Ik heb een vriendin met een helder verstand, een onverwoestbaar humeur en een onwillig lijf. Ze is rolstoelafhankelijk. Als in: ze zit in haar rolstoel of ze ligt in bed, ze loopt niet. Ook niet een paar stapjes, ook niet even de bus in, ook niet even een kort stukje. Niet.

Ze redt zich meer dan prima met haar lichte, wendbare rolstoel, en ze rijdt haar eigen, zelfbetaalde, aangepaste bus. Ze werkt als vrijwilliger in huurdercommissie, buurt, wijk, stad, organisatie. Voor jong als leesmoeder, voor oud in UWV commissie, voor iedereen in de politiek. En tussendoor rust ze om de energie op peil te houden en de pijn op een aanvaardbaar niveau, want pijn heeft ze altijd.
Niemand die dat ziet, ze lacht veel.

Voor de kerst begaf haar rolstoel het, niet meer te gebruiken. Met veel bellen en aandringen kon er een vervangende rolstoel geregeld worden. Tijdelijk. Dat wil zeggen: minimaal vier weken gerekend vanaf na de feestdagen, want je, met de feestdagen gebeurt er niets. Vervanging moet uit de VS komen, geen onderdelen hier, en ook geen zelfde type rolstoel in heel Nederland beschikbaar. Zelfs niet haar oude rolstoel die ze moest inleveren voor ze deze kreeg, en die daarna rap verkocht is door de innemer (tegen de belofte in).

Nu wordt ze door haar tijdelijke rolstoel gesloopt, die zelfs om te duwen (wat ik nu veel doe) zeer veel zwaarder is, en die veel minder makkelijk te sturen is. Haar lichaam kan dat niet aan. Ze probeert haar verplichtingen na te komen, haar agenda uit te voeren, haar steentje bij te dragen aan de maatschappij.

Ondertussen krijgt ze te maken met allerlei goedwillende en minder goedwillende ambtenaren en medewerkers. Mensen die zeggen: “mevrouw, niet zeuren, de stoel die u heeft is WEL licht.” “Mevrouw, tja, dan maar iets vaker naar bed.” “Mevrouw, dan maar niet naar dat sollicitatiegesprek, jammer”. Die haar zeggen: ”Tja, ik kan er verder ook niets aan doen, het komt uit Amerika hè?”.

De gemeente Den Helder, waar mijn vriendin woont, heet een nieuwe aanbieder gecontracteerd voor dit soort voorzieningen. Een goedkopere. Maar zoals dat vaak is: minder geld, minder service, minder voorzieningen voor de klant.

Wat mij er in stoort?
Ten eerste het feit dat er kennelijk niet voor gezorgd kan worden dat er in Nederland ergens een zelfde vervanging te krijgen is voor zo iets belangrijks.
Ten tweede dat men kennelijk aanvaardbaar vindt, dat men maanden op vervanging moet wachten, het is nu als spoed behandeld maar er is nog geen zicht op vervanging, en we zijn inmiddels al een maand verder. De tijd die men neemt, is genoeg om een nieuwe jaguar te bouwen. Via Fedex kan men over de hele wereld alles afleveren binnen 48 uur. Maar een rolstoel, daar moet je maar even op wachten, en je moet je niet aanstellen en vooral niet zeuren.
Wat mij stoort is dat we karretjes op Mars kunnen laten rondrijden, of op een komeet, maar niet een rolstoel kunnen leveren binnen een redelijke tijd.
Wat mij stoort is het makkelijk oordelen over noodzaak, en voor iemand beslissen hoe hij of zij de dagen doorbrengt.
Het gemak waarmee we heenstappen over het feit dat rolstoelafhankelijk ook betekent dat je rolstoelafhankelijk bent, dat je je leven niet kunt leven op aanvaardbaar niveau zonder dat ding.
Wat mij stoort is dat het je onmogelijk wordt gemaakt te functioneren als de betrokken burger die je bent, omdat men alleen op het geld let, dat niemand haast heeft.
Wat mij stoort is dat dat niemand die er over gaat genoeg kan schelen om er echt wat aan te doen.
En dat als je daar achterna belt je als lastig wordt gezien.

Nederland verandert, de zorg verandert mee? Vergeet het maar. De regering bedacht dat het goedkoper moet en dit is het resultaat: wachten, wachten en je zelf slopen.
Daar zouden we eens voor op een plein moeten gaan staan met zijn tienduizenden.

We moeten ons schamen.

Rekening houden met de behoefte van anderen, daar gaat het om