Hij is ongeveer van mijn leeftijd en zit naast mij op een palmmatje op het plein. Hij vertelt over zijn zoon, die in borst en voorhoofd werd geraakt door een sluipschutter op het dak in de januari revolutie. Toen hij bij de rechtbank kwam werd hem gevraagd wie hij verantwoordelijk hield voor de moord op zijn zoon, wie de schuldige was. Zijn antwoord: de man wiens foto boven uw stoel hangt. Maar de rechter piekerde er niet over Hosni te dagen in deze zaak. Hij kon zijn zoon meenemen als hij die beschuldiging in trok, als hij de echte moordenaar kende, kon hij terug komen. Nu is hij in de revolutie. Als hij dan al de schuldige niet voor het gerecht kan dagen, wil hij in ieder geval dat de revolutie slaagt. Zodat zijn zoon niet voor niets is gestorven. Zoals hij zijn er veel. Ze zitten hier in de plaats van hun kinderen, of ze zitten hier met hun kinderen. Mannen en vrouwen, in kleine tentjes. Op het plein, waar in de centrale ruimte langzaam weer wat meer tentjes komen, of voor het kabinet, waar de nieuwe premier door de achterdeur naar binnen moest op zijn eerste werkdag, omdat de voordeur bezet is door onwelkome gasten van de sit-in. Ze weten waar ze het voor doen. Ze geven het niet op.