending met muziek beluisteren. Ook is er een podcast te downloaden maar die is zonder muziek en dat is toch jammer, want de muziek vond ik zelf natuurlijk erg mooi (anders had ik wel iets anders uitgezocht natuurlijk). Het was een erg leuke ervaring, een radio live uitzending in de NOS studio. Ik heb wel lokale en regionale studio's meegemaakt, en ook landelijke tv, maar landelijke radio nog niet eerder. Je stapt de wereld van het journaal en Het Oog binnen. Met de vakkundige ondersteuning van producente Joga Brouwers en technicus Bert Schulz kon het eigenlijk niet mis gaan. De anderhalf uur bracht ik in gepaste vrolijkheid door in de goudvissenkom van de studio. Ik binnen en zij buiten achter glas. Met veel thee, Spa appel en tucjes. Daarna keurig weer thuis afgeleverd door Jeroen. Even na half vier thuis, waar een aantal onverwachte mailtjes op mij wachtte. Voor het merendeel van onbekende mensen die de moeite hadden genomen midden in de nacht mijn mail adres te zoeken en een reactie op de uitzending te geven. Prachtig allemaal. Ik kreeg nog cadeautjes ook! Flipje mag ik nu voor altijd de mijne noemen, dus het worden drukke tijden, met Flipje en Mac, daar kunnen mooie dingen uit voortkomen. En ik kreeg een prachtige Ipod shuffle, met opschrift. Je doet het er niet voor, maar het zou gekund hebben! Het hoogtepunt van een mooie week in ons frisse kikkerlandje.

Hoe ik alle spullen die mijn huis zijn binnengedragen weer zonder overgewicht naar Irak moet krijgen, is nog een raadsel. Daar ga ik een nachtje over slapen.

Het zijn wat rommelige dagen, oplettend lezertje, en dus wellicht ook wat rommelige logs. De overschakeling naar een Mac heeft ook vervelende bijwerkingen want uitgerekend vandaag is er "een dingetje" met Safari. Dus de oude laptop kan nog niet buiten dienst. Er gebeurt erg veel, te veel om te loggen. Ik beperk me dus tot een ervaring die een verbinding legt tussen Basra en Den Helder. 

Gistermiddag zat ik bij het reisbureau, nog even een wijziging aanbrengen in de reisplannen. Zoals in zoveel (semi) openbare ruimtes hangt daar een groot beeldscherm, vaak zie je daar filmpjes van verre oorden, die je zo zou willen bezoeken. Maar af en toe zijn er ook nieuwsbulletins (alles zonder geluid), en toen ik opkeek was er zo'n bulletin. Met bekende, of herkenbare beelden: uitgebrande auto's, vernietigde lichamen, mannen in hetzelfde uniform als onze buren in Basrah. Het zou toch niet? Jawel, het zou. Een spoor van aanslagen door heel Irak, met weer vele tientallen doden en honderden gewonden. Thuis meer info gezocht en gevonden, en met opluchting geconstateerd dat er in Basrah (nog) geen doden waren. Dat is een vreemde opluchting. Zo snel gaat dus het principe van het hemd dat nader is dan de rok. Want het maakt natuurlijk eigenlijk niet uit of die dode valt in Najaf of in Bagdad of in Basra. Maar we kunnen niet het leed van de hele wereld op onze nek nemen, dus schermen we ons af voor dat wat verder van ons af staat. Bij rampen kijken we of er niemand van onze familie, onze stad, onze nationaliteit bij is. Is dat allemaal niet het geval, dan raakt het ons minder. Zelfbescherming.

Mijn opluchting duidt er op dat in de afgelopen drie maanden Basra heen beetje "mijn Basrah" is geworden. Daar wonen nu vrienden, collega's.

Maanden geen geld uitgegeven in een winkel, maar dat is vandaag denk ik aardig rechtgetrokken. Na een hoognodig bezoek aan de kapper een rondje binnenstad Den Helder. Wat de collega’s hebben besteld en cadeautjes uiteraard. Kleding, camera, scheerapparaat, muziek, films. Op zo’n rondje kom je natuurlijk bekenden tegen, sommigen verbaasd, en sommigen weten dat je in de stad bent. Iedere keer dezelfde vraag: bevalt het, is het leuk? Ja, het bevalt, het is interessant, leerzaam en zo nuttig als maar mogelijk is onder de omstandigheden.

Vandaag, dinsdag, producente Joga van de trein gehaald en bijna de hele dag gewerkt aan het draaiboek voor vrijdag. Ja, er komt nog heel wat kijken voor zo’n liveprogramma, oplettend lezertje. Helemaal niet moeilijk om anderhalf uur vol te kletsen. Mensen die mijn kennen weten dat ik makkelijk het dubbele kan halen. Maar om dat zo te doen dat het boeiend blijft voor de late luisteraar, dat alles wat voor mij van belang is er in zit, dat er afwisseling is, dat het zin heeft, ja, daar moet je wel even bij nadenken natuurlijk. Maar vanmorgen vroeg al kwam de uitwerking, dus kan ik nu de lege plekken in het draaiboek (overal waar tekst van mij moet komen) in mijn hoofd in gaan vullen. Opschrijven doe ik niet, dat doe ik meestal niet, maar in je hoofd bedenken wat en hoe je wilt vertellen, dat is wel zo verstandig.

(De ondergaande zon boven de Dode Zee. Onder de zon ligt Jeruzalem.) 

Slapen onder je dekbed, zonder geluid van de airco. Uitslapen omdat de zomertemperatuur van Nederland dat toelaat. Een douche die je op je favoriete temperatuur kunt zetten. Een lege koelkast dus zondag gelijk boodschappen doen. Den Helder en zeker Julianadorp, waar ik woon, mag zich verheugen in toerisme, het voordeel daarvan is dat flink wat winkels open zijn op zondag. Wat een luxe, een boodschappenkarretje, vers bruin brood, Hollandse geitenkaas, en als extraatje een grote bos blauwe bloemen. Die kunnen wel een weekje staan en mijn huiskamer opfleuren. Zelfs een mooie nieuwe koffer heb ik kunnen kopen in dat winkelcentrum om de hoek, het type  waar ze op Schiphol reclame voor maken met foto’s van ijshockeyers. Zeer licht in gewicht, dat hebben we nodig met al die bagage die ik steeds mee sjouw. Even door de HEMA voor cadeautjes als ik straks terug ga. En dan lekker met een kopje thee op de bank de kranten van de afgelopen dagen gelezen, net als altijd. Hé, een bank! Daar heb ik ook al een tijd niet op gezeten. Een goede vriendin op bezoek en dan gewoon lekker de tijd laten lopen. Dus niet gelogd zondag, maar ik hoop dat u er begrip voor hebt. Een stapel post met allerlei formulieren die ik niet in kon vullen, en of ik dat maar even snel wil doen, een vreemd vertraagde betaling waar ik achteraan moet bellen, uitnodigingen voor openingen die reeds lang achter de rug zijn, verjaardagskaarten van mensen die volgende week langs willen komen, nu twee maanden terug. Er is wel het een en ander recht te trekken na mijn snelle vertrek in mei.

Net op het moment dat ik mijn laptop op het Internet had aangesloten en mijn blogje klaar was om op te laden, was de accu leeg. Aansluiten van mijn Hollandse stekker kon niet en de omvormer zit in mijn badkamer in Basrah voor mijn elektrische tandenborstel. Dus u en ik hadden pech, oplettend lezertje. Heb je wat te melden, kun je het web niet op. Ontbeten met verse vijgen in het Intercontinental, koffers in de taxi en ruim op tijd weer op het vliegveld. De dadels die ik heb meegekregen zorgen voor zoveel overgewicht dat mijn handkoffertje moet worden ingecheckt en betaald. De dadel wordt duur betaald.  Tijdens het wachten gekeken naar de mensen uit oost en west. Van spaghettibandjes en korte broek tot tulband en Niqaab, het loopt hier allemaal ontspannen door elkaar. Mijn Ipod doet goede dienst, met een kopje thee het journaal van de afgelopen week bekeken, dan ben ik weer bij. In het vliegtuig naar On the Waterfront gekeken (nog steeds een goede film) en Ghostwriter. Interessante, goed gebrachte thriller, met een slecht eind voor de verandering. Voor je het weet hang je boven Amsterdam en zie je de Tall Ships op het IJ. De producente van ZomerNachten zou me opwachten, maar Joga is nergens te bekennen. Wat nu, met een lege laptop (waar het telefoonnummer in zit) en een mobieltje dat alleen in het Midden Oosten te gebruiken is. Gelukkig heeft het TU Delft een ontvangstbalie voor studenten, en die lenen mij prik. Met mijn laatste 50 cent op mijn pinpas bel ik Joga, die net uit de trein komt. Waren we het tijdverschil vergeten, dus ik kwam een uur vroeger aan dan we dachten. Kennisgemaakt in het echt, gekletst onder het genot van een kop thee met chocoladetaart en dan naar de autoverhuur. Allemaal goed gegaan en in een paar minuten rijd ik weer op de snelweg in een klein zwart autootje. Overal vlakke groene velden, groene bomen, wolkenluchten en frisse wind. Voor je het weet sta je weer op je eigen oprit. Onderweg gekeken met de ogen van mijn collega’s uit Irak: daar staan die windmolens waar ze zo veel belangstelling voor hebben, de oude en de nieuwe, hé er bloeien hier weer bloemen in ons dorp, zantedeschia’s dit keer, dat verlengt het seizoen met kleur op de velden.

Een leeg huis, een volle tuin (ik had een tuin zonder gras, maar nu groeit het er volop) en een zusje dat blij is dat ze meer weer ziet. De week thuis kan beginnen.

Wat een ellendig leven heb ik toch, oplettend lezertje. De donderdag dineer je in Irak in een compound. De vrijdag dineer je bij zonsondergang aan de Dode Zee in Jordanië en als het een beetje meezit eet ik morgenavond thuis in Den Helder. Met 24 uur oponthoud in Amman dacht ik er maar het beste van te maken, dus in het hotel om advies gevraagd. Een tochtje naar de Dode Zee werd me aanbevolen. Water! Dat leek me wel wat na drie maanden woestijnhitte. Dus uit de reiskleren die konvooivaardig waren, zomers kleedje aan en weg. Met een chauffeur die in de tijd dat het nog echt gevaarlijk was in Irak tolk was voor de US Marines. Zijn accent was er naar. Omdat het zo onvoorbereid was, had ik natuurlijk nauwelijks in de gaten wat me te wachten stond maar Nader  wist dat gelukkig heel goed. Jericho zien liggen, de berg Nebo waar Mozes het beloofde land zag, Jeruzalem aan de overkant. En uiteindelijk waren we dan vanuit de heuvels op zeeniveau. En, vreemd genoeg als je het meemaakt, daarna flink de heuvels af, zo’n 400 meter, naar de diepste plek op aarde (oceanen uitgezonderd). Een vreemde ervaring, die dode zee, ik drijf al bijna in de badkuip, dus hier kon ik mezelf nauwelijks zo houden als ik wilde. Als ik rechtop in het water stond , wat gezien de warmte van de toplaag wat koeler was, dan stond ik als een dobbertje tot borsthoogte. Probeer dat eens in het zwembad, dan sta je tot je neusgaten ongeveer. Daarna nog even een modderbad, dus ik heb nu een zijdezacht velletje. In de schaduw en de wind liggen luisteren naar het geluid van de golfjes op het strand. Dat was lang geleden. Daarna nog een uurtje in het zwembad. Volgens mij kon je me uit zien zetten als een spons. Met Nader de vasten gebroken, een Jordaanse maaltijd met lamsvlees en heerlijke toetjes gegeten en op de terugweg naar het hotel (lichtjes van Jeruzalem en Jericho dit keer) nog even naar een beroemde souvenirwinkel. Je vrienden moeten er immers ook iets van over houden. Levensgevaarlijk terrein als je drie maanden in een land hebt gezeten waar winkelen niet aan de orde was. Heb me enigszins in kunnen houden. Ja, niet helemaal natuurlijk. Geen idee hoe ik morgen de koffer dicht krijg, ik heb voor de dadels al overgewicht moeten betalen in Irak, dat wordt morgen wat. Tot overmaat van ramp brak de porter de handgreep van mijn Samsonite, ik dacht dat dat niet kon. Dus in de week thuis ook nog een nieuwe koffer aanschaffen. En hij was pas 20 jaar oud of zo.

En nu ben ik gevloerd, van het reizen, van het drijven en van het zwemmen. Maar wat een ervaring om weer in het zonnetje buiten te kunnen zitten, het was hier maar 40 graden!

Ik sta hier niet in het water, ik drijf hier in het water als een dobbertje!

Met een beetje persen het laatste stuk werk gedaan gekregen zodat een collega er nog even naar kon kijken. Die vond 17 pagina's wel erg veel, dus dat had ik over kunnen slaan. Maar in ieder geval liggen er nu drie stukken bij de vertaalafdeling klaar. In de hoop dat ze bij terugkomst vertaald zijn naar het Arabisch, zodat we de volgende stap kunnen zetten. Vanwege de twee dagen naar de base werd de tijdsdruk wel hoog. Maar gelukt, dus met een tevreden gevoel straks drie weken verlof of R&R zoals dat hier heet. Klinkt ook gelijk veel interessanter, vindt u niet oplettend lezertje?

Omdat mijn laptop voor twee uur vanmiddag ingeleverd moest worden, bleef er na die tijd niet veel te werken meer over. Wat collega's langs gegaan om tot ziens te wensen, en die hopen allemaal dat ik veel plezier heb, heel blijf en weer terug kom, dat laatste is niet meer zo vanzelfsprekend nu de laatste verlofganger twee dagen voor terugkomst ontslag nam, om gezondheidsredenen. Er is een stortvloed van dadels binnengekomen, die moeten allemaal mee naar Holland, dus dat overgewicht gaat zeker lukken.

Straks nog even een weegschaal zien te pakken te krijgen, de laatste spullen in de koffer en dan een rustige avond. Omdat ik de komende dagen op reis ben, kan ik geen blogjes garanderen, vandaar dat u er vandaag twee krijgt. Maar uiterlijk zondag ben ik hier weer terug. De rest gaat via de sociale media als Twitter en Facebook met mijn I pod. Waar heb je zo'n ding anders voor?