Help! Nog vier nachtjes slapen, dan vertrek ik weer voor drie maanden naar verre oorden. Nou ja, ver…Tunesië dit keer, dus het valt mee. Je denkt dat zo’n vertrek veel werk met zich mee brengt, en ik heb dan ook steeds het gevoel dat ik iets moet gaan doen, maar wat?

Hoe vaker je vertrek, hoe meer routine je opbouwt. Voor koffers pakken heb ik geen dagen nodig, gewoon zorgen dat je regelmatig een wasje draait is genoeg. Het huis schoonmaken? Op het laatste moment. Auto wassen? Maandag maar, als de temperatuur weer aangenamer is. Reispapieren en verzekeringen? Allemaal al geregeld, evenals ticket en woonruimte dit keer. Dan blijft er niet veel over. Bovendien vertrek ik naar een land waar van alles te krijgen is en waar ik bewegingsvrijheid heb. Dus niet: neem het mee of doe maanden zonder, nee gewoon hetzelfde als een weekendje weg, want je kunt daar alles aanschaffen dat voor dagelijks gebruik nodig is. De wereld ligt aan je voeten met je paspoort en je creditcard zeg maar. Daar ter plaatse maar eens zien of men een interessant aanbod voor mobiel internet heeft, want onze eigen KPN komt niet verder dan een EU bundel (als dat al lukt tenminste).

Dus rest er niet veel meer dan afwachten, vrienden bezoeken en … een actie op starten!

De actie Den Helder Helpt Dhehibe, ook voor niet Heldenaren. Ik ga proberen de inrichting voor een kinderopvang in het grensdorp Dhehibe bij elkaar te bedelen. In het blogje “Stuk” en op de facebook pagina http://www.facebook.com/DenHelderHelptDhehibe leest u meer over de actie. Geld overmaken kan naar rekening 46.33.25.141 ovv Den helder Helpt Dhehibe. Ik houd u hier en op facebook en Twitter op de hoogte van de ontwikkelingen. Help!

Toevallige ontmoetingen, oplettend lezertje, ze kleuren je dag. Vorige week had ik er weer zo een. Met oud-collega S, tussen twee banen in Afghanistan uitpuffend in Amsterdam, dineerde ik aan de zomerse Brouwersgracht. Wij spraken over  Irak, waar we samenwerkten, over het nieuwe werk in Afghanistan, over mijn verblijf in Egypte en Tunesië. Er waren niet veel tafeltjes buiten, deze mooie avond, dus aan onze zespersoons tafel kregen we gezelschap van twee dames, die geïnteresseerd meeluisterden. Op een gegeven moment wilden ze iets vragen over Afghanistan en er ontspon zich een leuk gesprek. Had S ooit P ontmoet in Afghanistan, die daar ook werkt? Ja, S kende die dame wel, en zou haar veel vaker willen zien dan alleen de korte ontmoetingen onderweg. Welnu die P, dat was het nichtje van een van onze tafeldames. Duidelijk een favoriet nichtje, die een goed huwelijk werd gegund. S’s nieren werden geproefd en de dame vond hem geschikt trouwmateriaal. Ze zou een goed woordje doen voor S bij P. E-mailadressen werden uitgewisseld, we gingen gezamenlijk aan het dessert en hadden een uitstekende avond. Het is niet zo vreemd in Amsterdam als Amerikaan twee andere Amerikanen tegen het lijf te lopen. Maar de tante te ontmoeten van iemand die je een have wereld verderop hebt leren kennen: hoe groot is die kans? Laten we hopen dat het wat wordt tussen S en P, want als het tot trouwen komt sta ik bovenaan de gastenlijst. Duimen dus maar!

Vrijheid is niet vanzelfsprekend, en voor sommigen zelfs een vaag begrip. Als het goed is zijn jouw en mijn vrijheid geen concurrent van elkaar. Helaas zien we dat het niet altijd goed is, dat de vrijheid van de een de beperking van de ander is. In de landen van de Arabische Lente, onder de dictaturen die nu het veld ruimden en ruimen, was er vrijheid voor bepaalde groepen, en beperking voor en zelfs vervolging voor anderen. In Egypte hadden de MB leden het zwaar, in veel landen de zeer gelovigen, in bijna alle landen waren de rechten voor vrouwen en hun bewegingsvrijheid beperkt. In Tunesië leken de rechten voor vrouwen  prima. Er waren wel beperkingen, maar Ben Ali maakte goede sier met zijn seculiere staat. De zeer gelovige en behoudende moslims, degenen van de baarden en de sluiers, hadden minder ruimte. Na de val van Ben Ali ijveren zij voor meer vrijheid, het recht op een hoofddoek in bijvoorbeeld Universiteiten. Dat zou op zich geen drama moeten zijn. Vrijheid is vrijheid, bepaal lekker zelf wat je draagt. Maar als altijd dreigt het gevaar van de schaal die de andere kant op beweegt. Wat onder lag komt boven, wat boven lag, verdwijnt omlaag. Zo ook de vrouwenrechten in Tunesië. Al was het niet perfect, al bleef er nog te wensen: vrouwen konden studeren en werken, kleding was hun eigen keuze. Met de bewegingen rond de nieuwe grondwet die in de maak is, lijkt dat laatste niet meer zo vanzelfsprekend. In artikel 22 (bij ons artikel 1) stelt men dat er gelijke rechten zijn voor iedereen. Met artikel 27, goedgekeurd door de commissieleden, wil men de rechten van vrouwen beperken en diezelfde rechten alleen zien, als die van een vrouw als metgezel van de man en deel van het gezin. De talloze vrouwen die een zelfstandig bestaan hebben in Tunesië zien het met zorg gebeuren. Zij leggen zich er niet bij neer .Ze gingen de straat op, afgelopen week en vandaag. 13 Augustus is De Dag van de Vrouw in Tunesië. Met hun borden de afgelopen week, hun aanwezigheid op straat in het centrum en voor het parlement, lieten zij duidelijk weten dat vrouwenrechten alleen dan rechten zijn, als ze uitgaan van gelijkheid in de wet.

Tunisisa is a Lady, is de kreet. De MENA landen kunnen zich het niet veroorloven de helft van hun bevolking op een zijspoor te zetten. De ontwikkeling van een land gaat sneller bij gelijke rechten voor vrouwen. We kunnen er niet genoeg op blijven hameren, dat economisch persepctief. Maar los daarvan: gelijkheid voor allen. Vrouwenrechten zijn gelijke rechten zijn mensenrechten.