De huidge machthebbers in Egypte hebben een handige zet gedaan: 25 januari is tot officiele nationale feestdag verklaard. De eerste verjaardag van de revolutie hebben ze zo naar zich toe getrokken. Te verwachten is (of nu was) dat die dag door de revolutionairen gebruikt gaat worden om te laten weten dat ze de revolutie nog niet geslaagd vinden. Nu heeft SCAF een programma van drie dagen opgesteld, met toeters en bellen, en concerten op het Tahririplein. Dat zal ongetwijfeld vol staan. Om nu actie te voeren wordt lastig. SCAf heeft het voordeel van de media, de gemiddelde Egyptenaar vertrouwt daar op voor zijn informatie. Je lijkt dan als revolutionair al gauw een tegenstander van de revolutie, die die dagen door de SCAF zo omarmd wordt. Dat er in de maanden tussen januari vorig jaar en januari dit jaar keer op keer mensen worden vermoord, gevangen gezet, door militaire rechtbanken als burgers veroordeeld en vastgezet onder erbarmelijke omstandigheden, dat het geweld door de polite en de corruptie in de overheid nog niet is aangepast: het wordt of dreigt te worden uitgeveegd.

Benieuwd hoe men dat aan gaat pakken van de kant van de revolutionairen. Ze zullen ongetwijfeld iets verzinnen. Ik hoop van harte dat het zonder geweld zal gaan. Er is genoeg bloed vergoten. Op de foto een van de demonstranten tijdens de onlusten van november, die hier overdag wat slaapt inhaalt. Ondanks zijn gebroken been was hij nog op het plein, dag en nacht. Zoals hij waren er velen.

In je hemd staan, of in je onderbroek: het beeld hoeft geen uitleg. Hier een onderbroek met heel veel helikopters, die weergeeft wat men van het leger en politie denkt. Zo’n helikopter hing de vorige revolutie lang boven het publiek, in de hoop hen te intimideren. Het hielp niet, men bleef staan. Vaak wel geruchten over helikopters, o.a. over het feit dat ze zenuwgas zouden hebben verspreid in november 2011. Revoluties hangen van wantrouwen aan elkaar. Rechts daarvan is de uitknop te zien, met daaronder in Arabisch “het volk”. Zij horen aan de knoppen te zitten.

En hieronder weer en stukje van de meterslange in Mahmoud street, met al die gezichten die je aan blijven kijken, met hun ene oog.

Eerder schreef ik hier al dat ik The Cairo Trilogy van Naguib Mahfouz ging lezen op de terugweg vanuit Cairo. Passend, vond ik, en op dit moment lees ik in deel 1, Palace Walk, over de periode aan het eind van de eerste Wereldoorlog. Egypte was een Brits protectoraat en men vroeg onafhankelijkheid. Met petities, met demonstraties, kortom: met revolutie. De beschrijving is griezelig van toepassing op de huidige situatie, inclusief vrouwendemonstraties. Er werd toen zelfs een gedicht over geschreven, door Hafiz Ibrahim. Ik wil het u niet onthouden. Voor al die vrouwen die ook vandaag nog de straat op gaan, om een rechtvaardige regering, een einde aan het geweld, een menswaardig bestaan of gewoon vrijheid te eisen.

Beautiful women marched in protest. I went to observe their rally I found them proudly Brandishing the blackness of their garments. They looked like stars, Gleaming in a pitch-black night. They took to the streets; Sa’d’s home was their target.

Sa’d Zaghlul was de woordvoerder van de eisen en was door de Engelsen met zijn collega’s naar Malta verbannen. Het gedicht komt uit het boek, uitgegeven bij AUC, 2001. De foto vond ik op het internet bij de revolutie pagina . Opvallend: de gewaden waren korter dan nu.

Een revolutie is geen eenvoudige zaak, oplettend lezertje. Het is zwaar werk en heeft tijd nodig. Je moet er in geloven en je moet er aan duwen en trekken. Dat is wat deze graffiti wil zeggen, die op vele plaatsen in de plek te zien was. Nu dus niet meer, maar hier alsnog een keer, zoals op veel plekken op het net.

Hieronder nog een stuk van de lange schildering met de gezichten.

Vandaag een foto van de muur in Mohamed Mahmoud street, een deel van de tientallen meters lange schildering die nu verdwenen is. Ik vermoed dat het hier om bestaande personen gaat.

En een van een tekening op de muur voor het kabinet tijdens de OccupyCabinet. Die was overigens al weer overgeschilderd voor ik vertrok. De link er bij verwijst naar de site van de naked blogger uit de titel, er zit een handige vertaalknop bij, die de tekst duidelijk maakt. In ieder geval wordt er ingegaan op de selectieve verontwaardiging, naar aanleiding van opgepakte demonstranten die werden geconfronteerd met strippartijen, dreiging met verkrachting en meer van dat fraais. Niets nieuws onder de SCAF zon. Rechts daarvan nog een portret van een omgekomen arts, als ik mij niet vergis. De tekst ACAB hoeft geen vertaling.

Ik schreef in eerdere blogjes over de graffiti die hier opveral opdook, en de kwaliteit daarvan. Ik liet er regelmatig wat van zien, maar ik heb vele tientallen foto’s die ik hier niet toonde. Ondertussen zit het regime in Egupte niet stil en zijn hele wanden, onder andere die in Mohammed Mahmoud Street, waar de laatste revolutie in alle hevigheid woedde, keurig wit overgeschilderd. De woede bij de revolutionairen is groot maar ook: er komt een Mad Graffiti Week, en er is nu veel wit vlak te vullen.

En, zo schreef een tweet terecht: laat ze de graffiti bedekken zoveel ze willen, ze kunnen het bloed op hun handen daarmee nooit wegwissen. Dus hier nog maar wat beelden die nu in het echt niet meer te zien zijn in Cairo. Vanaf vandaag tot 25 januari dagelijks. Zoveel heb ik er wel in voorraad.