Het moet slechter worden voor het beter wordt: een oud gezegde dat nu zeker opgeld doet in mijn flatje. Druk bezig met sorteren, verdelen, weggooien en proefpakken van de spullen die met TNT naar huis gaan. Overal ligt nu rommel, maar het resultaat zal zijn dat het hier zo kaal is als toen ik kwam. Dagje binnen dus, tot ik vanavond een snel internet cafe ga bezoeken om een en ander weer gepubliceerd te krijgen. Mobinil laat ons allen gruwelijk in de steek. Mail lukt nog aardig, maar een pagina met plaatjes kun je echt vergeten. Heb ik tenminste een excuus om er vanavond uit te gaan. Het komt zelden voor dat ik binnen blijf en zeker zo aan het eind wellicht niet de meest voor de hand liggende keus. Maar wat moet dat moet, en inpakken hoort er ook bij. Dit boek gaat uiteraard mee als handbagage, dat scheelt weer een kilo.

Gelijk een eerbetoon aan Naguib Mahfouz, die vandaag honderd jaar geleden hier geboren werd in Cairo. Zijn Cairo Trilogie ga ik lekker lezen als ik hier vertrek, kan ik nagenieten.

Een van de leukste stukjes Cairo is de tentmakersbazaar. Gevestigd in een overdekt eeuwenoud deel van Muizzistraat. Kleine winkeltjes waar kussen, wandkleden en bedspreien worden verkocht. alles met de hand geappliqueerd. Hele families houden zich met dit oude handwerk bezig. Ze maken de prachtigste dingen voor een weggeefprijs, en er komen haast geen toeristen. Die vinden alles eng, en dit is een drukke straat waar mensen door elkaar heen krioelen. Ik ben hier een paar keer op mijn dooie eentje geweest, en er wordt je geen strobreed in de weg gelegd. Met een tentmaker ging ik in overleg en ik kocht natuurlijk weer veel meer dan goed voor me is. Maar hoe kun je zoveel prachtige oude motieven weerstaan? Zeker als ze ook nog in de kleur van je huis zijn, is het lastig hangen laten. Inpakken zal ook wel weer lukken.Terwijl ik zat na te genieten in zijn kleine winkeltje met een glas hete Kerkedeh, kwam er een vrouw haar nieuwste wandkleed afgeven, een met prachtige vogels. Maanden werk, ter plekke betaald. Dus deze aanschaf is ook een soort economische ondersteuning, ik zit werkelijk voor een dubbeltje op de eerste rang.

Dus ook als u van patchwork houdt: Kom naar Egypte. Toen ik naar Tahrir reed met een taxi, kon ik het hele plein weer over. Voorlopig weer vrij voor verkeer. De sit-in voor Mogamma en Kabinet gaan onveranderd door.

Mezelf het plezier gedaan nog een stuk Islamitisch Cairo te bezoeken. De laatste weken is het sightseeing er helemaal bij ingeschoten. Nu weer ouderwets zwerven door de straten. De Sultan Hassan en de Rifka Moskee bezocht, de een zevenhonderd, de ander honderd jaar oud. Vooral die eerste is prachtig, de tweede is meer een echo, maar heeft weer wel de Koningen van Egypte en de Sjah van Iran in huis. Daarna door de rode straat gelopen, met gewone huizen, gewone mensen, en af en toe een eeuwenoud optrekje. Bij de Bab Zuweila een tameia sandwich gegeten. Een half broodje gevuld met patatjes, falafal, tahine saus en als je wilt nog sla en tomaat. Kost niks. Volgens mij hebben ze de chips hier trouwens uitgevonden, ze worden hier vers gefrituurd op straat of voorverpakt (Leis) verkocht, en bij het diner geserveerd in restaurants van naam en in de woestijn. Bij de laatste moskee die ik bezocht het dak op gegaan en mezelf getrakteerd op een prachtig panorama van Cairo in het licht van een gouden ondergaande zon.

Ik heb mezelf beloofd terug te komen hier, en alles wat ik nog niet zag te bezoeken. Maar tot het zover is, was dit mijn afscheid van deze prachtige wijk. Morgen is het honderd jaar geleden dat de Nobelprijswinnaar Nagieb Mahfoez geboren werd. Volgens mij zag ik hem ergens in Muizzi straat een hoek om gaan, tussen de mensen waarover hij schreef. De foto hierboven is dus niet de moskee, het is alleen de koepel van de moskee, die 40 meter boven de straat uittorent.

Een aantal mailtjes verstuurd en een blogje plus Tweet geschreven in een poging hulp te krijgen voor oogslachtoffers van de revolutie. Op vier mailtjes zelfs geen antwoord, dus die hulp zal niet komen. Europa is druk met de crisis en kijkt ondertussen naar de volgende. Iran haalt het nieuws en Syrië haalt het ook nog, door het hoge aantal slachtoffers. Maar als er niet direct gestorven wordt, als er geen aansprekende uitslagen te verslaan zijn, dan is onze interesse in de Arabische lente bekoeld. Jammer voor de slachtoffers, maar wij kijken niet eens meer toe.

Vanmiddag weer een telefoontje met een vraag om hulp, nu voor een koptische gemeenschap ergens in opper-Egypte. Of ik iets kon doen. Indachtig mijn vruchteloze pogingen hierboven, me gewend tot een lokale weldoener. Misschien werkt dat wel.

Nu mijn vertrek zo dichtbij is, komt de tijd van de “laatste keer’. Vanmiddag dus voor de laatste keer thee gedronken bij Groppi. Vergane glorie en wereldberoemd. Komt in alle gidsen van Cairo voor. Jugendstil versieringen, Jugendstil lampen aan het hoge plafond en gebakjes in de vitrine. Je moet geen haast hebben, de bediening komt als het hen past. Maar de baklava is er heerlijk, dus vanmiddag me daaraan te buiten te gaan. Op een tafel in het midden een herinnering aan de naderende kerst. Chocolade figuren die sprekend leken op Sinterklaas, maar die uiteraard Father Christmas of zijn Duitse broer voorstelden. Klompjes van chocola gevuld met snoep. Aan het eind van de straat ging de revolutie rustig door, maar hier zat men aan de thee.

Een levendige maar zeker geen drukke vrijdag op het plein. Iets meer mensen dan andere vrijdagen, maar geen duizenden en duizenden. Alhoewel je niet moet onderschatten hoeveel mensen er nog zijn. Ze lopen rond, staan met elkaar te praten. Discussiëren, meningen uitwisselen, iets wat voorheen niet kon. Op die manier is ook besloten de actie op Tahrir af te bouwen. Of het plein wordt vrijgegeven voor verkeer moet nog besloten worden, sommigen zijn daar fel tegen. Zoals hier eerder geschreven, groeit het kamp voor het kabinet en ziet ook het kamp bij Mogamma er goed uit. De tenten opnieuw opgezet, de leuzen vernieuwd. Verse graffiti en foto’s van afgelopen januari. Bij de kabinet sit-in is het voordeel dat men weliswaar risico loopt overvallen te worden door de overheid, maar van dieven heeft men geen last. Dat was op het plein wel anders, daar sloeg menig zakkenroller zijn slag. Anders ook dan bij de vorige revolutie, toen dat niet voor scheen te komen.

Het tentenkamp is rustiger, georganiseerd. Er wordt geveegd, gegeten en gedronken. Gepraat en kunst gemaakt. Er wordt af en toe gevoetbald. Familie komt langs voor een praatje. Ze verwachten hier nog wel even te zijn. Achter hun pc’s midden op straat houden ze contact met thuis, als thuis tenminste weet waar ze zijn. Niet iedere revolutionair vertelt zijn familie dat hij mee doet. Zelfs El Baradei vertelde zijn moeder niet dat hij naar het plein ging.

Een mens verzamelt wat troep in drie maanden, oplettend lezertje, je gelooft het niet. Ik kwam hier in een vrij kaal appartement, en nu weet ik niet hoe ik alles thuis moet krijgen. Al die voordelige boeken en leuke spullen gaan me nog een hoop geld kosten voor ik ze met TNT thuis heb. Eerst probeer je alles nog in je extra koffer met duikspullen (niet gedoken) te krijgen, maar na drie keer proberen blijkt dat echt niet te kunnen. Dan maar een doos ergens regelen. Gelukkig heeft “de broer van” die veel, dus vandaag zo’n doos opgehaald. Daar moet het allemaal in passen. Pleister gehaald bij de apotheker beneden en morgen eens zien of ik alle boeken en andere spullen daar in kan proppen en wat er dan nog overblijft voor de koffers.

Dan blijven er nog zaken over die echt niet mee terug gaan Vandaag sprak ik free lance fotograaf Laurence, hij wilde wel een en ander hebben, de bofkont blijft hier nog een jaar nu hij werk heeft gevonden bij een lokaal nieuw tv station dat de zaken rond de revolutie verslaat. Vandaag elkaar even ontmoet in Café Tahrir om de plannen te smeden en ervaringen uit te wisselen. We zijn het er over eens: als we de berichten van thuis lezen, over weer, en vrije tijd en de normale zaken waar men zo al over twittert en bericht, dan kunnen we ons zo’n bestaan nauwelijks nog voorstellen hier. Maar tegelijkertijd is dat zoals het leven zou moeten zijn, en zijn wij natuurijk de vreemde eenden in de bijt. Zowel Laurence als ik voelen ons daar wel bij, ons hoor je niet klagen. Nou ja, als ik spullen aan het sorteren ben en weggooi wat echt weg kan, dan hoort u dat een beetje.

Vandaag zag ik R weer, na een weekje weg. HIj had tentamens gehad. En, R, alles goed? Jawel, was het opgewekte antwoord, ik ben geschorst! R is een jongen die ondanks het feit dat hij Moslim is van plezier maken houdt buiten het boekje, dus verbaasd was ik niet. Wat was de reden van zijn schorsing echter? Hij had, als student farmacie, poeder uit een van de traangasgranaten onderzocht. Wat vond hij? Een combinatie die gebruikelijk is in zenuwgas, met stoffen die leiden tot hallucinaties, spasmen en nog zo wat. Verklaarbaar dus, de vele slachtoffers van het traangas en de vreemde verschijnselen. In de oude granaten zat gewoon traangas, hoewel over de datum. Maar de natriumoxide, celebriet, holaberidol, lidoxiet (als ik het goed schrijf) en drie andere nog niet gexefdentificeerde stoffen kunnen veel verklaren. Het onderzoek was door R aangemeld bij zijn professor, omdat hij het officieel wilde doen. volgens de professor was dat niet nodig, hij kon zijn gang gaan. Tot hij dus, na melding van de zelfde prof, geschorst werd. R kan het niet schelen, hij ziet nog wat meer poeder te pakken te krijgen en gaat door met zijn onderzoek. Een van de lokale kranten heeft hem al gebeld om zijn bevindingen te delen. Wordt vervolgd dus, die C35E granaten.

Op tijd van huis om het Abdeen Museum te kunnen bezoeken vandaag, helemaal om dat terrein heen gelopen omdat de ingang aan de achterkant van het complex zit, is het dicht. Voor zit een ministerie, dus op zich was dat el enigszins verwacht door mij. Terug naar Tahri rkwam ik veel geblokkeerde wegen tegen. De Kabinet Sit-in samen met de Mohammed Mahmoudstraat blokkade zorgen voor een heel stuk wijk dat niet per auto toegankelijk is. Gelukkig wel een stuk met weinig winkels en veel overheidsgebouwen. Maar McDonalds en Cilantro’s en de kleine winkeltjes daar in de buurt zijn nog steeds dicht, ook nu dat deel van de straat weer toegankelijk is. Sommigen houden rekening met meer geweld, anderen hopen dat vrijdag de revolutie nog een keer op volle sterkte terugkeert, maar het zal waarschijnlijk er op uit draaien dat er twee plekken bezet blijven voorlopig en de rest weer over gaat tot de orde van de dag. Ook de journalist van The New Yorker is zijn verhaal aan het afronden en laat het checken door zijn redactie.

Vanavond gegeten in een lokaal restaurantje, de nationale Koshari maaltijd, voedzaam en geheel vrij van vitamines vermoed ik. Een samenraapsel van rijst en pasta met wat boontjes en uitjes. Lekker en goedkoop. Na een dag nauwelijks eten en een vroege lunch als laatste gerecht ging het er in als koek, bij mij en mijn twee Egyptische gezellen. Nu zijn zij weer terug naar het werk in de moskee en zit ik hier, aan de andere kant van het blauwe draadje, in mijn favoriete gelegenheid snel te internetten. Ook voor mij is het gewone leven weer terug, na de weken van de revolutie hier, zoals bij veel mensen hier.

Maar slapen doen ze niet, u hoort er nog van.

Ik had een leuk plan, oplettend lezertje. Neem een dag de metro naar het buitenste, verste station, stap uit, kijk rond en rijd weer terug. Doe dat met beide lijnen en je hebt alle hoeken van Cairo gezien. Vandaag begonnen met de dichtstbijzijnde hoek. Om half drie kwam ik aan in een noordelijke wijk van Cairo, waar buiten de markt rond het station weinig te beleven en te zien viel. Juist toen ik dacht terug te keren zag ik een veldje met bomen, een ezeltje, een echt landelijke plek. Even een fotootje maken. Er bleek een slaapplek voor koereigers te zijn, u weet wel, die klein witte die altijd langs de Nijl staan. Even een fotootje maken. Er kwam een man op mij af. Wilde ik een foto van die boer daar? Nee, dank je alleen van de vogels. Van mij dan? Nee, dank je alleen van de vogels. Ik besloot het voor gezien te houden, hier was iemand op geld uit, dus terug naar het station. Zover kwam het niet. Ik bleek namelijk de meest geheime plek van Cairo te hebben ontdekt, zonder dat ik het wist. De vriendelijke, fotobereidzijnde man liep naar een poort en meldde daar dat ik foto’s maakte.

Lang verhaal kort: zes uur later, na twee man van die plek, een geheim agent en tien man politie met AK47’s, opgebracht naar het bureau, waar dankzij een slimme, goed Engels sprekende officier met buitenland ervaring en veel hulp van de ambassade alles op een misverstand bleek te berusten. Met duizend excuses, en waar wilde ik afgezet worden. Inmiddels was het Carol Singing waar ik heen zou gaan al voorbij natuurlijk, maar je maakt nog eens wat mee.

Dus kom vooral naar Egypte, maar fotografeer geen koereigers als er ook nog ergens in de buurt een antenne achter een palmboom verstopt staat.