Een mooie overgang van mijn oude naar mijn nieuwe functie vormt een deel van de cadeautjes die ik kreeg bij mijn afscheid. Zo kreeg ik de SAS Survival Guide en een cameraatje van de directie, de burgemeester kwam met een verrekijker, veel cadeautjes hadden delftsblauw inpakpapier en er was ook wat drop en pindakaas. Ook lesboeken Arabisch, globalisering en culturele uitwisseling mocht ik in ontvangst nemen. Maar het toppunt was toch wel het cadeautje van de dames van de catering. Zij kwamen met een heus camouflagehemd plus hoedje aanzetten, het shirt de originele versie, met Nederlands vlaggetje op de mouw. Nou vooruit, ik neem hem mee, maar of ik hem zal dragen? De repatkist is nog steeds niet in zicht. Degene die dacht dat hij daar vandaag nog naar zou zoeken kreeg een lintje. Ik wist dat wel, toen hij de belofte deed, maar hij natuurlijk niet. Dus ik heb hem vriendelijk bedankt voor zijn toegezegde inspanningen. Ik hoop wel dat het snel lukt, want de stapel groeit, en het emailverkeer neemt toe. Je kan maar in kunnen pakken dus. En vanmorgen de voorlopig laatste hepatitisvaccinatie. Dat is in ieder geval klaar allemaal.

Gisteren kwam ineens de rate approval af. Komt er op neer dat iemand aan iemand anders toestemming heeft gegeven om op een bepaald budget geld voor mijn salaris uit te geven. Dat gaat de goede kant op. In het kielzog van die beslissing uiteraard weer nieuwe formulieren om in te vullen en terug te sturen. Kleur haar, naam van je moeder, wie te bellen in geval van nood, alles willen ze van je weten. Leuk detail: die formulieren zijn soms tweetalig. Na mijn tweede les Arabisch kan ik die letters lezen als ze niet te klein zijn (dan wordt het erg kriebelig). Zo kun je allerlei woorden extra leren. Ga ik werk van maken zodra de drukte van de oude baan voorbij is. Die cursudagen Arabisch waren prachtig. Nooit gedacht dat je zo snel een nieuwe taal met een nieuw schrift toegankelijk kunt krijgen. Niet dat ik al veel woorden weet, maar lezen met een goede uitspraak kan ik wel. De rest is stampen en oefenen. Gelukkig is het Arabisch een heel stricte taal, waar regels geen uitzonderingen hebben. Kom daar eens om in het Nederlands, daar zijn de uitzonderingen haast de regel. Moeilijk te leren voor nieuwkomers, weet ik van mijn 10 jaar lesgeven aan het AZC.

Benieuwd wat er morgen weer gaat gebeuren en wanneer ik uiteindelijk klaar ben voor de vlucht naar Irak.

Ik ga een interessant en uitdagend jaar tegemoet met nieuwe ervaringen waar ik veel zin in heb. Maar hier en daar laat ik ook wel wat achter natuurlijk. Zo heb ik vandaag een heerlijke dag gehad, met mijn eerste roeiwedstrijd. Prachtig weer en een leuke ervaring samen met de mensen waar ik de afgelopen twee jaar bijna wekelijks en soms twee keer per week mee in de boot zat. Met enige weemoed afscheid genomen vanmiddag en ze een goed roeijaar gewenst. Nu maar hopen dat er een roeimachine staat daar waar ik kom, zodat ik kan blijven oefenen, van een roeitochtje op de Eufraat of de Tigris zal het wel niet komen. Het is niet het enige clubje dat ik tijdelijk verlaat. Het NGV bestuur, waar ik vice voorzitter van ben, hebik gisteren voorlopig voor het laatst gezien. Met sommigen van hen werk ik al vele jaren samen voor de club. Per mail zal ik me blijven bemoeien met het wel en wee van de club. Ook mijn schilderles, het zingen in het projectkoor van Triade, de duikvereniging, dat alles laat ik een tijdje achter, net als mijn Rode Hoeden aan Zee. Om er volgend jaar weer met veel zin tegenaan te gaan verwacht ik.

Vandaag mijn eerste les Arabisch in Leiden. Geweldig. Ik wam binnen met de verwachting dat ik alleen maar een beetje uitspraak kon leren in die korte tijd. Nu, na ruim vier uur les, kan ik vijftien letters lezen, schrijven en uitspreken en kan ik daarmee woordjes maken en herkennen. Vooral dat herkennen (in de krant bijvoorbeeld) is niet eenvoudig, want het schrift wijkt nogal af van het onze. Helaas heb ik dat lettertype nog niet op de computer, dus u zult mij op mijn woord moeten geloven oplettend lezertje. Na de tweede les maandag moet ik  op eigen kracht verder. Of dat lukt is altijd de vraag maar tot nu toe vind ik het geweldig leuk om te doen. Eens zien hoe ver ik kom in een jaar.

O ja, alif is de a, maar dat had u natuurlijk al geraden.

Niet gedacht dat de aswolk mij nog dwars zou zitten deze week maar het is hem gelukt. Op weg naar de training in Den Haag raakte ik hopeloos vast in dikke files. Een zelfs veroorzaakt door een takelwagen die mij een uur eerder had gepasseerd (leeg) en nu zelf (vol) in een ongeval was geraakt en overdwars stond. Dat verhinderde mij ook nog de snelweg te verlaten om terug te rijden naar waar ik uren eerder vandaan kwam. Mijn collega met wie ik samen getraind zou worden kon ons land niet bereiken noch verlaten als hem dat wel gelukt zou zijn. Helaas vanwege de drukte was mij dat niet duidelijk geworden. Mijn telefoontje dat ik te laat zou komen gaf pas die duidelijkheid. 250 kKlometer in de file om weer voor je eigen deur uit te komen. Voordeel is wel dat ik vanmiddag tijd had om door een en ander heen te ploegen, want 12 jaar politiek afsluiten geeft een hoop te verwerken papier. En voor een jaartje weg heeft ook zijn eigen uitdagingen. Vrije uren kan ik dus goed gebruiken. Nu afwachten wanneer voor mij de volgende gelegenheid voor deze training komt, want de 28ste die als alternatief voorbij kwam is niet geschikt. Dat is mijn laatste werkdag, het lijkt me goed die in Den Helder en niet in Den Haag door te brengen.

In de toekomst krijg ik wat spullen van mijn nieuwe tijdelijke werkgever. Niet alleen een helm en scherfvest, maar ook een mobieltje en laptop. Hoef je die niet mee te sjouwen, is het verhaal. Tja. Maar goed, die uitdaging wil ik best aannemen en mijn eigen laptop thuis laten. Maar niet mijn favoprogramma’s, mijn inlogsystemen op mijn verschillende mailadressen, mijn fotobewerkingprogramma’s en noem al die zaken maar op die een laptop tot een vreugde maken. Daar is gelukkig een oplossing voor. Een externe harde schijf kan zo worden ingericht dat ik op een vreemde laptop kan doen of ik thuis ben. Klinkt eenvoudig maar ik weet uit ervaring dat de frustratie geniepig op de loer gaat liggen om te zien of je dat zelf gaat proberen. En dan slaat hij keihard en ongenadig toe. Niet aan beginnen dus in mijn geval, ik mis het geduld. Gelukkig zijn er slimme jongens die er voor doorgeleerd hebben, en met één zo’n slimmerik heb ik nu vrijdagavond een afspraakje. Want het moet wel thuis gebeuren maar dat wist u natuurlijk allang, oplettend lezertje. Vrijdagavond gaat dat gebeuren. Dan ben ik daarna overal thuis waar een pc of laptop staat met een internet verbinding. Ik zei het al: het internet is een zegen.

Als u toevallig denkt: waarom heeft ze het nooit meer over die stip aan de horizon. Daar heeft onze burgemeester een hekel aan, en ik wil hem in mijn nadagen niet pesten.

Probeer eens te bedenken wat je mee moet nemen voor een jaar. Naar een land waar het heel warm wordt, maar in de winter net zo koud als hier is. Bovendien in een omgeving waar je niet even naar de winkel op de hoek kunt wippen als iets ontbreekt. Krijg dat maar eens in je koffertje! Gelukkig weet ik sinds kort dat ik een kist per luchtvracht kan sturen. Dus minder diep nadenken. Alles ruim op voorraad meenemen en ook ruimte voor vrijetijdsspullen. Zoals schildersbenodigdheden en mijn duikset. Voor de vakantie over een paar maanden. En voor die ene vrije dag per week (zaterdag). De berg spullen op de logeerkamer die mee moet groeit per dag. Nu nog horen wanneer ik in kan pakken en iets hebben om in te pakken.

Gisteravond nog even naar de film Greenzone gekeken, om te zien waar ik straks terecht kom. Maar die is opgenomen in Marokko en Spanje, dus de werkelijkheid is weer anders. Nog even en ik kan het met eigen ogen aanschouwen.

Heeft u dat ook wel eens, oplettend lezertje? Het gevoel van: verrek, nooit gezien dat dat daar stond? Dat had ik gisteren. Voor een dagje Engels voor gevorderden moest ik naar Amsterdam, de instructie zou plaats vinden in de Zilveren Toren, vlak bij het Centraal Station. Ik heb wel eens overnacht in het Ibis Hotel, maar iets anders stond mij in die contreien niet voor de geest. Dus vlak naast dat hotel staat de Zilveren Toren, 11 verdiepingen, niet over het hoofd te zien. Ja inderdaad, die toren, tegenover de fietsenstalling, waar je al die keren langs bent gereden, daar moest ik zijn. Bij binnenkomst in de zaal waar de instructie zou plaatsvinden een adembenemend panorama over het IJ vanaf de tiende verdieping. Lastig concentreren in het begin dus. De dag was één op één en zeer goed en vlot opgezet. De instructeur een ervaren docent, native speaker die hier al twintig jaar woont en de hele wereld over is geweeest, dus dat kwam goed uit.

Allerlei valkuiltjes voor Nederlanders kwamen voorbij, allerlei ingeslepen foutjes werden er uit gehaald, en wat handige tips en trucs voor diplomatiek taalgebruik, brieven en rapporten passeerden de revue. Een intensieve dag. Om vier uur mochten we allebei weer los. U zult mij nu nooit meer horen zeggen Ixb4m living in Den Helder. Dat moet zijn I live in Den Helder. U kunt mij nog wel horen zeggen Ixb4m working in Irak.

De minister van justitie is mij goed gezind, hij vindt dat ik niks op mijn kerfstok heb en wilde dit ook wel verklaren. Die VOG kwam vanmiddag al binnen, bijzonder snel, want men riep dat het weken kon duren. Vreemd dat nooit iemand eerder zo’n verklaring van mij vroeg, zou toch niet gek zijn als eis voor volksvertegenwoordigers en bestuurders? De minister was gelukkig niet op de hoogte van het feit dat ik tegelijk met de verklaring twee bekeuringen voor te snel rijden binnenkreeg, of streek met de hand over het hart.

Maar in ieder geval is alles nu compleet en duurt het vanaf vandaag nog drie weken, dus tot begin mei, als alles meezit.

Aan iedereen die er een opmerking over maakt roep ik dat het wel mee valt met mijn veiligheid in Irak, daar wordt goed voor gezorgd. Zie ook het vorige logje Tank. Vandaag kwam er per mail weer allerlei informatie binnen. De veiligheidstraining is namelijk gepland op eind volgende week en als voorbereiding kreeg ik twee documenten. Het eerste twee pagina’s aanwijzingen voor je transfer naar Irak en wat te doen en te laten op het vliegveld van Amman en Bagdad. Kort samengevat: zorg dat je alle papieren bij je hebt, maak kopietjes en heb geld bij je. Een weekje Alanya geeft dezelfde handige tips. Ergens halverwege wordt het echt leuk. Want ja, daar stond het echt: u krijgt een vest en helm, in Irak zult u uw persoonlijke vest en helm ontvangen, waarvoor u verantwoordelijk bent. Ik zal wel een afwijking hebben, want ik werd vreselijk vrolijk van dat zinnetje en zit nu ik het type weer met een grote grijns achter mijn laptop.

Zal te maken hebben met het feit dat door collega’s gevraagd werd: je stuurt toch wel een foto van jezelf met helm op? Ik was er heilig van overtuigd dat ik zo’n ding niet zou hebben. Maar hij ligt dus al op mij te wachten in Bagdad. Hilarisch.