De afgelopen jaren heb ik voornamelijk gevuld met overleggen en hier gaat het ook al aardig die kant op. Vanmorgen een laptop die dienst weigerde dus kwam de eerste “meeting ” mij goed uit. Afdeling organisatie ontwikkeling (OD) en afdeling monitoring wilden voor  een van de provincies een oplossing vinden voor de juiste plek van de afdeling planning. Groter probleem dan je denkt, want alles moet nu decentraliseren en dat is nog niet eerder vertoond de afgelopen 30 jaar. Ook hier zijn mensen niet gek op verandering als dat betekent dat ze hun plek of invloed kwijt raken. Liever alles bij het oude laten, en in deze bewuste provincie wordt ook de gouverneur niet als een doorpakker gezien. De dames en heren discussiëren volop, men heeft verschillende ideeën en inzichten en wij gooien die van ons er nog even tegenaan. Alles wordt driftig opgezogen, de discussie wordt nu verder door de Irakezen gevoerd. Ze zullen ongetwijfeld met een goede oplossing komen en die er bij de  heren politici doorjagen met een beetje geluk.  Na de lunch een korter overleg met de chef-kok en plv hoofd operations. De kok heeft een staf die nauwelijks Engels spreekt en zelf spreekt hij als Bengaal geen tot zeer weinig Arabisch. Dat maakt uitleggen lastig en omdat zijn medewerkers hem niet willen teleurstellen schudden ze al gauw ja als hij iets vraagt. Plv Hfd Operations is een enthousiaste slimme kerel die met een supereenvoudig idee komt om een aantal zaken praktisch op te lossen. Volgens de kok is dat een 60% verbetering, de rest moet nog aan gewerkt worden maar kunnen we alleen met toestemming van HQ. De man is blij dat in ieder geval zijn situatie is onderkend en dat er aan gewerkt wordt.

’s Middags een Team Meeting, waarbij de nieuwe RTL zijn visitekaartje afgeeft. Op zich komisch hoe dat gaat want de bedoeling is dat hij Engels spreekt waarop zijn rechterhand het vertaalt naar het Arabisch. M. heeft echter een Masters Arabisch, dus af en toe moet de vertaler naar het Engels vertalen omdat anders wij arme expats niet weten waar het over gaat. Uitstekende sfeer en ruimte voor nog meer maatwerk na afloop. En dan is het alweer tijd voor onze regelmatige les van Dr E waarin hij ons het Iraakse systeem en zijn slangenkuilen en flessenhalzen uitlegt. Zeer nuttig, we gaan er dan ook mee door.

Je kunt mij achter een muur en een rol prikkeldraad zetten, maar ik blijf nieuwsgierig naar wat er aan de andere kant gebeurt. Dus sta ik op mijn vrije dag 's morgens vroeg op het dak te kijken naar wat er om me heen gebeurt. En dat lijtk niet veel, op zo'n vroege vrije dag, maar je moet goed alle kanten uit blijven kijken om het allemaal te volgen. Zo blijkt hier een paard en wagen door de wijk te rijden die gasflessen rondbrengt. Je ziet hem door de wijk gaan en hoort zijn bel, en ziet af en toe iemand zo'n fles overnemen op de fiets. Vanmorgen op drie plekken rookwolken, wat ze daar dan weer aaa het doen zijn? Zie twee moskeeën. een vader met een klein jongetje lopend in de warmte (ja ik weet natuurlijk niet of het zijn vader is, maar het is in ieder geval niet zijnmoeder). Vrouwen in zwarte en witte jellabaja's. Een kudde bruinige en grijzige koeien die ineens tussen de huizen vandaan komt, gevolgd door de herders die ze door te straat drijven. Een zwart-witte probeert zijn eigen route te lopen, maar dat wordt niet gewaardeerd. Als ik naar links kijk staat daar ineens een bruine koe naast onze compound, in zijn eentje. Waar die nu zo snel vandaan is gekomen. Mensen lopen alleen of in groepjes, er fietst eens iemand, er rijden wat auto's of een motor. Echt druk is het niet. Overal zie je de rode watercontainers op de daken staan. En zie ik daar nu een stadion of zoiets? Volgende keer de kijker er maar bij dan.

NB: Het plaatje hierbij is geen foto van mij, ivm veiligeheid is foto's publiceren verboden. Maar dit lijkt er een beetje op qua maat en kleur van het paard.

Het sociale leven op deze compound is nog niet erg ontwikkeld, er hebben hier een hele tijd geen expats gezeten. De PSD jongens zoeken elkaar wel geregeld op, maar doen dat niet in de gemeenschappelijke ruimte. De expats, waar er nu veel van weg zijn, zitten vrijwel nooit in die gemeenschappelijke ruimte. Gek is dat niet, het ziet er niet uit en de banken zijn uiterst oncomfortabel vind ik. Daar gaan we snel iets aan veranderen. Vooruitlopend daarop noemde iemand de quiz. Een zeer Brits begrip, elke pub organiseert het daar wel, het is er groots. Zelfs Britse ambassades organiseren ze met regelmaat, onder het genot van een drankje.

Dus voor gisteravond een quiz georganiseerd. Ga zoeken op internet en er gaat een wereld voor je open. Met een beetje geluk konden we twee teams samenstellen en tussen twee voetbalwedstrijden door werd er fanatiek gespeeld. De heren leken het leuk te vinden en volgens mij ben ik nog wel eens aan de beurt voor zoiets. Voor de Amerikanen was het ook een nieuwe ervaring, zij kennen het begrip ook helemaal niet. We hadden helaas bij dit ad-hoc gebeuren geen echte prijzen maar nu de nieuwe loopbanden binnen zijn, hebben we de winnaars de eerste vijf mijl gratis aangebodem. Ze waren tot tranen toe geroerd….

Vanavond komen de nieuwe apparaten voor de gym. Ja, work out, dat is een groot gebeuren hier in de compounds. En ze hebben zulke gyms overal. Wij hebben er nu twee. Een openlucht gym waar vooral gewichten worden geheven door de PSD-ers. En een nu net opgeknapt gebouwtje, (nou ja gebouwtje, het zijn van die transparante golfplaten) met een airco (die het nog niet doet geloof ik), waar ook veel duw en trek apparaten staan. Er komt een nieuwe loopband, er staat een cross trainer en een fiets die niet te verstellen is in hoogte. Ergens hangt ook een basket. Omdat we wel eten, veel zitten, en mijn rug beweging nodig heeft, sta ik om een uur of zes ’s morgens buiten mijn kamertje in de zon. Maar die crosstrainer geeft vervelende effecten, die fiets is lastig, dus dan maar lopen. Vandaag zelfs in de outer-outer compound rondgelopen. Daar waar de  brommers, motoren  en auto’s van de medewerkers staan geparkeerd, en wat dus ’s nachts is afgesloten. Heb ik tenminste een groter stuk om achtjes te lopen, want ik doe het, maar grappig is het niet. Hopelijk is een van die apparaten een roeimachine, maar of dat gaat lukken weet ik vanavond pas. En anders zit er niets anders op dan dik te worden vrees ik. Dik en lui.

Niet alleen expats heb ik als collega’s. Het echte werk wordt gedaan door Irakezen. En terecht, dit is hun land, zij blijven als wij al lang en breed naar de volgende uitdaging onderweg zijn. De meesten zijn zeer hoog opgeleid en weten precies waar ze het over hebben. Ik zit nu op de afdeling budgetting, en werk samen met planning en organisatie ontwikkeling. Lekker dynamisch. Wat opvalt is dat iedereen het geweldig vindt als je langskomt, kennis maakt en een praatje maakt met ze. Heel nieuwsgierig naar waar je vandaan komt, en vooral wat je werkachtergrond is. Allemaal laten ze je, in de hoffelijke stijl van het Midden Oosten, weten het een eer te vinden dat je in hun land bent. Ze kijken uit naar de samenwerking en willen vooral heel veel horen over hoe wij het doen. Dat is het belangrijkste wat ik te bieden heb: een voorbeeld, een bron van inspiratie. Want vergis u zicht niet, oplettend lezertje. U denkt dat wij hier risico lopen. Maar de inwoners van dit land die met ons samenwerken lopen dat veel meer. Zij gaan gewoon ‘s avonds naar huis, en dat is in het verleden niet voor iedereen goed afgelopen. Zeker niet hier in het zuiden, waar we dicht tegen Iran aan zitten. Voor vrouwen vooral is dit werk hier bij ons niet vrij van risico. Maar ook van mannen in deze en andere gebieden hoorde ik dat ze regelmatig moeten verhuizen met hun gezin. Ze worden goed betaald, zeker, maar dat is niet hun drijfveer. Ze zijn oprecht bezig het land te dienen en hopen vooruitgang te zien. Daar zetten ze zich met hand en hart voor in. Het is een eer met ze samen te werken.

Bij het afscheid van mijn werk en van mijn Nederlandse omgeving, kreeg ik allerlei leuke cadeautjes. Een ervan bevatte ook een klein potje pindakaas. Inde veronderstelling dat dat niet te krijgen was in Irak, en wat moet een Hollander zonder pindakaas, drop, hagelslag en zware shag. Dan kunnen we niet varen, zeiden we vroeger altijd. Maar zie, dit is een Amerikaanse outfit, en de pindakaas komt daar vandaan (volgens de Amerikanen, ik zal ze voor dit keer geloven). Nu is die natuurlijk niet zo lekker als die van ons. Maar dat weten ze hier niet. Volgens mij is het grootse gevaar hier in Irak het vele eten. Met twee mogelijkheden tot een warme maaltijd per dag, is al dat powerliften in de gym wel nodig. Maar toch vond men het nog niet genoeg. De kok krijgt niet altijd wat hij vraagt, en dan loert het gevaar van verveling. De maaltijden zijn immers in deze omgeving de sociale hoogtepunten van de dag. Nu hebben we bezoek van een ervaren compound leider, en die heeft de lokale markt ingeschakeld. Er ging een lijst van twee A4tjes de compound uit, en ’s avonds was het opmerkelijk druk voor de koeling. Daar liggen (nu nog) marsen, chocola, smarties, bounties, allerlei fruitsapjes. In de vriezer liggen magnums (kleintjes gelukkig) en ander ijs, en naast de counter de echte Laceys en Dorrito’s. Sommigen besloten ter plekke om vanavond maar eens de algemene televisie te bekijken, wat anders weinig gebeurt. Als kinderen in de snoepwinkel, letterlijk en figuurlijk. He zal wennen, als je weet dat het er is, daalt vanzelf de behoefte. Maar vanavond was iedereen blij. Niet alleen een leger marcheert goed op een gevulde maag, expats doen het er ook rg goed op

Wat zien ik? Stof. Het kondigde zich gisteravond al aan, maar zette vandaag lekker door. Een stofnevel. Niet te verwarren met de zandstormen die je in films als Laurence of Arabia wel ziet.  Daar heeft het niks van. Hier zullen wij niet samen met onze kamelen of toyota landcruisers onder begraven worden voorlopig. Tenzij we heel lang stil zitten natuurlijk. Alles wordt hier wel doorlopend onder een poederachtig gelig laagje bedekt en dat gaat nu zeer veel sneller. Het heeft wat van een druilerige mistige dag in Nederland, maar dan zonder water en met een graadje of dertig meer. Het verkeer heeft er last van, onze dokter moest een stop ingelasten tijdens zijn rit hier naar toe. Soms kunnen vluchten niet doorgaan, en dat is lastig, want er gaan er maar een paar per week. Als voordeel heeft het dat de temperatuur natuurlijk lager ligt dan wanneer de zon volop schijn, dus maar 43 graden vandaag.. Zo heeft ieder nadeel ook hier weer zijn voordeel. Nu we toch bij het voetbal zijn aangeland, daar zal ik hier minder van meemaken wellicht. Amerikanen doen daar niet aan. Ik zal het moeten hebben van de jongens van de beveiliging, dat zijn veel Britten.

Heb je nog een beetje ontspanning daar? Een vraag van een oplettend lezertje. Nou, dat valt mee. Ieder feestje moet je zelf maken in het leven, dat geldt zeker voor het beperkte leven dat wij hier hebben. Overigens vind ik het zeer vergelijkbaar met dat aan boord van een schip, met dien verstande dat we hier wel meer ruimte hebben. Als je van de sportschool houdt, kun je hier goed uit de voeten, genoeg enge apparaten om gewicht te heffen of anderszins vermoeiend bezig te zijn. De bewakingsjongens maken er gretig gebruik van en dat is hen aan te zien. Maar wij arme kantoorexperts willen natuurlijk ook alles een beetje binnen de perken houden, met al die maaltijden hier. Rondjes lopen langs de muur is dan een optie, liefst ’s morgens vroeg omdat het dan nog lekker is, of anders om een uur of vijf, half zes na het werk. Ergens hangt een basket, maar ik heb nog niemand zien rennen hier, met of zonder bal.

Op iedere kamer en in de gemeenschappelijk ruimte is een flinke televisie aanwezig, aangesloten op satelliet. Dat betekent de keuze uit een kleine duizend kanalen. Waarvan een overgrote meerderheid van stations hier uit de regio, dus niet te volgen. Maar ook heel veel Amerikaanse filmkanalen,  als je wilt kun je dag en nacht kijken.

Er staan ergens nagelaten boeken in een kast, en men koopt hier goedkope dvd’s (illegale branding) en die worden of gezamenlijk of in de eigen kamer bekeken.

In grotere gemeenschappen heeft men soms een of meerder bar’s waar men ’s avonds met elkaar verkeert. Dat hebben wij hier niet. Ook is hier geen pokergezelschap, zoals in Bagdad, waar het regelmatig fors aan toe gaat in een ontspannen sfeer.

Maar wij hebben een dak.

En dan heb ik gelukkig mijn schilderspullen meegenomen. Nu hangt er op een stuk van mijn wand een karton op een vel vuilniszakken plastic met een eerste opzet. Als dit tempo zo aanhoudt ben ik snel door mijn vijf vellen heen. Wat ik dan moet bedenken weet ik nog niet. Ik heb een paar spelletjes mee, maar moet de heren nog zover zien  te krijgen dat ze mee spelen. Maar de tijd vliegt, want we moeten allemaal mailen, skypen, uitrusten, kletsen en vooral werken natuurlijk. Zes dagen per week. Dus ach, die vrije tijd krijgen we makkelijk om!

Toen ik gistermorgen naar het kantoorgebouw liep, door de poort van inner naar outer compound, realiseerde ik me volop dat ik in een beveiligde omgeving liep. Wachttorens met gewapende bewakers, muren met scheermesdraad, gewapende bewakers bij je aan tafel. Voor de oppervlakkige beschouwer niet veel afwijkend van de kampen die we  zien in films op tv. Daar loop ik dan neuriënd doorheen en ik voel me niet alleen volkomen veilig maar ook volkomen vrij. Dat is toch vreemd, dacht ik aanvankelijk. Maar als je er even over na denkt is dat niet zo. Die bewakers kijken naar buiten, niet naar binnen, ze zijn er voor jouw veiligheid, we benaderen elkaar vriendelijk en respectvol. Zelden een schreeuw, hoogstens roepen op afstand van toren naar toren. En de wetenschap dat je hier weliswaar weinig bewegingsvrijheid hebt, maar wel de vrijheid om hier te komen, en als je weg wilt, weer te gaan. Dat je dan niet voorbij die poort kan is niet meer relevant. Je bent vrij, want je het gekozen. Dat laatste, kiezen voor je eigen leven, is waar we hier voor zijn.

Zoals Mandela zei: I am the Master of my Faith, I am the Captain of my Soul.

Onze vrije dag vandaag. Geen reden om er laat uit te gaan, want dan wordt het al weer warm. Dus lag ik om een uur of zeven in de schaduw op het dak. Heerlijk. In de zon was het alweer erg warm en ik heb een jaar om bruin te worden, dus ik doe het kalm aan. Daarna ontbijt en even de badkamer een goede beurt gegeven. Altijd prettig als je ergens nieuw verblijft. Hij glimt als nooit te voren.

En dan zijn we door het werk heen vandaag. Er zou bezoek komen, maar die zijn door omstandigheden vertraagd. Ik wil schilderen, maar heb nog geen plek gevonden waar ik mijn karton op kan hangen zonder schade te doen en zonder te warm te staan. Dat ga ik vandaag dus uitzoeken. En dan een onderwerp kiezen. Met nog een uurtje Arabisch en twee maaltijden is de dag dan al weer aardig op streek. Wie weet krijg ik de heren vanmiddag nog zo gek dat ze willen rummikuben.