Er is geen waterdruk in Bagdad, er zit water in de ondergrondse leidingen, hoe je het boven krijgt is weer een ander verhaal. Dus staan er kleinere generatoren voor de huizen en hotels om het water uit de pijpen te zuigen en de hoogte in te krijgen. Als er water is natuurlijk, het gaat ook wel eens fout, een enkele keer per jaar, en dan kan hete ven duren voordat je weer toevoer hebt. Men heeft hier dan ook de opslag vergroot om twee dagen zelfvoorzienend te kunnen zijn. Zuinig met water is dus het parool. En voorzichtig. Ik zit op de vijfde verdieping, de douche heeft weinig druk maar het is te doen. Drinken alleen uit flessen en bij voorkeur ook tandenpoetsen. Zeker nadat er hier een inspectie is geweest door de huurders van het hotel (mijn werkgever). Degenen die dat deed wenste dat hij het niet geien had, de staat van onderhoud is erbarmelijk. Dat gaat dus binnenkort veranderen, medewerkende verhuurder of niet. Maar ik heb daarna besloten om nog meer fleswater te gebruiken. Mensen die hier langer zitten krijgen ook regelmatig tyfus injecties. Gelukkig heb ik alle shots gehad, dus het zal wel meevallen allemaal. Je moet natuurlijk ook weer niet al te kieskeurig worden.

We zitten door de omstandigheden hier veel binnen. Als je niet uit kijkt kun je vergeten dat je in een erg warm land bent. Omdat mezelf toch nog even duidelijk te maken heb ik een kwartiertje op iemand zitten wachten op het terrasje voor een bungalow (stelt u zich er niei te veel van voor, alles is uitgewoond hier). Men doet dappere pogingen de tuinen te onderhouden, en dat werkt ook nog; als je even de moeite neemt rond te kijken bloeit er van alles, en niet alleen de bougainville. etrwijl ik daar zo zat te voelen hoe heet het is, fladderde er iets voorbij, waarachtig, een vlinder midden in de compound. Prachtig diertje, puntgaaf. Vrij groot voor Hollandse begrippen, zeg een flinke dagpauwoogmaat. Hij was zwart met witte regelmaitge vlekken, en op zijn achtervleugels naast zijn lijf een oranjebruine langwerpige vlek. Is er een kenner in de buurt, want ik heb nog geen site kunnen vinden die snel genoeg een antwoord geeft. Diezelfde dag ook nog een zangvogeltje. Leek op een koolmees qua kop, maar was groter en had een vrij lange staart. Zong erg mooi maar was ook zo weer weg. In Basrah is minder herrie, daar hoop ik meer vogels te horen. Ook de vogel heb ik nog niet kunnen benoemen, dus ik houd me aaanbevolen voor tips. Met de palbomen en de andere bloeiende struiken, en dan ookn og de kuikentjes die bij een van de gebouwen wonen, is er natuur genoeg. De katten zijn iets mider want erg vuil en de ratten zijn zo groot dat de katten er voor op de loop gaan. Zegt men, dat heb ik gelukkig nog niet gezien, wnnat ik heb een vreselijke afkeer van ratten, en deze hier zijn groot. Maar goed, de natuur komt met al zijn voor- en nadelen natuurlijk.

Bij de melding dat ik naar Irak zou gaan, maakten een hoop mensen zich gelijk zorgen over mijn veiligheid. Nu wil ik het niet bagatelliseren, er gebeurt hier nog van alles en het gaat regelmatig fout, zeker nu de coalitie nog niet gevormd is er en er dus weer politiek uitgevochten wordt via bomaanslagen. Maar ze doen er hier werkelijk alles aan om er voor te zorgen dat ons niets gebeurt. Dat heeft als nadeel dat je geen kant op kunt. Je bent in beveiligde zones, transport van de ene veilige plek naar de ander gebeurt alleen onder zware begeleiding. Elke trip wordt je gebrieft over wat te doen in geval van contact (newspeak voor een aanslag geweervuur of andere narigheid). Het enige doel is: ons zo snel mogelijk uit de risicozone te krijgen, hoe dan ook. In de hotels en werkruimten waar we verblijven zijn veilige ruimtes, we hebben allemaal een PPE (helm, vest) en in die veilige ruimtes zijn er een paar extra. Overal staan wachttorens die steeds bemand zijn, de honden ruiken of er geen explosieven onder de inkomende auto’s zitten, overal liggen zandzakken en hangen camouflagenetten en men verwacht van ons veilig gedrag. Dus geen sigaretje roken op je balkon en de gordijnen zeker ’s nachts dicht houden. Zestig procent van het budget hier gaat op aan beveiliging, dus kosten noch moeiten worden gespaard. Ik heb me dan ook zelden zo veilig gevoeld als hier. Zelfs zo ver dat ik merkte dat ik mijn hotelkamer ’s nacht vergat af te sluiten, en geloof me, dat is me nooit eerder in
een enkel hotel gebeurd. Toch maar weer afgesloten, met sleutel in het slot voor het geval er iets in brand schiet. Ja, die cursus was nets voor niets. Merk dat hier bijna niets afgesloten wordt. De kantoren staan dag en nacht open.  Dus, oplettend lezertje, mocht u zich zorgen hebben gemaakt over mijn veiligheid: gaat u maar rustig slapen, dat doe ik hier ook.

Vandaag twee feestelijke gelegenheden achter elkaar. Het gebeurt zelden, dus ik viel met mijn neus in de boter. Tijdens de lunch een afscheid voor de groep die binnenkort naar het noorden gaat, waar een nieuwe basis wordt geopend in een oud Saddampaleis (daar zijn er hier nog al een paar van). Dus was er een lokale zanger ingehuurd, een soort eenmansband, en waren er heel veel piza’s en was er heel veel gebak. Het geheel duurde anderhalf uur, maar was buitengewoon gezellig. Koerdische en Arbasiche rijdansen, vooral veel mannen dus, maar alles in een heel ontspannen sfeer. Gebeurt niet veel, en er is hier weinig afleiding of ruimte waar men buiten met elkaar kan zitten, dus moet je het er van nemen als het er is. Er zijn veel foto’s genomen, en als daar mij iets van bereikt krijgt u ze ook te zien oplettend lezertje.

Na een middagje stug doorwerken (ik heb nog nooit zoveel wetgeving in korte tijd gelezen als hier) ’s avonds het speciale donderdagavond diner. Vrijdag is hier de lokale vrije dag, en er wordt op vijdag gevlogen door mensen die hier tijdelijk zijn, dus donderdag is voor iedereen geschikt. Deze avond was extra dubbel speciaal om geen enkele speciale reden, maar de top van de organisatie deed de bediening, keurig in wit overhemd, en je kon kiezen uit allerlei heerlijke gerechten uit de Chinese keuken. Dat laatste was voor mij niet overduidelijk, maar heerlijk was het wel. Na twee toetjes (als je hier taart bestelt vragen ze of je er ijs bij wilt, als je ijs bestelt verwachten ze dat je er taart bij neemt) heb ik met spijt in het hart de chocoladetaart laten staan. Anders heb ik straks geen vliegtuig nodig om thuis te komen, dan kunnen ze me een duwtje geven en rol ik wel terug.

Het enige andere vertier tot nu toe hier is de pokertafel. Men speelt dan steeds verschillende spelletjes met allerlei ingewikkelde regels, die ik houd het voorlopig even bij kijken.

En voor wie mij schreef: leuk voor als je op je balkon zit: dat is hier verboden terrein, want dat is te gevaarlijk. Dat heeft dan niet zoals bij ons met de slechte constructie te maken.

Voor ik hier naartoe ging kreeg ik een hoop informatie over wat wel en niet te doen en wat er wel of niet kon. Daar blijkt dus een hoop foute informatie tussen te zitten. Zo zou ik geen geld op kunnen nemen en geen post kunnen ontvangen. Er wordt door iedereen van alles on line besteld, en op sommige compounds wordt dat ook vrij eenvoudig afgegeven. Ook post zou binnen kmen. Of dat bij mij ook lukt is de vraag, maar er is in ieder geval een adres waar iets heengestuurd kan worden. Waar het dan precies aankomt weet ik ook niet, maar in ieder geval ergens in de Internationale Zone. En dan brengt iemand het naar HQ en dan hoop ik dat iemand het naar mij toe laat komen. Kan even duren, er moet wel iemand gaan natuurlijkn en mijn toekomstige plaatsing is een eind uit de buurt. Maar voor wie het toch wil proberen, dit is het adres:

Linda Rose Smit

RTI / USAID

APO AE 09348

)verigens, volgens de mevrouw op het postkantoor waar mijn zusje een kaart wilde versturen zou het zo niet aankomen, ze heeft er nog even Bagdad IZ, Irak op gezet. We zullen zien of het werkt.

Velen herkennen de kreet hierboven ongetwijfeld als die van Radar in de serie Mash, zijn waarschuwing als er weer helikopters met gewonden aankwamen. Ik heb er de eerste dagen van mijn verblijf hier regelmatig aan gedacht, want de compound ligt onder de aanvliegroute van de helicopters. Als ik zeg er onder bedoel ik honderd meter lager of zo dan de heli’s zelf aan kwamen vliegen. Ze zijn altijd met zijn tweeën, hebben een bolletje boven de wieken dat een jamming device blijkt te zijn, vliegen gezellig met de deuren open en geweer gericht naar de grond (waar wij dus op ons stoeltje naar ze zitten te kijken.) Mij was voorspeld dat ze dag en nacht vlogen, iedere twintig minuten, maar dat viel reuze mee, ’s nachts vlogen ze veel minder vaak dan overdag. Dus mijn slapeloze nachten bleven beperkt tot het gedeelte dat ik thuis ook wakker zou hebben gelegen gelukkig. Hier zijn ze weer helemaal niet, die choppers, geen idee waar ze dan wel vliegen. Maar ik hoor er geen een meer.

Computers zijn mooie dingen maar ze moeten het dan wel doen natuurlijk. Ik ben  nu in het rijke bezit van twee laptops, een voor werk en een voor privé. Een dus in mijn tijdelijke kantoortje en een op mijn tijdelijke hotelkamer. De een vond vandaag dat hij geen worddocumenten wilde maken, de ander vindt al dagenlang dat hij geen mail moet verzenden. Zeer frustrerend dat kan ik u verzekeren. Dus nu type ik dit op mijn hotelkamer in de hoop dat pingen naar de site wel lukt. Zo niet dan leest u dit veel later dan de 25^ste maar laten we er het beste van hopen.

Morgenochtend begin ik gelijk met de heren van de IT afdeling (eerste verdieping) te rekruteren in de hoop dat ze beide laptops weer optimaal kunnen krijgen. Ze hebben een goede naam dus laten we er van uit gaan dat het lukt.

Mijn eigen laptop is sinds vandaag ook op het beveiligde net aangesloten dus ben ik weer online. Stelt u zich daar niet te veel van voor. De afgelopen 30 minuten is gebruikt om 2 berichtjes weg te sturen, dus de lijn is kennelijk overbezet. Maar binnenhalen gaat wel snel, dus kreeg ik al jullie reacties binnen, via de site en over de rmail. Lief! Dank dus allemaal daarvoor en stay tuned!

Ik weet nu de weg naar het restaurant, buiten de compound maar binnen de Green Zone (die sommige Amerikanen nu zoveel minder veilig vinden dat ze hem de amber zone noemen). Ik weet ongeveer waar iedereen zit en ik ken de belangrijkste mensen van gezicht en voornaam. Tijd om te vertrekken, oplettend lezertje. Morgenochtend om 10.00 uur verhuizen we naar een andere compound, ook in Bagdad maar buiten de green zone. Mijn mede-adviseur blijft daar definitief, ik blijf daar ongeveer een week. Daarna vertrek ik naar Basrah. Wat men van mijn verwacht wordt wel iets duidelijker, maar hoe ik het moet gaan uitvoeren is mij nog een raadsel. Toverwoord is hier: flexibel, je krijgt een klus, als je hem klaart stijg je tot grotere hoogten (telt voor ons adviseurs geloof ik minder). In de volgende plaats krijg ik wel de kans om inhoudelijke info te verkrijgen van degenen die dit werk al langer doen, dus dat komt mooi uit.

Nu dacht ik dat ik een week op deze plek zou blijven, dus dat wordt weer koffers inpakken. Hopelijk past alles er weer in. De ochtend hebben we doorgebracht met gesprekken over het werk, de middag met lezen van info op internet en papier. Tijdelijk een kantoortje gekregen zelfs. Heel tijdelijk dus. Moraal van dit verhaal: hecht je niet te snel!