Het leven in een compound, oplettend lezertje, heeft veel weg van het leven op een schip. Een beperkte groep mensen, met beperkte bewegingsvrijheid, moet het gedurende langere tijd met elkaar zien te rooien. Op een schip doe je nog wel eens een haven aan en kun je de wal op, dat is hier wat minder. Voor wat het eten betreft is het ook zeer vergelijkbaar: een bedrijf komt met enige regelmaat verse voorraden aanbrengen en af en toe vullen we dat aan met spullen van de lokale markt. Datzelfde bedrijf van die voorraden levert ook onze kok. Net als op een schip komt het voor dat je eerder door je spullen heen bent dan dat er nieuwe komen. Naarmate de voorraden slinken worden koks daar zenuwachtiger van. Vorige keer zat onze S met het zweet op zijn voorhoofd van de zorgen. Ook dit keer hield het niet over. Toen ik terugkwam van verlof was er al een vrachtauto besteld en aangezegd, maar gearriveerd was hij nog niet. Ook na de kerst was hij er nog niet, en nu waren we toch aan onze laatste kippen toe, terwijl de vis voor het laatst tijdens het kerstavondmaal voorbij kwam. Om over andere zaken als olie en meel maar  te zwijgen. We hebben voor de keuken ook altijd een bedrag voor die lokale aankopen, maar ook dat was al op, en een van onze mannen in de bediening had al uit eigen zak voorgeschoten. Ongeveer ter hoogte van zijn weekloon, dat kon zo niet langer meer duren. Plaatsvervangend hoofd Operations kwam langs, om mij in te lichten over de situatie. Dus op uw tweede kerstdag, mijn eerste werkdag, een e-mail adres achterhaald en namens de RTL (dat staat wel flink als je boze mailtjes stuurt: acting on behalf of) een mail op poten gestuurd naar de mannen. Eerst een goede goede kerst gewenst. Stante pede een mailtje terug met excuses en beloftes van beterschap en dat het allemaal kwam omdat ook de base, waar het allemaal vandaan moet komen, geen voorraden had vanwege de feestdagen. Tja, maar die feestdagen waren nog niet zo oud volgens mij, als onze aanvraag van de proviand. Het zou diezelfde dag nog komen en het geld zou ook geregeld worden. Uiteraard kwam het niet dezelfde dag, maar wel het geld. De volgende dag grote vreugde: de vrachtauto was aangekomen. Weliswaar was niet alles geleverd dat gevraagd was, maar het betrof gelukkig zaken die allemaal ook lokaal gekocht kunnen worden en we hadden extra cash ontvangen dit keer om dat te kunnen doen.

Leuk detail: veel van dat spul komt vanuit Nederland, terwijl het bedrijf dat de keuken doet Amerikaans is. Nederland is goed in het voordelig bevoorraden van schepen en dus ook van dit soort outfits. Dus Remia saus, Nederlandse pindakaas van een obscuur merk en fructose siroop met honing aroma. Ook het vlees en de vis lopen via Nederland. Via, want de zaagvis vang je niet voor de Nederlandse kust. De koks kunnen weer lachen en slapen weer gerust. Wij kunnen er weer even tegen.