Januari 2011. Het Tahrirplein staat vol, dagen, weken. De veelal jonge betogers willen brood, vrijheid, sociale rechtvaardigheid. Kortom: een toekomst, werk, een president en een regering die ze kunnen kiezen en vertrouwen. Na weken besluit de top: Mubarak gaat. De betogers op het plein zijn blij, maar willen wel weten hoe verder. SCAF neemt de regering tijdelijk over, nodigt een vertegenwoordiging van de jongeren uit. Belooft hen hun belangen te behartigen, verkiezingen, een toekomst, brood, vrijheid, sociale rechtvaardigheid. Maar dan moeten ze wel stoppen met betogen en van het plein gaan. De onderhandelaars blij terug op het plein: we hebben gewonnen. Ik weet dan, kijkend naar mijn tv drie landen verderop: ze hebben verloren. De jongeren herstellen het plein tot beter dan voor de betogingen, er komen verkiezingen. De gekozen president wordt na een tijdje vervangen door de oude top. De jongeren van toen: ze zijn ontgoocheld, ze voeren nog af en toe actie, maar dat is gevaarlijker dan ooit, velen verdwenen achter de zon.

Februari 2019. Het Malieveld staat vol met jongeren die eisen van onze bestuurders dat ze serieus werk maken van het klimaatprobleem en het niet bij praatjes alleen houden. Ze willen een toekomst. De minister-president nodigt ze uit voor een goed gesprek. Hij belooft de belangen van de jongeren te behartigen. Maar dan moeten ze wel stoppen met betogen op het plein. Even denken de jongeren: we hebben gewonnen.

Maar volgende donderdag staan de jongeren weer op het Malieveld. Onze jongeren hebben geleerd kritisch te zijn, voor zichzelf te denken, niet alles maar klakkeloos te geloven. Dus blijven ze actievoeren. Dat houdt onze bestuurders wakker. Zo moeten zij wel aan de bak.