Ik sprak vanavond met H over de huidige ellende in Israël en de Gazastrip. En hoe snel we wennen aan zelfs het slechtste nieuws als het elke dag herhaald wordt. 

H gaat het goed, hij heeft net zijn vaste aanstelling bij een ingenieursbureau waar hij nuttige dingen doet met infrastructuur in onze stad. Hij is 29 geworden. Hij geeft op zijn vrije maandag les aan de Volksuniversiteit. Hij kocht vorig jaar zijn eerste (oude) autootje. Hij kon zelfs op vakantie naar Italië.

Toch is, zo zei hij mij, zijn leven een drama.

Elke dag begint hij met het nieuws te lezen op zijn telefoon. Over zijn land, Syrië, waar zijn ouders nog wonen. Ze zijn er goed vanaf gekomen met de aardbeving, net ver genoeg weg. 

H kreeg na een traject van vier jaar om hier te komen en anderhalf jaar wachten status. Leerde daarna in anderhalf jaar genoeg Nederlands om ons les te geven over en in zijn eigen taal, het Arabisch.

We waren het erover eens dat het vreselijk is wat er nu gebeurt, en dat het toch niet waar kan zijn, dat als je pretendeert een land te willen leiden, dat je dan zo makkelijk over de doden heenstapt.

Op zijn telefoon las H de afgelopen week elke dag over aanvallen op steden in Syrië. De vijfhonderd doden hebben ze daar de afgelopen week ook makkelijk gehaald. Een aanval op een militair opleidingsinstituut alleen was goed voor meer dan honderd doden. Vanuit Turkije worden de Koeren bestookt. En vanuit Israël vliegt er ook af en toe wat over.

We lezen er hier niet meer over. Het haalt het nieuws hier niet meer. We weten het nu wel, Assad mag weer meepraten hier en daar, krijgt handjes geschud. 

Voor ons is er altijd weer een nieuwe oorlog die de aandacht vraagt.

Wie weet nog hoe het gaat met slachtoffers van de aardbeving? Wie leest er nog over de Witte Helmen, die nog wekelijks omkomen bij hun pogingen mensen onder het puin vandaan te trekken. Ze kregen een prijs voor dat werk, ooit….

Er zijn weer nieuwe lijken en als die van de juiste kant komen, betreuren we ze, en hangen hun vlag op. En als ze niet van de juiste kant komen, dan is het hun eigen schuld.

Afhankelijk van welke zender ik kijk, zie ik de lijken op straat in Gaza, of de uitgebrande auto’s en de lijken op de weg in Israël.

Oekraïne kan even wachten, de kogels gaan even naar Israël. De aandacht ook. Voor even.

Tot we gewend zijn en het aantal slachtoffers weer ‘normaal’ is, en aan de goede kant van het hek vallen.

In de tijd dat ik dit schrijf zie ik verschillende bombardementen in de dicht bewoonde Gazastrip. Live, full colour. 

Er worden aan alle kanten weer haters gekweekt, mensen die zich zullen blijven verzetten tegen de ander, omdat familieleden omkomen. We leren niet. 

We leren wegkijken, dat wel.