Opgetogen geluiden van de conferentie. Veel bezoekers, alles (nou ja, bijna alles) verliep gladjes, de pers werd gemanaged zoals we dat hadden gevraagd, er was zelfs pers vanuit het buitenland, er waren deelnemers uit het noorden, alles ging dus goed. Dr E kreeg een groot compliment van de gouverneur van Bagdad, die vond het de beste conferentie die hij ooit in Irak had meegemaakt, westers georganiseerd. Dan heb je eer van je werk. Dus we zijn allemaal blij, zelfs deze waakhond. Morgen nog een dagje zonder buitenlanders, maar fout kan het al haast niet meer gaan.

Volop voorbereidingen voor Halloween vandaag, tijdens onze vrije dag. Eerst een uurtje op het dak in de zon, vleermuizen knippen. Dan voor het eerst van mijn leven pumpkin carving, ofwel pompoenen uitsnijden. Samen met A, die dit al haar hele leven doet en er erg goed in is. Het viel mee, mijn first ever pumpkin is eenvoudig: twee ogen en een mond, maar bij de tweede durfde ik al hoekjes te maken en dunne kreukellijntjes. Met een goed mes kom je een eind. Volgend jaar ga ik helemaal los als ik thuis ben met Halloween: het is leuk om te doen. Daarna de rest van de middag nog meer vleermuizen en pompoenen knippen, muizen en spinnen fabriceren en onze kostuums in orde maken. We gaan als the Wicked Witches of the West, dat zijn we hier toch al, Dorothy maakt hier geen schijn van kans.. Het resultaat zal verbluffend zijn. U hoort en ziet er morgen meer van, maar hier alvast de pompoenen bij daglicht

De COP is op bezoek, de hoogste baas hier in Irak. Niet voor ons uiteraard, hij komt voor de conferentie, samen met iemand die iets gaat zeggen over decentralisatie en iemand die alles op video zal gaan vangen. Maar nu hij er toch is praat hij ons tijdens onze wekelijkse expat bijeenkomst bij over de toekomstverwachtingen. Ik had u al gezegd, oplettend lezertje, dat wij allemaal het einde van het contract hadden aangezegd gekregen en dat we bij een mogelijk vervolg maar moesten solliciteren. Vandaag hoorden we dat het slim zou zijn naar iets nieuws uit te gaan zien. Het nieuwe project wordt veel kleiner want gaat veel minder kosten. Dus regionale expats, dat zit er niet in volgend jaar bij een vervolg. Voor sommigen een teleurstelling maar in ieder geval duidelijk. Nu eens zien wie er tot het einde blijft of wie er al vast iets nieuws aan gaat. Uiteraard, met een hypotheek, een alimentatie of een dure hobby moet je zorgen dat er brood op de plank blijft komen. Voorlopig houd ik het hier nog wel even uit en wat hierna komt zien we dan wel weer. Verder zijn de eerste gasten van de conferentie aangekomen en kregen we een telefoontje van Dr E dat alles goed liep en er vooralsnog geen heel grote afwijkingen waren van onze beschikbare capaciteit. Hij verwacht een handjevol kamers extra nodig te hebben, maar dat laat zich oplossen en maakt dat we in ieder geval niet voor niets hebben gewerkt. Men is hier in zijn vrije weekend bezig, vandaag en morgen, dan is het leuk als die inspanning de moeite waard is.

Omdat het de rest van de week zo laat was geworden, vandaag wat vroeger gestopt om tijd te maken voor de roeimachine, nou ja, het roeimachientje. Omkleden, Ipodje er bij en hup. Het is een drukke tijd, er liep iemand buiten rondjes, er waren er ergens twee aan het stretchen (we hebben bezoek van buiten) en in de gym werkten buiten mijzelf drie PSD-ers zich in het zweet. Net toen ik het wel genoeg vond en opstond, hoorde ik schoten. Iedereen heeft zo'n Ipodje op onder het gymen, dus niet iedereen hoorde het even snel. PSD-er J hoorde het gelijk met mij en riep: shots, shots! Tja, wat azl ik doen, hier blijven, weglopen? Naar de saferoom dus maar in sukkeldraf, en overal kwam bewaking aanrennen. Ik zei nog: Het zal toch niet weer een trouwerij zijn? Het klonk flink dichtbij. Maar niet langs de kamer, dus zonder helm en vest de saferoom in, terwijl er iemand naar het dak rende. Nog voor ik het licht aan kon doen hoorden wij : It is now confirmed: it’s a wedding, stand down. We hadden het kunnen weten, het is donderdag. Net zo als bij ons vrijdags, gunstig om te trouwen want je hebt een vrij weekend voor de boeg voor de gasten. Ik weet het nu zeker, er zit ergens bij ons in de buurt een feestzaal. Gelukkig houden onze bewakers daar geen rekening mee, die reageren iedere keer alert zoals het hoort.

Een interessante bijeenkomst bijgewoond, oplettend lezertje. We hebben hier problemen met het besteden van de budgetten. Een wat groter probleem dan bij ons om dat men nog geen meerjaren begroting heeft. We zijn er al een tijdje over bezig en hebben bedacht dat er echt lange termijn oplossingen moeten komen. Structuur en cultuur veranderingen dus. Daar hebben we de Gouverneur voor nodig, dus vandaag was daar zijn kabinetshoofd, of zo’n soort titel. Ik vergelijk het maar gemakshalve met de directeur bedrijfsvoering bij ons, maar zeker weten doe je het niet. Een Vip dus, net als het hoofd van de afdeling budgetten. Het interessante was de manier waarop zo’n niet onbelangrijke bijeenkomst wordt gehouden hier. Verstaan kon ik alleen losse woorden, ik let heel erg op, maar natuurlijk geen verhaal. Wel zie ik hoe mensen zich hier gedragen bij zo’n gelegenheid. Ten eerste is de starttijd (in dit geval 10 uur) een ruwe indicatie van de aankomsttijd van de genodigden. De eerste kwam om half elf, en toen hebben we om mij onduidelijke redenen nog eens twintig minuten gewacht, waarna we begonnen met de aanwezigen. Een half uurtje later was de laatste binnen. Wat dan niet wil zeggen dat iedereen tot het einde blijft. Degene die het eerst kwam was ook het eerst weer weg. Dat is nog redelijk. Degene die het laatst kwam is ondertussen twee keer van de bijeenkomst weggelopen om iets anders te gaan doen, iets ook heel belangrijk trouwens. Telefoon uitschakelen, ben je gek, wie weet wat je mist misschien. Als het heel netjes gaat zit je assistent met de telefoon buiten en die brengt hem dan binnen als het dringend is, en da kun je ook rustig de agenda trekken en een afspraak maken, we wachten gewoon even. Of je voert je gesprek niet al te hardop, dan kun je er algauw een stuk of drie voeren in zo’n twee uur. En niemand stoort zich er aan dus dan is het ook niet storend, zeg maar. Daarna allemaal gezellig aan de lunch in ons restaurant, een lunch die dan overigens van buiten komt. Erg gelet op gebaren en aankleding wat mij weer reden geeft tot allerlei vragen die ik mijn collega’s kan stellen. Die er trouwens gepast gekleed bij stonden, strak in het pak. Na afloop in vijf minuten bijgepraat over het resultaat, en ik had tijdens de bijeenkomst al begrepen dat er ook van mijn afdeling grootse dingen verwacht worden. Vraag me niet hoe ik dat weet, want ik versta er werkelijk niets van.

Naarmate de conferentie nadert, gaat het hier crescendo. Worskhop voor de fotografen om met de camera’s die overal vandaan komen vertrouwd te raken; het vloerplan is eindelijk bekend, het laatste stukje tekst waar we op zaten te wachten, komt definitief niet. De badges worden geknipt en gevuld, en voortdurend komen er nieuwe namen bij. Uiteindelijk eindigde de middag er mee dat iedereen die niet iets anders te doen had verzamelde in een van onze vergader ruimtes om daar de registration packages samen te stellen. Men wil hier best naar een conferentie, als er maar genoeg aangeboden wordt om dat aantrekkelijk te maken: alles betaald en cadeautjes. Dus stonden wij 200 tassen uit te pakken, mapjes gereed te maken, pennen uit doosjes te schudden en alles tot een geheel te verzamelen. Dan is het jammer dat je de taal niet spreekt, want het gaat uiteraard met de nodige grappen gepaard, en hoewel het buffelen was, was de stemming prima. Uiteindelijk konden we de ruimte weer afsluiten, opgeruimd en met 200 gevulde tassen stand by. Nu de grote vraag: is dat te weinig en moeten we nee verkopen? Of is dit te veel en kunnen we allemaal genieten van de restjes? Maandag weten we alles.

Ondertussen ging het gewone werk ook door zo goed en zo kwaad als het ging. De woensdag is hier de dag van de waarheid, de rapporten worden besproken en naar het systeem opgeladen. Hoe goed we het ook voorbereiden, er is altijd wel iets dat niet goed gaat. Vanavond was er kennelijk ook weer paniek en zag ik allerlei collega’s op rare tijden heen en weer naar kantoor gaan. Zolang ze mij niet vragen zal het goed gaan en morgen hoor ik wel wat er allemaal fout ging.

Ondertussen zit ik 100 vleermuizen te knippen, want zondag willen we Halloween vieren.

Twintig over twaalf was ik weer thuis, oplettend lezertje, net op tijd om de lunch nog mee te pakken. Daarna de ongebruikte flightbag weer uitpakken en eens kijken op kantoor. Overal verbaasde gezichten, maar sommigen waren blij dat ik terug was. Er was dan ook genoeg te doen. Alle hardware voor de conferentie was binnen, ergens hebben we nu een ruimte met tassen, mappen, pennen, blokjes en wat er verder nog aan uitdeelbaars is bij een conferentie in Irak. Geen paraplus zoals bij de VNG conferentie, maar verder heel aardig, inclusief de doosjes snoepjes voor tijdens de breaks. Men kon dus wel wat hulp gebruiken want dinsdag is ook nog de dag dat de weekly narratives ingeleverd moeten worden, samen met de bullets voor het online systeem en de vooruitzichten voor komende week. Kortom, ik hoefde me gelukkig niet te vervelen. Ondertussen werd er een workshop gegeven aan degenen die de groepsdiscussies moeten begeleiden. Verder dreigt de omvang van de conferentie uit de hand te lopen. Zijn we in Nederland gewend dat je komt als je uitgenodigd bent, en melden we ons (meestal) af als we onverhoopt niet kunnen, hier is dat anders. Wie niet komt laat zelden iets van zich oren, wie wel komt zonder uitnodigen laat dat niet weten. En wegsturen zit er niet in schreef ik al. Nu kregen wij bericht dat een aantal gouverneurs aan collega’s heeft gemeld met hun hele gevolg te zullen komen. Geen idee wie of wat dat zijn, maar meer dan een of twee in ieder geval. En waar de ene VVIP dat doet kan de ander niet achterblijven. We hopen nu maar dat de no-shows en de uninvited guests het tegen elkaar op nemen. Want we willen niet te veel, maar ook zeker niet te weinig kamers hebben. Afijn, maandag weten we in ieder geval zeker hoeveel gasten aanwezig waren. Dat wordt wat met al die konvooien vrijdag.

Het heen en weer rijden van en naar de base was weer leuk om mee te maken. Onze nieuwe auto’s hebben geen geblindeerde ramen, dat kijkt lekker naar buiten. Af en toe een verbaasde blik. Men is gewend aan dit soort konvooien en kijkt meestal wat verveeld naar de inhalende auto links. Na de eerste blik is er dan vaak lichte verbazing. Kennelijk verwacht men altijd een man. En dan die schattige helm, dat is niet te missen natuurlijk. Beide ritjes waren op een tijd dat men zijn kinderen naar school brengt of dat de kinderen van en naar huis onderweg zijn. ’s Morgens dus veel kleintjes aan de hand van mamma of pappa, rugzakje om als bij ons. Tussen de middag veel middelbare scholieren op straat, soms in uniform plus stropdas. Verder weer heel veel fruit en groente stalletjes. En onze vaste landmarks. Het beeld van “Onze Immam”: Hossein. De restanten van een kleine moskee plus minaret. Opvallend, omdat de meeste moskeeën hier buiten het centrum niet heel groot zijn en geen minaret hebben ook. Een bescheiden koepel moet het doen. Het vreemde lange parkje langs de autoweg, ver van alles zo te zien, de poelen met stilstaand en vervuild water aan de rand van de stad. Er wordt druk gebouwd in sommige delen, maar ook duidelijk is dat er nog niet aan huisvuilinzameling wordt gedaan. Overal dus ofwel stapels bouwmateriaal en stapels stenen, ofwel stapels autobanden, papier, oude auto’s. Wat een goed teken is: nieuwe winkel of winkels die aan het opknappen zijn. Mensen die er in geloven, daar kun je er niet genoeg van hebben. Zelfs het lege pandje voor de poort heeft nu weer de zakjes chips en doosjes snoep buiten op een rekje staan. Dus al ben ik niet tot Bagdad geweest, van mijn omgeving weet ik weer iets meer.

U dacht natuurlijk, oplettend lezertje: die zit in het vliegtuig. Ik dacht ook nog om vijf voor zes dat ik daar in zou zitten. Maar nu zit ik weer in mijn trailertje met betonnen dak. Een hele dag wachten, een minder die om de haverklap op het vliegveld navraag doet, en dan nog het vliegtuig missen. Ja, dat maak je thuis nou nooit eens mee. Een hoop tijd en moeite voor niets, mijn workshop met het nieuwe werkelement ga ik missen, dingen die ik in Bagdad dacht te regelen moeten even wachten of gaan nooit gebeuren. Het kan verkeren.

Morgen maar weer een halve dag wachten om weer uit te komen waar ik vanmorgen vertrokken ben. De Omweg naar Nergens, zeg maar.

Wie verre reizen maakt kan veel verhalen, een uitdrukking uit de tijd dat ik nog echt verre reizen maakte. Verhalen stond toen voor het van de ene plek in de haven naar de andere plek in de haven gaan. Iets wat altijd veel meer tijd kostte dan gewenst, en liefst midden in de nacht of onder het eten moest gebeuren. Zo erg is het hier niet, maar vervoer van A naar B, of in mijn geval van B naar B duurt altijd langer dan je zou willen. Dus stond ik vanmorgen kwart voor acht klaar met mijn helm en vest en koffertje en laptoptas. Een kort ritje door Basrah, na 20 meter de eerste kudde schapen te pakken, midden in de straat. Dan ben je dus ruim voor negen uur op de base. Maar dan? Vooruit, dan maar naar de PX met D, onze minder hier. Ik zou zelf kunnen rijden, maar ik weet zeker dat ik verdwaal. De ene blastwal lijkt sprekend op het andere hek. Alle winkeltjes af deze keer op zoek naar gekleurd papier. Is er niet, evenmin als een bolletje touw of muziek CD's van eigen bodem. Maar nu weet ik het in ieder geval zeker en ken ik alle souveniers die je hier zou kunnen aanschaffen. Als je dat zou willen. Dan tijd voor de lunch. Vooral het ijs, jawel die hele bak vol, was weer heerlijk. Dus ruim voor enen bij de trailer, laptop opgezet, mannetje erbij voor het internet, post ophalen. Tja. Dan ben je toch snel door het werk heen, op kantoor zijn ze allemaal druk met voorbereidingen bezig. Rapportje lezen, herzien en in de spreadsheet plaatsen, veel meer werd het niet. Even voor thee naar een koffietentje in de buurt. Ja, een koffie trailer natuurijk. Van binnen leek het ook echt wat, er was een fors aanbod van heerlijk uitziende gebakjes, vers gemaakt. Gevallen voor de mille feuille, door de lokale medewerker achter de toonbank uitgesproken als millie-fillie. Dan maar weer terug naar de trailer. De lokale luchtvaartmaatschappij heeft wel vertrektijden. Vaak houden ze die ook aan. Vaak ook niet. D is in constant contract en haalt mij op als we hier weer weg mogen. Dan ben ik toch al een dag onderweg voor een vlucht van iets van een uur of zo. Vanavond dan in B in een bedje en morgen de workshop. Ik zei het al, wie verre reizen maakt…