Een telefoontje uit Nederland, of ik even achter iets aan kon gaan hier, en of het voor drie uur geregeld kon worden? Dat was om half twaalf, en ik zat nog in de les. De lunch doorgebracht met telefoontjes en besloten dat de middagles niet door kon gaan voor mij. Een medecursist bracht het nieuws naar onze lerares. Onder het bellen en mailen een lunch gebruikt in het inmiddels uitgestorven restaurant. Daarna een taxi naar huis om geen tijd te verliezen, dus een dure dag vandaag. Ondertussen reacties op telefoontjes gekregen en van sommige kanten ook helemaal niet.

Voor ik het schoolgebouw verliet nog even alle handouts meegevraagd aan de lerares. Dus heb ik de rest van de middag doorgebracht met proberen te doorgronden wat er mij werd uitgelegd en wat er van mij gevraagd werd. Niet eenvoudig, omdat er geen vertaling bij zit, dus het is veel raadwerk. Benieuwd wat er morgen aan hilarische antwoorden uit blijkt te zijn gekomen.

Het verkeer is hier hectisch, oplettend lezertje, niet zo gek in een stad met 20 miljoen inwoners en vijf miljoen auto’s. Zeker niet als de stad aanvankelijk bedoeld was voor slechts 15 miljoen inwoners. Met zoekt de ruimte overal, er wordt hier veel op niveau gereden. Midden in de stad een straat met twee banen van elk zes rijstroken is geen uitzondering. Gisteren waren er, uitzonderlijke genoeg in de binnenstad, een paar ongelukken en voorvallen die alles muurvast zetten. Waar ik anders twintig minuten over doe, was ik ruim anderhalf uur onderweg. Achter ons, toen naast en uiteindelijk drie auto’s voor ons reed de ambulance met sirene en zwaailicht. Kwam er ook niet door. In het nieuwe kabinet zou de minister van transport en verkeer grote slagen kunnen maken die het leefmilieu drastisch kunnen verbeteren, en minister van volkshuisvesting lijkt me ook een aardige uitdaging.

Het oversteken is een hogere kunst, die ik aardig begin te beheersen, maar het doorgewinterde per rijstrook oversteken probeer ik te vermijden, tenzij ik met een lokale expert mee kan liften. Er worden weinig voetgangers overreden, de boete voor doodrijden schijnt omgerekend tien dollar te zijn.

Vanmorgen werd ik echter toch nog bijna van de sokken gereden. Van links was het rustig in de eenrichtingsverkeer straat, ik kon rustig oversteken. Vlak voor de stoep bleek van de rechterkant een transportfiets aan te komen. Geruisloos en zonder bel. Hij schrok er ook erg van. Heel veel fietser zie je hier niet, maar af en toe rijden ze er toch. Jongelui op mountainbikes, de transportmodellen en zelfs een handaangedreven driewieler zag ik al een paar keer langskomen.

We krijgen heel wat grammatica door onze keel gestampt, oplettend lezertje. In het Arabisch, zowel de originele sjieke versie van het Fusha als het Egyptisch, is het meervoud een ingewikkeld gebeuren. Men heeft regelmatig meervoud en onregelmatig meervoud. Die laatste heeft negen vormen. Maar, anders dan in onze taal, want wij kunnen ook heel onregelmatig te keer gaan in ons meervoud, heeft men hier een apart woord voor tweetal. en als iets meer dan tien is, dan gaat het weer als enkelvoud. Zoiets als een, twee, drie, veel, zeg maar. Voorbeeldje: hond is Kalb, twee honden is Kalbeen, en drie honden is dan weer Kalbaan. Waarom die hond als voorbeeld?

Omdat ik vanmorgen de hele grammatica bijna niet meer aankon, na een aantal zeer gebroken nachten. Hier voor de deur woont namelijk een zelfstandige hond, die overdag heerlijk in het zonnetje op een bergje fris zand ligt te slapen. Maar ‘s nachts vindt hij dat hij zich moet weren tegen alles wat beweegt. Het blaffen begint vaak om een uur of elf. Oordopjes helpen maar matig tegen het beest, en de ramen en deuren in de huizen hier sluiten slecht af, en houden lang niet zo veel geluid tegen als bij ons. Vandaag ten einde raad de huisbaas gebeld en gevraagd er wat aan te doen, nog een paar zulke nachten en ik breek af, vrees ik.

Hij heeft naar de autoriteiten gebeld, er is een schema voor het vangen/ophalen van zwerfhonden. Ik hoop dat deze wijk snel aan de beurt is, en anders moet ik maar weer bellen.

Het zou toch zonde zijn van alle moeite als zo’n hond, in enkelvoud, duaal of meervoud mij het leren onmogelijk maakte. Hierboven een foto van Maadi, waar ze vermoedelijk een stuk minder last van herrie hebben, van welke soort dan ook.

Tijdens de revolutie in januari stroomde Cairo vol met journalisten. Sommigen waren al aanwezig, sommigen waren snel ter plekke en sommigen deden er wat langer over om hier te komen. Uiteindelijk bleek het voor heel wat van hen vrij moeilijk zich vrij op straat te bewegen en een flink aantal werd gevangen gezet. Veel zaten er in het Hilton hotel, op een steenworp afstand van Tahrir en met een goed uitzicht rondom. Ze konden er nauwelijks uit, het was eigenlijk zoiets als huisarrest. Ambassades moesten er aan te pas komen om hen het land te kunnen laten verlaten. Het hotel staat er nog, ongeschonden, er komen weer toeristen en expats. Die weer een uitstekend zicht hebben en hadden op alle demo’s en bijvoorbeeld op de actie van Black Sunday 9 oktober.

Tijd voor echte verkiezingen.

Zoals bij ons de kerstboom verkopers al weken voor kerst hun waar aan de man brengen, en hun plekje op straat betrekken, zo hebben ze hier de schapen en geiten verkopers. Buiten de wijken zag ik ze al, maar nu komen ze ook de wijken in. Tegenover het station hing een groot spandoek. Morgen eens beter kijken, maar ik maak me sterk dat de tekst zoiets is als: voor een goed schaap en een prima ram, kunt u het best terecht bij Aimam. Daaronder geen enkel beest dat het offeren waardig was. Maar op de hoek van het park, waar normaal de gepofte aardappelverkoper staat, staan nu drie rammen. Prachtige lange, glanzende haren, mooi gekrulde horens en drie verschillende kleuren. Met een mooie strik staan ze tegen het hek gebonden. Hier kunnen ze dus besteld worden, de plaatsvervangers van Isaak. Nog twee weken en dan is het zo ver.

Ik weet niet of het echt goed nieuws is, oplettend lezertje, maar de schildpad waarover ik gisteren berichtte gaat niet in de soep. Volgens Walid kon hij zo’n beest echt niet opeten. Het is de bedoeling dat het dier als levende reclame gaat dienen voor de viswinkel. Op mijn commentaar dat zo’n bakje dan wel weinig levensruimte was, hij past er namelijk net in, stelde Walid mij gerust. Het dier kon op het land leven en hij kreeg regelmatig verse vis. De schildpadden die ik zag eten voornamelijk zachte koralen, maar goed, wie weet als het beestje honger heeft. Er zal een grotere bak komen, dan kan hij of zij het zeker een jaar uit houden. Ik heb nog zes weken de tijd om de heren er van te overtuigen dat het dier beter terug kan naar de Rode Zee. Ik ben er niet van overtuigd dat het ook gaat lukken.

Op tv bij thuiskomst: twee pleinen vol mensen, hossend, juichend, zingend. Ballonnen, muziek en heel veel wuivende vlaggen.

Het ene plein in Auckland op het zuidelijk halfrond. Ze vieren na 24 jaar verliezen het wereldkampioenschap rugby.

Het andere plein in Tripoli, noordelijk halfrond. Ze vieren na 42 jaar de bevrijding van hun dictator. Het verschil kan niet groter zijn.

Jabil, nog voorzitter van de NTC riep op tot verdraagzaamheid, vergeving en verzoening. Nodig in een land na een burgeroorlog en zo veel oud zeer. Laten we hopen dat hij gehoord wordt.

Vandaag maar weer eens ouderwets gekookt, oplettend lezertje, met veel verse groente. Dus op zoek naar een groenteman op de route tussen metro en huis. Die vond ik ook, maar liefst drie stuks. Voor het forse bedrag van 10 LE, toch al gauw x80 1.20, kocht ik een pond tomaten, twee soorten aubergine, anderhalve pond schat ik, een ui, twee kleine paprika’s, een bos bosui en een pond heel kleine komkommers. Dat laatste was een vergissing, ze zagen er uit als courgette, wie mij kent weet dat ik een hekel aan komkommers heb. Met mijn pastic zakjes vol buit liep ik nog even langs de viswinkel, maar vis heb ik vandaag niet gekocht. In een bak met water, naast het bootje met verse vis, lag een schildpad. Een groene denk ik, gevangen in de Golf van Suez. Geen idee wat hij moest kosten, maar ik vrees dat hij in soep wordt veranderd. Snif…

Niet alleen op Tahrir of daar in de buurt van Down Town heeft de revolutie zijn sporen nagelaten, ook in de duurdere wijken vind je nog Graffiti. Zelfs in Maadi, waar de revolutie af te lezen was aan de lege schappen in de winkels vind je hier en daar steunbetuigingen. Deze kwam ik tegen tijdens de Hash van afgelopen vrijdag. Ze spreken voor zichzelf, die tekeningen.

Er komt een lokale vakantie aan, oplettend lezertje, maar als ik vraag wanner die precies is, krijg ik verschillende antwoorden. Het is volgens de maankalender, dus het verloopt, net als carnaval. Het kan betekenen dat we volgend weekend vijf dagen vrij hebben, of de week daarna, aan het eind van de cursus. Ik maak al plannen voor een reisje, naar de woestijn of naar de zee, daar ben ik nog niet helemaal uit. De studenten hier gaan er ook ieder weekend op uit. Dit instituut organiseert van alles, maar degenen die hier al langer zitten hebben goedkopere adresjes. Ze nemen de trein op eigen houtje naar Alexandrië, of gaan drie dagen naar Sinai met een Bedoein. In mijn eentje op reis de woestijn in ben ik niet van plan zonder zeker te weten dat de reisleider betrouwbaar is, dus ben ik verwezen door een Colombiaanse hier, wier man hier werkt. De prijsopgave moet nog binnenkomen, maar het zal er wel op neer komen dat ik het dubbele betaal voor wat hier in een groepsreisje betaald wordt. Allemaal uw schuld, omdat u thuis blijft en niet hier komt genieten van het weer, want dan konden we samen natuurlijk. Er is hier genoeg te zien. Nu nog uit zien te vinden wanneer al die schapen hier langs de kant van de weg, en die koeien op vrachtwagens, die voor Eid de stad in worden gebracht, hun einde vinden om Abrahams offer te herdenken.