De dag was nog nauwelijks begonnen of we zagen een wolf langs de weg, vlak bij huis. Daarna zuidelijk gereden op weg naar de parken. Langs suburbia en bedrijven terreinen tot voorbij Provo het landelijker en uiteindelijk woest en ledig werd. Halverwege de middag Cove Fort bezocht en rondgeleid door Elder Dickson. Dertig jaar een kruispunt van postkoets, ponyexpress en telegraaf en na bijna een eeuw leeg en verwaarloosd recent opgeknapt. Vlak bij ons eerste motel als bonus drie herten die de weg overstaken. Gelukkig net op tijd gezien. Vanaf het balkon al zicht op de rode rotsen van Bryce. In een klein plaatsje gegeten in bijna de enige gelegenheid die open was. Grote gezinnen en zoals veel hier: elandkoppen en geweien aan de muur. Ter gedachtenis aan Katherina Duck blueberry pie gegeten. Morgen het eerste park in.

This is the place. Met deze woorden liet Brigham Young zijn volgelingen weten dat de reis voorbij was en ze hun nieuwe land konden gaan bouwen aan het Salt Lake. Dat was 24 juli 1847. Ze kwamen met ossenwagens en handkarren. In maandenlange tochten door het midwesten. Wat het motief ook was: het resultaat mag er zijn. Een ruim opgezette, schone stad met succesvolle en vriendelijke mensen. Vandaag dus naar Temple Square en naar een orgelconcert in het tabernakel. Daarna lunch in het Nauvoo restaurant. De parkpas en nog wat laatste zaken gehaald. Genoten van de besneeuwde bergtoppen rondom, onder een strakblauwe hemel; als van een ouderwetse ingetekende film. Kersenbloesems op de voorgrond in de brede lanen voor goed onderhouden huizen en huisjes van hout en steen. Veel iconen van Amerikaans ondernemerschap herkend die vaak te zien zijn in films. De incidentele bedelende werkloze veteraan. Af en toe een State Police Officer in zwarte auto of een Yellow Cab. Later op de middag stond een ralley op het programma als steun aan het proces om het huwelijk open te krijgen voor alle volwassenen. Wij met bordjes en vlaggen op de stoep bij een kruizing en de voorbijgangers toeterend als steun. Minder vanzelfsprekend dan bij ons in dit gebied waar religie een allesbeheersende rol speelt. Morgen vertrekken we naar het zuiden, naar de parken. Vandaag in het donker naar huis gereden, voor het eerst hier. Het derde continent waar ik auto heb gereden.

Het grappige van reizen naar een ander continent is het tijdverschil, oplettend lezertje. Ik werd dus vannacht om drie uur gebeld, maar was al wakker, dus geen probleem. Vanochtend na het ontbijt onze shop-till-you-drop dag. Spijkerbroeken voor de hele familie, grappige gadgets en eindelijk een tafellaken dat past op mijn vierkante eetkamertafel. Halverwege de middag een heerlijk ijsje in de Main Street van een voormalig zilvermijnstadje dat nu bevolkt wordt door toeristen. In dit hele gebied staan huizen, gebouwd voor de Olympische Winterspelen van 2002, in kleuren die passen bij de bergen waarin de skigebieden liggen. De gasten zijn navenant, en het aanbod van winkels eveneens. Veel kunst en antiek, veel indianenspullen. Het huis waar ik logeer werd bewoond door beveiligers in 2002. Park City kan bogen op twee Banksy-graffiti’s. Na even zoeken allebei gevonden. De scherpe bergen, de felle zon, het wit van de sneeuw op de achtergrond, het was prima fotoweer. Helaas krijg ik het niet voor elkaar ze hier vandaan in mijn blog te plaatsen (de laatste keer dat ik mijn laptop niet mee neem). U houdt het tegoed. Wat opvalt tijdens het boodschappen doen: het beleefde en kundige personeel; als je binnenkomt, als je iets zoekt en als je vertrekt, met of zonder aankopen je wordt vriendelijk gegroet. Daarna nog snel iets te eten halen: eindeloze gangpaden met van alles en nog wat, vier soorten avocado’s, verse kreeft, en heel veel kaas uit Holland (of toch bijna). Hard werken vandaag. Morgen gaan we naar Salt Lake City, wat mormonenegeschiedenis beleven. Weer mooi weer.