Ergens tussen 2007 en 2010 was er een actie. Op FB werd je uitgedaagd na te denken over je gedrag en hoe duurzaam dat was, en steeds veranderingen aan te brengen. Je kon er blaadjes aan een virtuele boom mee verdienen. Ik bestelde toen de gratis douchetimer. Daarover had ik het met een collega. Zij vond het goedbedoeld, maar onzin: die paar minuten korter die ik zou douchen, dat levert toch niks op? Dat maakt toch geen verschil?

Mijn antwoord: niet als ik de enige ben die het doet, maar als we het allemaal doen wel. En als ik er niet mee begin, hoe kan ik dan van anderen verwachten dat ze er wel mee beginnen?

Ik ben inmiddels aan mijn derde douchetimer toe, ik vang water op in een emmer voor het doorspoelen van het toilet.

Daarmee heb ik nog steeds het klimaat niet gered. Werd me ingepeperd recent op mijn nieuwe sociale media account, met allemaal bewuste mensen.

Ik kreeg het verwijt dat alles wat ik deed, alleen was om me een goed gevoel te geven, en als die superrijken ondertussen doorgaan met vliegen, dan was het allemaal zinloos. Als ik me niet stante pede aan het asfalt zou plakken, dan hielp het allemaal niets.

Dat zet dan weer even aan tot denken en reageren, niet noodzakelijkerwijs in die volgorde.

Maar ik deel hier nog maar even wat ik erover denk, en het heeft een relatie tot mijn eerdere verhaal van de pimpelmees in de sneew.

Ik weet vrij zeker dat korter douchen mij geen goed gevoel geeft, noch al die andere dingen die ik inmiddels doe of laat voor het klimaat. Ik kan behoorlijk fanatiek zijn als ik wil. Overigens vlieg ik nog steeds eens per jaar de halve wereld rond om te gaan duiken, waarmee al mijn browniepunten weer op zijn, uiteraard.

Mijn motivatie om water te sparen, nauwelijks nog vlees te eten, zuivel te betrekken van de stikstofneutrale en koevriendelijke boer, zo min mogelijk te kopen, plastic proberen te mijden, duurzame kleding spaarzaam aan te schaffen, biologische groente en fruit te eten is ingegeven door het beginsel dat die verbeterende wereld toch echt bij jezelf begint.

We zijn niet onder een systeem gebracht, zoals mijn opponent betoogde: wij hier wonen in een nog vrij en democratisch land. En als u denkt dat politici zelf bedenken wat ze willen of dunken dat goed is: vaak niet. 

Ze luisteren naar de kiezers, en passen zich aan. Zelfs Rob Jetten richt zich nu op de asielzoekers, want de kiezer…

Partijen schuiven meestal achter kiezers aan. Wij hebben hen daar gebracht met ons stemgedrag. En natuurijk, wij worden beïnvloed door allerlei vervelende ventjes die zichzelf bewijzen door iets te beginnen dat geld in het laatje brengt. Liefst zo veel mogelijk geld met zo min mogelijk inspanning. 

Maar daar hoef je niet naar te luisteren, je kunt gewoon ook iets ander lezen of luisteren, of ze negeren. Je kunt ook gewoon de feiten en cijfers laten spreken, in plaats van je onderbuik.

Je hoeft niet mee te klappen als iedereen klapt, en je hoeft je rechterarm niet de lucht in te steken, als iedereen dat doet. Maar dan moet je wel op tijd beginnen. Voor, ver voor die vervelende ventjes de macht krijgen. Van ons. Want veranderingen komen altijd van onderop. 

En dus houd ik vol, met mijn douchetimer, mijn druppel op die gloeiendhete plaat die de wereld dreigt te worden.

Want als ik dat niet doe, dan geef ik het op. 

Niet mij zelf, het zal inmiddels mijn tijd wel duren en ik heb met volle teugen genoten van veel moois op de wereld. 

Maar zo’n leven gun ik ook alles wat na mij komt, als zit daar niets van mij bij.

Want als ik dat niet doe, dan geef ik de wereld op.

Ooit, toen ik nog de Pep las, was een van mijn favoriete strips De Grootvizier. Daarin wilde de Grootvizier Iznogoedh absoluut “Kalief worden in plaats van de Kalief”. Het lukte hem gelukkig nooit, maar lastig was hij wel.

Veel later, toen ik zelf actief werd in de lokale politiek, zag ik af en toe een Iznogoedh voorbij komen. Ze hadden het voorzien op hun eigen fractievoorzitter of hun eigen wethouder, in de hoop na diens val zelf dat plekje op te vullen. Je kon het soms al heel vroeg in een fractie zien gebeuren, ik vergiste me daar eigenlijk nooit in. Soms verdwijnen de Iznogoedhs als het niet lukt. Te vaak blijven ze toch hangen in hoop op betere tijden, of richten ze een eigen partij op, waar ze dan automatisch de baas zijn: de kleine grootvizier, ten detrimente van het lokale bestuur.

Ook in de landelijke politiek zitten ze volop.

Hoewel ik er van overtuigd ben dat heel veel mensen de politiek ingaan met goede bedoelingen, in de hoop iets te kunnen bijdragen aan dit land, zijn er te vaak toch ook andere argumenten en beweegredenen.

Ik noem er een paar:

– Degeen die even geen betaalde baan heeft, of die dreigt te verliezen.

Ooit in een interview met een raadslid van een plaatselijke partij, werd hem gevraagd naar zijn wethoudersaspiraties. De man achtte zichzelf daartoe niet geschikt. Tot hij zijn baan kwijt raakte, toen heeft hij een paar jaar toch flink in de weg gelopen. Hij was best van goede wil, maar hem alleen ergens op uit sturen: te riskant. Hij was in die jaren helaas niet de enige.

Landelijk hoef ik maar het kamerlid b (voor sommigen op X nog bekend als baudet) als voorbeeld te noemen. De man zat volledig aan de grond, zijn andere carrières kwamen niet van de grond, en ja, dan is een 130.000 p.j. toch leuk. 

– Degenen die een grief torsen. Ergens ging er in hun leven iets fout, hadden ze problemen rond een vergunning, lukte een bouwplan niet en nu gaan ze het oplossen. Vaak wordt het dan zoeken naar een partij die dat issue hoog heeft staan, bij gebrek daaraan richten ze er lokaal een op, of zelfs landelijk. Ik hoef maar Pim te roepen, met zijn zakenkabinet (Pim past ook nog wel in de rubriek hierboven trouwens).

– Dan zijn er de mensen die ooit begonnen omdat ze gevraagd zijn, wat toe te voegen hebben als stemmentrekker of als expert worden gezien. Of soms is er gewoon behoefte aan een fris, jong, blond, bij voorkeur vrouwelijk gezicht voor de hoognodige diversiteit. Daarvan zijn er velen. Soms is een plekje op de kamerlijst een beloning voor bewezen diensten. Je kunt dan nog best eindigen als kamerlid zonder uitspraken, voorstellen en zeker resultaten. Het weerhoudt sommigen er niet van daar achteraf nog een heel boekwerkje aan te wijden, om daarna uit het publieke oog te verdwijnen.

En veruit de lastigsten zijn die hierboven genoemde Grootvizieren, de aspiranten die zichzelf beter achten dan de Kalief en er alles aan doen om die te vervangen,

In het huidige, zojuist opgeblazen kabinet zijn daarvan de volgende voorbeelden: Omtzigt, met zijn verloren leiderschapspoging, huilend af en recent weer huilend af, toen het echt, echt niet bleek te gaan wegens ongeschiktheid voor een dergelijke functie.

Mevrouw Keijzer probeerde het bij dezelfde partij, met eenzelfde resultaat na eerst in de rubriek hierboven binnen te zijn gekomen als jong en veelbelovend. Zij verdween naar een belendende, haar meer-belovende partij, werd ook daar niet de nummer één. Een ministerspost is evenwel niet te versmaden. 

Mevrouw Verdonk schijnt de afgelopen jaren nog in Den Haag actief te zijn geweest, waar zij naar eigen zeggen ook geen twee stenen op elkaar heeft gekregen. Hoewel ze nu van plan is met pensioen te gaan, geeft ze het toch nog niet op. Voor een wethouderspost blijft ze misschien. Ook zij dacht ooit dat ze belangrijker was dan de Kalief, vanwege haar harde woorden over buitenlanders die haar veel voorkeurstemmen bezorgde. 

Demissionair premier Schoof wilde ooit baas van een ministerie worden, en dat lukte niet. Ja zeggen op een baasplaats van Algemene Zaken als premier is dan een verleidelijke keus.

Het meest passende, het meest schadelijke voorbeeld voor dit land is uiteraard de heer wilders. Door zijn geblondeerde haren trok hij de aandacht in de tijd dat zijn partij de VVD op zoek was naar nieuw leiderschap. Hij was niet de enige die opvallend haar inzette, maar wel de enige met enig succes. Maar toch niet genoeg: hij werd het niet, en toen hij Turkije niet wilde in de EU, terwijl de VVD dat toen nog wel wilde, was het exit bij die club.

Wat moet je dan?

Juist, je richt een eenmanspartij op en zoekt wat harde oneliners, gebruikt een makkelijke zondebok om al je grieven aan op te hangen; bij voorkeur een buitenlander. En hup: voor jaren die bijna anderhalve ton per jaar en gratis vervoer. Bonus: geen verantwoordelijkheid, nooit jouw schuld, en als het toch die kant op gaat loop je weg. Het zou niet zo erg zijn als je nog wat voor elkaar zou krijgen. Als je na blijft denken en bij blijft dragen. Maar na jaren consultatie met alleen jezelf en bewieroking door je fanschare zonder zeggenschap, ga je allicht geloven dat je het echt kunt.

Maar er is niets bereikt voor dit land en haar inwoners.

Achterdocht, haat, tweespalt en verdeling, die heeft hij laten groeien, Nooit te beroerd om een slecht voorbeeld uit de VS of zijn lievelingslanden Hongarije of Israel op de voet te volgen, soms letterlijk slogans vertalend.

En hij sprak het vandaag, 3 juni, nog maar eens uit: Ik hoop volgende keer premier te worden.

Want dat was altijd het doel: worden want die ander werd, en hij niet. “Kalief worden in plaats van de Kalief”.

De Grootvizieren, de mislukte Kaliefen, de aspiranten: houd ze in de gaten.

Het blogje hiervoor bedacht ik in de tram die mij naar de trein naar een andere stad zou brengen, voor die 2 minuten stilte, maar dan een beetje anders. Omdat ik vind dat vrijheid ook gastvrijheid betekent. Dat die vrijheid ook nu nog lang niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Dat we meer kunnen en moeten doen om een herhaling van gruwelen te beëindigen. 

Maar op het station werd ik aangesproken door een man die zijn zieligste gezicht trok. Of hij me iets mocht vragen. Dat mag altijd. Hij wilde terug naar huis, maar had geen geld, of ik hem kon helpen? Ik dacht dat hij een financiele bijdrage vroeg voor dat kaartje, dat ik schatte op iets van 20 euro. Ik had alleen geen cash bij me voor die twee euro die vaak in dit soort gevallen genoeg is en zei hem dat ook. Geen probleem, dan kon ik toch gewoon dat kaartje voor hem uit de automaat halen waar ik voor stond? Het was maar een kaartje, “only one ticket”.

En dat heb ik dus niet gedaan. Waarom niet? Niet omdat ik het niet kon missen. Niet omdat hij er mogelijk drank voor zou kopen, anders altijd een goede smoes niets te geven. Hij wilde echt die ticket… Maar iets in zijn houding, zijn te zielige gezicht, zijn bagatellisering van het gevraagde maakte dat ik hem liet staan, bij die automaat.

De mooie inclusieve herdenking die avond ten spijt, de mooie muziek, de kunst die ik die dag ook zag, de goede gesprekken en vriendelijke mensen die ik tegenkwam: dit gesprek, deze vraag, mijn weigering: dat is wat me bij zal blijven.

Een fijne middag en maaltijd met vrienden, op regelmatige basis. We drinken thee, eten te veel lekkere dingen, spelen wat bordspellen om onze hersens fris te houden, sluiten af met een eenvoudige maaltijd. Beproefd recept, al jaren; al krimpt ons groepje helaas, we houden dapper vol.

Hoezeer we dit ook doen voor wat menselijk contact en gezelligheid, we eindigen vaak met een gesprek over wat er speelt in de wereld. En die gesprekken worden er de laatste jaren niet optimistischer op, en de laatste maanden al helemaal niet.

We zijn het vooral eens met elkaar over welke problemen er spelen en ook dat er veel meer aan moet gebeuren dan nu gebeurt. Maar we zijn het niet altijd eens over de directe oorzaken, of over de factoren die meespelen om problemen te vergroten.

Gisteravond kwam het op Gaza, wat weer onder vuur ligt, waar mensen weer sterven en als ratten in de val zitten. Zonder dak vaak meer boven het hoofd, zonder basisvoorzieningen, zonder behoorlijke medische hulp.

We verbaasden ons samen (en dan zeg ik het netjes) over het feit dat wij, Nederland, Israel onverminderd blijven steunen. Af en toe roept er iemand foei, maar echt optreden, stoppen met het leveren van onderdelen voor de militaire vliegtuigen daar, stoppen met medeplichtigheid: nee, dat horen we niet.

Over de oorzaak waarom er in ons land zo weinig protest lijkt te zijn, er zo weinig protest gezien wordt, konden we het slecht eens worden.

Ik hoor in mijn omgeving steeds meer mensen namelijk, die het nieuws zo beklemmend vinden, dat ze de hoeveelheid minderen of helemaal het nieuws niet meer (kunnen) volgen. Hoewel ik voor mijzelf vind dat ik moet blijven kijken, begrijp ik dat wel.

Maar volgens mijn disgenote kreeg de politiek vooral zoveel kans tot nietsnutten, omdat het te veel mensen niet zou kunnen schelen, dat het te ver van ons bed is, dat het er aan ligt dat de slachtoffers niet op ons lijken. Dat we daarom weg kunnen kijken of, erger nog, de schouders ophalen.

Ik kan dat niet geloven. Ik kan niet geloven dat de meerderheid van die 18 miljoen overwegend goed gevoede en opgeleide Nederlanders lijden alleen belangrijk vindt, als het gebeurt bij mensen die op ons lijken.

Dat al die Nederlanders het veel minder erg vinden als een moeder haar kind verliest als die moeder een hoofddoek draagt, of na maanden in een tent of kapotte school geleefd te hebben, gekleed is in een haveloze jurk. Dat het veel minder erg is, als zo’n kind toch maar zo’n mager schriel ventje is, op blote vuile voetjes. Dat het veel minder erg is als we mensen zien lijden en sterven op TV die haveloos zijn, ondervoed, en van een ander ras of geloof.

Zijn wij echt zo’n land?