Was mijn vorige liveaboard gevuld met Hongaren zonder talenknobbel, nu zit de boot vol met voornamelijk Amerikanen, meest uit Californië. Een enkele Engelsman vult het gezelschap aan, hij heeft van alles twee mee, en dan nog zijn drone. Dus twee duikcomputers, twee gopros op zijn tray, een voor ver, een voor macro, want anders is het zo’n gedoe. Dan nog een enkele gopro met alles er op en er aan. Hij slaat af en toe een duik over om opnames te kunnen maken van de skiff, die met de lift omhoog komt en inderdaad de moeite waard is. Waar we voor anker liggen zwemmen een dozijn blacktips rond de boot, een grote ray verschuilt zich er onder. Allemaal goed te zien boven het witte zand. Ongetwijfeld zijn de drone-opnames prachtig. Om ons heen eilandjes en zandbakjes en dus mooie azuurkleuren.

Dan is er nog Robert, uit Polen. Hij dook een tijdje niet, om te gaan hiken, onder andere naar de Himalaya. Een protesterende knie bracht hem weer onder water. Ooit studeerde hij af in Hydrologie, deed als stage parkbeheer in Zakopane en leerde daar berg-redden. Vervolgens ging hij in Colorado mijnbouw studeren, en toen dat klaar was landde hij in Aspen. Een baantje in een hotel, waar de chef werd weggestuurd. Omdat zijn moeder als arts weinig tijd had, voedde zijn oma hem op. Hij leerde bij haar in de keuken koken, dus volgde hij de Mexicaanse chef op. De eerste portie muffins die hij maakte voor de ontbijtgasten mislukte. Uiteindelijk ging hij door in de vinologie, nu  is hij hoofd sommelier in een groot hotel in Las Vegas. Het stelt hem in staat ver te reizen in de weken dat er weinig gasten zijn. Hij heeft geweldige verhalen van zijn reizen;  zoals die studiereis in Israel, en hoe hij op vijf minuten een bus miste met zijn gezelschap. Wat een geluk bleek toen die bus werd opgeblazen met alle inzittenden.

Ze stonden achter me in de rij bij de douane: Moeder en dochter met T-shirt met de tekst: Girls gone diving. Dat staat op alle shirtjes die ze op al die bucketlist bestemmingen kochten. Al 25 liveaboards maakte Edie, en ze heeft 1500 duiken onder haar riem. Dat avontuur begon laat, toen ze al 58 was. Nu reist ze elk jaar wel een keer met haar dochter naar een liveaboard op redelijke afstand van LA. Daar geeft ze, 75 jaar oud, nog les. Want ook dat lesgeven begon laat. Pensioen is er nauwelijks, hoe moet je anders dat duiken betalen? Ze is een inspiratie. Hoewel ze af en toe geholpen moet worden, hoopt iedereen het zo vol te houden als zij. Ze vertelt me: toen ik begon wist ik dat ik hulp moest accepteren en mijn trots op de pier moest achterlaten, anders zou het niet lukken met dat duiken. De jongens nemen haar graag op sleeptouw, als een duik zwaar is van de tegenstroom. De set gaat af in het water, dan komt ze fluitend aan boord. Onder water zijn we allemaal even jong.

Op het bord de eerste dag de namen van alle medereizigers en de hutindeling. Ik heb een dag gezocht naar die Hollandse Hidde, tot ik me realiseer dat het de jonge Aziatisch ogende man is waarvan ik de naam als Kidee verstond. Zijn Japanse vader had een Nederlandse vriend met die naam. Na deze week gaan hij en zijn vrouw weer terug naar Californië.

De jonge Zweed met zijn Chinese vriendin gaat weer terug naar Hong Kong waar hij als encrypto-programmeur werkt, een baan met toekomst. Ze willen naar Londen, dichter bij familie.

Johnny en Neil reizen nog een week door naar Thailand. De reis is te ver voor een week, als je van de Dominicaanse Republiek hierheen reist. Daar hebben ze samen een diveshop, die nu door “the kids” gerund wordt. Ook zij zijn overal al eens geweest.

Bob, een wat oudere Amerikaan, gaat nog een weekje naar de Filippijnen. Hij duikt veel, liefst eens per vier maanden. Zijn vrouw vindt het prima. Wat jaren terug liet zijn gezondheid hem in de steek en hij wil er nog zo veel duiken uithalen als mogelijk. Met zo’n gemengd gezelschap, met zo veel ervaring, komen de aanbevelingen voor volgende duikreizen voldoende voorbij. Waar je wel heen moet, en wat niet meer is als het was. Wat echt niets is, of welke boot heel slecht. De cameratafel ligt vol, met Canons, met Gopros, met grote sterke videolampen.

Mijn roomie moet er midden in de nacht uit, ik denk nog afscheid van haar te nemen voor ze gaat, maar behalve dat ik even wakker wordt als ze van de bovenkooi springt, ben ik bewusteloos. De volgende ochtend een laatste ontbijt, de spullen weer ingepakt, en naar de wal. Daar staat een auto te wachten die ik samen met een mededuiker gehuurd heb voor deze laatste wat onbestemde dag. Het is gelukkig weer stralend zonnig weer en met nog een stel dat zich aansluit, rijden we de drie met elkaar verbonden eilanden rond. We genieten van het prachtige landschap, het uitzicht over zee met zijn vijftig kleuren azuur, de relieken van eeuwen geleden hier en daar, met wat monolieten uit 850 AD. We lunchen bij de Japanse vuurtoren, rest van WW II, met noedels die vriendelijk van heet water zijn voorzien door de winkeleigenaresse; het is allemaal wat rommelig, maar gezellig, de jongetjes fungeren als stoelen aandragers en komen met de noodles en ananas aan tafel, die wij geïmproviseerd hebben. Dan de lange weg naar de waterval, een hoofdattractie op het eiland. Er zijn borden die tochten per zipplijn en monorail beloven, maar dat is allemaal al jaren niet meer werkend. Het hangt er allemaal wel, maar doet duidelijk geen dienst meer. Als we de 853 treden naar beneden gaan, kruizen we spoorrails, ook een Japans restant. Tijdens WWII exploiteerden zij de bauxietmijnen, lieten de bauxiet wassen en transporteren naar Japan. De restanten vormen de vreemde bergen in de omgeving, en de rails en locomotieven liggen te roesten in het oerwoud. Borden geven keurig neutrale informatie, Japanners zijn hier graag geziene toeristen. Twintig jaar terug was het merendeel van de toeristen Amerikanen en Europeanen, nu zijn Chinezen, Japanners en Koreanen de hoofdmoot. Niet tot ieders genoegen, de Chinezen houden er vreemde duikgewoontes op na.

Onderaan de trappen bij de waterval genieten we van de natuur om ons heen, twee wagen zich in het water onder de harde stralen en dan weer 853 treden omhoog. Dan is het tijd om nog eenmaal met elkaar te eten, onze hotels op te zoeken om nog een paar uur te slapen voor we allemaal op verschillende vluchten terug reizen. Een mooie dag als besluit van een prachtige duikweek.

Bijna de laatste duik gemist omdat we in de veronderstelling waren dat er uitgeslapen kon worden. Gelukkig stond ik net in mijn badpak toen de bel ging. Een klein wrak midden in de haven van Koror is het doel. Prachtig overgroeid met van alles en nog wat, geeft het ook nog een bluespotted stingray prijs, blue dragon nudies op de mast en twee maal een prachtige schelp die doet of hij een slak is. De tweede klimt net over de railing als ik hem zie, wat mooie fotokansen geeft om al zijn uitstulpingen dit keer vast te leggen.  Verder zit overal vis maar vooral de kleuren van de begroeiing zijn de attractie. Na de eerste duik is het tijd de rekening op te maken, die nooit meevalt. Buiten zo’n reis zijn er altijd toeslagen: voor brandstof, marinepark fees, wat je verder nog hebt aangeschaft en de tip, die hier hoewel geheel vrijwillig, toch wel op zo’n 10-15 procent van de reissom gesteld wordt. De tweede duik is dan naar Chandelier Cave. We gaan onder een eiland gelijk de grot binnen, blijven zo hoog als we kunnen om binnen te komen en komen dan vier maal in een luchtkamer omhoog. In die kamers stalachtieten, kalksteenformaties die glinsteren in onze lampen en een opvallend hoge temperatuur. Het water is helder en fungeert als spiegel als je onder zo’n kamer door zwemt. Op de terugweg zonder lampen naar de uitgang. Betoverend. Daarna iets wat ik graag doe: in een ondiepe omgeving alles tussen het koraal afgrazen naar wat er zoal rondzwemt. Hier zitten hier en daar manadarijnvisjes. Verder een voor mij nieuwe vis, eindelijk, de two spot gobi, die zo vriendelijk is zich door mij niet te laten verjagen, waardoor ik hem van alle kanten kan fotograferen en filmen. Als laatste stap ik aan boord van de skiff, en dan naar de boot, tussen de eilanden door. De bootsvoerder maakt nog een ererondje op volle snelheid, in de regen. Mijn plan om die middag de wal op te gaan stel ik bij. Ik blijf lekker aan boord, orden wat kan, probeer spullen droog te krijgen op het bovendek, en klets wat met de rest in de salon, onder vele koppen thee. Ondertussen is het een komen en gaan, hebben we voor de kant gebunkerd maar liggen we weer voor anker, wordt er nieuwe proviand aan boord gebracht. Om zes uur zijn er drankjes, het laatste stuk van de quiz en worden er certificaten uitgereikt, voor 100 duiken, 800 duiken, 1500 duiken (die mevrouw van 75, die pas 17 jaar duikt!) en tot mijn verrassing de Iron Diver Award, voor diegenen die alle duiken hebben meegemaakt deze week. Slechts 4 van de 17 duikers is dat gelukt en niet toevallig zijn dat allemaal vrouwen. Daarna gaan we aan wal, eten met elkaar, halen onze mail op zo goed en zo kwaad als dat lukt, en om negen uur weer terug aan boord. Morgenvroeg gaat om acht uur de skiff naar de wal.

Een prachtig begin van de dag op Sandy Paradise. Blauw water, wit zand, veel scholen vis en flitsende haaien. Maar we komen voor het paren der bumphead parrotfish, dat doen ze rond volle maan. Het grootste feest is al voorbij als we aankomen, ze zwemmen al weer weg. Wat laatkomers maken het meer dan de moeite waard. Ook de yellowmargin triggerfish is met nageslacht bezig, paren hebben overal nesten. Langs de rand van het plateau een plek waar het ritselt van de garden eels, ze zijn niet schuw dus kun je dichtbij komen zonder dat ze in hun holletjes verdwijnen. Verder voor de details een zwarte mantis en wat glasvis. Het is een werkelijk schitterende duik, een plek waar ik uren rond zou kunnen kijken. Na de ochtendsnack en wat rust naar Siaes Tunnel. De gang van deze tunnel is bovenin 27 meter dus in het begin is het zaak onder het dak te blijven hangen. Prachtige waaierkoralen steken af tegen de zij- en eindopening. Er zijn vier soorten vis die hier voorkomen hoewel ze normaal eigenlijk dieper zitten. Vanwege het gebrek aan licht vinden ze het hier ook gezellig. Ik zie er drie, twee dartfish, de decorator en de Helffrig, dan de blue back pygmee angel nog. Er zat ook een haai die door velen gemist werd, terwijl hij naast hen lag. De zwart-witte butterfly is door mij niet gezien, het zwarte koraal wel. Daarna er weer uit en langs de wand terug, zonder bijzonderheden, maar het blijft mooi, die wanden met koraal en vis.

Daarna doen we ’s middags twee maal Ulong Channel, een rifhaakduik. Eerst drie kwartier haaien, pompanos, jacks, Napoleons, bumpheads, barracuda’s in scholen en hier en daar een wahoo. Ze komen voor het koele zuurstofrijke water en blijven rondjes draaien zolang het stroomt. Daarna met stroom mee vliegen we door het kanaal, waar we onderweg een gigantische massa slakoraal tegenkomen, meters en meters hoog en breed. Het wordt de vissenflat genoemd omdat er onder ieder blad wel een big eye zit. Als de namiddagduik wat minder stroom geeft, kunnen we ook genieten van de anemonen met rode en blauwe onderkanten. Aan het eind van het kanaal een duo giant clams, en met wat geluk vind je op het rif tijdens het aanhaken nog een nudi of een moray. Halverwege is er een zandduin, wat sommigen tot capriolen verleidt zoals rennen zonder vinnen duin op en koppeltje duiken . Ik vind het zo al lastig genoeg en leg het een en ander vast. Dan begint onder een prachtige zonsondergang de Rock Island Agressor de terugreis naar de haven van Koror. ’s Avonds nog een keer diner, wat aanwijzingen voor de laatste dag aan boord, met nog twee duiken in het verschiet en andere dienstmededelingen. Dan de film die Emran heeft geschoten en gemonteerd en die voor een kleine vergoeding van 65 dollar te koop is. Het geeft een mooi beeld van het duiken, de boot, bemanning en mededuikers. Met Poolse buddy Robert besluiten we er een te kopen, de rest komen we wel uit.

En dan naar bed, voor de laatste dag, een zaterdag, met veel geregel, gewas, gezoek naar spullen, Afijn u kent dat.

De dag kon niet beter beginnen, weer naar bluecorner, een rifhaakduik, Dit keer de camera mee. Het is geweldig om aan het touw op de stroom te rijden, naast de wahoo, een Spaanse makreel, de grijze rifhaaien, en binnendoor over het plateau twee wittips en hun begeleiders. De napoleon wrasses kwamen keer op keer langs en lieten zich mooi dichtbij vastleggen. Een accepteerde zelfs dat een van de gidsen hem een andere kant op stuurde. Ook op het plateau op de terugweg veel napoleons, een grazende schildpad. Dan nog een school barracuda’s en de duik is compleet. Terug aan boord, weer een snack, en dan de tweede duik, blue holes. Dezelfde plek, iets verderop. De bedoeling is door een gat bovenin de grot in te zwemmen, maar laagtij maakt dat lastig. Dan maar beneden langs. In de grot de zonneharpen van boven, voor de sfeerplaatjes. En op het zand de heremietkrabben, die daar zonder bescherming in hun ruime hol zitten en ieder aanbod van zeegras met dankbare klauwtjes aangrijpen. Net als ik verder wil exploreren komt er een kudde Chinese meisjes binnen, zonder bcd, tank onder de arm, bikini aan, klaar voor een supermodellen foto onderwater. Wie zo een circus toestaat of organiseert…  Het mooiste heb ik dan gemist. Net voor die invasie vraagt Hidde zijn Claire ten huwelijk, ze komt boven met een kanjer van een diamant aan haar linker ringvinger. Langs de wand en over het plateau terug, alle vissen in het stralende zonlicht.

Na de lunch, make your own burger, gaan we de poetsstations in german channel nog eens proberen om te zien of we meer geluk hebben. De haaien komen langs maar lijken zichzelf al schoon te vinden. Uiteindelijk zien we er een paar toch heen en weer kruizen, maar het mooiste is de groep grote snappers en jacks aan het einde. Voorop marcheert de grote barracuda, niemand wil vóór hem zwemmen. Tussen de grote groep twee haaien, die schoongemaakt worden door andere vissen. Niet de poetsvisjes maar snappers doen het knabbelwerk. Ik heb dan al op het zand een conch zien rondhobbelen, en een mooie opname kunnen maken van een partner gobi op de uitkijk, terwijl zijn garnaal het zware werk van huis schoonhouden uitvoert. Overal grote vissen, drie keer een schildpad, ook nog bij het opstijgen, en dan ziet het derde uur duiken deze dag er op. Batterijen wisselen, een drankje en log bijwerken op het achterdek.

Op de namiddagduik komt murphy langs. Ik wissel alle batterijen van de camera maar de ingeplaatse batterij gaat met pensioen. We duiken op Ngemelis Wall, tegen een eiland. Bij het te water gaan zien we aan de wal twee zonnende slangen.

De wand is prachtig, veelkleurige begroeiingen, waaierkoralen, zachte en harde koralen, er zwemt af en toe een grouper voorbij en dan begint het vondsten te regenen, althans voor Palau. Drie keer een robuuste ghostpipefish, in drie maten, twee orangutan krabben op hard koraal. Eem andreodora egretta en twee flabelinna’s een Notodoris Sp, geler dan die van de eerste dag; ik vind zelf een platworm waarvan er al een langsdwarrelde, de Thysanazzon nigropapillium, die inderdaad zwart met spikkels is. En ik merk bij de eerste vondst dat mijn batterij niet geladen is, dus geen foto’s deze duik. De groupers komen langs, een haai zegt gedag en ik duik en kijk.

Na het eten, waar de verloving en een honderdste duik voor een stel gevierd worden met taartteksten, wacht ons de laatste nachtduik, waar Eddie, 75 jaar oud en sinds 2000 duiker, haar 1500^ste duik maakt. De avondduik, met chocolade na afloop, zorgt er voor dat er vijf doornkronen verwijderd worden, er wat veersterren en schelpen en heremietkreeften gezien worden, en ik onder de boot een fikse pleurobranch vind. Een goed eind van de duik.

Om tien voor vijf heeft de wekker van dienst moeite om ons wakker te krijgen. Maar Blue Corner staat op het programma. Vanwege de verhalen van deze inhaakduik en de stroming besluit ik mijn camera thuis te laten. Hoewel de duik met technisch meevalt ben ik blij dat te hebben gedaan. We duiken erin zonder lucht, dalen af en zoeken dan te top van het plateau, dicht bij Blue Corner zelf. Op aanwijzingen van de gids haken we ons zelf achter een rots, iets terug van de wand. Al bij het aanzwemmen zijn er haaien. Maar bij die hoek is het helemaal geweldig. Het ritselt er van de vis, ik wordt in mijn haar gebeten door een unicorn, die gretig van onze lucht steelt. Als  we allemaal aan ons lijntje dansen op de stroom is er tijd te genieten van het uitzicht. Een haai of zeven, grijze rifhaaien en een enkele whitetip genieten van het koude, zuurstofrijke water. Een wahoo vindt dat ook lekker en verder nog wat grote vis als snapper en unicorn. De kleine balestoides fladderen voorbij, er komt een grote barracuda en een school kleintjes. De thermokline warrelt voorlangs, dan is het koud, dan weer warmer op de stroom die fors aan ons sjort. De haaien lijken niet te bewegen, maar komen majestueus voorbij, met hun remoras. Dichtbij genoeg om eens goed alle details van vinnen en kieuwen op te nemen, de spleet in hun ogen, de verschillen in bouw tussen de soorten. Het is in één woord geweldig. Zonder camera hoef ik alleen maar te kijken, kijken en genieten. Naast mij wordt druk mijn kant op gefotografeerd. Als ik verbaasd zwaai wordt er gewezen: kijk achter je. Daar zwemt een behoorlijk grote  napoleonbaars vlak lang, met zijn groengele vel en zijn draaiende oogjes. Hij vindt het prettig tussen de duikers en is een vaste gast. Er zal ongetwijfeld iets voor hem te halen zijn. Na drie kwartier verder over het plateau naar de opstijgplek. We komen morenes tegen, een grote  potatogrouper. Er is een mooie witte zandrivier met daarin garden eels, die je heel dichtbij laten komen, zodat je goed hun tekening kunt bestuderen. Er komt nog hier en daar een haai voorbij, er zijn bij de safety stop nog scholen barracudas en snappers en jacks en ook een kleine schildpad maakt zijn opwachting. Het is gewoon een wereldduik. Volgende keer de camera mee, anders gelooft niemand dit. Gelukkig worden we voortdurend gefilmd en ik hoop dat mijn buurvrouw nog wat foto’s maakte van de baars. Daarna German Channel, een bestemming die met gejuich wordt begroet door een aantal groepsleden. We gaan twee poetsstations bezoeken en krijgen beloftes van rode en witte anemonen, mantas, roggen en haaien. De rode anemoon schijnt aangewezen te zijn, maar als je achter een groep van 16 man hangt mis je wel eens wat. Ook de bananenslak aan het eind is niet voor mij, ik hang al in de veiligheidsstop. Maar de feathertail ray, onder het zand, vrijzwemmend terwijl het zand van hem afstroom, daarna weer op het zand; de haai die voor de wand ligt te liggen, de grote scholen bigeyes en unicorn, de bal met vermoedelijk makrelen, de schildpad die aan het eten is, tussen de rotsen, het mooie heldere water: het laat ons vergeten dat er bij het poetsstation geen aanbod was, en dat die anemoon maar klein was.

BBQ lunch en dan tijd het log bij te werken en wat te rusten voor wat er weer gaat komen.

Wat komt is een duik op turtle cove. Door een schoorsteen naar beneden en voor je de grot weer uitgaat even een foto van de electric clam. Dan langs de wand met prachtige zweep- en waaierkoralen en hier en daar zacht koraal in alle kleuren. De schildpad komt uit zijn hoek en in het blauw kruizen de haaien, samen met de snappers, de jacks, de alom tegenwoordige balestiodes. Aan het eind nog even over het plateau waar alle mogelijk rifvis goed te fotograferen is in het heldere licht. Iemand zag een manta (niet ik), iemand zag een flabelina (niet ik) en er zijn vissen die geniepig voor je uit blijven zwemmen, net altijd even te ver voor een foto. Gelukkig is bij terugkomst  behalve de aanwezige nacho/kaas snack ook het winketje beschikbaar. Ik koop het fotoboek dat de tourmanager, die professioneel fotograaf blijkt, bij elkaar schoot hier in Palau. Niet alle beesten heb ik hier gezien, maar zelfs als dat wel het geval was, nooit zal ik zelf zulke foto’s maken. Ik win nog wat inlichtingen over mogelijke dagbesteding op zondag, en besluit niet voor de duik met de nautilussen te gaan ($ 1000) en ook niet de WWII toer, (slechts $750), maar een auto te huren voor een toer rond het eiland en een wandeling naar de waterval. Nu eerst de vierde duik afwachten, in de schaduw op het achterdek.

De avondduik brengt meer leven dan de vorige, maar groots worden ze niet. Er zijn komkommers, er zijn twee two spotted lionfish, er is een zwemmende garnaal en er is een heel grote zeester met een weer aangroeiende arm. Genoeg weer voor deze dag, vijf duiken lang plezier onder water.

Vroeg er uit, om rond half acht in de skiff naar de eerste duikstek van de dag te gaan, Ngerchong outside. We zien langs de wand massa’s vis. Veel big eyes, two spot snappers en andere grote vis als trevallies. Helemaal op het eind een gigantische ram op een tank. Mijn buddie waarschuwt dat bovenop een grote school bumphead parrot vis zit. Groot, groenblauwgrijs met vier witte tandjes en grote schubben, zien ze er uit als voorwereldlijk en stokoud. Ze zijn zo groot dat ze voor ons niet bang zijn, dus ik kan een stukje met ze mee zwemmen, fotograferen en filmen. De tweede duik op dezelfde plek iets verder op. Zonder bumpheads dit keer, maar om dat te compenseren een kleine spotted eagle ray, een napoleon wrasse, een white tip komt langs en een bal fuselier vis om het af te maken. Na de duik op het achterdek, genietend van het uizicht; de eilandjes die verdwijnen in de regen, het getrommel op het dak. Dan draait de boot op het tij en moeten we vluchten. Binnen is inmiddels iedereen aan de getoaste broodjes met pindakaas begonnen. De tweede middagduik wordt een schemerduik langs de wonderwall. In een trage driftduik gaan we langs helling en wand. Ik zie een zeer kleine blue dragon en een minuscule witte platworm. Zelf vind ik een schelp onder een rots en alle komkommers zijn er in soorten en maten vanmiddag.

Hoewel ik na het diner bijna op de bank in slaap val, toch maar de nachtduik gemaakt. Die wat matig is, wat mij betreft. Er vindt iemand een kwalletje maar ik ben daarvan te ver vandaan. De tweede groep vindt twee grote slakken, maar daar zit ik niet bij. Zelf vind ik een olijfschelp en wat kleine zeesterren. Het ontbreekt totaal aan garnalen, krabben en wat nachtduiken anders zo leuk maakt. Na afloop ben ik zo moe, dat ik na het wisselen van de batterijen het voor gezien houdt, in de hoop wat verloren slaap in te kunnen halen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Half zes mocht ik er uit, eerste badpak aan, ontbijt wordt geserveerd met een eitje naar keuze. Omdat we eerst van alles moeten weten is de eerste duik een uur later en vervalt de nachtduik. Dus slechts vier duiken. Als checkduik een Japans oorlogswrak, Helmet genoemd naar wat men er vindt. Behalve die helmen, maskers, veel dieptebommen, flesjes, een vliegtuigmotor en ander onderdelen, waaronder een urinaal, met een klein logo van een adelaar op de wereld. Mijn oren doen of ze al een week hebben gedoken en zitten zonder problemen op 20 meter in no time. Zicht redelijk voor die plek, veel koraal, een neurobranch.

Na het duiken een warm handdoekje, een fles water en vers fruit in de skiff die bij terugkomst met alle inzittenden omhoog langs het achterschip gelift wordt, zodat wij zonder problemen uit kunnen stappen. Als de bel gaat begint het hele circus opnieuw, en weer een groter en nog meer begroeid wrak, met op een achterast een massa anemonen met tomatenanemoonvis, veel gelegenheid tot het maken van foto’s. En dat was dan alleen nog maar de ochtend. Warme handdoek aan boord, warme chocolade met mashmallow, opfrissen, aankleden, lunch met heerlijke soep, uurtje rust en ’s middags twee wandduiken. Bij de boot jonge blacktip reefsharks, prachtig oranjegeel met scherp zwarte punten. Veel vis, af en te een slak, een gigantisch grote potatogrouper,  een paar schildpadden, een jonge blacktip in een klein grotje de enige van het nest die er nog zit. Barramundi volwassenen, eilinten van nudies, allerlei rifvissen, prachtige zachte, harde en waaierkoralen. Ondertussen houden verschillende duikmeesters ons in de gaten, en zwemt er een rond om foto’s en film te maken van ons, dus af en toe wordt je uitgenodigd te poseren achter een mooie voorgrond. Na de tweede ochtendduik zigzaggen we tussen een paar van de honderden onbewoonde eilandjes, in een lichte zon, met azuurblauw water, witgrijze rotsen en groene jungle op de paddenstoelrotsen, ze lijken te zweven boven het water Het is dat de boot lawaai maakt, anders had u me horen zingen. En jezelf inprenten: onthoud hoe gelukkig je nu bent.

Na vier duiken, veel uitleg over vandaag en morgen, drie prima maaltijden en snack tussendoor, een droge warme handdoek als je aan boord komt en een klein heet handdoekje als je uit het water in de skiff komt krijg je de indruk: beter dan dit wordt het niet. Maar dan moet dag twee nog beginnen.

De reis was lang. Een klein oponthoud op het eerste stuk bij het landen zorgde dat ik ook van film zes het eind nog zag. Daarna zeven uur wachten op Incheon. Mocht je de geest krijgen, kun je daar wat verse Versace, Bulgari, Johnny Choo en dergelijke inslaan. Ook heel leuk, wat hoekpanden waar je een proeve van de Koreaanse cultuur kunt beleven. Een optreden met viool en trommel, in passende kledij. Top souvenirs tegen een redelijke vergoeding. Hier is alles goud, zilver en zijde wat er blinkt.

Eerst even doorboeken, daarna naar de Nap room: lichten op laag, luie ligbedden en pratende buren; Als je heel moe bent kun je daar nog even wat slapen. Dan de sprong naar Palau, midden in de nacht met een auto naar een klein hotel en zien of je nog wat kan slapen. ’s Middags een wandelingetje, een bezoek aan het plaatselijke aquarium, waar een nautilus in een kleine tank woont, kijken in  het longhouse in het cultureel centrum, met de geschiedenis van het land in kleurig houtsnijwerk. Dan komt de auto me halen en rijden we naar de Rock Island Agressor. Daar maken we kennis, krijgen onze hutten, uitleg over de gang van zeken en zetten we onze sets op. Moe maar in afwachting lig ik nog een nachtje wakker in mijn lekkere bedje. Om half zes volgt de klop op de deur.