Het einde van de Ramadan,Eid, wordt meestal met enig feestgedruis gevierd. De beste stad om het te vierenis Cairo, zegt men overal. Hier in Irak blijven de feestelijkheden beperkt toteen gezamenlijk ontbijt in de Moskee en dagen met de familie. Toch hebben we dezeweek nog aandacht geschonken aan dit gebeuren door in de compound met decollega’s een lunch te gebruiken. Weliswaar anderhalve week na Eid, maar wat ineen goed vat zit verzuurt niet. Onze eigen tafels waren lang niet genoeg, menhad nog een voorraad tuintafels van vorige feestelijke gelegenheden, die werdenin allerijl opgezet. Er waren vier kleuren dus de tafels hadden feestelijkverschillend gekleurde poten. Een cateraar verzorgde het geheel, kisten volserviesgoed werden er binnen gesleept. Half één was de afgesproken tijd dusruim na één uur was alles zo ver dat er gegeten kon worden. Vis, vlees, kip,kofte, tabooli, hummus: nergens gebrek aan. Stapels fruit als dessert. Ikmaakte mij op voor een lange middag. Maar wonderbaarlijk genoeg, binnen driekwartier zat iedereen weer op kantoor. Ze houden van dooreten hier!

Waar zouden wezijn zonder Skype? Vermoedelijk bij elkaar in het restaurant, de lounge of aande bar, net als vroeger. Er wordt hier op de compound wat afgeskypet. Eenprachtige uitvinding als je in den vreemde zit. Vooral voor de mensen metkinderen thuis is het een lifeline. Zelfs honden beginnen opgewonden te blaffenals het Skype toontje afgaat op de computer. Vaste afspraken houden velen er opna. Een keer in de twee dagen. Elke dag, ’s morgens en ’s avonds. Menig kindmocht willen dat het pappa zo vaak en intens zag. Het viel niet altijd mee metde verbindingen de afgelopen maanden, vaak was de frustratie groot. Bevrorenbeelden, geluid dat wegviel, kortom frustratie. Maar als je maar genoeg blijftklagen komt het vanzelf goed. Dus de verbindingen zijn tegenwoordig prima, degesprekken verlopen als thuis in Nederland. De eerste week hier al een gesprekof vier gevoerd met vrienden. Tot gisteren geen vuiltje aan de lucht. Maarineens zijn al mijn contactpersonen verdwenen uit mijn lijst, nergens meer tevinden. Sommigen stonden in mijn geschiedenis, die heb ik weer kunnentoevoegen. Maar anderen zitten verborgen onder hun vele naamgenoten. Dus skypeje mij weleens, of waren we het nog steeds van plan? Zoek me op het internetals ik jou niet vond: linda.rose.smit dan moet het lukken.

De VNG International, voorwie ik hier zit, wil zo min mogelijk gedoe. Ik ben niet in vaste dienst, ikword per dag betaald en moet zelf belasting en andere lasten afdragen aan deoverheid. Om er voor te zorgen dat dat ook gebeurt, wil de belastingdienst viade VNG een verklaring van mij of ik dat ook wel ga doen. Dus ik moet bij debelastingdienst een verklaring arbeidsrelatie aanvragen (VAR). Ik zat inmiddelsal hoog en breed in Irak toen me dat verteld werd, dus het moest via hetinternet. DigiD aanvragen, want dat deed ik wel ooit eens eerder, mar ik hadgeen idee meer wat voor code of naam ik had gebruikt. Het leek mooi uit tekomen, toen ik in Nederland aankam lag de papieren VAR bij de post. Meegenomennaar Irak, daar gescand en opgestuurd naar de VNG. Blijkt het de verkeerdeverklaring te zijn, men had mij er een gegeven voor een dienstbetrekking, geenidee waarom. Ik zal wel een verkeerd hokje hebben aangekruist. Zo’n verklaringis maar een jaar geldig, ik zou die voor 2011 alweer aan kunnen vragen. Op deVAR stond dat ik hem goed moest bewaren, hij werd maar een maal verstrekt. Tja,kan ik dan nog een andere aanvragen die wel klopt, was de vraag die bij mijopkwam. Even naar de site. Een 0900 nummer en een telefoonnummer voor hetbuitenland. Daar zat ik, dus gebeld. Slechte verbinding en een mevrouw die haarbest doet te begrijpen waar het over gaat. Ze zoekt mijn gegevens op (BS nummerdoet wondere). Ja, ik moest niet bij haar zijn, zij deed buitenland. Dat wasmij niet duidelijk geworden. Een telefoonnummer vanuit het buitenland hoeftimmers niet te betekenen dat je ook als in het buitenland wonende belt?Officieel woon ik namelijk in Nederland, vandaar dat ik ook straks de helft vanmijn inkomen weer kan inleveren. Ze zou het even navragen, ondanks de slechteverbinding, en zat vervolgens klaar met pen en papier om mijn adres op teschrijven, zodat ze een formulier op kon sturen. Af en toe vrees ik dat ik mevreselijk ingewikkeld uitdruk, ik ga er namelijk niet van uit dat iedereen diezo’n telefoon opneemt verstandelijk beperkt is.

Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik op goed geluk maar weer een aanvraag gedaan heb, want op mijnvraag of dat zin had, daar kwam geen antwoord op. Leuker kunnen we het nietmaken.

Het weer wordt steedsaangenamer. De nachten vooral worden echt prettig, met temperaturen onder dedertig graden. Op het dak is het dus in de namiddag goed uit te houden. Met eenbeker thee me weer in de favoriete hoek geposteerd. Er werd gezwaaid doorbewakers beneden, kennelijk hadden ze me gemist. Om mij heen de gebruikelijkeactiviteiten in een wijk aan het einde van de dag, maar met meer mensen opstraat dit uur van de dag. Mensen onderweg te voet of met kleine busjes, of metde auto. Politiepatrouilles die thuis kwamen of juist de wijk weer ingingen. Deonvermijdelijke koeien in de straat naast ons dit keer. Een man met eenkruiwagen. Heel veel jongens op het voetbalveld. Opvallend veel jongetjes op defiets, vrouwen die per twee over straat gaan. Een poort die opengaat, eennieuwe dure auto die de straat op rijdt. De moskee dichtbij en die verder afbeginnen aan hun avondoproep. Na bijna vier weken dit niet meer gezien te hebbenwas het goed weer terug te zijn. Mijn dak, oplettend lezertje.

De terugkeer naar Irakvanuit Jordanië stond in het teken van Olie & Gas. Het vliegtuig zat om tebeginnen vol. Dat is iets van de laatste maanden. Een gemengd publiek dit keer,mensen zoals ik van een NGO, zakenlui uit binnen- en buitenland, mensen dieterugkwamen van familiebezoek en nogal wat jongens die met olie en gas te makenhebben. Zo ook een duiker uit Nederland die onderzoek ging verrichten op eenbeoogd productieveld. Je kunt van alles vinden over fossiele brandstoffen, maarvoor dit land is het er op of er onder dit jaar. De olie en gas inkomsten zijnhard nodig voor de wederopbouw. Niet alleen in materiële zin. Volgens collegaS. zijn er drie belangrijke doelen te halen met het hernemen van de productie:het zorgt voor banen in een land met grote werkloosheid, waarin op het ogenblikveel banen (voor het leger o.a.) verdwijnen. Werk en een inkomen maakt mensenook minder bevattelijk voor de aantrekkingskracht van de militia’s die immersook voor eten op tafel zorgen als je er lid van bent. Ten tweede zorgt het voorwerkervaring en zelfstandigheid, vandaar uit kunnen mensen wellicht ooit ook opeigen benen iets beginnen. En het geld kan gebruikt worden om allerleiinvesteringen in het land te doen, hard nodig waar zo veel kapot en uitgewoondis.

Maar om te zorgen dat dieolie en gas jongens ook voor productie kunnen zorgen is veiligheid nodig. Eenstabiele regering, die er nog niet is. Tijd om tot een coalitie te komen en Irakde winnaar te laten zijn van dit proces. Ook belangrijk: contracten waar menzich aan houdt. Zo staat er in de contracten met de Chinese oliemaatschappijdat men 70% Irakezen aan zal stellen en maximaal 30 % buitenlanders (Chinezenin dit geval). Maar helaas, niemand die zich daar aan houdt of dat probeert afte dwingen. Dat is de achterdeur uit, dan hebben de Irakezen weer het nakijken.Het is hun land, hun olie, hun regering. Laten we hopen dat iedereen dit inzieten er verstandige beslissingen genomen worden. In het belang van Irak.

Mag ik u een goede raadgeven, oplettend lezertje? Ga duiken! Het is prachtig daar onder water, eenheel nieuwe wereld. Dichter bij vliegen kun je niet komen dan wanneer je op eenmetertje of twintig onderwater zweeft. Mag ik u nog een raad geven? Begin nietaan onderwater fotografie. Dat is lastig! Je moet heel stil hangen, je camerastaat nooit snel genoeg op de goede voorkeursinstelling. Vissen maken altijdnet een bocht als jij ze er recht op wilt. Maar vooral: het water vreet dekleuren uit je foto’s. Wat je zelf onder water ervaart als vlammend rood englanzend oranje, is op een foto meestal maar vaal van kleur. Dat rood moet danweer terug in de foto’s, de meeste progamma’s kunnen dat, met een beetje geluk.Dan moet het onderwerp niet te ver af zijn, je moet vooral wel flitsen maarsoms lukt het dan weer die flitsende kleuren terug te toveren. Groot nadeel vande hedendaagse digicamera’s: zolang je batterij het doet blijf je schieten. Dusnu heb ik zo’n vijfhonderd vijftig onderwater foto’s die allemaal bewerktmoeten worden. Eerst maar eens alles wat echt mislukt is er uit halen, alleswat gedraaid moest worden gedraaid, en nu ben ik ze allemaal aan het bewerken.Geen idee hoelang het duurt voor alles bewerkt is, maar hier heeft u er alvasteentje. Voor een reisverslag is binnenkort een ander weblog beschikbaar. Daarleest u over als het zo ver is.

Ik vertelde u dat ikklompjes had meegenomen voor mijn Iraakse collega’s. Sleutelhangers met tweekeramiek delfts blauwe klompjes. Ze gingen als warme broodjes, en ik zie ze nuoveral opduiken. Ik dacht da ik er heel veel mee had, maar ik kwam tekort. Voorde collega’s die er niet waren legde ik ze op de pc, dan zouden ze ze bijterugkomst wel vinden. Dat deden ze ook. Klompjes en Nederland is echter noglang niet zo’n ingebakken symbool als wij wel denken in Nederland, ik heb nogeen paar keer uit moeten leggen dat ze uit Nederland kwamen. Tegenover mijzitten de heren Dr. A.A. en A. Dr. A.A. ziet zeer slecht, A. doet het schrijfwerkvoor de rapportages en ook het nodige leeswerk van mailtjes. De volgende dagkwam Dr. A.A. op kantoor, waar de klompjes op zijn pc lagen. A. stond op, paktede klompjes, gaf ze Dr. A.A. in handen, heel voorzichtig, zodat hij kon voelen wathet was en legde uit wat het voorstelde en van wie ze kwamen. Daarop werd ik inaarzelend Engels hartelijk bedankt. Ik vond het ontroerend, zo zorgzaam als datgebeurde. Dit is een hard land, maar men kijkt nog naar elkaar om.

Even een verhaaltje,oplettende lezertjes. Het is toch zaterdag. Een verhaaltje over gelukkigtoeval, iets waar ik erg vrolijk van ben geworden. Het wordt wellicht lastig tevolgen, maar vooruit.

Volgens mij heb ik hier alvaker laten blijken dat ik dat gedoe met workout eigenlijk niks vind. Eennoodzakelijk kwaad. Zet mij in een roeiboot, gooi me in een zwembad, neem memee naar het strand, en ik roei, badder en loop tot iemand zegt dat het over moetzijn. Maar een gym, sportschool, apparaat thuis: ik heb er niks mee. Om nietdicht te groeien en de roeispieren toch een beetje op peil te houden moet ik erhier toch aan geloven. Dus twee keer per week steek ik mij in de gepaste kledijdie mij geadviseerd werd bij vertrek, neem een flesje water uit de koelkast envooral: hang mijn IPod om. Aanvankelijk luisterde ik op de Nano naar AndreoBranduardi. Die had precies het vrolijke tempo dat mij door liet fietsen. De Nanooverleed, de iPod touch kwam uit de VS. Met daarop een heleboel afleveringenvan Casa Luna. Die werden dus driftig afgeluisterd, ik zocht gewoon een leukeuit en drie kwartier luisteren werd drie kwartier fietsen. Je hoort van allesen denkt dat het het ene oor in en het ander uit gaat. Maar dat is toch nietzo. Vlak voor vertrek naar Nederland hoorde ik een aflevering met de conservatorvan het Joods Historisch museum in Amsterdam. Ze vertelde hoe ze een kindermuseumhad gemaakt, met een Joods huis en wat daarin te zien was. Ze vertelde ook overhaar collectie Joodse muziek van over de hele wereld. De vraag van deinterviewer: wat is je lievelingslied en kun je het even zingen. Zingen deed zeniet maar ze legde uit dat een lied gezongen rond Pesach (als ik me nietvergis) haar favoriet was. Ze had het van over de hele wereld en het ging overeen geitje dat gekocht was voor Pesach, dat gebeten werd door de kat, diegepakt werd door de hond, die geslagen werd door de stok, die verbrand werddoor het vuur, wat gedoofd werd door het water, wat door iemand werdopgedronken. Uiteindelijk in de rijgang had onze lieve heer het laatste woord uiteraard.Ze vond het een grappig liedje.

Vier weken later zit ikweer in die gym, IPod op de oren. Met weer dat Album van Andreo Branduardi, datik thuis weer op de pc kon zetten. Tientallen keren heb ik die liedjes gehoord,in het Italiaans. Af en toe herken ik een woord, snap ik de verhaallijn, maarvooral geniet ik van de vrolijke muziek. Op een gegeven moment hoor ik in een liedjevol herhalingen het woord toppolino. He, toppolino is de naam van een autootje,een klein type Fiat. Ik weet dat omdat ik in de vakantie een boek uitlas vaneen Zwitserse schrijver: Melnitz. Daarin heeft een van de hoofdfiguren op eengegeven moment zo’n autootje. Klein, en toppolino betekent dus muisje.

Ik herken een woord in hetliedje en ga eens even opletten. Jawel: dat muisje wordt tijdens het Fiera deL’Est (volgens mij Pasen) voor 2 soldi gekocht door de vader, en gebeten doorde kat, die etc. De stier drinkt het water op in deze versie. Dat was volgensmij dus dat liedje van die mevrouw van dat Joods Mueum. Inderdaad een vrolijken grappig liedje. Maar dit soort toevalligheden, waar drie zaken samenkomen enje een liedje verstaat omdat je ooit iets er over gehoord hebt, daar kan ik ergvan genieten. Breed grijnzend op de fiets de rest uitgeluisterd en vrolijk diekilometers weggetrapt.