Nog druk aan het werk vanmorgen, na een gezellige avond, om een aantal zaken af te krijgen voor het systeem werd afgesloten. Er moest nog een aangevulde matrix komen voor de achterblijvers, in Excel. Humpf. Ondertussen vertrekken er voortdurend mensen, die op een andere wijze dan eigen auto terugreizen. Uiteindelijk zat er nog een man of vijf braaf te werken, tot het moment dat de usb sticks werden geladen, de laptops dichtgeklapt, en we voor het laatste praatje van de leider van deze operatie naar de aula liepen. Nog een maal: is er behoefte aan coördinatie? Waarna we werden bedankt en we elkaar tot de volgende keer wensten. Dan loop je de poort uit en rijdt terug naar Nederland. Onderweg een pauze met karnemelk, crackers, kaas en kersen. Uiteindelijk eindigde ik zoals ik was begonnen: tankend aan de Schoolweg. Een volle tank: precies genoeg voor een ritje heen en weer naar Munster, inclusief omrijden voor het ongeval op de N99. Ik verheug me al op augustus, dan mag ik weer en week.

Koortsachtig werd er gewerkt vandaag. Nu die lijnen lagen moest alles in het systeem worden geklopt. Dus, op aanraden van een ervaren scripter, eerst al je materiaal klaar, de verhaallijn in volgorde, en dan pas het systeem in. Daarna komen er natuurlijk nog allerlei zaken bij, maar het meeste ligt dan chronologisch. Toch bleek voor velen de reserveweek nodig. Waardoor bij mij de druk van de ketel ging, want de drie storylines zijn ingevoerd. De reserveweek kan worden gebruikt voor oppoetsen en corrigeren en voor het uitzoeken van wat systeemtrucjes.
Haast traditioneel eet zo’n groep een keer samen, en we troffen het met deze dag. Aan lange tafels zaten we aan het water van de industriehaven, waar nu allerlei horeca en kantoren zich vestigen. Duitsland-VS op een groot scherm onder de luifel. Daar hoef je niet naar te kijken, je hoort vanzelf hoe het gaat. Na afloop van de wedstrijd druk op de kade. Oranjekoorts kennen ze hier ook. Ondertussen aten wij verder en genoten van het eten en van elkaars sterke verhalen. Geen doorsnee gezelschap, maar mensen van alle hoeken en gaten, met ervaringen van over de hele wereld. In opperbeste stemming bleven we buiten tot het te koud werd. Inmiddels wordt er al informatie verstrekt over de plek waar we in September het echte oefenonderdeel bij zullen wonen. Redelijk lastig bereikbaar dus het lijkt er op dat er samen gereisd gaat worden. We horen het vanzelf. Morgen de laatste lijstjes maken om mee verder te kunnen in Augustus en zorgen dat alles is opgeslagen waar het hoort, ingevuld waar men om vraagt. Dan de lange weg terug naar huis, in afwachting van een week gevuld met kunst.

Als dochter van een vader bij de marine staan er een paar dagen helder in mijn herinnering. De Koninginnedagen, eerst in Amsterdam gevierd, later in Den Helder, de parade, de middag op de basis, met loony tunes, gehaktballen, rondvaarten en andere activiteiten. De ouderdagen met tokkelbaantjes, vaartochtjes, demonstraties en paalklimmen met als hoogste prijs een metworst boven in de mast.
Vandaag is hier family fun day. Twaalf nationaliteiten presenteren zich met hun nationale gerechten, klederdracht en toeristische informatie. De Nederlanders namen nog een klein orgeltje en een heuse haringkar mee. Waar ook jenever werd geschonken, dus het was daar druk. Allemaal in burger langs de kraampjes tot ’s avonds acht uur. We mochten onder werktijd langsgaan. Met een paar dapperen probeerde ik na aanvang van het feest door te werken, maar de zangeres van de versterkte band zong dermate ver van haar eigen stemsoort, dat het op een geven moment moeilijk werd je te concentreren. We gaven het op, sloten de computers af en begaven ons in het feestgedruis. Waar het nog moeilijk was collega’s te herkennen die je dagen in uniform aantrof en die nu in een simpel t-shirt rondgaan. Voor de kinderen was er een klimbos neergezet, waar zij vierkantjes konden maken op twee meter boven het asfalt, keurig gezekerd. Na een klein uurtje hield ik het voor gezien. In de stralende zon nog een paar uurtjes wat lezen en bloggen. Klinkt raar, maar liever had ik nog wat doorgewerkt. Nog een volle schrijfdag en een halve dag afronden, dus er moet vaart gezet worden om met min of meer klare producten hier te vertrekken vrijdag. Terwijl er ondertussen steeds mensen binnen komen die nieuwe lijstjes vragen, updaten of coördineren, formulieren ingevuld willen hebben, Dat is wel jammer, net als je er lekker in komt en het schrijven vloeiend gaat, de opstartproblemen overwonnen en de lijnen uitliggen, moet je weer inpakken.

We worden hier elke morgen bemoedigend toegesproken door het hoogste gezag van deze week. ’s Avonds doet hij doet nog een keer ter afsluiting. De vraag: moet er nog gecoördineerd worden? Vaak worden er naar aanleiding van die vraag afspraken gemaakt. De conclusie van vandaag was: een geslaagde dag, hard gewerkt, veel gecoördineerd, veel gecommuniceerd, gedeconflicteerd en afgestemd. Waar ik gisteren blanco binnenkwam en geen idee had wat er van mij gevraagd zou worden, begon ik vandaag matrixen te vullen met beoogde verhaallijnen, om die morgen echt om te zetten in de beoogde scripts. Links en rechts van mij zijn mensen met hetzelfde bezig, en worden ook ideeën gespuid. Vanmiddag ontvouwden wij elkaar onze ruwe plannen, en konden we de eerste conflicten daarin oplossen. Eind van de week liggen er ongetwijfeld prachtig verwoorde mandaten, uitdagingen voor de strijdkrachten, en goed verwoorde trainingsdoelen.
Vanavond dacht ik na eind van de dag een uurtje rustig door te werken in een leeg kantoor. Maar toen kwam het hoofd van mijn strijdkrachten binnen en kwamen we in een goed gesprek. Eerst over de plannen van en voor onze jonge republiek, maar al snel ga je dan over naar de inspiratiebron voor die verhalen die je met elkaar bedenkt en raak je in de rauwe werkelijkheid. Daarmee in de huidige politieke en militaire problemen. Vanaf Korea hebben we ze denk ik allemaal doorgenomen, ieder met onze ervaringen in verschillende perioden en gebieden. Beiden met een vader onder de wapenen waren we aardig compleet in Nederlands naoorlogse historie. Uiteindelijk opgejaagd door de man van de sleutel moesten we er een punt achter zetten. En weten we weer waarom we hier zijn en waar we het voor doen. Want het moet toch mogelijk zijn om links om of rechts om al die harde conflicten een keer de wereld uit te helpen.

Sport verbindt

Zo ben je bezig met een verbouwing tot kunsthal en het plannen en uitvoeren van twee verjaardagsfeestjes, zo zit je op maandagochtend in de auto op weg naar Munster. Want daar is het hoofdkwartier van het Nederlands-Duitse legerkorps. Ik schreef het hier al eerder: oefenen, oefenen. Dus nu beleven wij hier ground-hog day, wat in mei gebeurde is niet gebeurd, nu gebeurt er in Arnland net iets anders, of hetzelfde nog een keer.
Bekenden voelen al bijna als familie, het battle rythm wordt snel eigen gemaakt. Vandaag het inspreken, inchecken, inloggen en inlezen. Morgen bedenken wat voor verhaallijnen nuttig en uitvoerbaar zijn en echt aan het schrijven. Want waar ik in vorige oefeningen roleplayer was die soms iets aan het script aanvulde, ben ik nu scripter die ook af en toe role-playet, maar ook de uitvoering tijdens de echte oefening straks bewaakt en aanpast. Een nieuwe uitdaging dus. In een prachtige werkomgeving. Schitterend weer waar wij alleen tijdens de wandeling van kantoor naar aula, of tijdens de pauzes van kunnen profiteren.
Het onderkomen is net naast de kazerne helaas, die zit vol. In een soort sporthotel, met hiernaast een wedstrijdbad, sporthallen, atletiek- en voetbalvelden, en dus veel jongelui die met dit mooie weer vermoedelijk nog lang actief zullen blijven.
Na een enerverende en lange dag zit ik hier dus, met een haperende wifi met mijn laptop op schoot in het avondzonnetje dit blogje te produceren. In de hoop dat de wifi straks weer tot leven komt en ik dit wereldkundig kan maken. Het is allemaal nogal restricted, dus inhoudelijk hoort u niets.
Wat wel erg grappig is: toen we in mei in Nederland oefenden, was de catering in handen van Duitse uitvoerders en werden we begraven onder de abrikozen. Nu zitten we in Duitsland en is er dus een Hollandse cateraar, en geen abrikoos of aardbei nog gezien.

De namiddag briefing was kort, want om zes uur zagen we op een supergroot scherm in de volle messroom Nederland er een tweede doelpunt infrommelen, op het moment dat de helft van het publiek het voor gezien hield, hier en in Sao Paolo. En zo stommelt Nederland door naar volgende rondes. Zoals we wereldwijd wel eens een conflict of oorlog instommelen. Beetje links, beetje rechts, nog eens proberen en je zit er in.