Onze keuken medewerkers werken hier in ploegen, oplettend lezertje. Niet van uren maar van dagen. ’s Morgens om 6.00 uur zijn ze hier al, voor ze vertrekken is het vaak ver na achten. Ook zij moeten straks op zoek naar een nieuwe baan, dus heb ik hen aangeboden CV’s en referenties op te stellen. Dat is minder eenvoudig dan het lijkt, ze zijn goed in hun werk, maar veel Engels hebben ze meestal niet, en sommigen nauwelijks. Een van hen noemt mij hardnekkig Sir als hij mij beleefd groet, en ik laat het zo. Aardige kerels zijn het, en vanmiddag ging in het restaurant gegevens verzamelen. Dat geeft grappige momenten. Vraag in Nederland naar iemands geboortedatum en het rolt er uit. We gebruiken dat rijtje cijfers ter controle bij de dokter, in het ziekenhuis, bij uw provider en noem het maar op. Naam en geboorte datum en je bent wie je bent. Hier is een geboortedatum iets vrij onbelangrijks, als je maar weet welk jaar is het al mooi. Dus maakte ik vanmiddag mee dat iemand zijn ID moest gaan halen om te bedenken wanneer hij ook weer jarig was. Toevallig dezelfde dag en maand als mijn vader, maar 1 juli is ook een soort standaard datum die veel gebruikt wordt.. Hij kookt heerlijk, is een aardige vrolijke kerel, maar een gesprek met hem beginnen, dat is een uitdaging. Ze hielpen elkaar, dus na een half uurtje had ik alle gegevens bij elkaar. Opvallende conclusie met Nederlandse ogen bekeken: E-mail adres? Nee, twee van de drie niet. Rijbewijs? Waarom zou ik, geen geld voor een auto. Militaire dienst? Allemaal en toevallig allemaal ongeveer even oud, dus net op tijd voor de inval in Koeweit. A vertelde me dat het hem gelukt was om altijd afwezig te zijn als er echt geschoten werd, dan moesten ze hem zoeken. Onderwijs? 6 Jaar of 8 jaar of 9 jaar. Die met 9 jaar is de tolk. De schoonmaker heeft duidelijk de slechtste papieren, de minste jaren school. Maar wel altijd gewerkt, als tankhulp, autowasser, medewerker op een ijsfabriek. Zwaar wek, vuil werk, en goed betaald zal het ook niet zijn geweest. We zullen zien of we hem een referentie mee kunnen geven die een nieuwe werkgever zal doen besluiten hem een baan te geven. Want zonder baan ben je hier ver van huis.

Gisteravond kwam er ineens een lapjeskat nieuwsgierig mijn kamer in lopen, oplettend lezertje. Het ritselt hier van de katten, maar binnen komen ze zelden of nooit. Niemand haalt ze ook aan, je weet dat je weer weggaat. Dus blijven ze schuw en op afstand. Honden hebben we ook, buiten de compound. Er leeft een grote groep bij de noordpoort die het graag ’s nachts op een blaffen zet. Enkele weken geleden waren er behalve onze snuffelhond ook puppies op de compound. Een heel nest van zeven gekleurde hondjes, die naast het kantoorgebouw verbleven en heen en weer door en over de muur gingen van en naar de groep waar ze uit voortgekomen zijn. Een paar weken lagen zagen we ze lopen, hoorden we ze keffen en gingen we af en toe kijken hoe het er mee stond. Leuk, die jonge beestjes natuurlijk. Een paar van ons kregen al het idee ze te verzorgen. Ik heb ze gevraagd wat ze dan over een paar maanden gingen doen, al ze vertrokken, dus dat idee werd verlaten. We vroegen ons af waar de beestjes van leefden, en we vermoedden dat de lunchresten die vaak vrolijk van het dak gekieperd worden door de wacht, een deel van het menu uitmaakten. Opgetogen vertelde A me dat er plotseling een grote hoop rijst en brood lag, en dat de beestjes dus kennelijk gevoerd werden door de bewakers. Ze was er blij om. Nu zien we de hondjes niet meer en we horen ze ook niet meer keffen. Zeker te groot voor het gat in de muur, werd er geopperd. Ik zelf vermoed dat het meer te maken heeft met het feit dat de meeste honden hier rabies hebben en niemand hier zit te wachten op het overslaan van die ziekte naar mens of snuffelhond. En met die grote hoop rijst die hier plotseling lag.

Egypte krijgt een steeds grotere plaats in de kantoorgesprekken. Ze hebben hier een grote ervaring met dictators en volgen de speeches. M, nu TL maar voorheen een legal eagle, vroeg zich af of die dictatoren soms iets hebben afgesproken of een handboek hebben Hij ziet veel overeenkomsten tussen Tunesië en Egypte, tot aan de speeches aan toe door de heren voor tv, en de manier hoe ze omgaan met relletjes. Ook met de tijd van S ziet hij veel overeenkomsten, en hoe die gevangenissen leeg liet lopen op lastige momenten. Vanmiddag kwam M langs met een mailtje, ontvangen van een journaliste die hij had leren kennis tijdens een workshop toen ze dat nog buiten het land deden. In Egypte bijvoorbeeld. Hij vroeg de journaliste in Cairo, hoe het haar nu ging en riep op  toch niet de fouten van Irak te maken. In het Engels vertaald vroeg hij haar het systeem te veranderen en niet alleen het instituut, en niet elkaar te bevechten, omdat dat hun kracht zal verminderen. Keep your words one, eindigde hij. Het antwoord kwam snel. Dank voor jullie vriendelijke en eerlijke woorden. Maar we hebben meer nodig dan woorden, het is nodig dat jullie er bij je regeringen op aandringt dat ze het systeem van Mubarak niet meer steunen. Daar kan ik me alleen maar bij aansluiten.

Onze premier heeft nog weinig van zich laten horen, te weinig vind ik, als zijn partijgenoot. Een volkspartij voor vrijheid en democratie zou een volksbeweging die strijdt voor vrijheid en democratie voluit en van ganser harte moeten steunen. Zelfs als dat betekent dat de benzine prijzen stijgen.

Het wordt hier met de dag interessanter, oplettend lezertje. Met de fase out gebeuren er de gekste dingen, lijkt het wel. Normaal gesproken zou je een project als dit sterk willen eindigen maar op de een of andere manier krijg ik niet het idee dat dat gaat gebeuren. Een paar lokale collega’s deelt dat gevoel. Ik heb het gevoel dat ik ze in de steek laat. Niet professioneel, volgens een collega expat, ik ben consultant, op naar de volgende klus. Maar ja, voor mij was dit geen klus voor de camper na het pensioen, ik kwam hier om iets te betekenen, en graag zo optimaal mogelijk. Gelukkig nog een paar klusjes om mijn tanden in te zetten en de knopen te leggen. Verder zijn we nu begonnen met iedereen die daarom vraagt een keurige referentie brief mee te geven of wat ze verder maar van ons willen zien. Het dagelijks bedrijf laten we meer over aan de lokale collega's, dan kunnen ze alvast wennen nu we er nog zijn.

Nog een ochtendje op de COB, oplettend lezertje. Met het monster, de suv Chevy door de grote plassen die daar liggen na veel regen de aflopen dagen. In de PX een gorillabox gekocht. Je wilt wel zeker weten dat je je spullen allemaal thuiskrijgt, en spullen jongen aan als je ergens een tijdje bent, zelfs hier. Bij terugkomt was ik net op tijd voor de expat meeting in ons restaurant. De brieven waren binnen waarin ons werd gemeld dat we verwacht worden te vertrekken eind van de maand. Ik mocht kiezen uit twee dagen, dus ik heb gekozen voor de dag dat ik toch al weg zou gaan, met verlof. Dat komt dus weer goed uit. Na je drukke werk nier en weekje onder water, twee dagen aan het strand en vrolijk en bruin terug in Nederland.

Ondertussen zag ik vannacht en vandaag zeer verontrustende beelden over de Egyptische revolutie. Waar de anti Mubarak demonstranten een week lang wisten de sfeer goed te houden, ging het mis na HM’s speech vannacht. Hij had het over oproerkraaiers, en als beetje dictator zorg je er natuurlijk voor dat je gelijk krijgt. Dus binnen een half uur waren ze er, en vandaag waren ze er in hun honderden. De voorlopers van een grotere groep mensen van wie er ongetwijfeld zijn die oprecht geloven dat Mubarak het beste voor hun land is. Beter de dictator die je kent, dan zijn opvolger die je niet kent. Maar mocht iemand van de Egyptische regering denken dat dit hun positie versterkt, dan blijkt eens te meer dat zij op een parallelle planeet leven. Gelukkig heeft men in de VS nu ook begrepen dat een beetje oplossing geen oplossing is, en Obama maakte duidelijk dat HM meer moet doen dan niet meer verkiesbaar zijn. Hij moet weg, en snel. Helaas de laat, deze boodschap, vele honderden slachtoffers zijn er nu, die er niet zouden zijn geweest als wij in het vrije westen een beetje meer moed hadden getoond in deze situatie en wat minder eigenbelang. Overigens erg interessant om deze discussie hier te voeren met Amerikaanse staatsburgers. 

Een dagje op de COB weer, oplettend lezertje. In de afgelopen weken mensen ontmoet die ik nu weer spreek. Met als doel een deel van het werk door ons gedaan vast te knopen aan andere initiatieven. Voor je hier je netwerk kent, vanachter de muur, duurt even, en sommigen zijn hier net. Zo heb ik vandaag gesproken met mensen van de State Governement, Mercicorps en Shell. Allemaal zijn ze bezig met projecten in de gemeenschap hier en we hebben veel raakvlakken. Gelukkig zijn de meesten er van overtuigd dat er meer coxf6rdinatie, minder fragmentatie moet komen, zeker nu. Zelf geloof ik dat ondersteuning zoals we die nu kennen steeds minder zal worden. Een hulp boerderij, zoals iemand het noemde. Je wilt iets en gaat het vragen aan een van de vele NGO’s in je land. Dan wordt het betaald en je hoeft het zelf niet te doen. Niet duurzaam, geen empowerment en in de huidige tijd financieel niet vol te houden voor overheden. Te grote afhankelijkheid werkt nooit in het voordeel van een land. Uiteraard kwam Egypte vandaag veelvuldig voorbij in onze gesprekken. Een voorbeeld van hoe het niet moet, ondanks de grote rol die dit land speelt en de relatieve welvaart die er is. Goed begonnen maar niet goed geëindigd. Wat mijn gesprekspartners deelden vandaag was betrokkenheid. Meer dan alleen een goedbetaalde baan, maar wezenlijk iets goeds willen bereiken. Waardevolle gesprekken. Ik heb nog een paar weken om de draden die gelegd zijn vandaag vast te knopen aan mijn collega’s. Want ik ga dan wel weg, maar Irak en de mensen hier blijven nog wel even. Ik hoop nog veel van ze te horen hierna.