In de afgelopen vijftien jaar is datgene waar ik veel plezier aan heb beleefd, het leggen van verbanden en het verbinden van vraag en aanbod of vraag en vraag. Er komt iemand langs met een probleem of een idee, en jij kent iets of iemand die zou kunnen bijdragen. Je doet eigenlijk niets, je trekt een laatje in je hersens open en daar ligt een contact dat nuttig is. Dat je dat in je eigen gemeenschap kunt doen als je een tijd in een bepaald wereldje mee draait is niet zo gek. Als het je ergens anders ook lukt, is het dubbel zo leuk. In mijn periode in Irak lukte het me op een gegeven moment ook om mensen met elkaar in contact te brengen. Daar zat ik negen maanden.

Maar dat het me de afgelopen dagen hier lukte om bij te dragen aan een oplossing voor een fors probleem, alleen door mensen met elkaar in contact te brengen in deze miljoenenstad, dat is een klein wondertje. Ik blij, de vragende partij blij, de aanbiedende partij blij dat hij kan helpen, en de mensen met het probleem hopelijk ook blij straks als hun situatie verbetert. Dat laatste moet nog blijken natuurlijk, maar in ieder geval wordt er aan gewerkt. En dat drie dagen voor vertrek hier, de timing kon niet beter.