Vooruit, iedereen doet het, laat ik eens mee doen, oplettend lezertje. Het afgelopen jaar in cijfers. Niet dat wat u in de kranten leest, dat met die rampen en verdreven dictators, maar mijn eigen persoonlijke overzichtje.

In 2011 bezocht ik 12 landen waarvan 3 voor de eerste keer.

Ik woonde in 3 landen.

Ik ging 4 maal op vakantie (crisis)

Ik was 6 maanden in Nederland en 6 maanden daarbuiten.

Ik was op 3 continenten.

Ik beleefde 1 Egyptische revolutie op de TV en 1 herhaling van die Egyptische revolutie in het echt.

Ik was 3 weken op het Tahrir plein.

Ik zag 2 mensen sterven.

Ik woonde 2 huwelijken bij.

Er werden 2 kinderen geboren bij buren en kennissen.

Ik had 5 weken Arabische les en 4 weken Egyptisch Arabisch.

Ik reisde met een Feluka, een speedboot, een liveaboard, een kayak, roeiboten, pontjes, vliegtuigen, bussen, treinen, metro’s, minibussen, personenauto’s, landcruisers.

Ik liep honderden kilometers door Cairo.

Ik fietste in 1 oase en bezocht er 2.

Ik zag 3 woestijnvossen en 3 Hoppen.

Ik sliep 3 nachten in de woestijn onder de sterrenhemel.

ik sliep 1 week lang op de vloer van een moskee.

Ik maakte een handvol nieuwe vrienden, kregen er vele kennissen bij en ontmoette honderden mensen.

Ik discussieerde met tientallen jongere en oudere mensen over de toekomst van hun land.

Van al dat lopen en onregelmatige leven verloor ik tenminste een kilo of 4.

Ik maakte 28 duiken in de Indische Oceaan, zag 2 walvishaaien en 5 mantaroggen.

Ik kayakte in 1 Noorse Fjord en zag daar 1 zeehond.

Ik had 0 kerstbomen.

Ik werd 56.

Ik had slechts 1 medisch onderzoek en 0 medicijnen.

Ik hield slechts 1 speech.

Ik bezocht het nieuwste en 193ste land ter wereld.

Ik werd 2 maal aangehouden door politieagenten in 2 verschillende landen.

Ik kocht 1 nieuwe auto.

Ik verloor 2 mobiele telefoons en 1 camera door diefstal.

Ik kreeg 1 paspoort terugbezorgd door de eerlijke vinder.

Ik kocht 2 I phones en 1 camera.

Ik at veel buiten de deur en gaf 10 etentjes voor vrienden.

U begrijpt, ik had een fantastisch jaar. Wat gaan we in 2012 weer eens doen?

Nooit hoef ik te wennen, oplettend lezertje. Ik ga van de ene naar de andere situatie, van het ene naar het andere huis, van het ene naar het andere land. En ik ga door waar ik ben opgehouden voor vertrek. Normaal gesproken. Dit keer was het moeilijker dan anders. Bij thuiskomst slechte berichten uit Egypte, een land dat nu onder mijn huid zit. Vrienden op youtube en Twitter met in elkaar geslagen gezichten. Vrienden die de telefoon niet beantwoorden, niet reageren op mails. Zijn ze op Tahrir, als het goed is, in de moskee en het ziekenhuis daar? Of zijn ze opgepakt, gevlucht, gewond?

Thuis vragen gewone zaken weer aandacht, de kamer geschilderd, de familie bezocht. Kerstsfeer heb ik nog niet kunnen creëren en dat zal ook niet meer gebeuren nu. Lastig vieren, dat vrede en vriendelijkheid en licht feest, als je weet dat er mensen op dit moment vechten voor een beter bestaan, vrijheid, eten op tafel. Dat is natuurlijk elk jaar zo, dat zal ook volgend jaar zo zijn. Maar nu hebben die mensen een naam. Je ziet ze in een reportage van Al Jazeera en denkt: dat is die jongeman met die heldere ogen, die ik zag op 9 oktober en een hand heb gegeven. Dat is die journaliste met haar hoge veterschoenen, voorbereid op alles, die uitzocht wat er precies in die traangas granaten zat. Kijk, daar gaat El Baradei, die zag ik langs lopen die vrijdag.

De wereld is een dorp, en mijn dorp is weer een stuk gekrompen.

Ik wens u allen goede kerstdagen, met alle betekenis die u er aan wilt geven. De wereldvrede zal ons niet lukken volgend jaar. Vrede in onze eigen kleine kring is het maximaal haalbare. Laten we daar ons best voor doen.

Een goede thuiskomst, oplettend lezertje, vandaag. Zus en zwager op Schiphol, mooi boeket van de buren op tafel en huis in orde. Tot je koffers leegt haalt, dan is het gelijk weer chaos. Maar bij het openen van mijn laptop verontrustende berichten uit Cairo. Waar het leek uit te draaien op een leegbloeden van de revolutie, door nietsdoen van de kant van de regering, werd gisteravond de rust verbroken. Aanvallen op de sit in voor het kabinet liepen uit op straatgevechten in Kasr el Ain. Dus nu zoek ik het net af naar filmpjes en foto’s. Zit daar iemand bij die ik ken? Een Mohammed liet zich horen. Was slachtoffer van de voedselvergiftiging, ziekenhuis in de moskee in, en nu weer in orde. En thuis, kennelijk, waardoor gespaard voor de aanvallen bij de sit-in. Beelden van militairen die inslaan op oudere vrouwen, met en zonder niqaab, inslaan op jonge vrouwen, inslaan op mannen die vrouwen proberen te beschermen. Beelden van mannen in burger naast die militairen, die van het dak af stenen gooien. Beelden van militairen die obscene gebaren maken vanaf de gebouwen naar de activisten. We zijn weer terug bij af, ook deze regering gaat het niet doen. De nieuwe minister van BZ heeft zijn belofte niet te schieten op activisten al verbroken, minder dan een week na uitspreken. Maar veel zwaarder nu om naar te kijken, omdat deze mensen nu een naam hebben en een verhaal.

De afwas gedaan, de was hangt te drogen. In de hal staan mijn koffers, de tassen met spullen voor Maigaly, de Bawaab. De coolbox en slaapzak die ik nalaat aan een jonge fotograaf die nog een tijdje blijft. De huisbaas komt de laatste financiën regelen en de onmisbare “broer van” is er, ongevraagd, om mij naar het vliegveld te brengen. Hij praat me bij over de laatste ontwikkelingen in Cairo, de streek geleverd aan de activisten. Hij vertelt mij dat de tweede ronde van de verkiezingen rustig verloopt, op een enkel incident na. Hij vertelt mij ook dat veel van zijn vrienden hem bellen en vertellen dat ze willen vertrekken uit dit land, en dat hij dat ook moet doen. Hij maakt zich zorgen over de toekomst de komende jaren, als id van een minderheid. Maar opgeven doet hij het voorlopig nog niet. Hij blijft geloven in democratie, hij blijft vechten voor een land waar iedereen vrij kan leven volgens zijn eigen hart. Een land waar alle kinderen veilig kunnen opgroeien. De wens die hij deelt met velen op het plein en in het land. Hij zet mij af bij de vertrekhal en we nemen afscheid, het laatste van deze dagen. Hij komt naar Nederland, misschien, en ik kom zeker weer naar Cairo. Dan zien we elkaar weer, Insh Allah.

De afgelopen twee dagen alleen maar afscheid genomen en vandaag weer, oplettend lezertje. Gisteren met vriendin A voor het laatst een uitje, naar Al Ahzar park. waar ooit een vuildump was, vlak bij een overvolle wijk, werd een park gecreëerd, met waterpartijen, prachtige palmlanen, restaurants, een theater, en uitzicht plekken over de stad. Niet alleen bedoeld voor de eigen bevolking, ook gericht op toeristen. maar zoals u inmiddels weet, daar zijn er niet veel van. De bezoekers van het park waren voornamelijk jongeren en stelletjes en af en toe een picknickende familie. We lunchten nog een keer geheel in Egyptische stijl en ik kon nog een keer genieten van het panorama, hoewel het weer grijs en vaag was. Er kwam nog een echtpaar Hoppen langs, twee van de vijf hoppen die ik ooit zag, vier daarvan in Cairo. benieuwd wanneer ik weer de kans heb de volgende te zien, en weer te genieten van deze stad en alles dat zij te bieden heeft.

De activisten hier zijn niet dom, oplettend lezertje. Sommigen zijn zelfs erg slim. Toen de nieuwe Interior Minsiter, verantwoordelijk voor politie oa, zijn eerste speech hier hield, beloofde hij dat er niet zou worden geschoten op activisten. Het commentaar van A: dat betekent dat hij ons op een andere manier zal proberen aan te pakken. Gisteren kreeg hij gelijk. De activisten op Tahrir en de activisten bij het kabinet, allemaal in vreedzaam protest, kregen voedsel aangereikt. Dat is de afgelopen weken steeds gebeurd, voedsel, drinken, medicijnen, het kwam allemaal als steun van buiten het plein. Deze keer van iemand met kwade bedoelingen. 86 Activisten zijn ziek geworden, sommigen zo erg dat ze opgenomen moesten worden. een van hen stierf. Doordat ik niet heb kunnen mailen tot nu, weet ik niet of een van mijn vrienden er tussen zit. Vrienden van “de broer van” ook bij het kabinet, zijn ontsnapt, doordat ze kort daarvoor al hadden gegeten en dus bedankten voor het vriendelijke aanbod.

Deze regering leert het nooit. Iedere keer laten ze een mooie kans voorbij gaan om hun goede bedoelingen te tonen. Diezelfde avond bestormden de supporters van Ahly en Zamalek Tahrir en sloten het weer af voor het verkeer. Dat kan dan weer een vrijbrief geven aan het regime voor actie, met alle gevolgen van dien. Voor morgen was er een schoonmaak actie van het plein in de maak. Mij benieuwen wat er nu gebeurt.

Ik kocht nog een laatste broodje shoarma en werd met mijn voornaam gegroet door een jongeman die daar naar buiten kwam, in de buurt van het plein. Dat gebeurt vaker, dat mijn naam hier geroepen wordt, of dat mensen mij een hand geven als ze mijn voornaam horen, zelfs diegenen die vreemde vrouwen eigenlijk geen hand geven. Een bijzondere ervaring de laatste weken hier in Cairo.

Vanmiddag twee uur gesproken met een jongeman met een helder verstand en een zelfstandige geest. Een gesprek dat mij bij zal blijven, en hem hopelijk ook. Hij was blij eens met iemand te kunnen praten over de wereldpolitiek, blij eens te kunnen praten met iemand die niet bang was na te denken en die een andere kijk op de dingen had. We spraken over van alles, hij deelde met mij zijn zorgen en vragen. Keek er nog iemand naar wat er hier gebeurde? Waarom deed men niets in Syrië? Hoe moest het nu, als de VS en Iran in oorlog raakten? Wat vond ik van Israel en de Palestijnen? Hij kende de situatie in Europa, had vrienden in Spanje, en wist dat onze manier van leven ook niet zaligmakend is, dat mensen daar ook armoede kennen. Zo als daar moest het hier niet worden, vond hij, maar iets harder werken om de economie op te bouwen, daar was hij erg voor. En zelf nadenken, dat was ook belangrijk. We lezen dezelfde schrijvers, we delen vaak dezelfde ideeën over zaken, we hebben begrip voor elkaars mening. Hij een moslim uit Egypte, ik een ongedoopte uit Nederland. De wereld is een dorp en hij is mijn buurman.

Hij is ongeveer van mijn leeftijd en zit naast mij op een palmmatje op het plein. Hij vertelt over zijn zoon, die in borst en voorhoofd werd geraakt door een sluipschutter op het dak in de januari revolutie. Toen hij bij de rechtbank kwam werd hem gevraagd wie hij verantwoordelijk hield voor de moord op zijn zoon, wie de schuldige was. Zijn antwoord: de man wiens foto boven uw stoel hangt. Maar de rechter piekerde er niet over Hosni te dagen in deze zaak. Hij kon zijn zoon meenemen als hij die beschuldiging in trok, als hij de echte moordenaar kende, kon hij terug komen. Nu is hij in de revolutie. Als hij dan al de schuldige niet voor het gerecht kan dagen, wil hij in ieder geval dat de revolutie slaagt. Zodat zijn zoon niet voor niets is gestorven. Zoals hij zijn er veel. Ze zitten hier in de plaats van hun kinderen, of ze zitten hier met hun kinderen. Mannen en vrouwen, in kleine tentjes. Op het plein, waar in de centrale ruimte langzaam weer wat meer tentjes komen, of voor het kabinet, waar de nieuwe premier door de achterdeur naar binnen moest op zijn eerste werkdag, omdat de voordeur bezet is door onwelkome gasten van de sit-in. Ze weten waar ze het voor doen. Ze geven het niet op.

Tegen mijn vrienden hier maak ik wel eens een grapje: de ene helft heet Ahmed, de ander helft heet Mohammed, lekker makkelijk. Erg ver zit ik er niet naast en een van de Ahmeds die ik ken legde mij uit hoe dat zo kwam. Natuurijk had u al bedacht dat Mohammed wel zou slaan op De Profeet (VZMH). Dat is ook zo. Maar Mohammed vroeg niet om alle zonen naar hem te vernoemen. De naam komt namelijk van de wortel hmd. De wortel is de basis voor het woordensysteem in het Arabisch, meestal bestaand uit drie letters.. Ahmed en Mohamed hebben beiden die zelfde letters en komen dus van de zelfde wortel en hebben dus dezelfde betekenis. Die betekenis is: dank zeggen. Ook Mahmoud betekent dus hetzelfde, en vandaar al die zelfde namen.

Maar het wordt nog grappiger. Toen Ahmed mij dit vertelde, van dat dank zeggen, realiseerde ik mij dat mijn derde naam, Eveline, hetzelfde betekent: dankzegging.

Geen wonder dat ik hier terecht ben gekomen, oplettend lezertje, het zijn allemaal naamgenoten!

In de afgelopen vijftien jaar is datgene waar ik veel plezier aan heb beleefd, het leggen van verbanden en het verbinden van vraag en aanbod of vraag en vraag. Er komt iemand langs met een probleem of een idee, en jij kent iets of iemand die zou kunnen bijdragen. Je doet eigenlijk niets, je trekt een laatje in je hersens open en daar ligt een contact dat nuttig is. Dat je dat in je eigen gemeenschap kunt doen als je een tijd in een bepaald wereldje mee draait is niet zo gek. Als het je ergens anders ook lukt, is het dubbel zo leuk. In mijn periode in Irak lukte het me op een gegeven moment ook om mensen met elkaar in contact te brengen. Daar zat ik negen maanden.

Maar dat het me de afgelopen dagen hier lukte om bij te dragen aan een oplossing voor een fors probleem, alleen door mensen met elkaar in contact te brengen in deze miljoenenstad, dat is een klein wondertje. Ik blij, de vragende partij blij, de aanbiedende partij blij dat hij kan helpen, en de mensen met het probleem hopelijk ook blij straks als hun situatie verbetert. Dat laatste moet nog blijken natuurlijk, maar in ieder geval wordt er aan gewerkt. En dat drie dagen voor vertrek hier, de timing kon niet beter.