Het was al niet veel met het elektra in de tijd van Saddam, maar daarna is het alleen nog maar slechter geworden. De inwoners van Bagdad, zo 7,5 miljoen buitenwijken meegeteld, mogen blij zijn als er zes uur elektra is per dag. Voor koelkast, muziek en televisie en voor de broodnodige airco is dat te weinig natuurlijk. Dus werkt men hier als het even kan met generatoren, en de hulporganisaties zeker. Dat zijn forse krengen, die in een beetje schip niet zouden misstaan, ik heb het hier niet over die dingetjes van de bouwmarkt, waar je een springkussen mee opblaast. En ze maken lawaai. Vanmiddag liep ik over straat van de ene werkplek naar de andere, toen ik ineens vogels hoorde tsjirpen en hanen kraaien. Er was weer even netspanning en de generatoren stonden uit. Maar voor je het weet is het weer allemaal donker en begint het gebrul weer uit volle borst. Het wordt wel beter naar het schijnt. Zo heeft men er een paar naar achteren verhuisd, onder een afdakje. Er wordt ook hard gewerkt om de centrale betrouwbaar te krijgen, want de meeste Irakezen stellen er prijs op dat al hun elektronica kan werken zonder problemen, vooral die koelers die in de komende maanden nog meer nodig zijn dan nu. Er is nog geen jaar genoemd dat men dit denkt te bereiken, en ik zal het in deze plaatsing niet meemaken. Laten we hopen dat op de volgendplaatsing het weer wat lawaai-armer is. Dan waren die Choppers op de vorig plek zo slecht nog niet! Maar ja, daar waren weer geen hanen