Dubai is leuk, maar thuis moet je natuurlijk ook boodschappen doen. Een lege koelkast, verjaardagen en feetjes in het vooruitzicht. Sinterklaas vier ik op een mij onbekend adres, op vrolijke wijze. Dus vandaag even iets inslaan voor die gelegenheid. Gelijk maar even door voor de kerst, die ik onder de palmboom zal vieren. Behalve de temperatuur  is er meer verschil met Dubai. Ik schreef in mijn logje over Dubai al: overal beleefde mensen. Nu ben ik die vandaag ook tegen gekomen hier in Den Helder, daarover geen klagen. En heel beleefd werd ons in de supermarkt verteld dat wij het karretje met onze boodschappen, tot de rand toe gevuld, niet mee naar de auto mochten nemen. Dat werd dus sjouwen. Dat moet je hier zelf doen, met onze salarissen staat er echt niemand klaar om je boodschappen in de auto te zetten. Hoeft ook niet, dat kunnen we zelf. En dat mandje op wielen niet mee naar buiten, dat is heel jammer en is gebrek aan service als je snel reageert. Maar het ligt natuurlijk niet aan de winkel, ze weten gewoon dat als ze er aan beginnen de meeste mandjes niet terugkomen en ergens in een greppel belanden als het tegenzit. Zo’n beleefde en service gerichte maatschappij maak je natuurlijk met elkaar, als iedereen mee werkt.

Wat zal ik u vertellen over Dubai, oplettend lezertje? Dubai is een gekte. Alles wat u er van weet, heeft gezien of gehoord: het is allemaal waar. De hoogste toren, de grootste mall, het mooiste waterorgel. En inderdaad: je kunt ’s morgens zwemmen en ’s middags skiën. Sterker nog, dat heb ik gedaan, pootje baden, in de sneeuw wandelen en sleetje rijden, afgerond met nog even een half uurtje zes hoog in het zwembad van het hotel tussen de wolkenkrabbers. Wat in Nederland nog niet lukt, is in Dubai een eitje: betaalbaar, schoon, heel en veilig openbaar vervoer. Allemaal beleefde mensen. Het aanbod is eindeloos: fun, fun, fun, shop till you drop, sporten naar hartenlust. 12 Golfbanen telde ik op de plattegrond, een racetrack voor auto’s, een racetrack voor paarden, tennisbanen, de skibaan, en terwijl ik er was de Louis Vuitton Trophy voor Catamarans als ik me niet vergis. Een kleine greep, je kunt alles overal meemaken. Het is een kunstmatige stad, met een authentiek hart, links en rechts van de Creek waar Dubai ooit begon. Gewemel van bootjes, groter en kleiner, alle nationaliteiten van de wereld. Als morgen alle Aziaten naar huis gaan, kunnen ze in Dubai het licht uit doen. De taxichauffeur, de winkelbediende (en eigenaar), de bediening in de vele restaurants, de schoonmaker in het hotel of de receptionist achter de balie: alles uit het oosten. De expert en de consultants: de pakken uit het westen. De oorspronkelijke bevolking loopt daar in authentieke kleding, met het laatste mobieltje aan het oor tussendoor.

Zin in een lekkere Thaise maaltijd: Dubai. Gek op exotische stoffen: Dubai. U wilt in originele sari? Alle kleuren van de wereld in Dubai. Van de kwartjeswinkel voor de vele gastarbeiders, die ook met speelgoed thuis willen komen, tot de aanbiedingen van een diamanten halssnoer voor nu slechts x80 17.000. Van shirtjes van x8015 tot de Jaguar dealer voor uw hotel. Wie nog wil meegenieten van dit alles: januari en februari is het uitverkoop in Dubai. Wel even op tijd een hotel boeken,  u bent niet de enige die een aanbiedinkje Yves Saint Laurent wil meepakken. Prachtige stranden, en wie op dat strand nog iets wil beleven kan een middagje paragliden. U zult zeggen: er zijn daar geen bergen. Dat klopt, dus vliegt er iedere twintig minuten een vliegtuigje dat vertrekt vanaf een starbaan op het strand net naast de linkerpalm. Daar springen ze dan uit om te landen daar in de buurt. Is weer eens wat anders. Als je lui bent hoef je je hotel niet uit. Als je van shoppen houdt hoef je de mall niet uit, ze zijn open tot een uur of twaalf, behalve op vrijdag, dan gaan ze vroeg dicht: tien uur. En de metro rijdt niet op vrijdag ochtend. Dat u het even weet. Maar de taxi’s rijden overal, goedkoop en snel, zelf vrouwentaxi’s met roze daken. Zitten in de bus kun je als vrouw voorin. Dat zouden ze in de metro ook moeten doen, maar helaas, daar moet je vaak staan. Al die wolkenkrabbers kun je dan gewoon zien, want de metro rijdt voornamelijk bovengronds. Alle iconen die u kent van de plaatjes en alles wat daar tussen ligt: de gated communities met de Engelse school er vlak naast, of de community met net iets grotere villa’s met de moskee in het midden.

Maar voor wie rust zoekt: Bastakiya biedt die momenten, door toeristen grotendeels overgeslagen. Daar heb ik de laatste avond de zon zien ondergaan, genoten van de stilte, de heerlijke temperatuur en het zingen van de moskee. Het enige wat ze daar niet aanbieden: nieuwe voeten. Dat zou nog eens echt handig zijn na tweeënhalve dag door de stad zwerven. Plaatjes laten veel zien, dus zal ik voor u een album aanmaken op de Apple gallery. Vandaag een voorproefje. Net als je batterij leeg is, is er een fotowinkel in de buurt. Zo handig. 

voor de foto's klik je hier: Dubai 2010

De man achter de balie wil nog een keer mijn paspoort zien. In een groot schrift schrijft hij nauwkeurig allerlei gegevens over. Op mijn ticket staat als passagiers naam Ms Linda. Dat moet genoeg zijn. Ik kan dxe0xe0r gaan zitten. Nee, zegt een tweede hulpvaardige man, je moet daardoor. Nee, ik moet toch gaan zitten. Kennelijk is er net een toestel aangekomen, tientallen mannen in traditionele kledij, Jallabya en khuffia, stromen de lounge binnen. Op de speakers gezangen uit de Koran, afgewisseld met iemand die met omfloerste stem iets voordraagt. Een van de mannen steekt zijn hand tegen mij op in het voorbijlopen, hij kijkt wat verbaasd. Nu de mannen er allemaal zijn, komen ook de vrouwen in groepen naar binnen, druk pratend. Ze spreken elkaar aan met Hadj en Hadji, ze komen kennelijk terug van de grote Hadj. Hun handbagage in plastic tasjes met zich meedragend. sommigen met de flightbag op het hoofd. De airport lounge van Basrah is drukker geworden, maar schattig in zijn omvang. Alles is er, maar een karretje om je bagage op te zetten is eigenlijk niet nodig. Vlak na de ingang de eerste bagagecontrole, twintig meter verder de ingang van de vertrekhal. Alles is gecontroleerd, maar mijn flesje water vond niemand een probleem. Alles waar een snoertje aan zit wordt nauwkeurig bekeken, soms moeten batterijen verwijderd en weggegooid worden. Tegenover mij in de lounge de Duty Free Shop, achter mij een winkel waar je de laatste souvenirs van Irak kunt aanschaffen. Terwijl ik dit schrijf zet een man zijn plastic tas naast mij neer, of ik er even op wil passen, hij komt zo terug. Vermoed ik dat hij zegt, hij spreekt Arabisch. Dat moet je dus nooit doen leer je steeds, maar na zoveel controle zal deze partij plastic tasjes wel verantwoord zijn. Bovendien, als je zo dicht bij zit als het fout gaat, hoef je je ook geen zorgen meer te maken. Een hele troep Indiërs vertrekt ook vandaag, vermoedelijk met hetzelfde vliegtuig als waar ik in zit straks. Richting Dubai. Hier en daar een verveelde Westerling, ook op weg naar huis.  Als bij toverslag verlaten alle traditioneel geklede Arabieren weer de lounge, en even zo plotseling komen ze weer allemaal terug. Een van hen gaat in gebed vlak voor gate 2. Bidden kun je overal en altijd, zelfs zonder kleedje. En achter mij twee vrouwen, dat is helemaal zeldzaam, die doen dat anders nooit in het openbaar. Kennelijk is dit een te belangrijke gelegenheid om je van dat soort conventies iets aan te trekken. Of ze zijn van een losse stroming, wie zal het zeggen. Een vouw draagt een groene container met water, ongetwijfeld heilig water, het zit in een verkooptasje met een moskee erop. Nog meer bagage op hoofden wordt binnengedragen. Ze dragen boeken bij zich, niet de Koran, maar wat dan wel. Hoe langer ik hier zit, hoe nieuwsgieriger ik word.Een gesprek beginnen zit er niet, mijn drie woorden Arabisch is hier niet genoeg. Ze zitten erbij of ze thuis zijn, in volle waardigheid.

De veiligheidscontrole duurt zeker een half uur, als laatste sta ik op en laat maar weer eens mijn handbagage controleren. We hebben dan een uur vertraging, maar we gaan in ieder geval. Op naar Dubai.

 Voor een habbekrats kun je tegenwoordig op reis, oplettend lezerje, Met Ryan Air of Eurojet zit je zo op een leuke plek voor weinig geld. Zelf ben ik al voor x80 50 heen en weer naar Venetie gevlogen en als het werk er niet tussen had gezeten zou ik dit jaar voor hetzelfde bedrag naar Florence zijn afgereisd. Enkeltje Kopenhagen Amsterdam: x80 60 met een Noorse maatschappij. Ik krijg nieuwsbrief op nieuwsbrief met aanbiedingen voor allerlei steden voor x80 7. Alleen al omdat het zo goedkoop is zou je het doen, de prijs van een bioskoopkaartje en je zit ergens in het zuiden op een pleintje aan de wijn (of in mijn geval aan de thee). Wel allemaal binnen Europa. Helaas niet van die aaniedingen voor Istanboel, anders zat ik er elke maand wel een keer. Ook voor New York moet je gewoon betalen. Dus zijn we selectief. Maar nu zit ik dan toch in Dubai voor niks. Dat wil zeggen zonder reiskosten. Van de drie nachten hotel (waar ik er een tot midderrnacht zal gebruiken) betaal ik er twee zelf. Maar dan ben ik hier toch maar, een stad die continu voorbij komt in allerlei programma's, in advertenties, en straks in de nieuwe Tom Cruise film die hier gedraaid is. Dan kan ik in ieder geval zeggen: Been there, done that. Het verslag krijgt u achteraf, eerst even de stad in. U hoort en ziet van mij.

Ik dacht morgenochtend vroeg mijn bedje uit te moeten om op tijd op het vliegveld te zijn. Je wilt niet voor de tweede keer een vlucht missen, zeker niet als je naar huis gaat. Maar om vijf uur kwam het bericht dat de vlucht maar liefst een uur of acht was vertraagd. Zuchtx85 Daar gaat mijn middag buiten dit land, weer een hele dag op de base, tv kijken en wachten. Een keer ijs na is leuk, twee keer ijs na ook nog, daarna wordt het vervelend, al is het aardbeien ijs. Maar goed, het is niet anderss, je legt je er bij neer. Het is een kleine maatschappij waar ik mee vlieg, bij cheaptickets kom je ze zelfs niet tegen. Een uurtje geleden weer een mailtje: alles blijft bij het oude, het vliegtuig vertrekt wel vroeg in de ochtend. Nu maar hopen dat het zo blijft. In het ergste geval sta ik vroeg op en ga ik laat weg.

Incoming, deze tekst  na een sirene is de melding die je krijgt als er een aanval is van het een of het ander. Incoming fire. Op AFN (American Forces nerwerk) kun je korte filmpjes zien van wat je moet doen als zo’n signaal klinkt. Duck and cover, kort samengevat. Liefst ergens onder een veilig dak en als dat niet kan zo plat mogelijk op de grond of naast een muur als bescherming. Ik neem aan dat het ook regelmatig geoefend wordt hier en daar. Vanmiddag op weg naar de Defac, het restaurant. Terwijl we daar gevieren reden hoorde ik een sirene en tekst. Nu hoor je hier vaak zoiets, op de base, want zoals gezegd, ze oefenen regelmatig of alles het doet. Maar dit keer was het een echte. Sirenes en het signaal Incoming, Incoming. Met drie PSD-ers in de auto die hier goed de weg weten was de eerste veilige plek snel gevonden, even keren en naar een soort overdekte parkeerplek. Terwijl we daar binnenreden zag ik naast dat gebouw iemand plat op het grind tegen de muur aan liggen. Die had dat filmpje ook gezien. Na een minuur of tien mochten we weer door. Geen idee wat het was of hoeveel, meestal zijn het mortiergranaten. Wellicht hoor ik het morgen nog, maar vaak hoor je er ook niets meer van. Zo is er vanmiddag iets tot ontploffing gebracht, sommigen hebben dat gehoord, anderen (zoals ik) niet.  Onder het motto: wat niet weet wat niet deert.

Afgelopen week kregen onze lokale medewerkers een training. Wij worden zeer bewaakt, en als er moeilijkheden zijn worden we zo snel als kan in veiligheid gebracht. Maar onze medewerkers wonen buiten, en in de duistere tijden van de insurgence zijn ze meermalen bedreigd. Onze CSO sprak ze daarom toe om uit te leggen wat ze konden doen om hun persoonlijke veiligheid te vergroten. Zoals: kijk om je heen en als zaken afwijken van de normale alledaagsheid, dan is er misschien iets om van weg te lopen. Ook legde hij uit hoe een autobom in elkaar zit. Een knijper en een vislijntje, een Tupperware doos en een magneet. Dan heb je de verpakking. Hij vertelde niet wat er dan in zat, maar als Ier en PSD-er weet hij wel wat die vulling kan zijn. Er was een tijd dat wij op Ierland voeren. Een lading kunstmest was genoeg om geënterd te worden door de Britse marine. Met rubberbootjes kwamen ze aan boord, bivakmutsen op, van die geweren met gaten om de loop en dan het hele schip doorzoeken. Alles waar de douane normaal gesproken naar zocht zochten zij niet, maar verder zochten ze overal. En dat alles dus om een lading kunstmest, een ingredient voor bommen. Wat er verder in moet, ik heb geen idée, maar het internet weet vast raad.

Onze Ierse CSO sprak ook nog over goede terroristen en slechte terroristen en haalde spreekwoorden uit de Tweede Wereldoorlog aan. De vertalers hadden grote problemen hem bij te benen en op een gegeven moment gaven ze het op. Na afloop vroegen ze mij of ik hem wel verstond en waarom zij dat dan niet konden. Ik heb ze getroost met te zeggen dat ik hem niet altijd verstond maar dat hij vandaag niet al te Iers sprak en dat het dus wel ging.

Na dat praatje veiligheidsbewustwording en de uitleg van hoe en wanneer er gevacueerd werd en wat je voor die tijd moet doen, de uitleg van een drukverband. Een kleine demo doet het altijd goed, toerniquetje erbij en klaar. Tot iemand vroeg wat er dan moest gebeuren als iemand een gebroken been zou hebben na een aanval. Het antwoord van onze CSO: we nemen alleen de levensbedreigende verwondingen, de rest komt later: on the bleeding side of lifex85 en : on the broken limbs side of lifex85

Ik weet niet of hij, buiten het drukverband, de mensen veel verteld heeft wat ze niet al wisten. Na afloop zei hij me dat hij niemand ongerust wilde maken, dat was de opdracht die hij van hogerhand had gekregen. Dat hoefde en dat kon ook niet meer. Ongerust is iedereen al en ze weten beter dan wij wat de gevaren zijn. 

Nu we nieuwe gepantserde auto's hier hebben, hebben we ook heldere ramen als we buiten rijden. Dit keer dus tijd en gelegenheid foto's te maken. Rijdende auto, tegenlicht, alles werkt tegen dus soms zijn ze niet heel scherp, en gelukkig kun je tegenwoordig foto's recht zetten. Maar het geeft wel een beeld van de wereld buiten de compound die u wellicht nog niet kent. Dus geniet van de omgeving. Dit is Basrah, op een rustige ochtend, voor acht uur.

Omdat de tijd zo vliegt, zit ik nu al bijna in het vliegtuig voor mijn tweede verlof. In veband met de veiligheid willen we "movemnts" onder de pet houden, dus tijden in een blog noemen is niet aan de orde. Je krijgt een beetje van die James Bond achtige toestanden, met je familie op skype een briefje laten zien met de datum, en zij het dan hard op herhalen. Hilarisch vind iksommige dingen. Dat neemt niet weg dat we de veiligheid serieus nemen en ons dus braaf aan de adviezen houden. Nog erger dan zelf het loodje leggen is de vent in de auto voor je in vlammen op zien gaan omdat jij slordig was. Dus ik blog u dit pas sinds ik op de base zit, veilig achter de zandmuren. Als het meezit ga ik morgen het vliegtuig halen, ondertussen zit ik hier dan weer in mijn trailertje. Gelooft u mij, oplettend lezertje, die hele base, het is geen plek waar je lang wilt zijn.otch zijn er tienduizeden mensen die zo leven. Amerikaans defenseepersoneel, militair zo wel als burger, zit hier gewoon een jaar lang, zonder verlof. Dan hangen hier oo knog bordjes aan muren die er op wijzen dat werken  "on the base" een privilege is en dat als het je niet bevalt je naturuijk altijd naar huis kunt gaan. Met de economie zoals hij is in de wereld en zeker ook in Amerika, zijn mensen blij met een (goed) betaalde baan, dus dan hou je al snel je mond. De hypotheek moet voldaan, de auto en tv afbetaald, de creditcard aangevuld. Voordat we onze eigen compound gebruikten leefde mijn expat collega's hier, in vier trailers als kantoor en een halve trailer als woonruimte. Ze vonden het een geweldige tijd, want het wonen was een ramp, maar ze hadden de hele base om heen te gaan, ze zagen veel mensen en het eten is 100% VS, veel, en met ijs na. De lokale collega's zagen ze een paar keerr per week, als ze een bezoek aan de compoudn brachten, de poitici kwamen aar de base. Ongetwjfeld avontuurijk, en al je hier werk hebt zal het allemaal best leuk zijn. Maar als vreemde in een half trailertje, nee, dat is gauw gezien.

De temperatuur is nu zo aangenaam dat een wandelingetje in de zon weer te doen is. Dat deed ik dus afgelopen zaterdag, camara mee voor het geval ik iets tegen kwam. Je komt natuurlijk altijd iets tegen, hoe beperkt de bewegingsruimte ook is. Een libel, van het soort dat ik nog niet dichtbij had gezien. Een gelige dit keer, een heel dikke. Lastig was dat hij bij voorkeur laag in het gras of te hoog in de boom zat, dus de foto is niet geweldig. Goed genoeg voor determinatie hoop ik, maar de zilveren camera ga ik ook met deze foto niet halen. Verder de kleine palmvruchten in de grote palmboom voor gebouw 1. We hebben hier twee soorten palmbomen, heb ik ontdekt, die met de gewone bladeren en die met de waaierbladeren. Van die gewone zijn er nogal wat aangeplant ook, dus met een jaar of tien is dit echt een groene plek in de wijk. Dan zijn er nog de oleanders die dapper hun best doen en in twee kleuren bloeien. Verder zag ik een soort kalebasje, klein en geel. Een wonder dat hij zo ver kon komen in deze droge omgeving. Er zijn mensen die moeite doen dingen te laten groeien, maar je moet wel een terrier mentaliteit hebben om dat voor elkaar te krijgen. En de tuinmannen natuurlijk, dat helpt ook geweldig. Ze knippen en snoeien en doen hun best, maar vooral zijn ze druk met water geven, heel veel water.