En dan wordt het tijd weer naar huis te gaan. Nog een keer thee aan de keukentafel met uitzicht op de bergen. Proberen alles mee te krijgen in de koffer zonder overgewicht. Toch iets achter moeten laten. Bed afhalen en wasmachine vullen.  Nog een keer de rit naar SLC. De kolibris hebben zich niet laten zien. De zon ook niet. Het is bewolkt, het waait, men verwacht vanavond sneeuw. We lunchen nog een keer op z’n Amerikaans en nemen met weemoed afscheid. Het was een geweldige reis.

Zo’n laatste volle vakantiedag doe je nog dat wat bleef liggen en niet te ver weg is. We bezoeken iemand die een oud postkantoor en bijgebouwen omvormde tot een B&B. In landelijke stijl met veel quilts en antiek. Buiten lopen de kippen, ganzen en geiten.  Een schuur wordt ingericht om solitaire bijen uit te zetten in de streek. Overal staan dozen en kasten.  Straks hangen die in bomen. Het huis staat in een brede vallei. Veel jagers in het seizoen en wintersporters als er sneeuw ligt.

Ik maak nog wat foto’s van mijn favoriete schuur. We bezoeken een kunsthal met een expositie van jeugdkunst. Drie zalen vol kwaliteit. De hele outfit wordt uit particulier geld gefinancierd en toegang is vrij.  We lunchen buiten op het terras in het zonnetje. We kopen nog wat laatste dingetjes en doen boodschappen voor een maaltijd thuis.

We gaan langs bij de plaatselijke brandweer om wat spulletjes op te halen voor een Hollands brandweermannetje. De brandweer voor dit gebied wordt betaald door de vereniging van eigenaren.

Nog een keer de hot tub bij avondzon. Nog een keer een gezellige avond met elkaar. Morgen koffers pakken.

We zouden een stuk van het Mormon Trail volgen en uitkomen bij “This is the place”. Het ging een tijdje goed. We kwamen een aantal “historical markers” tegen die met beeld en tekst duidelijk maakten wat hier gebeurde zo’n honderdvijftig jaar geleden. Nu al fris was het lastig voor te stellen hoe het moest zijn, hier de bergen over te moeten met de ossenwagens, en de sneeuw dreigend of aanwezig. Ook nu was er zelfs te veel sneeuw of ijs om de reis af te maken, de weg was gesloten. We maakten een omweg, kwamen door een gebied met brede valleien waarin grote boerenbedrijven met bijbehorende bebouwing stonden. Veel te koop, af en toe iets in aanbouw. De basis is spaanplaat, daaroverheen planken in verschillende kleuren of steenstrips. Veel huizen hebben een vlag voor de deur. Anders dan bij ons zonder aanleiding en anders dan bij ons hangt er vaak een andere vlag onder, die van de staat of het bedrijf; soms zelfs drie vlaggen onder elkaar. We besloten door te gaan tot Antelope eiland midden in het Salt Lake. Daar lopen herten, bizons en allerlei andere dieren. Midden in het zoutmeer zijn er ook veel vogels die hier langs komen of wonen. De zeemeeuwen zijn de vogel van de staat Utah, dankzij hun vraatzucht en het opeten van de sprinkhanen overleefde de eerste oogst van de mormoonse settlers. De bizons zagen we. Indrukwekkende beesten die dichter of verder bij de weg deden of wij er niet waren. Maar goed ook want als ze je wel zien kunnen ze met een vaartje van zestig kilometer per uur langs komen.
Terug naar de stad SLC even op de verschillende bedrijven gelet langs de weg. Hele gebieden met privé-klinieken en ziekenhuisjes; payday loans, om de laatste week van het salaris te overbruggen, tuxedo rentals, voor de PromBalls; allerlei fastfood tentjes en benzine stations; een advertentie om modellen en acteurs te werven voor films in dienst van Christus; indoor shooting ranges en wapenwinkels; State Liquor Stores met een aanbod waar we in Nederland niet aan kunnen tippen, met de mogelijkheid je net gekochte witte wijn snel op temperatuur te brengen; pretparken; en heel veel witte torentjes, zoals in de hele staat hier. De torentjes van de ward houses, branch houses en temples van de kerk van van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Hier de LDS genoemd, alom aanwezig en zeer invloedrijk in alle geledingen van het leven hier, ook buiten de eigen kerk. Zoals je bij ons soms oude molens telt kwamen we ze hier in rijen tegen. Op deze zondag goed bezocht, men gaat in ploegen en is drie uur bezig het hele zondag programma af te werken.
Terug naar huis nog even inkopen voor het avondeten, een nieuw dood dier (hert, eland?) langs de weg zien liggen. Ze worden altijd opgeruimd maar er zijn dagen dat men hier elke dag een nieuw dood hert ziet liggen op weg naar werk of huis.
Op de noordhellingen de laatste sneeuw, de skiliften gesloten en wachtend op volgend jaar.

De parktour voorbij maar de vakantie nog niet. The American way of life vandaag. Langzaam op gang komen na het reizen en bijtrekken aan de keukentafel met koffie en thee. Daarna waren we op het nippertje om twee dorpen verderop ontbijt te bestellen in een historisch diner-rijtuig van zeventig jaar oud. Mijn ontbijt: chicken steak with eggs, brownhash, cheddarcrackers en oj. Dan hoef je geen lunch meer. Vervolgens de outlet waarna we met zijn allen onze handen en voeten lieten vertroetelen door een hele familie Vietnamezen. Me verbaasd over het feit dat ook een meisje van twee en een van zes de hele behandeling kregen en daarna snel thuis omkleden. Diner in The Roof Restaurant bovenop het Joseph Smit Memorial Building. In het hart van Salt Lake City aan Temple Square. Geen sterke drank maar wel prachtig uitzicht over de stad bij zonsondergang. Als extra bonus: tientallen stelletjes die hier kwamen eten tijdens hun Prom Night. We kennen het van de film. Hier doen ze het echt. De meisjes in kleurige jurken en de jongens in bijpassend vest en stropdas. Na afloop lopen ze een rondje en gaan naar het bal. Schattig. Van een tafelgenoot die niet lang geleden zelf zo’n avond beleefde hoorde ik dat het bal veel harde muziek en weinig dans zou betekenen. Hij vond dat het een overgewaardeerd en kostbaar gebeuren was. Maar deze meisjes vinden duidelijk dat ze er allemaal prachtig uit zagen. Nog een rondje langs het verlichte capitool en vanaf een heuvel over SLC bij nacht gekeken. Oo de terugweg bij de State Liquor Store wat wijn gehaald. Waar de rest van het gezelschap van geniet terwijl ik nog een kop thee inschenk. Allebei niet te krijgen in The Roof Restaurant.

Nog een keer wisselen we van klimaat en rijden we terug, onze tentjes en de rode rotsen achterlatend. Terug naar het noorden wisselt weer voortdurend het landschap. Een beetje meer bewolking en soms geen zon. We rijden door het mijnbouwgebied, de bergen zijn hier jonger, doen aan Zwitserland denken. Dan plotseling wordt het weer ouder en roder, om weer te eindigen in de besneeuwde gebieden oost van Salt Lake. Alle meegenomen boekjes en herinneringen worden uitgepakt, de wasmachine en droger krijgen het druk. de auto wordt omgekeerd en staat vanavond voor het eerst weer binnen. We hebben een prachtige rondreis achter de rug met overweldigende indrukken. Als we weer helemaal thuis zijn komt ook de zon ons weer opzoeken, zoals al deze hele vakantie. We besluiten met een rondje jacuzzi met zicht op de bergen, de resten sneeuw en de ondergaande zon. Je kunt het een stuk slechter treffen. Morgen kijken we weer rond in de buurt.

De schoonheid neemt geen eind. Het steeds wisselende landschap blijft adembenemend. Als ik dit schrijf ben ik twee dagen achter. Hier in de wide open spaces geen wifi in onze tipi. Wel heel veel Jeep rijders die hun jaarlijks paastreffen hebben. Proefritje maken. Gratis hotdog als je wil (no thanks). En een praatje met een politieagent. Ingehuurd om de boel te bewaken compleet met wapen. Eerst werkte hij in de ruimtevaart maar nu zit hij hier, alleen in zijn patrouille-auto, een man op leeftijd. Of er genoeg werk voor hem is hier, in dit plaatsje met zevenduizend inwoners? Zeker, dat is er, vaak zijn de toeristen het doelwit, daar zijn er gemiddeld twintigduizend per dag van hier. Een aantal parken hier vlakbij, en dit is de plek waar men zomers komt ontspannen, als in Park City de pistes sluiten.We bezoeken Arches, en vergapen ons aan de alweer rode rotsen n de natuurlijk bruggen en bogen. Dan terug naar Moab, met alle Jeeprijders, voor een lunch. Dan kunnen we het toch niet laten en gaan weer terug naar Arches, voor nog meer rode rotsen, bogen en bruggen. Ik loop op met een jonge Chinese vrouw, die uitstekend Engels spreekt. Ook zij is onder de indruk van het landschap. ’s Avonds gaan we voor een ijsje naar een echte diner, ijsjes zijn hier denk ik een pond. We komen iemand tegen met een Nederlandse moeder. Zij verhuisde na de oorlog vanuit Indonesie naar Den Haag en ging studeren in Amerika. Hij vindt Den Haag prachtig en moet nodig weer eens terug, zegt hij, de familiebanden weer aanhalen. In het donker rijden we terug naar onze tentjes in het lege landschap, onder de schitterende sterrenhemel. Ingerold in mijn dubbele slaapzak slaap ik nog eenmaal onderweg, morgen terug naar het noorden.

Wie verre reizen maakt kan veel verhalen. We komen veel reizigers tegen en horen dus veel van die verhalen. Behalve allerlei indrukwekkende landschappen zien en spreken we allerlei nationaliteiten van diverse pluimage. Allemaal vriendelijke verhalen. Vandaag in Capitol Reef troffen we veel Nederlanders. Weken, soms maanden, onderweg hier. Een vrouw vertelde over haar Nederlandse moeder en Canadese vader en de problemen die ze ondervonden. Ze was van 46. Mensen groeten elkaar, waarschuwen dat ze een hert zagen liggen of staan. Wijzen elkaar op bijzonderheden, vragen naar ervaringen. We maakten een wandeling door een canyon, en vonden petroglyphen van verdwenen indianenstammen. Het was een geweldige dag weer waarop we kennis maakten met een kleine nederzetting die tot WO II actief was. Nu nog wordt er fruit geteeld waar ze heerlijke taartjes mee bakken. In het zonnetje gegeten en daarna weer een prachtige rit terug. De hot tub geeft uitzicht op de ons omringende rood-bruine bergen. Ik zei het al: wie verre reizen maakt.

Ik zal u niet vervelen met hoe mooi het landschap weer was. Dat was het. Maar we kijken natuurlijk niet alleen naar het landschap. Af en toe gaan we ook eten. Dit hele gebied is feitelijk een serie natuurgebieden. Dichtbevolkt is het dus niet. Stadjes zijn een paar honderd inwoners groot. Wat is er om te eten? Sommige gelegenheden zijn nog niet open. Veel beef en burger of steaktentjes. Allemaal in cowboy of indianen stijl. Of gewoon Amerikaans. Met dan bordjes aan de wand die duiden op vaderlandsliefde. Vanavond  zaten we in een soort pizzaria tegenover het hotel. Om ons heen de canyons in het donker. Boven ons de volle en straks te verduisteren maan. Binnen plastic tafels en stoelen. Pizzas medium die extra groot zijn net als het tv scherm. Het restant krijgen we mee naar huis. In deze zuidelijke staten is Mexicaans een populaire optie maar we kwamen er nog niet aan toe: te veel keus. Wat ik persoonlijk lastig vindt: hete thee is niet standaard verkrijgbaar. Als je om thee vraagt gaat men uit van ijsthee. De porties zijn gigantisch, altijd; of het nu die pizza is of een ijsje, elk onderdeel is een maaltijd op zichzelf. Normaal eet ik fruit of yoghurt als ontbijt, maar dat wil hier niet lukken. Meestal zijn mijn ontbijten dus gewoon ook lunch, en de rest klimmen we er wel weer vanaf. Wat ik zelf heel prettig vindt: de manier waarop je te woord gestaan wordt in winkels en restaurants. Vaak stelt de serveerster zich voor met de voornaam en de mededeling dat ze hoogstpersoonlijk voor je zal zorgen deze avond, en dat is dan ook zo. Regelmatig komen ze kijken of alles in orde is. Wil je afwijken van de kaart? Natuurlijk, de klant is koning. Dat ik dan in gerenommeerde hotelketens bij het ontbijt plastic bestek en bordjes tref, neem ik maar voor lief.

En plotseling was het lente. Een paar honderd mijl zuidelijker, een paar duizend voet lager. Waar in Bryce de bomen nog nadachten over knoppen, staat in Zion het gras tien centimeter hoog, de bomen in blad, een aantal bloemen in bloei, hoor je vogels zingen en vliegen vlinders rond. In hetzelfde geologische gebied weer een totaal ander maar weer buitenaards mooi landschap. Je kunt hier weken rondtrekken, lopen, fietsen, kayakken.  Maar het kan ook per auto en shuttlebus met af en toe een korte hike. Zelfs rolstoelers zag ik hier genieten. De organisatie is voortreffelijk in dit park, leren doen ze je ook graag wat. Na een aantal dagen wil ik echt weten hoe de bomen en planten heten: op een korte hike naar de huilende rots staan keurige bordjes.  Te druk, al die gezinnen met ruim kinderen, de tieners en de senioren? Neem het pad ernaast en je loopt alleen met de eekhoorns. Heen rijden is prachtig, ’s avonds met de zon in de rug is het weer mooi.  Helaas moesten we een van ons gezelschap laten gaan, die moet weer aan het werk morgen, al plannen makend voor een volgend bezoek.  Wij aten nog even in de steak en bbq grill verderop en pakken dan de koffer weer in. Morgen GSENM.

De verwachting was hoog maar werd makkelijk overtroffen. De rode rotsen in grillige vormen van Bryce zijn prachtig. De zon en de wolken voegden drama toe, de zilvergrijze stammen en het groen van de bomen maakte het plaatje compleet. Iedere bocht een ander prachtig uitzicht, ook op weg naar ons volgende hotel. Verschillende herten, rode grondeekhoorns, grote zwarte kraaien. Eten in cowboy-stijl, hier het favoriete thema om alle horeca aan te kleden. Ook in het uitstekende hotel waar ik dit nu schrijf laarzen en koeienhorens op het behang. Ook het eten zelf: veel bbq en salade. De frontpassage liet het links en rechts van ons regenen, de temperatuur iets zakken maar we zitten zuidelijker inmiddels. Ideaal weer voor het volgende park.