Eerder schreef ik hier al dat ik The Cairo Trilogy van Naguib Mahfouz ging lezen op de terugweg vanuit Cairo. Passend, vond ik, en op dit moment lees ik in deel 1, Palace Walk, over de periode aan het eind van de eerste Wereldoorlog. Egypte was een Brits protectoraat en men vroeg onafhankelijkheid. Met petities, met demonstraties, kortom: met revolutie. De beschrijving is griezelig van toepassing op de huidige situatie, inclusief vrouwendemonstraties. Er werd toen zelfs een gedicht over geschreven, door Hafiz Ibrahim. Ik wil het u niet onthouden. Voor al die vrouwen die ook vandaag nog de straat op gaan, om een rechtvaardige regering, een einde aan het geweld, een menswaardig bestaan of gewoon vrijheid te eisen.

Beautiful women marched in protest. I went to observe their rally I found them proudly Brandishing the blackness of their garments. They looked like stars, Gleaming in a pitch-black night. They took to the streets; Sa’d’s home was their target.

Sa’d Zaghlul was de woordvoerder van de eisen en was door de Engelsen met zijn collega’s naar Malta verbannen. Het gedicht komt uit het boek, uitgegeven bij AUC, 2001. De foto vond ik op het internet bij de revolutie pagina . Opvallend: de gewaden waren korter dan nu.