Ik vertelde u al dat hier wat af gebezemd wordt in de stad, en dat het enige gescheiden huisvuilgebeuren gebeurt door opkopers die langs de deuren gaan met hun karretjes. Men heeft hier echter plaatsen waar het vuil zich ophoopt. Sinds twee jaar geleden is dat het geval. Tot die tijd werd alles opgehaald, plastic, papier, metaal en ook organisch afval. Dat laatste voerde men aan de varkens. Niet zo goed voor de varkens misschien, maar de vuilnismannen en de varkensfokkers waren er blij mee en verdiende er een boterham aan. En het vuil was weg. Toen brak de varkensgriep uit en alle varkens werden afgemaakt. Naar men zei om verspreiding van de ziekte te beperken, stemmen beweerden dat het was om de eters van het varkensvlees te treffen, de Kopten. De boeren raakten hun inkomen kwijt, en de vuilophalers hadden ook een zeer schrale boterham. En het vuil blijft liggen ergens, met alle gevolgen voor de gezondheid van dien. Nu heeft een vuilnisman een brief laten schrijven aan de regering met het verzoek de varkens weer terug te halen, zodat iedereen weer blij wordt, en de stad opgeruimd. Of dat gebeurt is de vraag, maar dat hier een mooie uitdaging ligt om het afvalprobleem aan te pakken voor de nieuwe minister van milieu, moge duidelijk zijn.

Afgelopen donderdag kreeg ik een baan aangeboden, oplettend lezertje. Niet dat ik zocht of zelfs maar die indruk wilde wekken, maar toch. Ik kan les komen geven aan de laagste klassen van de Internationale Britse school hier. Vrije inwoning, vervoer naar Egypte en er weer uit betaald en een voor hier fors bedrag per maand. Voor een beginnend leraar in Nederland denk ik dat het ook niet onaardig is. Veel leraren aan de Internationale scholen hier vertrokken tijdens de revolutie en keerden niet meer terug. Dus er is erg veel vraag, en te weinig aanbod. Wie in het onderwijs in Nederland een baan zoekt en niets kan vinden, of een nieuwe uitdaging zoekt: pak je koffertje en kom hier heen. Een leuke start van je CV en je komt nog eens ergens. Kom naar Egypte!

Wat denkt u, oplettend lezertje? Zat er post tussen de deur toen ik thuiskwam. Geen brievenbus, dus het zat tussen deur en post geklemd. Ik wist dat er iemand had geprobeerd iets te sturen, vanuit Frankrijk, maar dat het aan zou komen, dat was vers twee. Gebeurd dus. Met dank aan de goede zenders, S en I, die inmiddels wel weer uit de Gorge gewandeld zijn waarover ze drie weken geleden schreven, want zolang heeft de kaart er over gedaan. Toch leuk hè?

Zaterdagavond uit geweest, oplettend lezertje. Niet zomaar naar een kroeg of bar, maar uit in stijl, met lange jurken en heren in Tuío met strikje of in pak. Naar het theater in je oude spijkerbroek en een trui, daar geloven ze hier gelukkig niet in. Met onze lerares, die klassiek zong, maar dat nu alleen nog in haar vrije tijd doet, naar een concert in het Opera gebouw hier. Een avontuur. Omdat ik veel te vroeg was kon ik uitgebreid rondkijken. Behalve de zalen van de opera, zijn hier een muziekbibliotheek, het Museum voor Moderne kunst, wat galeries en een tentje waar je buiten thee of fris kunt drinken op het gras. In de muziekbibliotheek een expositie en kleine meisjes die balletles kregen, met wachtende moeders in de hal.

In het Museum moderne kunst van Egyptische kunstenaars van deze en de vorige eeuw en drie bezoekers. Het was inmiddels na zessen, maar ze waren tot negen uur open.

Op het complex de sfeer die past bij een avond uit. Rustig, zoevende auto’s die af en toe bezoekers aanreden. De prijzen waren belachelijk laag. De bezoekersaantallen zijn gedaald, dus wordt er korting gegeven. Daarbovenop kregen wij korting omdat onze juf lid is van de club. Omdat het rustig was kregen we een upgrade van de kaartjes. Dat betekende dat we eerste rang zaten in een prachtige en goede zaal, met een uitstekend orkest dat muziek van Hayden, Tsjaikovski en Barber speelde. Dat allemaal voor 25 LE, zo’n drie Euro. Normaal zou het 70 zijn geweest. Daar kun je bij ons net voor naar de bioscoop.

Voor de voorstelling zat ik daar dus, op het grasveld. Om mij heen de marsepeinen gebouwen, boven mij de fluwelen hemel. Domweg gelukkig in Cairo.

Wat doet u nog thuis? Kom naar Egypte!

Wat doen ze hier als ze vrij zijn? Men zoekt de riuimte op, oplettend lezertje. Dat kan betekenen voor de avontuurlijken dat ze een Wadi bezoeken, maar dat gebeurt niet veel. De rest gaat er op uit om met elkaar te eten. Er zijn hier door de hele stad plekken waar allerlei restaurants bij elkaar zitten. Met veel groen en water probeert men een aangenaam klimaat te scheppen. Er kan gekozen worden uit allerlei soorten restaurants, fast-food, Mexicaans, Egyptisch, Italiaans, Frans, zegt u het maar. Tijdens Ramadan zitten dit soort gelegenheden ‘s nachts vol. Nu was het er aangenaam, levendig maar niet te druk.

Aan het eind van de week breekt hier een vakantie los. Eerst een weekend, dan een dag werk, dan Eid vier dagen en weer een dag werk. Wie het zich kan veroorloven zal dagen opnemen om er tussen uit te gaan, zoals wij ook doen Benieuwd wat dat betekent voor de drukte op de wegen. Als u rustig Cairo wilt bekijken, grijpt uw kans. Voor de prijs hoeft u het niet te laten en het weer is heerlijk nu.

Kom naar Egypte!

Zaterdag een middag met A op stap, mijn Egyptische kennisje. In en mall, met een indoor skatebaan zoals wij in Den Helder ook even hadden, maar dan groter, wat gewinkeld en gedronken. We hebben slaapzakken gekocht, met muskietengaas. Bedoeld om te gebruiken in de woestijn. Ik ga een weekje weg na mijn hersens hier een maand lang gepijnigd te hebben. Eerst drie dagen naar de Witte en Kristalwoestijn, dan met een andere groep naar de Siwas Oase. Voor A was het de eerste maal dat ze een slaapzak kocht. In de tweede groep ken ik alleen haar, in de eerste groep ken ik de meesten van school. Die spreken vermoedelijk allemaal Engels, maar in de oase zal ik mijn Egyptische kennis moeten gebruiken, dat zijn tot nu toe allemaal Egyptenaren. Ik ben benieuwd.

Deze stad barst uit zijn voegen, oplettend lezertje, gebouwd voor 5 miljoen, nu vier keer zo veel inwoners. Overal verkeer, overal mensen, en als iedere grote stad lijkt het gauw een chaos. Toch zal er in al die ministeries waar ik regelmatig langs rijd goed werk verricht worden, want het is hier, de aard en omvang in aanmerking genomen, opvallend opgeruimd. Ik hoorde zelfs beweren dat de stoepen beter waren dan in Houston, Texas.

ik zag al eens dat de lantarenpalen in de buurt geschilderd werden met een hoogwerker, die staan weer weer mooi zilver bij. In de metro lopen doorlopend mensen rond die alles wat de reizigers laten vallen bij elkaar vegen. De grote pleinen en straten, de doorgaande wegen, en zeker die leiden naar of lopen langs een officieel gebouw, zien er aangeveegd uit meestal. De metro stations boven de grond hebben mooi in vorm geknipte struiken, en overal zijn perkjes en fonteinen, en die laatsten zijn regelmatig in werking. Ze gaan gauw ten onder in de massa, de steenkolossen en de langsrazende auto’s, maar ze zijn er en worden onderhouden.

Er is nog een wereld te winnen, de luchtvervuiling door de auto’s is gigantisch, veel afval wordt gewoon gedumpt ergens, en recyclen heeft hier de vorm van de opkoper die langsgaat met zijn karretje en roept om oud ijzer en papier.

Maar toch, over het algemeen is het hier aangeveegder dan in een gemiddelde Nederlandse stad aan het eind van een drukke winkeldag.

Dit is Dr. Sammahaa uit Jemen. Hij is hier een paar weken op bezoek, familie en de stad zien. Hij studeert medicijnen en woont tijdelijk een paar huizen verderop in gebouw nummer 5. Vanmorgen stond hij om half twaalf voor mijn deur, terwijl ik hem nog nooit eerder zag.

Gisteravond had ik hem aan de telefoon, terwijl ik met een taxi onderweg was naar een ontmoeting met mensen die ik ook nog nooit eerder zag. Hij vertelde mij dat hij mijn paspoort had gevonden. Ik wist niet dat ik het kwijt was, maar inderdaad, toen ik keek bleek mijn rugzakje open en de inhoud verdween. Gebeurd terwijl ik in de taxi stapte vermoedelijk. In het ene tasje zaten wat make up spullen waarover ik me geen zorgen meer hoef te maken, in het andere tasje mijn paspoort, mijn bankpas, geld en gelukkig wat visitekaartjes. Zo had hij mij gevonden. Hij was inmiddels met zijn broer op weg naar een ander deel van de stad, ook niet in de buurt, en hij zou bellen als hij weer thuis was. Mijn paspoort was veilig bij hem, ik hoefde me geen zorgen te maken. Ondertussen zat ik dus in een taxi zonder geld op weg naar iemand die ik nooit eerder zag in een groot hotel. Daar aangekomen moest ik de taxichauffeur in mijn beste Egyptisch vertellen dat het telefoontje dat ik kreeg onder de rit inhield dat mijn geld verloren was, dat ik het hotel in moest om geld voor hem te halen en of hij zo vriendelijk wilde zijn te wachten. Kunt u zich uw taxichauffeur in Nederland voorstellen, als een buitenlander, bijvoorbeeld een Egyptenaar, hem in slecht Nederlands vertelt dat hij niet kan betalen en of hij maar even wil wachten?

Deze man maakte er geen enkel probleem van, hij wachtte wel even. Het hotel in, mijn contact daar gevonden, dat nog niet gearriveerd was. Gevraagd of ik twintig pond kon lenen, aan iemand die ik dus niet kende, en met de snel gegeven ponden weer terug naar de taxichauffeur, die inmiddels al wel een kwartiertje stond. Vriendelijk nam hij mijn geld aan en wenste hij mij het beste.

Terug naar het hotel, situatie uitgelegd geld te leen gekregen voor de rest van de vond, dwars door de stad met inmiddels drie mensen die ik nooit eerder zag naar een bijeenkomst van nog meer onbekende buitenlanders, waaronder ook twee Nederlandsen. Laat weer terug op mijn flatje, te laat om de goede vinder van mijn paspoort te bellen of te bezoeken. Ik stuurde hem ‘s morgen een berichtje, niet wetend hoe laat hij zou slapen op deze vrije dag. Geen reactie. Maar zie, om half twaalf stond hij daar dus. Hij had mij gevonden door rond te vragen of er een Nederlandse woonde. Hij wist me te vertellen dat er in de straat alleen nog een Duitse in het gebouw naast hem woonde.

Ik heb hem uitvoerig bedankt, maar hij vond het normaal: “De Islam schrijft voor dat we eerlijk zijn”, alles zat in mijn tasje, hij had alleen gezocht in mijn paspoort naar informatie over mij om mij te vinden. Zelf was hij in zijn eigen land wel eens zijn paspoort kwijt geraakt, en dat had hem een maand gedoe bezorgd en 300 dollar gekost, dus hij wist hoe erg het was zo’n document kwijt te raken, helemaal in het buitenland.

Hier zit u hem dus, vriendelijk en een beetje verlegen, en hij wilde van geen bedankje weten.

Regelmatig word ik aangesproken met de vraag: waar kom je vandaan? In mooi Egyptisch antwoord ik dat ik uit Nederland kom. Vaak vriendelijke reacties. Als het een handelaar betreft die mij parfum of papyrus wil verkopen, dan heeft hij steevast een broer in Bergen op Zoom. Daar schijnen veel Egyptische broers te werken.

Vandaag op de roltrap omhoog uit de metro weer die vraag van een man die naast mij stond en mij onvrolijk aankeek. Mijn antwoord was weer; Min Hollanda. Wist ik dat zeker? Ja, dat weet ik zeker, ik kom uit Nederland. Niet uit Amerika? Nee, niet uit Amerika. Hij liet me weten dat hij, en alle Egyptenaren, een hekel hadden aan alle Amerikanen. In de halve minuut die mij restte had ik geen tijd voor een diepe discussie, ik hem me beperkt met de opmerking dat hij geen hekel aan alle Amerikanen moest hebben alleen omdat hij het met de buitenlandse politiek van de VS niet eens was. Ja, dat kon wel wezen, vond hij, maar Amerikanen hadden overal veel mensen gedood. Irak, Palestina, Afghanistan… Boos liep hij door.

Ik bofte maar dat ik Nederlandse was. Wat als ik uit de VS was gekomen?

De agenten die Khaled Said doodsloegen zijn vandaag veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf. U mag het te weinig vinden, maar in een land waar voorheen dit soort praktijken onbestraft bleef is het een grote stap vooruit. Ze zijn er niet mee weg gekomen, en anderen zijn gewaarschuwd.

Is het toch allemaal niet voor niets geweest wellicht.