Neefje Daniel van anderhalf jaar geeft zijn tante in Irak een high five. Hij vindt dat grappig, wij vinden dat een mirakel. De zegeningen van het internet. De wereld wordt steeds kleiner. Nou ja, behalve voor banken dan.

Hier in Basrah hebben we onze eigen watervoorraad. Het wordt op momenten dat ik even niet oplet met vrachtwagens aangeleverd. Om en op alle gebouwen staan grote rode containers die 5000 liter water kunnen bevatten. Ergens is een bedrijf dat daar op binnenloopt, want ik zie ze overal. Dat water staat daar te wachten tot wij het nodig hebben. Om te douchen bijvoorbeeld. De hele dag in het zonnetje. Bij een temperatuur tussen de 40 en 50 graden warmt dat lekker op. Dus als je overdag douchet kunnen je kiezen: heet water dat kokend heet is of koud water dat kokend heet is. Ik bedoel dus echt zo heet dat ik daar niet onder kan staan. De oplossing: wachten tot het water is “afgekoeld”. ’s Nachts om een uur of een schijnt het heerlijk te zijn. Maar ’s morgens om 6 uur ben je eigenlijk al te laat. Dus ik draai de kraan maar helemaal naar rechts, heb de eerste minuut nog druk en dan een sijpelstraaltje. Wil ik meer water dan moet ik een vuurvast vel aanschaffen. Dus ik blijf wat heen en weer springen en wordt uiteindelijk lekker fris. We hebben al bedacht dat een van die containers erg geschikt zou zijn als Jacuzzi, alleen nog lucht er doorheen jagen en klaar ben je: je eigen spa, ergens op het dak, met uitzicht over Basrah (bij nacht?). Ik weet niet of dit plan ooit wordt uitgevoerd, maar het is mooi er over na te denken met elkaar, ’s avonds na het werk.

Al een paar maal kreeg ik de vraag: zijn daar nog een beetje aardige, leuke, interessante mensen waar je werkt? Het antwoord is: ja! In ieder geval zijn het allemaal mensen die niet bang zijn verder dan het gebaande pad te gaan, te werken onder omstandigheden die anderen ongeschikt of ongewenst vinden. Mensen die geleerd hebben op zichzelf aangewezen te zijn, zich  snel aan te passen, in een groep te kunnen functioneren. Velen met jarenlange ervaring in vele buitenlanden. Ook opvallend veel met een verleden in het (Amerikaanse) leger, zo ver terug als in Vietnam, zo dichtbij als Desert Shield. En allemaal een verhaal. Ze komen overal vandaan: Amerika uiteraard, maar ook Zuid-Afrika, Nieuw-Zeeland, Australië, Groot-Brittannië, Guyana, Colombia, Montenegro, Denemarken, India Egypte en Irak. Ze spreken met elkaar Engels (Amerikaans) en met al die accenten is dat soms nog lastig te volgen. Mensen die er op gericht zijn hun bestaan in deze omstandigheden prettig te maken, dus die snel aansluiting zoeken en aanbieden. Vrienden voor het leven, in ieder geval zo lang je bij elkaar gestationeerd bent. Ze weten wat er op de wereld te koop is. Vaak hoog opgeleid, accountants, juristen, bestuurskundigen. Ze hebben iets te bieden aan het land waar ze zitten in de meeste gevallen, ook al zijn er ongetwijfeld bij die hier zitten voor het geld.

Maar al met al zit ik hier met een (steeds wisselende) groep mensen waar je het mee uit kunt houden. We treffen elkaar tijdens de maaltijden, af en toe bij het werk, en een stukje van de avond. En als je wilt kun je op jezelf zijn en leven als een kluizenaar buiten kantooruren. Vrijheid, blijheid hier achter het prikkeldraad.

Maar even over het werk, want daar zit ik hier uiteindelijk voor. Mijn tweede werkdag in Basra. Had allerlei plannen om schema’s op te vragen en meer van dergelijk leuks, toen we ineens overvallen werden door een 20 man sterke groep die gezellig kwam vergaderen. Was ooit gepland, maar niet door iemand die hier nu nog is, dus wij wisten van niets. Daar maar even heen dan. Bleek te gaan om een viertal US organisaties die hier op een of andere wijze ondersteunen. En dan zien hoe je dat afstemt en integraal krijgt: een uitdaging. Over een week of zes willen ze weer bijpraten. We hebben besloten zelf maar even de agenda te maken en de zaak op poten te zetten, en dat klusje mag ik voor mijn rekening nemen. Handig, want zo leer je snel veel mensen en organisaties kennen.

En als ultieme daad vandaag ook mijn eerste rapportage gescreend en doorgezonden. Dat rapporteren is hier een nationale sport, dus daar is veel aandacht voor. Men wil zeker weten dat het geld goed besteed wordt uiteraard.

En voor je het weet is de dag dan al weer aanbeland bij het moment dat wij het dak op gaan. Maar daarover later meer, oplettend lezertje, we moeten de info immers een beetje uitsmeren over het komende jaar, en straks ben ik door de nieuwtjes heen

Ik denk nu dat ik het snap met die post, oplettend lezertje. Het adres dat hier eerder stond is een adres in Amerika. Uw post gaat dus eerst naar de VS, en dan door naar waar het hoort te zijn. Zolang die nummers en zipcodes er maar op staan, en mijn naam, moet dat goed gaan. Dus niet Irak of Basra of iets dergelijks er op zetten, alleen maar die twee regeltjes en mijn naam er boven. Ben benieuwd wanneer de eerste brief of kaart hier binnenwaait. Andersom weet ik helmaal niet of en hoe het werkt, maar dat ga ik uitzoeken als het eerste snailmailtje hier arriveert.

Gisteren in de namiddag gearriveerd in Basra na een lokale vlucht met Iraqiair. Vlucht was kort, het wachten lang. Ze vlogen op tijd volgens de laatst doorgegeven vertrektijd, maar die tijd is eigenlijk nooit zeker dus moet je echt op tijd klaar staan. Dus zeg, om half acht ’s morgens. Vroeg je hotel uit, koffer in laden en weer in konvooi naar BIAP.  Ter illustratie hoe onzeker dat kan zijn, degene die ’s middags terug zou vliegen naar Bagdad had het vliegtuig gemist, dat ging niet om half drie maar om half twee, kan gebeuren.

Weer een ritje in konvooi van vliegveld naar compound. Hier kan ik wel een tijdje wonen. Veel minder herrie van generatoren, een nieuw of gerenoveerd woongebouw, met strakke witte wanden, een heerlijk bed, en alles doet het. Wel nog even wat aanpassingen regelen, zoals verlengsnoeren, gloeilampen en meer van dat gedoe. Een vrij kleine expatstaf, voornamelijk veel beveiliging en een man of zes voor de inhoudelijke kant van de zaak. Er wordt veel gewisseld en op reis gegaan, dus waar ik vanmorgen nog zeker was dat ik een paar maanden planning zou doen, kan dat morgen al weer anders zijn. Maar in ieder geval de dag doorgebracht op kantoor, met twee lokale senior advisers (of op zijn Amerikaans: advisors) die druk aan het werk zijn om hun rapportage over de activiteiten van de afgelopen week rond  te krijgen.

De activiteiten zijn er op gericht de provinciale volksvertegenwoordigers beter toe te rusten  op hun taak, en ook de gouverneur te ondersteunen bij zijn uitdaging om een begroting op tijd rond te krijgen. Zeer herkenbaar maar de uitdaging is hier, vanwege de afgelopen 40 jaar, iets groter dan bij ons.