Niet dat ik alleen maar in het buitenland actief ben, oplettend lezertje. Sommige zaken volg ik ook in Nederland. Zorg bijvoorbeeld, volg ik met een schuin oog. Ik volg het in de krant en bezoek af en toe een debat. Daarbij viel me iets op. Ik trof daar bijvoorbeeld Wouter Bos, Andre Rouvoet, Roger van Boxtel. Maar ook Marja van Bijsterveld, Ella Vogelaar en ongetwijfeld nog een paar (ex) politici meer zijn actief voor zorginstellingen. Niets mis mee natuurlijk, ik denk bijvoorbeeld dat Marja van Bijsterveld uitstekend op haar plaats is bij het Ronald McDonald huis. Soms is zo’n plek iets verbazingwekkender. Dat Andere Rouvoet bijvoorbeeld nu de baas is bij de Nederlandse zorgverzekeraars, zijn CV geeft weini houvast voor die functie. Behalve dan dat hij veel in de politiek actief was.

Natuurlijk, als je lang in Den Haag of op provinciaal of gemeentelijk niveau in de politiek zat is er een aantal vaardigheiden dat bij een volgende baan van pas komt. Je leert complexe dossiers snel tot je te nemen, je onderscheidt hoofd- en bijzaken, je weet waar en hoe je informatie moet vinden die je zelf niet hebt, en je hebt wellicht een flink netwerk.

Maar hoe gaan die dingen werkelijk? Joris Luyendijk gaf een aardig inkijkje over het reilen en zeilen van het lobbycircuit in Den Haag in zijn boekje “Je hebt het niet van mij, maar…”. Ons nieuwe zorgstelsel is volgens sommigen mede het gevolg van een stevige lobby van de zorgverzekeraars die nu de regie hebben.

In debatten en publieke optredens is het vervolgens makkelijk om te roepen dat je alleen uitvoert wat door de politiek besloten en opgedragen is. Maar wat nu als je in de tijd van die besluitvorming deelnam aan politieke besluitvorming, verantwoordelijk was voor het neerleggen van die regie waar hij nu ligt? Hoe logisch is het dan, dat je daarna een rol speelt in diezelfde zorgverzekeraar? Ben je dan uitgekozen omdat je zoveel kennis van zaken hebt, omdat je een warm pleitbezorger was voor de zorgverzekeraars als regisseurs? Of  is die functie te danken aan voorwerk? Aan het geduldig luisteren naar lobbyisten? De wijze waarop de heren Van Boxtel en Rouvoet tijdens het  BNR Zorgdebat van 8 april 2013 gloedvol het politiek besluit verdedigden, geeft te denken. De toon die ze daarbij bezigden maakt het ook niet altijd prettig om aan te horen.  Van Boxtel vooral was ronduit arrogant, en schroomde niet om de feiten naar zijn richting te buigen als het zo te pas kwam.  Van der Meeren, CZ topman, kon er ook wat van. Zijn dedain voor de zaal was bij tijden stuitend.

Beide heren vinden zichzelf de pleitbezorger van de client, en de enigen die het goed met diezelfde client/verzekerde voor hebben.  (De winst van 1.4 miljard is daar eht bewijs van.) Al die zorgverleners zijn immers ondernemers en alleen uit op het maken van omzet. Echt, het is gezegd die avond.

Die arrogantie is herkenbaar overigens, het is de houding van “doe me maar eens wat”. Het is de arrogantie van de macht.

Zorgelijk, als het over zorg gaat.