Komt er zojuist een heel konvooi binnen, met zeven wagens vol sterke mannen uit Bagdad. En allemaal mee-eten. We wisten dat er iets zou komen, maar dit is veel. Daarbij nog twee collega’s die overgekomen zijn, een dag eerder, voor de workshops deze week. Gelukkig gedekt voor 18 man, omdat we zoveel soepkommetjes hebben. Een deel van de bezetting van dat konvooi is Irakees, Vanwege Ashura mogen die nu toch niet vieren. Dus het wordt gezellig druk vanavond met al die nieuwe gasten. Ik denk dat ik nu meer beveiligers om me heen heb dan de Minster President van Groot Brittannië, en wellicht versla ik vanavond Obama. De tafel is gedekt, we zijn er klaar voor. Ik wens al mijn oplettende lezertjes een vrolijke jaarwisseling met vrienden, familie en geliefden. Maak er een mooi jaar van, Op Weg naar de Toekomst. Geluk is een keuze!

Oud en Nieuwe wordt hier een rare bedoening vrees ik. Er komen vandaag mensen aan die eigenlijk morgen zouden komen, we weten niet hoeveel volk er zal zijn, en of dat expats zijn of niet. Maar we gaan ondertussen dapper door met de voorbereidingen voor het buffet vanavond. Vanmorgen in de keuken de oud-Hollandse kaaskoekjes voorbereid. De Irakese kok vod het bijster interessant en hielp vrolijk mee met kneden en rollen. Hij had de meeste spierballen vond hij, Ik heb het niet ontkend. Die koekjes zijn redelijk gelukt, de kok gaat een twee portie bakken en ik heb een schaaltje meegepikt. Ali Baba? Ja, Ali Baba. Nu hebben we een echt Hollands onderdeel voor het oudejaars buffet. Appelflappen en oliebollen liggen buiten bereik.

Vanmorgen bij het wakker worden een vreemd geluid, dat ik niet direct thuis kon brengen. Na een minuut of tien wist ik het opeens: regen! Dat was me al aangezegd gisteren, door de collega’s. Niet iets wat bij ons op kantoor direct doorverteld zou worden, maar hier de moeite van het malden waard. Vanaf zes uur vanmorgen heeft het flink gespetterd en nog druppelt het na. Dan staat ook alles gelijk blank natuurlijk, maar het klaart de lucht. De geur van nat zand vanmorgen toen ik buiten kwam. Alles schoon voor het nieuwe jaar, de Irakezen zijn er blij mee.

Het aftellen is hier definitief begonnen, oplettend lezertje. Niet naar het nieuwe jaar, want dat zal met de Rolex van R. moeten gebeuren, een klok op TV krijgen we niet. Maar qua expats hier. Twee maanden geleden vertrok Kim en werd door mij vervangen. M. en H keerden al eerder niet terug van verlof. Vandaag vertrokken S. en S., beiden ook Amerikanen, voor nieuwe avonturen thuis of weer in een exotisch buitenland. Het gerucht gaat dat ook de derde S wel eens niet terug zou kunnen keren van verlof, omdat hem een baan elders is aangeboden, waar men nogal haast mee had. S heeft mij verzekerd dat hij terug zal keren om zijn omvangrijke bagage op te halen en alles af te ronden, zien hoe het loopt. Vanwege verlof van twee SMEs en twee admin jongens, en het verblijf op de base tijdens oud en nieuw van J, zit ik hier nu tot over mijn oren in de beveiligers, die alleen maar mij hebben om op te passen. Ik voel me altijd al veilig, maar dit weekend wordt er wel heel goed op me gepast. Morgen maar eens de keuken in om te kijken of ik kaaskoekjes volgens oud-Hollands recept kan vervaardigen. Hebben de jongens iets om over te praten in ieder geval.

Deze maand is een maand van cadeautjes geven en ontvangen, het zal u niet ontgaan zijn, oplettend lezertje. Voor mijn collega’s nam ik kerstcadeautjes mee, en op kantoor staan die hyacinten. Baby’s hier hebben nu rompertjes van de Hema, ik noem maar wat. Zelf kreeg ik chocoladeletters en spekletters om mee te nemen hier naar toe. Daar bleef het niet bij. Van de PSD-ers kreeg ik een portemonnee (leeg helaas) als kerstcadeau en dank voor de inspanningen rond de kerstviering. Gisteren lag er plotseling en pakje op mijn bureau toen ik terugkwam van de lunch. Daarin een mooi koffiekannetje in klein formaat. Erg leuk, want voor mij is dit iets dat bij Irak hoort. Er staat ergens op een rotonde een heel grote. Ik kocht een oude in Amman, omdat oude hier niet meer te krijgen zijn, allemaal meegenomen door de mannen die hier in 2003 de democratie kwamen brengen. To the victors the spoils, en je neemt er wat van mee. Voor mijn verjaardag hier kreeg ik een heel kleine, die dienst gaat doen als kerstversiering in Nederland. En precies daar tussen in deze nieuwe.

Vandaag kwam M met iets bijzonders; een oud bankbiljet, met daarop de afbeelding van de heer S, hier voormalig aan de macht. Je kunt hele sets kopen op de  base van keurig gestreken geld, maar dit briefje van 25 Dinar is duidelijk gebruikt. Daarbij een copietje van een bericht over een toneelstuk in Egypte dat ging over de situatie in Irak. Een artikel uit 2000, dat voor de gever toen kennelijk een teken aan de want was dat ook het buitenland nu begreep dat het niet lang meer goed kon gaan. Versleten en daardoor slecht te lezen. Toch maar gekopieerd en meegenomen. Tot slot kwam collega S, en van de twee S-en die donderdag voorgoed vertrekken, met een DVD aan dragen. Een film die we steeds van plan waren te bekijken en die het steeds niet haalde, bijvoorbeeld omdat hij niet geschikt was voor de gelegenheid. Daar gaan we oudejaarsavond maar eens naar kijken denk ik. Van sjoelen zal het wel niet komen.

Men is hier een traject begonnen van plannen om te vertrekken. Wie er na ons de ondersteuning gaat geven is niet zeker, maar wel zeker is dat er een gat valt tussen dit project en de opvolger. Alles, maar dan ook alles heeft hier een nummer en regelmatig neemt men de inventaris op. Zo kwam dat gedoe met mijn helm en vest voorbij. Ook spullen die het niet meer doen moeten volgens een bepaalde procedure worden afgevoerd. Die procedure kun je noemen: de procedure van de botte bijl. Om allerlei ongetwijfeld valide redenen wordt alles dat wij niet meer kunnen gebruiken omdat het niet meer werkt, verzameld, van de lijst gehaald en vernietigd, met de botte bijl of de zware hamer. Het was een flinke bult spullen die hier gisteren bij elkaar op het veldje voor het kantoor lag. We wilden dit uiteraard niet missen en stonden met een gemeen genoegen te kijken hoer er allerlei tv’s, beeldschermen, printers, airco’s en ander technisch spul aan gruzelementen geslagen werd. Het leeuwendeel is afgevoerd, en liggen nog wat resten op het kale veldje. Dat wordt nog weggeharkt, opgeruimd staat netjes.

Het leven in een compound, oplettend lezertje, heeft veel weg van het leven op een schip. Een beperkte groep mensen, met beperkte bewegingsvrijheid, moet het gedurende langere tijd met elkaar zien te rooien. Op een schip doe je nog wel eens een haven aan en kun je de wal op, dat is hier wat minder. Voor wat het eten betreft is het ook zeer vergelijkbaar: een bedrijf komt met enige regelmaat verse voorraden aanbrengen en af en toe vullen we dat aan met spullen van de lokale markt. Datzelfde bedrijf van die voorraden levert ook onze kok. Net als op een schip komt het voor dat je eerder door je spullen heen bent dan dat er nieuwe komen. Naarmate de voorraden slinken worden koks daar zenuwachtiger van. Vorige keer zat onze S met het zweet op zijn voorhoofd van de zorgen. Ook dit keer hield het niet over. Toen ik terugkwam van verlof was er al een vrachtauto besteld en aangezegd, maar gearriveerd was hij nog niet. Ook na de kerst was hij er nog niet, en nu waren we toch aan onze laatste kippen toe, terwijl de vis voor het laatst tijdens het kerstavondmaal voorbij kwam. Om over andere zaken als olie en meel maar  te zwijgen. We hebben voor de keuken ook altijd een bedrag voor die lokale aankopen, maar ook dat was al op, en een van onze mannen in de bediening had al uit eigen zak voorgeschoten. Ongeveer ter hoogte van zijn weekloon, dat kon zo niet langer meer duren. Plaatsvervangend hoofd Operations kwam langs, om mij in te lichten over de situatie. Dus op uw tweede kerstdag, mijn eerste werkdag, een e-mail adres achterhaald en namens de RTL (dat staat wel flink als je boze mailtjes stuurt: acting on behalf of) een mail op poten gestuurd naar de mannen. Eerst een goede goede kerst gewenst. Stante pede een mailtje terug met excuses en beloftes van beterschap en dat het allemaal kwam omdat ook de base, waar het allemaal vandaan moet komen, geen voorraden had vanwege de feestdagen. Tja, maar die feestdagen waren nog niet zo oud volgens mij, als onze aanvraag van de proviand. Het zou diezelfde dag nog komen en het geld zou ook geregeld worden. Uiteraard kwam het niet dezelfde dag, maar wel het geld. De volgende dag grote vreugde: de vrachtauto was aangekomen. Weliswaar was niet alles geleverd dat gevraagd was, maar het betrof gelukkig zaken die allemaal ook lokaal gekocht kunnen worden en we hadden extra cash ontvangen dit keer om dat te kunnen doen.

Leuk detail: veel van dat spul komt vanuit Nederland, terwijl het bedrijf dat de keuken doet Amerikaans is. Nederland is goed in het voordelig bevoorraden van schepen en dus ook van dit soort outfits. Dus Remia saus, Nederlandse pindakaas van een obscuur merk en fructose siroop met honing aroma. Ook het vlees en de vis lopen via Nederland. Via, want de zaagvis vang je niet voor de Nederlandse kust. De koks kunnen weer lachen en slapen weer gerust. Wij kunnen er weer even tegen. 

Zoals mijn goede vader altijd zei, oplettend lezertje: De taak van het leger in vredestijd is te oefenen voor een tijd van oorlog. Voor onze PSD-ers telt een beetje hetzelfde. Zij oefenen veel en gevarieerd. Vanmiddag liep ik net langs toen drie auto’s een bandje gewisseld kregen. Dat zijn flinke banden, op zich al een hele hijs. De te kloppen tijd staat nu op twee 2m05, gaat u het maar even kloppen. Ze deden het een paar keer achter elkaar om er routine in op te bouwen en het hele proces te stroomlijnen (inclusief het auto uitstappen etc). Ik heb nu prachtige foto’s van stoere mannen op het dak van de auto (daar ligt namelijk de reserveband), maar die kan ik helaas niet plaatsen. We kregen al ideeën voor zo’n stoere kalender voor een goed doel. De mannen brengen heel wat tijd in de gym door dus een beetje fotograaf zou daar een smakelijk werkje van kunnen maken. Gaat het vrees ik ook niet halen, dat idee. Vandaag met de usb stick rond om alle foto’s bij de modellen langs te brengen. Allemaal achter hun pc, in afwachting van mail of skype verkeer. Het behang op die pc’s ook veelzeggend. Van een battle outfit vorig jaar in Afghanistan tot een snel groen autootje in een Engelse badplaats. De mannen doen het niet voor niets. Maar nu waren ze dus even voor ons aan het oefenen, voor het geval we ergens een platte band krijgen. Geoefend in polootjes zweetten ze als ottertjes. In het eggie hebben ze dan een vest aan van een kilo of vijftien exclusief alle munitie en andere apparatuur die er aan hangt. Ga er maar aan staan.

De laatste regionale bijeenkomst voor dit werkplan 2010 van ons werkelement zit er op. Vanuit de aanpalende provincies kwamen flink wat mensen elkaars ervaringen met publieksparticipatie delen. Dat zijn flinke stappen, die we maken. De eerste bijeenkomsten waar mensen hun mening konden geven over wetgeving of plannen zijn inmiddels al geweest. Soms met, soms zonder info vooraf. Dan blijkt dat met info vooraf toch handiger is. Dat leren we van elkaar op zo’n bijeenkomst. SMS-jes naar de Provincie sturen, ik dacht dat het niet zo zou werken, maar het werkt, mensen gebruiken het vooral als er klachten zijn over serviceniveau van het een of ander. Die zijn er nogal uiteraard. Ook daarover zag ik goede dingen voorbij komen: doelen stellen om het niveau te verberen en dan monitoren en concluderen dat je te kort bent geschoten en volgend jaar dus meer moet investeren. Ja, daar kunnen wij soms nog iets van leren zelfs. Al te mooi moet  je het ook niet voor stellen. Geen drinkbaar water uit de kraan, geen enkele vorm van ophaalstructuur voor huisvuil. Zo basaal is het nog. Maar als ze dapper volhouden en al het geleerde in praktijk brengen, dan maakt het een goede kans. Dat we daar met elkaar en steentje aan bij mogen dragen maakt ons, Irakezen en Expats, blij. Goed gevoel voor het nieuwe jaar

Vanwege het weer schijnt u vandaag niet massaal naar de meubelboulevard te zijn afgereisd, oplettend lezertje, en zit u met elkaar gezellig onder de boom of voor de buis. Hier begon vanmorgen weer de nieuwe week op volle toeren. Vanwege vakantie van de RTL mag ik de maandelijkse Provinciale Profielen verzorgen. Komt er op neer dat we snel proberen te schetsen wat de vorderingen van ons werk zijn. Ik schreef het al eerder, we zijn goed in rapporten. Deze is natuurlijk vreselijk belangrijk, dus ik doe mijn uiterste best en check bij native speakers of ik geen rare dingen roep. Vanmiddag om vier uur was de draft gereed. Altijd tussen de bedrijven door want de rest van het werk gaat ook door. De rapporten van twee afdelingen komen binnen en een collega kreeg een surprise afscheids party. Ik hoop dat wanneer ik hier wegga de cadeaus die hij kreeg uitverkocht zijn, maar het was een prachtig gebaar even goed. Een andere ex-collega kwam even langs, waarover elders meer. Ondertussen nog er even voor zorgen dat we nog wat voorraden krijgen voordat we door onze laatste kip heen zijn. Allerlei verontschuldigende mailtjes en beloftes van haast van een Amerikaan ergens op een basis waar ze wel kerstpudding hebben, maar de truck is nog niet gearriveerd. Nachtmerries voor de kok. Kortom, een lekker vol dagje. Tweede helft van de week zal de rust ongetwijfeld toeslaan want dan is echt het allerlaatste onderdeel van dit jaarplan afgerond en het nieuwe is nu nog niet binnen. Tijd om de bureaus aan te harken, heb ik iedereen beloofd, want daar komt het zelden van hier. Kunnen we met een schoon bureau en een fris werkplan het nieuwe jaar in.