Een onverwachte ontmoeting vanmorgen, toen ik het kantoor van Dr E. binnenliep. Zijn secretaresse had een schattig baby op schoot, haar zes maanden oude dochtertje Shahed (wat een soort honing betekent). Een kindje dat haar naam eer aan deed want ik heb haar de hele dag geen kik horen geven. Heel zoet zat ze bij mamma op schoot achter de computer, lag ze te slapen op een bureau in haar reiswiegje of zat ze bij die wildvreemde mevrouw op de arm, die haar alle kantoren liet zien. Grote bruine ogen die vol vertrouwen en nieuwsgierigheid om zich heen keken. Vol vertrouwen in een onzekere toekomst. Een jonge vader zei me hier: Iraqi kids have to be tough. Het weer is te warm, het water niet veilig, de vreemde ziektes waar ik over sprak liggen op de loer. Maar Shahed weet daar nog allemaal niets van. En als we allemaal een beetje ons best doen zal ze het ook niet echt meemaken.

Ik heb tegenwoordig wekelijkse ontmoetingen met Natiqa, de voorzitter van de commissie vrouwen en kinderen. Het materiaal dat ik voor haar voorbereidt staat haar zeer aan en nu wil ze iets terug doen. Dat is lastig, oplettend lezertje, ik kan hier niet makkelijk weg. Dat is in de toekomst misschien wel mogelijk, maar even een ritje door de omgeving of naar het platteland, waar Natiqa vandaan komt, zit er nog niet in. Dus zal ze iets te eten mee nemen. Geen hummus of baba ganoesj, want dat is niet echt Iraaks vinden ze hier . De geroosterde karper, die moet ik proberen. Wel veel graatjes maar heerlijk zegt men. Ik ben benieuwd wat er van zal komen, maar de inhoudelijke kant van de ontmoetingen gaat in ieder geval volgens plan. Natiqa heeft vele ijzers in het vuur en zal zeker haar stempel drukken op de activiteiten van de commissie. Zij zal voor de vrouwen en kinderen hier zoveel verbeteren als haar mogelijk is. Mooi als je daar een handje bij kunt helpen.

Je zou denken dat in een land waar het weer maar twee varianten kent, heet en heter, dat geen onderwerp van gesprek is. Bij ons natuurlijk wel, wij hebben drie seizoenen per dag. Maar ook hier in Basrah is het weer elke dag een punt van aandacht. De afgelopen weken waren heet en droog en winderig. Temperaturen van 48/49 die ook voelden als 48/49. Twee dagen geleden draaide het, de wind en het weer. De temperatuur daalde, de vochtigheid steeg en de wind liet het afweten. Vanmorgen dus 38 graden en 75% rel. vochtigheid, dus dat voelde hoog in de 40. Vanmiddag was het 41 graden met 38%, dat voelde als 52. Dat helpt dus niet echt voor het welbevinden van mensen die slapen zonder airco, of die uren in de auto onderweg zijn, zoals veel van onze medewerkers deze week. Het weerbericht meldt dan ook nog stof, dus zonnig was het vanmorgen vroeg niet, en de namiddagen zijn ook betrokken. Maar het hoogtepunt kwam vanmiddag om half vier. Het betrok en ik dacht al dat ik iets hoorde rommelen. Tot Mnr A. naar huis wilde en er toch duidelijk onweer was. Hij kwam, dik in de zeventig, weer naar boven om te vertellen dat het regende. Niet veel, een paar druppels maar, genoeg om ze te zien in het stoflaagje op de tegels en het te ruiken op het balkon. Maar, zo zei hij: dit was pas de derde of vierde keer in zijn leven dat hij regen in Juli mee maakte. Uniek dus, en ik heb in de twee maanden dat ik hier ben al twee keer zo iets unieks meegemaakt. Ze hebben hier natuurlijk ook weerrijpmjes, net als wij in de Enkhuizer Almanak, en twee ervan slaan op Augustus. Dat gaat ongeveer zo: de eerste tien dagen van Augustus, doen de spijkers in de deur smelten. Over de laatste tien dagen van augustus zeggen ze dat ze het venster op de winter zijn. In het Arabisch rijmt Augustus (Ab) op deur bab) en kennelijk ook op winter. Geen idee wat ons te wachten staat.