Overmorgen is het zover, vandaag bivakkeer ik in een half leeg huis. Als je toch weg bent kan de kamer wel worden aangepakt. Dus slopen, bouwen, stuken, schilderen, en de vloer een goede beurt. De eerste twee onderdelen zijn afgerond. Ondertussen pluk ik steeds wat aan de spullen die mee moeten, sorteer hier en daar een onderdeel, laad batterijen, koop missende zaken, maak schema’s voor mezelf, de thuisblijvers en de mannen die aan het werk gaan. Het logeerbed ligt vol, het wasrek hangt vol, de koffer staat leeg.

Er is contact gelegd met een beheerder ergens zuid van Seoel, voor een cultuurprogramma. De microfoon ligt klaar. Er zijn 144 kleine Nederlandse vlaggetjes voor een erebegraafplaats in Busan. Ik heb verse minikikkertjes om uit te delen onderweg. Ik probeer nu al te organiseren: wat heb ik nodig op de boot, wat hoort er bij de camera, wat moet er in de auto bij de hand.

Wat moet er apart voor de bruiloft die ik ga bezoeken.

Het wordt vast een prachtige reis, maar in dit stadium is het alleen nog een hoop gedoe, want de koelkast moet ook nog leeg, het afval…  Enfin, u weet wel.

De zegeningen van het wereld wijde web. Op een zondagmiddag, zoekend naar een kampeerbus in de VS voor mijn reis volgend jaar via Facebook, en terwijl ik informatie over Korea opzoek voor de komende maand, kijk ik gelijk even of een expo in Parijs een kort bezoek waard is. Ik besluit toch een andere expositie te bezoeken, in Edinburgh en boek een kamer. Dan realiseer ik me dat het International Festival die maand draait. Druk dus, toch maar gaan. Gelijk er het beste van maken: twee kaartjes zoeken voor de maandag- en dinsdagavond.

Met een goedkope carrier, die mij voorlopig als klant zal moeten missen, vertrek ik na bijna een uur wachten op vertraagde koffers en kom laat in de middag in Edinburgh aan. Met mijn koffertje achter mij aan vind ik na 15 minuten lopen de campus. Dan gelijk weer terug de stad in, want de voorstelling naakt. De stad is druk, het bruist van dat festival waar veel volk op af komt. Een festival? Nee, eigenlijk drie of vier. Vroeger was het internationale festival het enige, daarna kwam de fringe op, met wat minder mainstream high brow cultuur. Dat is inmiddels vele malen groter qua voorstellingen dan de oorsprong. Zoveel groter dat een Amerikaan die ik onderweg trof niet beter wist of The Fringe was het festival, iets anders kende hij niet.

Die fringe voorstellingen zijn korter, kleiner, goedkoper en vaak de moeite waard. Het zijn soms experimenten van startende performers, of nieuwe wegen voor oudere performers, of kleinere producties die geen groot publiek kunnen verwachten. En dan is er nog de fringe van de fringe, de free fringe, met gratis voorstellingen. Inmiddels heeft het blauwe boekje 10.000 gratis voorstellingen de festival maand door. Dan moet je je voorstellen dat iemand in de kelderetage van een natuurvoedingswinkel voor vijf, zes man de sterren van de hemel speelt, of in ieder geval erg zijn best doet. En dan zijn er nog de straatvoorstellingen, de buskers, de openluchtvoorstelling in het park, de kunstmarkten verdeeld over de stad, waar men wanhopig probeert de zelfgevilte sjaal dan wel getekende landschapskaart of kaars aan de man/vrouw te brengen. Ergens in die maand nog een literair festival.

Allemaal niet te volgen in twee dagen, ik heb van alles wat geproefd; die van die kaartjes waren prachtige voorstellingen waarvan een in een mooi oud theater ook nog. Van de overige voorstellingen maakte er een indruk, was er een veelbelovend en een ander goed geprobeerd.

Op straat wordt overal geflyerd, een stuk van de Royal Mile is daarvoor afgezet. Iedere avond sluit af met vuurwerk vanaf de berg, waarna het nog uren onrustig blijft in de stad.

Die berg dus. Het is een zeer, zeer oude vulkaan. Een mooie plek voor een kasteel waarmee je de omgeving wil beheersen dan wel zelf veilig wil blijven. Maar met een moeras aan de noordzij, blijft bebouwing op zijn steile zuidhelling wel wat lastig. Het leidde tot huizen van negen verdiepingen hoog, in een tijd die eeuwen achter ons ligt, dus zonder lift. Water was ook een probleem. De zuidkant, old town, heeft dus rare constructies, waarbij straten elkaar drie verdiepingen hoger kruizen langs hetzelfde gebouw. Met mooie weer is zo’n stad natuurlijk prachtig. Zeker als er overal volk onderweg is. In de winter met een hagelbui en weinig licht lijkt me dat die diepe straten met de vroeger gele maar nu grauwe huizen iets minder vrolijk zijn.

Overal kerken en kerkjes, die nu bemand worden door kundige vrijwilligers. De belangrijkste is de St Giles Kathedraal. De reis die ik in maart maakte langs de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog, achtervolgt mij ook hier: veel plaquettes in kerken, standbeelden op straat voor de gevallenen en de gebrachte offers, en nu, 100 jaar na dato zijn er ook verschillende voorstellingen die die oorlog tot thema hebben.

Wat ook niet te missen is: de zonen en dochters waar Schotland trots op is. Dat zijn er best veel. Adam Smith heeft zijn beeld en Hume natuurlijk. Maar ook vrouwen die voorop liepen in gelijke kansen afdwingen, bijvoorbeeld als arts of verpleegster, zoals Elsie Inglis. Arthus Conan Doyle kwam er vandaan, en de schrijver van mijn jeugdheld Ivanhoe, Scott. Haig, ook WWI, werd er geboren, en Sassoon en Owen ontmoetten elkaar er in het militair hospitaal waar zij gewond en geestelijk murw terechtkwamen. Wie er ook een tijdje was: J.K. Rowling. Zij schreef enkele delen Potter in verschillende cafés. Ik ben zeker drie winkels tegengekomen waar alles rond Potter te koop is in iedere vorm denkbaar, van boek tot lamp, of echte toverstaffen. Niet veel gekker dan kerstwinkels die ook in hartje zomer goede zaken doen. Wat verder opvalt zijn de winkels die een regiment als basis hebben en uniformonderdelen verkopen. Die toch mooier zijn dan de onze, veelal. De Royal Scots hebben een hoge zichtbaarheid, the Black Watch. In de winkels, maar ook in die kerken, en op de begraafplaatsen.

Waar je ook geld aan uit kunt geven: winkels vol whisky, tweed, en heel veel schotse ruiten, lamswollen truien en sjaals, en zelfs een winkel waar doedelzakken gemaakt worden. Bij het kasteel kun je zien hoe kilts geweven worden, als je tenminste zin hebt je te scharen tussen de vele Japanners. Daar waar haggis verkocht wordt hangt een bordje buiten. Uiteraard allemaal in de Old Town. Met veel paars en veel distels als ornamenten en versiering.

Dan is er de New Town, die gebouwd werd toen het echt te vol werd. Men besloot de swamp daar echt te drainen, op die plek is nu een park, ver onder straat niveau. Noord daarvan nieuwere, maar altijd nog oude gebouwen, en de grote winkelstraten. Daar ook wat rechter, geen fly-overs, geen straten die stijl omhoog gaan of stegen die eindigen in steile trappen.

Zelf vond ik Miss Jane Brodie’s Steps opvallend, genoemd naar een vrouw die ik alleen ken als romanfiguur van Muriel Spark, die een verfilming kreeg. Daar zullen die trappen dan wel van gekomen zijn.

Verder kun je als vrouw hier nog in een vrouwenhotel van het Leger des Heils.

Er zijn verrassend veel barbierwinkels, trendy als overal, en ook voor de meest fanatieke veggie en health food fan zijn er tentjes. De boekwinkel met veel aandacht voor de lokale schrijvers is gevaarlijk terrein en verdubbelde het gewicht van mijn rolkoffertje.

Inmiddels heb ik nu door hoe het werkt met die festivals, en ga ik vast nog een keertje om al die andere zaken te bekijken die niet meer pasten in mijn korte bezoek.

Blij was ik met het laatste optreden dat ik zag: the Swinging Blowfish, drie muzikanten die krankzinnig snelle muziek maken, inclusief een doedelzak. Ik had er van gehoord een tijd geleden, van die gekke Italianen (nou vooruit, die doelzakker was een Brit), maar ik vond ze per ongeluk op de hoek van het park op de stoep. Net op tijd om nog van te genieten voor ik als laatste onderdeel naar de National Gallery ging voor de laatste twee uurtjes. Meer dan genoeg om die kleine maar leuke selectie te bezichtigen, waaronder twee die begin dit jaar nog in het Rijks hingen. En natuurlijk: Monarch of the Glenn, een heel groot hert, ieder haartje staat er op. Je moet er denk ik Schot voor zijn.

Een fotoimpressie vindt u op Facebook

Vandaag, 15 augustus, de app voor de metro in Seoel gedownload.

Van te lang thuis zitten word je suf, af en toe moet een mens er uit. Ik wel in ieder geval. Sommige jaren kun je ook overdrijven natuurlijk, buiten je schuld. Zo wil ik een huwelijk bijwonen van de dochter van goede vrienden. In Seoel. En omdat ik ook nog wil duiken (is immer alweer januari dat ik voor het laatst onder water ging), komt er een combi. Zoek op het wereld wijde web Seoel en duiken, en dan kom je uit in Palau. Ligt ergens in de Pacific, oost van de Filippijnen. Weekje Palau, met een boot, en dan terug naar Seoel voor bezoek en huwelijk in die stad. Daarna met de auto het land rond. Voor het eerst dat ik dat doe in een land buiten Europa, alleen. Om te zorgen dat ik over twintig jaar nog weet waar ik geweest ben, deze verslagen. Lees gerust mee.

Het duurde even voor ik op gang was, maar nu, na het doorworstelen van de Lonely Planet Korea, begint er kleur aan te komen. Onderkomen Seoel en huurauto is geboekt en de eerste avond buiten die stad in een natuurpark ook. De rest doe ik onderweg, om maximaal vrij te zijn in mijn keuzes. Er komt een lijstje met dingen die ik beslist, en een lijstje met dingen die ik graag wil zien. Dan zie ik daar wel hoe veel tijd alles me kost, of ik meer zin in stad of in natuur heb. Wie weet heb je na twee tempels het idee dat je het wel gezien hebt. Of dat je na een bergwandeling denkt: bekijk het verder maar. Ook zal ik proberen nog een dagje duiken in te voegen.

Ondertussen bagage verzamelen voor het duiken. Vanwege de langere reis en het feit dat ik meer echte kleding bij me moet hebben dan die acht badpakken en een lap voor een duikvakantie, laat ik mijn BCD en vinnen thuis. Dat scheelt een halve koffer. Er moet immers ook ruimte zijn om wat mee terug te nemen van deze reis.

En wie nu denkt, dat is meer dan genoeg, zo’n reis naar twee landen in vier weken. Nee. Vorige week was ik een paar dagen in Edinburgh, naar o.a. het festival. Maar dat leest u dan wel in een apart blog.

En ergens in mijn achterhoofd denk ik eraan om ook gesproken verslag te doen van dit avontuur. U merkt het wel als dat door gaat.