Af en toe krijgt een mens cadeautjes in zijn leven. Bij sommigen meer, bij sommigen minder. In mijn geval meer, vind ik persoonlijk. Ik bedoel niet die cadeautjes met een papiertje en een strik, ik bedoel al die voorvallen, situaties, ervaringen maar vooral mensen die het leven boeiend en aangenaam maken.

Vrijdag kreeg ik weer zo’n cadeautje. Bij de Algemene Gelegenheid, beter bekend onder de naam lintjesregen, had het Hare Majesteit behaagd mij Lid in de Orde van Oranje Nassau te maken, samen met nog 24 stadgenoten en zo’n drieduizend landgenoten. Nu heeft de Majesteit daar waarschijnlijk zelf weinig weet van gehad, maar degenen die verantwoordelijk waren voor de aanvraag des te meer.

ik weet van zelf een keer zo’n lintje aanvragen voor iemand, hoeveel werk er zit in zo’n aanvraag, in de verwerking, de ondersteuning en in de plannen voor de uitreiking. 

in mijn geval was er na afloop nog een geweldige lunch geregeld door veel lieve vrienden, kwamen mensen van ver om het bij te wonen, staat mijn huis nu vol bloemen en komen er nog steeds felicitaties binnen. Je doet het er niet voor, het werk waar ik het aan te danken hebt ligt voor een groot deel achter me, niet verenigbaar met mijn vorige of huidige functie. Dat werk deed ik niet voor een lintje, maar omdat ik het de moeite waard vond. Maar de liefde, warmte en waardering die er kenbaar werd gemaakt die dag, het plezier dat het ook anderen gaf het voor mij te doen: dat alles is veel meer dan een lintje op je revers die ene dag in je leven.

Een van de felicitaties zei terecht: het geeft weer inspsiratie. We gaan dus door op de ingeslagen weg. Noblesse Oblige. Dank, dank, iedereen die hieraan heeft meegewerkt en bijgedragen