In iedere omgeving waar de bewegingsruimte beperkt is, neemt het eten een extra belangrijke plaats in. Dat is zo in gevangenissen, bij de brandweer (die toch ook lang op elkaars lip zitten), aan boord van schepen en dus ook hier. Als je op een schip een verkeerde kok had, kwam dat de stemming niet ten goede. Omgekeerd, als de stemming slecht was, kon de kok ook vaak geen goed meer doen. Tegenwoordig zijn er schepen met een forse voorraad diepvriesmaaltijden en een magnetron. Ook daar zal het sociale leven bexefnvloed worden door de moderne communicatiemogelijkheden. Maar hier, in deze compound en alle andere compounds van RTI, speelt het eten dus die belangrijke rol. Wij boffen, wij mogen niet klagen. Onze chef-kok komt uit Bangladesh, verder hadden wij 2 en hebben wij nu 3 lokale koks. Afhankelijk of zij krijgen wat zij bestellen (dat is niet altijd zo), krijgen we zeer diverse maaltijden, en dat twee keer per dag. Ontbijt is erg uitgebreid, toegesneden op de behoeft van de Amerikanen, en ook een sterk Britse inslag. He toplettende lezertje weet dat wij hier zelfs grits en pancakes hebben. Ja, die echte Goudse en Edammer kaas, die is altijd en overal een probleem, maar er is Kri Kri, en dat vind ik lekker. Bruin brood doen we bijna nergens op de wereld aan, krijg ik wel eens de indruk, en hier dus ook niet. Zelfs de yoghurt is hier anders dan wij dat graag willen. Volgens mij is er wel goede yoghurt, maar onze Amerikaanse vrienden hebben zo hun voorkeuren, daar moet ik nog zendingwerk verrichten. Verder hebben we af en toe thema avonden, zoals Italiaans of Mexicaans. Tegenwoordig hebben we vrijdags barbecue, omdat er nu zo’n ding gevonden is. Of geleend van een werknemer. Een heel vat wordt daarvoor gebruikt, en dat is erg lekker tegenwoordig. De zaterdag is de laatste weken de lokale dag, dan heeft de superchef een vrijde dag en koken de lokale chefs iets echt Irakees. Iedere week weer een ervaring. Vers gevulde dolmas, lammetjesvlees, lekker rijst met rozijnen. Zelfgemaakt dessert (is niet altijd wat wij lekker vinden, maar ik eet het toch maar). Tegenwoordig hebben we ook heel vaak heerlijk verse hummus, af en toe tabooli en regelmatig Baba Ganousj. Kortom, oplettend lezertje, het water loopt u natuurlijk in de mond, en u begrijpt dat u met mij geen medelijden hoeft te hebben. Nou ja, behalve dan dat ik naar de gym moet om een en ander een beetje binnen de perken te houden. Dat is dan weer wel zielig.

De laatste tijd wisselen onze PSD-ers nogal snel. Dat heeft tot gevolg dat hier een groep zit die ook voor elkaar vaak nieuw is. Zet ze aan tafel bij elkaar op een rustige avond en de verhalen komen los. Waar ze vandaan komen, waar ze geweest zijn, wat ze hebben mee gemaakt. De meesten komen uit het leger en hebben vaak al een tijdje in een ander uniform hier rondgelopen. De verhalen zijn niet altijd eenvoudig te volgen. Ze spreken allemaal Engels maar komen van alle hoeken van het Britse Rijk. The Queens English hoor ik nu door één PSD-er spreken, en die is volgens mij niet in het Koninkrijk geboren. Maar eergisteren hadden ze een verhaal waar ik even erg goed heb opgelet. Ze vertelden elkaar over hun ervaringen met konvooien, in en na de oorlog. Volgens hun eigen berekeningen liepen ze als soldaten de meeste risico’s tijdens de konvooien en er waren tijden dat ze weken achter elkaar onderweg waren, van de ene plek naar de andere. Strategieën kwamen over tafel. In het midden van de weg rijden, de veiligste afstand tussen twee wagens. En dan de gevallen waar het misliep. Met namen en navragen of iedereen wist wie er bedoeld werd. Je weet wel, George diex85 Die is toen en toen daar en daar door een IED. Of: de auto voor mij had het te pakken, ik heb geluk gehad. Vaak jonge kerels, bijna allemaal met gezinnen. Ze rijden vaak, ze rijden veel. En ze worden naar hun begrippen goed betaald, maar het zal niet ons salaris zijn. Dus als ik ergens niet heen kan (ik ga nu nergens heen trouwens) omdat de PSD-ers het geen goed idee vinden: mij hoort u niet. Per 1 expat rijden er minimaal 6 en soms 10 of 11 PSD-ers mee. Hun kansen om het op te lopen zijn alleen daardoor al veel hoger. Je moet het wel echt nodig vinden ergens heen te gaan om al die levens in de waagschaal te stellen.

Wij scheiden in Nederland van alles. Sommigen willen daar zo ver in gaan dat ze zelfs nationaliteiten en geloven willen scheiden, maar ik wil me nu even bij afval houden (Freud  mag er van denken wat hij wil). Ik weet niet hoe het u vergaat, maar zeg mij dat ik iets moet scheiden en ik doe het. Nou ja, behalve het groenafval dan, want daar had ik zo weinig van, om daar nu naar de garage voor te lopen etc. Maar glaswerk, werkelijk elk potje of lampje vindt zijn weg. Batterijen keurig terug naar de winkel, plastic in de grote zakken die we daar voor hebben. Het papier een terugkerend drama als ik vergeet het buiten te zetten, want dat jongt nogal snel aan bij mij. Wat ik niet nodig heb gaat naar de kringloopwinkel, oud en nieuw spul (er wordt wat weggegeven in dit landje). Een soort tweede natuur. Daar heb ik hier nu flink last van moet ik bekennen. Want hier doen ze er helemaal niet aan, aan afvalscheiding. Ze doen wel aan afval. Afvalinzameling is ook een van de publieke diensten die onderuit  zijn gegaan, net als de postbestelling en het schone drinkwater en de elektra. Vooral in de stad kan dat tot vuilnishopen leiden met alle ellende van dien, hier  in Basrah veel vervuilde waterlopen . En die plasticsoep in de oceaan wordt hier ook flink gevoed. Plastic zie je zelfs bij ons, door de stormen waaien de zakken in het scheermesjesdraad, en blijven daar nog lang flapperen. En drinken uit flesjes, in Nederland een hype en trendy, is hier een noodzaak meestal om niet ziek te worden. Er is hier net een survey geweest naar de kwaliteit van de watervoorziening, waar ik mee aan heb geholpen op zeer bescheiden schaal door de wijze van rapporteren onder de loep te nemen. Uit dat onderzoekt blijkt heel duidelijk dat men ziek wordt van het kraanwater en dus kraanwater niet drinkt. Komt men toevallig in een westers land, dan durft men daar bijna niet het kraanwater te drinken. Die flesjes komen hier en overal dus in massa’s aan en die gaan lekker op de grote hoop ergens. De massa’s papier die we hier produceren idem met een sterretje natuurlijk. Hier zien we er niets van en waar het blijft zien we ook niet. Wel weten we inmiddels dat het grondwater en de rivieren flink vervuild zijn, na al die oorlogen. De ziektes bij kinderen vooral nemen ook zorgelijke proporties aan. Ik zoek de cijfers, als ik ze te pakken kan krijgen (for your eyes only info dus kom er maar eens aan) laat ik het u weten. Maar dat hier ook nog een flinke uitdaging ligt, dat moge duidelijk zijn. Wie komt er opruimen?

Een lokale collega kwam terug die lang weg was geweest, ik had hem niet eerder gezien. Zijn bureau werd tijdens zijn afweigheid voller en voller, met spullen die ergens moesten blijven, de plek werd stoffiger en stoffiger, dat is hier haast niet te stuiten. Gisteren kwam hij weer terug, keek om zich heen en wat hij zag beviel hem niet. De schoonmaker werd er bij gehaald, dozen werden opgeruimd, papier uit hoeken en gaten verwijderd, de koelkast ontdooit en schoongemaakt en vandaag rook het kantoor naar jasmijn. Omdat zijn hoekje net buiten de airco’s valt regelde hij vandaag een fan, kreeg zijn computer weer up to date en liet de rest van de collega’s een duit in het zakje doen. Kijk, dat zijn collega’’s waar ik van houd. Type: verbeter de wereld begin bij je bureau (ik strooi hier met Hollandse gezegdes, dat wilt u niet weten, ze vinden ze prachtig). Benieuwd of hij veel navolging krijgt. De mannen zeggen zelf: sometimes they need to wake us up. In de stroom van het opruimen kwamen allerlei onvermoede zaken uit afgesloten kasten en dozen. Een hele serie wereldliteratuur, waaronder alles van Shakespeare en Jan Austen bijvoorbeeld. Spullen die gebruikt werden bij het vaststellen van grenzen, toen men hier pas begon, en de serie kaarten die daarmee gemaakt is. Allerlei kantoorspullen die wij hier node misten. Extra klokken en hangsloten zonder sleutel. U kent dat wel. Maar nu is het weer opgeruimd en fris, en morgen laten we de vloeren in de alkoven een goede beurt geven. Ik ben nu in ieder geval niet meer de enige die eens iets opruimt of schoon maakt. Eens kijken wie er volgt.

Tijdens mijn verblijf in Bagdad, de eerste week in Irak, zag ik een mij onbekende vogel en een mij onbekende vlinder. Ik schreef er over in het blog “Een vlinder in Bagdad”. Via Twitter kreeg ik een antwoord op de vogel, zoals ook op de mij onbekende vogels hier in Basrah. Naar de vlinder werd ook driftig gezocht, telefoontjes naar vlinder kenners in het Noorden van het land, naar de vlindertuin in Emmen, maar ja, zonder foto mevrouwtjex85.. Zelf struinde ik websites af met vlinders maar nergens iets dat er op leek. Een goede kennis wees mij een paar dagen geleden op een site waar je vragen kunt stellen over onbekende dieren die je hebt gezien en verwees ook nog naar een auteur van een vlinderboek over deze regio. Nog voor dat ik de genoemde site had kunnen bezoeken kwam er vanmorgen een antwoord via de site. En verdraaid, het was hem. In eerste instantie dacht ik van niet, ik herinnerde hem mij lichter. Maar de foto’s zijn duidelijk, zijn ondervleugels zijn veel lichter, en dat plaatje klopt helemaal met mijn herinnering. Dus ik kan u nu met voldoening en dankbaarheid laten weten, oplettende lezertjes, dat het hier gaat om de Christmas Butterfly de Papilio demodocus, ook bekend onder de naam Orange Dog. Hij schijnt veel voor te komen in deze streken maar ik heb hem maar een keer gezien. Nou ja, het is natuurlijk ook veel te warm voor vlinders, die zijn waarschijnlijk aan het overzomeren. Op deze site kunt u alles over hem lezen. Met heel veel dank aan Margreet voor het plaatsen van de oproep en het melden van het antwoord, voor Johan voor het herkennen en voor Paul voor de foto’s. En leve het internet natuurlijk. Nu ga ik door voor de sprinkhaan en ik ga ook proberen de libellen hier te fotograferen. Alle trossen los.

Vanochtend bij de lekker warme douche (het was al tegen zevenen) zag ik niet alleen een waterstroom, maar ook een mierenstroom naast mij. Heel veel mieren die richting het plafond gingen en daar al met elkaar een zwarte vlek vormden (de plafonds zijn hier hoog en ik had mijn lenzen nog niet in). Het zijn heel kleine mieren, af en toe loopt er een over je been, maar in deze hoeveelheden had ik ze nog niet in mijn kamer gezien. De beestjes vinden het buiten te warm worden, dus echt kwalijk kun je ze hun verhuizing niet nemen, maar ik vond het te veel van het goede. Je wilt toch niet door mieren je bed uitgedragen worden. Vorige week is hier een PSD- er in zijn kuit gebeten tijdens zijn slaap, wat een ontsteking gaf die niet mooi meer was. Zal geen mier zijn geweest, kenners dachten aan een spin. De enige spin die ik hier zag is een zeer klein exemplaar hooiwagen die mij niet stoort. Andere soorten hoef ik niet tegen te komen, zeker niet als ze bijten. Maar goed, die mieren dus. Gemeld aan de ops guy en die zou er wat aan laten doen. Dus toen ik vanavond van mijn werk kwam lag er poeder op bepaalde plaatsen (ik had ze verboden het in de slaapkamer neer te leggen) en dat hielp vrij goed. Overal lagen lijkjes van mieren in de badkamer. Vooral bij een leiding doorvoer, waar ze binnen komen in de badkamer kennelijk, of in ieder geval vanachter de tegels vandaan, lag een flink hoopje. Ik heb er een foto van maar de zilveren camera zal ik er niet mee winnen. Maar van mieren in mijn kamer heb ik voorlopig geen last.

De mooist ervaringen hier zijn de gesprekken met de lokale collega’s, ik schreef het hier geloof ik al eerder. Daarbij is ieder onderwerp mogelijk, ze zijn wat dat betreft niet voorzichtig. Het is altijd goed door te vragen hoe het echt zit, met hun leven, hun geloof, hun relaties, hun vrouwen. Doen zij immers ook zonder enige terughoudendheid, zonder brutaal te worden. Iedere discussie vinden ze ook "very interesting" en heeft vaak een vervolg. De hoofddoekjes kwamen uiteraard langs, ze weten dat Frankrijk iets verboden heeft, was dat de hijab of de niqab. Zelf maken ze daar een duidelijk verschil tussen. Hijab vinden ze prima, de meesten zijn gelovig, maar de Niqab vinden ze te veel van het goede, zo kun je toch helemaal niet zien wie er op die foto staat? Is die mooi, zeg je, hoe weet je dat dan, wie heeft haar gezien voor ze de Niqab aan nam? Is ze het eigenlijk wel of is het toch die andere, kom hoe heet ze ook al weer…. Hoe zit dat nu met nonnen als we de hoofddoek gaan verbieden? Ik hoorde zelfs dat er een Saoedische zanger is (verblijft buiten zijn land dat wel) die een hit heeft met een lied waarin hij zich af vraagt waarom zijn vriendin haar mooie gezicht voor hem verbergt. Dat vinden ze hier erg grappig. Nogal wat zijn er in Koeweit opgegroeid, waar de familie verbleef toen het voor hen in Irak minder veilig was. Veel moderner dan hier, vinden ze zelf. En kan ik me voorstellen hoe dat was voor een jongetje van 15 op het strand met al die Amerikaanse vrouwen in bikini, terwijl hij zoiets nog nooit had gezien? Ja, dat waren leuke tijden. Maar toch, hijab moet kunnen. En, zegt N terecht: het gaat niet om die hoofddoek, er zijn vrouwen met zo’n doek die niet deugen, en er zijn zonder doek die wel deugen, dus het zegt niks. Maar zijn vrouw draagt er wel een en dat zal ook wel zo blijven voorlopig. Het zijn golven die over dit land slaan. Van religie, geweld, democratie, geweld, bevrijding, geweld, religie. Welke golf komt er hierna, die van de verlichting en bevrijding, of die van de onderstroom die je de diepte weer intrekt? We weten het niet, we kunnen alleen maar proberen het democratisch proces te accommoderen, zo goed en zo kwaad als het kan. Het beste er maar van hopen, het zal goed komen, Insh Allah. En wat goed is mag iedereen zelf invullen.

Een late ochtend vandaag, want het downloden van de update voor mijn I pod nam zeven uur in beslag. Een collega had al gemerkt dat zijn downloaden zo traag ging, maar dat was dus mijn schuld. Iedereen probeert de rustige uren te zoeken, want het valt niet altijd mee. Tussen half twee en twee uur vannacht heb ik een half uur radio via de pod ontvangen (ik wilde de laptop niet lastig vallen) zonder een grammetje storing. Maar vanochtend en ook nu weer, was er elke twee seconden een onderbreking. Met Flipje op jacht geweest vandaag maar het resultaat beviel me nog helemaal niet dus dat moet allemaal nog een keer. Wat niet gelukt is kan eenmaal in Nederland niet meer ingehaald. Dus liever te veel dan te weinig. Het schilderen, anders een zaterdagmiddag bezigheid, maar even overgeslagen en over de work out hebben we het gewoon niet. Zo dadelijk maar weer een podcastje opzoeken uit mijn ruime voorraad, want het is treurig om aan te horen wat er live doorkomt. Even geen film na de  portie van de afgelopen week. Een boek, misschien is dat een goed idee? Of had u nog leuke ideeen voor app-jes die ik niet mag missen?

Nu de stroom eenmaal is losgebarsten blijft hij voorlopig stromen. Vandaag kwamen twee lang en langer verwachte gadgets naar de compound (en een collega terug van R&R). Det eerste was de I pod touch die ik via internet heb besteld. Had achteraf ook met de collega mee kunnen komen vanaf het vliegveld van Parijs; een Apple fan, hij zou het vast nog leuk gevonden hebben ook. Maar als het kan via het internet, dan zal het ook via het internet, US citizen of niet. Dus met heel wat gedoe van creditcard billing addressess en telefoontjes naar ene Joe van Small Dogs in Vermont is het dan gelukt. De I Pod ligt bij te komen van de reis in de hoop dat hij IO 4.0 gedownload krijgt (staat nu 10 uur voor dus ik moet het nog zien). Het nog langer verwachte technische snufje is Flipje. Flipje en ik zullen de komende dagen een hechte band op bouwen. Hij gaat mij helpen met het vormgeven van mijn 90 minuten Zomernachten. Met hem ga ik op jacht door de compound, om te zien of ik u en de andere oplettende luisteraartjes een indruk kan geven van mijn leven hier. Vroeger zou zo iets als wat ik nu binnen heb gekregen niet alleen vier keer zo groot zijn geweest, er had ook ongetwijfeld een centimeters dikke handleiding bij gezeten. Dit is een flink vel, me zo’n twintig talen. De gebruiksaanwijzing in één taal beslaat een half a-4tje, groot geschreven en met plaatjes. Werkt bijna vanzelf, net als de I Pod. Je haakt hem aan je laptop, en zelfs als dat geen Mac is vindt hij de weg vanzelf. Ik was even weg, en alle Apps die ik op voorhand had gedownload (gratis uiteraard), staan er al op. Ik weet nog niet hoe ik ze aan de praat krijg, maar met al die Apple adepten hier op de compound kom ik er zelf uit als ik er niet uit kom. Maar daar zit ook nog een a-4tje met plaatjes bij, dus het moet mij wel lukken.”It’s a guy’s thing” zij een van mijn collega’s. Nou, dan ben ik nu one of the guys, ik ben gek op dit spul. Hoe kleiner, hoe leuker. Alleen jammer dat het zo schreeuwend duur is allemaal.

Ondanks alle moeite die is gedaan een nieuwe server te installeren, blijft het internet een bron van zorg en ergernis. Gelukkig hebben de IT jongens vaak IT tricks zoals ze dat noemen en ontzettend veel geduld. Die tricks werken dan vaak ook nog. Een grappige bijkomstigheid van de nieuwe server: mijn collega’s krijgen als ze inloggen bij Google een Nederlandse pagina. Het was mij niet opgevallen, maar zij weten nu even de weg niet meer. Grappig vind ik dat. Wat een stuk minder leuk is voor mij, maar vergelijkbaar, is ons toetsenbord. Dat is geschikt om in twee talen te gebruiken, nou ja, de software daarvoor dan, er staan alleen Latijnse letters op. Maar op de een of andere manier springt de laatste dagen vooral als ik mijn mails wil beantwoorden mijn bord van Engels (of Nederlands zo u wilt) naar Arabisch. Dat is lastig, het begint aan de verkeerde kant, je kunt er niks mee want je weet niet welke letter je aanslaat. Bovendien is de kans groot dat de ontvanger ze niet kan lezen. Het is in te stellen uiteraard, maar na 3 keer in 5 minuten ga je je daar aan ergeren. IT jongens er bij, mij gewezen hoe ik het kan aanpassen. Had ik al gevonden. Ze frommelden nog wat aan knoppen, nu  moest het goed gaan. Ging het niet. Dus heb ik geheel op eigen houtje het Arabisch uit het menuutje verwijderd. Werkt fantastisch, geen Arabische letter meer te zien. Van rechts naar links schrijven wil hij echter nog steeds, en de cijfers komen weer wel in het Arabisch. Zondag toch maar weer naar de IT jongens dus.

Dat komt er ook van als je verhuist naar een land dat de stad Babel herbergt. Daar is die ellende immers allemaal begonnen. Anders had ik dat Arabische toetsenbord nu gewoon kunnen gebruiken. Of was het dan spijkerschrift geweest?