Dank aan de Franse Slag, oplettende lezertje. Een vertraging van een half uur van een bus die passagiers van de ene naar de andere plek moet brengen, zorgde er voor dat de delegatie uit Tunesie pas twee vliegtuigen later op Schiphol aankwam. Voordeel daarvan: ze zaten in hetzelfde vliegtuig als drie Marokkaanse deelnemers. Ondertussen was de regen gestopt, vanwege de flinke wind die aan bleef wakkeren. Als je dan een paar uur in de bus voor Schiphol staat te wachten, levert dat koddige taferelen op, vooral van Hollanders die tijdesn die twee weken aan een costa of playa zijn vergeten hoe het ook al weer  zat met die Hollandese zomers, en dus blauwbekkend in hun short , spaghettitop en teenslippers de parkeergarage opzoeken. Inmiddels hadden we wel die fraaie Hollandse wolkenluchten in het landschap hangen. De rit naar Den Haag viel dan ook zeer in de smaak en gelukkig staat er ergens langs de snelweg nog een molen ook. Rijdend door Wassenaar zie je heel wat aardige optrekjes staan. Commentaar van een van de deelnemers: “Wij vinden ons eigen land prachtig en groen, maar hier is het nog mooier groen. Een hotel met veel delfts blauw en handgeschilderde kasten, met een uitstekende service en een wandelingejte door het hart van Den Haag op weg naar een Indonesisch restaurant. Onderweg ieder standbeeld van een Willem op de foto, ook het werkpaleis van onze Majesteit lag strategisch. Veel hebben de deelnemers niet te zien gekregen van ons land, buiten de vergaderzalen, maar wat ze zagen was mooi. Mijn Frans ontdooide naarmate de uren vorderde, en af en toe vang ik een woord Arabisch op of kan ik zo’n woord gebruiken in plaats van het Frans. Mijn eerste indruk die avond: aardige, intelligente, gedreven mensen. Jong, ouder, nieuw, ouder, mannen en vrouwen, met en zonder hoofddoekje. Overwegend leden van de gematigd Islamitische partij, maar als buitenstaander kon ik niet herkennen wie wat was.  Ik weet niet hoe moe zij waren die avond, maar ik mag aannemen dat na zo’n reis met hindernissen en een hoop overstappen de bedden hen uitstekend bevallen zijn

Sponzen zijn het, oplettend lezertje, de nieuwe parlementsleden in Tunesie. De leden die wij op bezoek hadden waren lid van de commissie belast met voorbereiden van allerlei wetten over staatsinrichting, de grondwet en de verkiezingen. Ze kregen dus keer op keer een inkijkje in onze staatsinrichting, met al zijn mogelijkheden en beperkingen. Vooral de plaats en bevoegdheden van onze gemeentes kreeg hier aandacht. Na iedere uiteenzetting waren er meer vragen dan er tijd was ze te beantwoorden. De waarde van een bezoek als dit is dan ook dat er contacten gelegd worden, visitekaartjes en beloftes uitgewisseld. Het gezelschap sloeg zich manhaftig door het volle programma, met korte pauzes. De indrukken moeten voor hen helemaal overweldigend geweest zijn. Zoveel informatie, tegen de achtergrond van ons regeringscentrum. Heel oud naast heel nieuw, en allemaal gebouwd om te imponeren. Je zult maar niet veel gereisd hebben. Dat was overigens niet het geval voor alle leden. Er waren er met een flinke staat van dienst die al eerder Europa bezochten. Maar voor de nieuwkomers moet het heel wat zijn. Onze straatnaambordjes kunnen vaak nog aanleiding zijn voro een stoomcursusje geschiedenis. Hoe dat zat met al die prinsen en regenten en Koningen, en hoe we gekomen zijn tot ons stelsel en wat er daarvoor was. Dan weet je als Nederlander gelijk weer hoe vreemd die dingen soms groeien, en hoe er altijd nog ruimte is voor verbetering.

Want we hebben heel wat vreemde verdelingen in geld, en zeggenschap, in centrale en decentrale overheden. Hoe ieders rol daarin is, is voor ons soms al om je wenkbrauwen bij op te trekken, maar voor iemand met een frisse blik valt er nog meer te verbazen.

Niet alles verdient naleving, als was het alleen maar omdat waar je aan gewend bent alleen alom die reden goed kan werken.

Deze mensen verkeren in de unieke en benijdenswaardige positie dat ze een nieuwe start kunnen maken. Dankzij de vele sprekers deze maandag hebben ze genoeg informatie om bepaalde zaken verder uit de diepen en te onderzoeken. Met het zware programma dat er nog in Duitsland is, zullen ze beladen weer naar huis gaan. Hopelijk hebben ze in Berlijn nog gelegenheid iets meer van de omgeving te zien. Want alleen een fotostop voor het Vredespaleis (op hun uitdrukkelijk verzoek) dat is wat mager om mee thuis te komen.

Na deze dagen heb ik er dubbel zin in mijn steentje bij te dragen aan de nieuwe koers van dit oude land, met een nieuwe staat.



Als ik mijn laptop sluit, ga ik op weg naar Schiphol, oplettende lezertje. Dat gebeurt vaker, vooral deze tijd van het jaar, maar ik stap daar niet op het vliegtuig. Integendeel, ik ga daar een kleine dertig bezoekers verwelkomen. Voornamelijk parlementsleden uit Tunesie. Ze zijn een week te gast in Den Haag en Berlijn, om kennis te maken met ons democratisch systeem. In november werden zij verkozen en van hen wordt verwacht dat zij de omwenteling verder helpen op een wijze die recht doet aan het hele volk. Geen eenvoudige opgave in een land waar politieke vrijheid lang ver te zoeken was. Het resultaat is nu onder anderedat van veel partijen nog meer partijen zijn gekomen, het splintert wat af. Dat hoeven ze dus al niet meer te leren in ieder geval. Met de komende gemeentelijke verkiezingen is het van belang dat ze weten hoe je een evenwichtige kieslijst samenstelt, hoe je minderheden een plek en een stem geeft. Een uitdaging, ook hier in Europa is nog fors ruimte voor verbetering. Het eerste dat ze zullen zien van Nederland is een grauwe regenachtige lucht, als het weer niet snel verandert. Maar ik hoop dat de komende week ze ook heldere vergezichten zal geven.

Vanaf nu dus weer regelmatig een blogje hier, over de ontwikkelingen in Tunesie en mijn werk daar.

Ik heb hier niet veel geschreven over Egypte, oplettende lezertje, de laatste maanden. Het ging zijn gang, ik was niet daar, en ik wil niet hier naschrijven wat anderen berichten in de media. Dit blog is bedoeld voor mijn persoonlijke observaties.

Wie het Midden-oosten een beetje volgt weet dat de voorronden voor de presidentsverkiezingen achter de rug zijn, en dat de eindronde volgt. Wie het een beetje volgt weet ook dat de rechtszaak tegen Mubarak en anderen voorlopig tot een uitspraak heeft geleid. Als u het volgt weet u ook dat die uitspraak niet goed viel. Niet bij voorstanders van Mubarak, die vonden zijn straf te hoog; niet bij tegenstanders, die waren nog veel meer ontevreden. Sommigen vonden de straf niet hoog genoeg, anderen hadden bezwaar tegen het feit dat de echte zaken niet beoordeeld zijn, dat velen de dans ontsprongen, en dat er nu kennelijk niemand verantwoordelijk was voor het bevel op demonstranten te schieten. Ook corruptie heeft niet plaatsgevodnen of valt buiten de bevoegdheid van de rechter in deze zaak. Wordt vervolgd, niet alleen door hoger beroepen, maar vooral ook door meer onrust.

Het Tahrir plein staat weer vol, in veel steden zijn demonstraties. Waar de partijen elkaar bevochten in de voorrondes, zijn ze het nu weer allemaal eens: dit kan niet.

Gisteravond zochten twee van de Ahmeds die ik leerde kennen tijdens mijn weken op het plein contact op Facebook. Twee Ahmeds, wier leven in het teken van de revolutie staat.  Zij waren bij de eerste revolutie, ze waren bij de revolutie in november, ze waren er toen er dagelijks doden vielen in de strijd om brood, vrijheid en sociale rechtvaardigheid.

De ene Ahmed zit nu weer op het plein, samen met alle presidentskandidaten op Shafiq na en samen met duizenden anderen. Er was nog geen geweld, schreef hij, maar hij hield er rekening mee. Hij noemde het de volgende stap in de revolutie en vroeg mij voor hen te bidden.” Linda, we miss you on the square. Pray for us.”

De andere Ahmed woonde niet in Cairo, hij kwam uit de delta, had problemen met zijn familie omdat hij ook zijn persoonlijke vrijheid zoekt. Onvermoeibaar werkte hij die weken op het plein, zonder geld, zonder onderdak, maar energiek en strijdvaardig.

Hij kwam toevallig ook diezelfde avond in de lucht op Facebook. Was hij op het plein? Nee, hij was in Maadi, in een apotheek, waar hij nachtdienst had. Werk heeft hij gevonden, zodat hij in Cairo kan blijven. Met zijn familie is het nog steeds niet goed. Moeilijk te aanvaarden vindt hij dat, maar het is niet anders.

Twee gewone jongens uit Egypte, ongeveer even oud, met ongeveer dezelfde opleiding en dezelfde idealen. De golven van de revolutie namen ze op, gooiden ze samen op het plein, scheidden hen weer en smeten hen weer neer. De een op het plein, dan ander in een rustige buitenwijk.

Het zou mij niet verbazen als volgende golven hen weer samen brengen voor dezelfde zaak op dezelfde plek.