Was het gisteren de geit, vandaag gilde het varken als een speenvarken. En jawel, bij het afvaren van de boot waren ze op het volgende strandje al bezig de brokken inh et zeewater te spoelen. De trouwerij waarover ed hele week al gesproken wordt, zal vanavond beginnen. D DJ test zijn apparatuur, de hele baai kan meegenieten.

Wij gaan ondertussen gewoon duiken natuurijk, met weinig zon en vele stroom, maar gelukkig ook weer genoeg te zien met de bijbehorende pogingen er iets behoorlijks van op de camera te registreren.

Duiken is zo’n hobby waar je helaas altijd apparatuur bij nodig hebt, en die doet niet altijd wat je wil. Gisteren arriveerde Gianni uit Zwitserland. Hij maakt werkelijk prachtige foto’s, ik schat dat zijn cameraset de 10 kg haalt. De bootsbemannig vertilt zich er aan.

Het gezelschap verandert voortdurend in zo’n week, de mensen die voor één week kwamen vertrekken, er zijn wat mensen die hier in de buurt wonen of een klus hebben, die een weekendje of zelfs slechts een dag meeduiken. De bootsbemanning, twee man sterk, en de gidsen, moeten dan snel weten wie er met wie meevaart, hoe ze heten, wat hun spullen zijn en welke camera ze aangereikt willen hebben als ze eenmaal te water zijn.

Zaak om te kijken hoe lang je onderweg bent naar de eerste duikstek. Gezien de stroom en wind dit nu vaak redelijk in de buurt is, trek ik mijn sokken, pak, laarsjes en beannie (tegen een schrale nek) aan land al helmaal aan. Als we iets verder weg gaan of het erg warm is, laat je het bovenstuk nog even hangen. Dan je tas (in mijn geval een mesh backpackje ooit uit Irak meegenomen) mee, en je camera, en dan die loopplank op. Je set en vinnen zijn dan al boord, met verse fles plus die voor de tweede ochtendduik. Na vertrek eventueel extra gewichten om (in mijn geval), je masker schoon en afspoelen. Bijaankomst vinnen aan, computer om, de bemanning geeft je je set om, dan ga je flink achteruit zitten als alles vast zit, gecontroleerd is, masker op, regulator in, beetje lucht in je vest en achterover te water. Daar doe je onder water een koprol, automatisch (onder water zijn we zoooo lenig), en als je weer boven bent, krijg je je camera aangereikt. Dan op een seintje van de DG lucht uitblazen en klaren tijdens de afdaling. Camera haak je ondertussen ergens vast, en je zorgt dat alles zit waar het hoort. Bijna altijd een pointer, je lamp, ik heb dan nog een onderwaterloep mee, ergens hangt een geel fluitje, in een van mijn pockets zit een oprolbaar snorkel, voor noodgevallen. In een andere pocket zit een (te bot) mes, Eigenlijk moet er ook een boei plus lijn mee, maar we driften hier niet, en de gids heeft er altijd een mee. Scheelt weer versiering, dus die blijft in de box. Het zijn lastige krengen om te drogen, dus blij.

En dan kijken, kijken, zoeken, zien wat e ander vindt. Ons jachtinstinct komt bij deze sport goed van pas. We vinden de laatste dagen vooral heel veel garnalen, vaak onooglijk klein, maar de gidsen weten ze op te speuren. Zo’n diertje vastleggen is niet eenvoudig. He beweegt, jij ligt in water, dus beweegt, meestal heb je een hand nodig om jezelf met je pointer op te plek houden , en dan met de andere hand camera bedienen. Bij een grote camera heb je beide handen zeker nodig, kleintjes vaak ook wel, dus lig maar eens stabiel dan, zonder schade aan te richten.

Dus als u denkt: wat een waardeloze foto’s: u heeft gelijk. Maar ze zijn er vooral om met helpen vinden welke dier ik zag, en om het me later weer voor de geest te kunnen halen. Moet u gianni maar volgen, die fotografeert beter.

Nog weken thuis plezier met sorteren, op naam brengen, weggooien etc; De napret van het duiken.

’s Avonds, hoewel ik al eer na drie duiken aardig gesloopt ben, toch de avond duik van half zes, want de bobbitworm, de mimic, ze kunnen zo maar opduken.

En dat gebeurt dan ook. Deels. De eerste helft brengt meer kriebel spullen. Geen rennende krabben, geen schelpen op sjouw. Maar dan, terug op een meter of 8: rood licht bij Gianni, en ik zie in zijn lamplicht een bobbitworm ver uit zijn hol. De gids wijst mij een andere, en wijst dat mijn camera op rood moet. Het lukt maar matig, maar ik heb een fotootje. geen wereldshot, maar ik doe het er mee. Even later ng een kans, weer een worm. Drie op een duik. Joeppie. Ewan, uit Texas, vindt nog een bobtail squid, iridiscerend blauw, ook al zit hij onder het zand. Na afloop vermoeden we dat het wellicht een oudje is en daarom niet zo schitterend meer. Zo werd het toch weer een geslaagde duik. Na het alles weer op de laders zetten, de spullen omspoelen en te drogen hangen, het avondeten, tijd voor rust. 

Maar ja, dat varken. De trouwerij, op het veldje aan het strand, onder de grote tent die daar afgelopen dagen is neergezet. De DJ, de MC die de gasten oproept tot gulle giften voor het paar, dat pas morgen trouwt. ‘De guirlands of cash’, zoals iemand mij uitlegt, dat is allemaal vanavond, omspoeld door vele drank.

Ik vrees het ergste voor mijn nachtrust, er wordt ook flink hard geknald af en toe. Maar om half elf gaat de muziek zo zacht dat hij mij in ieder geval niet meer bereikt. Licht uit.

Vanmorgen bericht van een mededuiker: als je snel bent kun je nog een geit zien slachten. Ik was gelukkig niet snel. Even later lag het dier met gestrekte pootjes op tafel, klaar om uit zijn jas te worden geholpen te worden. Om dat goed te kunnen doen, werd er lucht via de strot ingeblazen. Bij terugkomst van de twee ochtendduiken lag het dier inmiddels in keurige kleine stukje verdeeld op een hoop. De kop apart, de lever in stukjes gesneden en nog wat restanten voor de honden en de kraaien op de keien van het strand. Vandaag groot feest, die geit was voor bij de borrel. Al het personeel, ook de parttimers, was aanwezig, eerst een wedstrijd. Elke beroepsgroep, meestal 8 personen zorgt bij een aangewezen thema voor kostuums, choreografie en enthousiasme. Een deskundige jury, vijf gasten, mocht per onderdeel 25 punten geven. Het plezier spatte er vanaf, en niemand maakte er een lolletje van. Er was serieus werk verricht. De transformers, de mannen van de techniek, hadden het moeilijkste thema gekregen. Weken werk maar dan heb je ook echte transformers, op een passend langzaam liedje, die na afloop allemaal terug veranderden in vrachtauto’s, inclusief licht en geluid. Indrukwekkend. Er waren mannetjes met hoge hoeden, verlichte kwallen, de glowstickmen (onze vaste gidsen) en een act met travestie (de parttime gidsen, dus ook die in onze boot) het gooide allemaal hoge ogen. Uiteindelijk had iedereen wel een prijs, het gaat niet alleen om de eer, maar ook om bedragen die hier de moeite waard zijn. Daarna volgden het kerstcadeautjes geven aan elkaar, na het trekken van lootjes, en dan een woord van eigenaar Dave, waarbij hijzelf en sommig personeel het niet droog hield. Veel hilariteit tussendoor, helaas voor ons onverstaanbaar, maar Dave sprak gelukkig Engels, en iedereen kreeg een bonus. Het bleef nog uren onrustig met veel karaokezang en veel drank. Mij benieuwen wie er zaterdagochtend nog hoofdpijnvrij is.

De duiken waren uiteraard ook weer geweldig, hoewel de keus door de sterke stroom beperkt is. De laatste duik vertrok de boot om een tiental meters verderop ons overboord te gooien. Met stroom mee kwamen we na ruim een uur weer onder de boot uit die inmiddels voor het resort op de kant lag. Lopend aan wal dus. Iedereen blij met wat er te zien was, ik had weer een waterslang, al de vierde geloof ik. Ook nog een aangehaakte vis met met lijn getracht te redden. De haak konden we niet weg krijgen dus beet de gids de lijn door. Waarna de vis in shock achterbleef. Geen idee of het dier het heeft gered.

10! 18 september 2025

Als u belooft het niet verder te vertellen, krijgt u aan het eind de uitleg van de titel. Om u niet steeds te vervelen met welke diertjes en piertjes ik onder water tegen kwam, vandaag ook wat info over het bovenwaterleven. 

Het zicht was matig vandaag, de stroom behoorlijk, en d4moogst matig. De eerste duik was op een stoffige rommelige bende. Maar terwijl ik hing te wachten tot mijn collegaduikers weer een garnaal van een halve centimeter voor d eeuwigheid op opblaasgrootte vastlegden, kon ik mij bezighouden met het vastleggen van de zwartwit geringde zeeslang, die zo niet onder de indruk was dat hij onder mij onder mij door zwom, dus een handbreedte of zo van mij af. Als ze bijten zijn ze giftig, maar hij beet dus niet. Kort daarna rende er een flamboyant door het beeld. Een vreemd soort octopusje, dat doet alsof hij niet kan zwemmen, en zijn tentakels als pootjes gebruikt, ondertussen steeds van kleur veranderend. De oogst bleef deze dag verder beperkt tot een paar nudi’s en veel garnalen, grappige visjes en een rondrennende heremietkrab en een al even snelle peacock mantis.

De eerste duikplek was twintig minuten varen om de punt van ons schiereilandje heen. De eilanden hier zijn puntig en scherp, de rotsen hebben vulkanische oorsprong. De meeste bewoning hier zit dus langs de rand aan het water. Tegenwoordig gaat men dan soms drie verdiepingen de hoogte in. Van bovenaf kan men nauwelijks bij die plekken komen, dat moet dus allemaal over zee aangevoerd zijn, zoals ookhier de diesel aan land wordt gebracht. Het schijnt dat dit het stille seizoen is, en ik zie veel resorts waar ogenschijnlijk nu niemand is. Of dat alleen voor deze koudere moessonmaanden geldt, geen idee. Ook op ons resort is de bezetting laag, ik hoorde vertellen dat het weer los gaat vanaf 20 december en dan tot in mei is volgeboekt. We zullen zien. Wij krijgen de afgelopen dagen warme handdoekjes na de duik, die zeer welkom zijn. U kent ze van de Chinees, maar deze zijn lila.

Ook Buceo Anilao, mijn resort, ligt tegen de steile berg op, en je kunt er van bovenaf niet bijkomen. Ik schat een laag of negen, via trappetjes te bereiken, die nu vers in de verf worden gezet. Boven mijn kamer zit nog een kamer, met ook een balkonnetje, via een eigen trap te bereiken. De bebouwing is felgeel gepleisterd, de daken van palmblad met ruime overhang, vanaf zee zie je dus voornamelijk die daken. Leuker dan de grotere blokkendozen in moderne stijl. Van beneden tot boven is het midden gereserveerd voor andere zaken. Een eerste terrasje waarvandaan je heerlijk over zee kunt kijken, daarboven de bar, waar ik mij nog niet vertoond heb, maar die gretig wordt gebruikt voor tropische drankjes, Dan een steile tuin. Tjokvol tropische planten en struiken en ze bloeien allemaal. Geel geveerde, oranjerode, roze, witte en paarsblauwe bloemen strijden om ruimte. Het plantvak afgezet met omgekeerde lege flessen. Frangipane dus, en hibiscus. Daar zitten dan de vogels die de nectar uit de bloemen zuigen. Ik heb het even opgezocht maar als u vogels wilt spotten, kom hierheen. Van de honderden soorten die je hier kunt aantreffen is een derde uniek voor de eilanden. We doen het hier met de ringmussen, die door het restaurant vliegen, de palmgierzwaluwen die over de boomtoppen scheren, af een toe een vogel met lange staart of een felgeel exemplaar. De leukste die ik hier zie en waar ik de naam ook van vond is de kleine, met de groene kop en schouders en de kromme bek, voor die nectar in de hibiscus. Dat is de bruinkeel honingzuiger. En gisteren passeerde een kleine zeearend die hier vaker wordt gezien. Uiteraard zitten ook overal allerlei soorten duiven, maar herkend heb ik alleen de palmtortel.

Boven die steile tuin tussen de trappen ligt dan het dubbele zwembad met infinity pool en overloop. Daar boven weer begroeiing, aan de randen de hogere bomen en struiken, overal in de vakken langs de tappen ook de paarsblauwe plumbago (denk ik). Het wordt allemaal keurig bijgehouden, de afgevallen bladeren en bloemen constant weggeveegd met de handige handbezems van palmnerf. 

Vlinders zijn er ook uiteraard, de koolwitjes en citroenvlinders, en motjes. Maar ook een fraaie grote vlinder met bruine vleugels een een dikke witte streep op zijn voorvleugels. Die moet u zelf even zoeken online,en mij de naam sturen, wikipedia bracht hier niet veel soelaas. Uiteraard rennen er gekko’s overal, alleen jammer genoeg niet in mijn kamer. Zodat ik van het vliegend gedierte de mug al van oor tot enkel souveniertjes heb. 

O ja, die titel. Op de laatste duik (geen nachtduik vandaag) vonden we aan het eind nog allerlei interessants terwijl wel op 3 meter zaten. Tijd om op te stijgen na 65 minuten. Maar welke kant op? De gids keek zoekend rond en besloot maar een kant op te zwemmen dan, in de hoop een ankertouw of schaduw te herkennen in het troebele water. Ik gezellig met hem mee, de twee belgen volgend op afstand. Toch eens even zien hoeveel lucht ik nog heb, de 50 was al weer enige tijd geleden. Max 15, schat ik. Een wijsvinger opgestoken naar de gids, die daarop besloot dan maar de kop boven de golven uit te steken. Maar goed ook, we zwommen van de boot af. Die kwam ons dus halen, en met tien bar stapte ik aan boord. Toen ik tegen Joemar vanaf de trap omhoogkomend riep ‘10 Bar left!’ was zijn vrolijke antwoord: ‘better than nothing’. En zo is het maar net.

Ik hoor het u denken, oplettend lezertje: duiken, tropische oorden, witte stranden, kleurrijke koralen, riffen, haaien, grote blauwe, groene, roze vissen, de peilloze diepte. Klopt dat een beetje met uw beeld? Dan moet ik u nu dus teleurstellen. Op deze reis dan hè, vorig jaar klopte het helemaal.

De eerste duik van deze reis voor mij, de tweede van deze dag op het resort, zou volgens Divemaster Romnick naar ‘sandy bottom and rubble’ gaan. Iedereen blij: ikzelf uiteraard, want eindelijk te water, mijn Argentijnse mededuikers Carlos en Rodolfo (die zich waarschijnlijk niet realiseerden dat ik ze nu zie als operahelden) en het tweetalige Belgische echtpaar dat met ons de boot, maar niet de gids deelt (lekker kleine groepjes hier, max 4).

Met de gemotoriseerde trimaran, een traditioneel boottype dat je hier overal in alle maten en kleuren in gebruik ziet, een paar minuten varen; Alle spullen aan, niks vergeten, lucht goed, Clear! en daar rol ik achterover de boot af. Na het gebruikelijke gedoe bovenwater, zit alles goed, waar is mijn camera, aanhaken aan mijn nieuwe trimvest (waar zitten hier de ogen en haken?) een seintje van de gids: afdalen. Lucht uit je vest, niet vergeten te klaren, oor de tijd geven te wennen aan de druk en daar zitten we dan op zo’n vijftien, twintig meter. Om ons heen grauw zand (geen zon nog vandaag).

Wat doen we hier? Zoeken, goed kijken en zien waar dat wat we zoeken te vinden is. Overal dus. We zijn immers aan het muck diven, op critterjacht. En die critters zijn te vinden rond, onder en in alles wat zich op de sandy bottom bevindt. Blokjes koraal, rotsjes, boomstronken, rommel.

En ze zitten er ook. De gids weet precies waar hij zoeken moet en ik ben in mijn element. We komen hier net voor de kleurrijke onderwaterlandschappen maar om het minstens zo kleurrijke individu. Of individuutje. Soms zo klein dat de gids, (hierna Romnick te heten) even zijn pointer gebruikt om aan te wijzen waar het wezentje zich bevindt, want waar zoek ik naar door de lens van mijn camera. Welke kleur, hoe groot? Soms een paar centimeter, of nog iets groter. ‘Dat stel parende slakken is niet te missen met hun witte, paarse en rode vlekken. Slakken zijn hermafrodiet: alles van hun soort dat ze vinden, past altijd. Hoe ze elkaar vinden is ook al zo mooi: op geur!

Ik ruik uiteraard niets onder water, maar de oorspronkelijke bewoners weten elkaar feilloos te vinden. Het is een goed begin van een kleurrijke en succesrijke eerste dag. Ook al zijn de allerkleinste vondsten soms nog geen halve centimeter. Mijn loep komt goed van pas. 

Ik duik met mijn iphone als camera, een echte macrofunctie heb je dan zo snel niet voor handen. Eens uitzoeken of dat wel kan en hoe dan, je moet weer aan alles wennen

Maar na de derde duik, inclusief een nachtduik kijken we me plezier terug. Er is een octopus gevonden. Het was een aardig diertje wat graag de interactie met de pointer Romnick aan ging. Het is een beestje met twintig centimeter lagen tentakeltjes, max, hij zit in een holletje, alleen zijn oogjes zijn aanvankelijk te zien. Maar hij steekt graag een tentakel uit om iets vast te pakken. Hij is zeer giftig en heeft in zijn nekje blauwe ringen, die blauwer worden als hij zij zich bedreigd voelt. Wat hij vandaag dus niet voelt. Al zou je het hele uur lang niets anders vinden, dan was je al gelukkig.

Een jaar niet gedoken, allemaal nieuw spullen mee, en na een dag heb ik al het gevoel dt ik hier al veel langer ben.

De routine is snel opgepakt, morgen weet je al overal de weg, ken je de gewoontes van dit resort, is de bootsbemanning vertrouwd (ze weten feilloos je naam en die van hun staat vaak op hun shirtje) en ben ik dus letterlijk in mijn natuurlijke habitat.

Ik kijk uit naar een schier eindeloos lijkende serie duiken, waarin nog veel te ontdekken en te vinden zijn.

Het jachtseizoen is geopend!

Ik ben actief geweest in de lokale politiek. Weliswaar niet zo highpower als landelijk, maar de mechanismen schelen niet veel. In die tijd was ik er van overtuigd dat het merendeel van de betrokkenen zijn (vrije) tijd inzette om iets goeds te doen voor de stad en de gemeenschap. Niet dat dat altijd succesvol was, of dat iedereen je idealen deelde.

Soms werd dat idealisme wat verdrukt of verwaterd door alles wat de functie mee kan brengen aan gedoe. Je foto in de krant, mensen die je groeten op straat of in de supermarkt die je voorheen niet zagen staan. Aanzien, gezag, en wellicht zelfs iemand die de telefoon voor je opneemt en je eigen parkeerplaats.

In de Tweede Kamer zitten ook nu nog veel mensen die er zitten vanuit idealisme, de wens iets bij te dragen aan een betere samenleving. De beloningen zijn er hoger, maar de werkdruk en het risico zijn dat ook. Er is wat nodig tegenwoordig om het vol te houden.

Als het goed is ga je dus de Kamer in voor je idealen, je toekomstvisie, een betere samenleving, de lange termijn. Met elkaar zijn die idealen en plannen verwoord in een verkiezingsprogramma.

Maar als je de idealen vergeet, als je partij puur nog bezig is het zetelaantal te vergroten, of totale decimering te vermijden, dan veranderen zaken.

Je gaat voor de zetel, de macht van je partij. Je kijkt wat er electoraal opportuun is, en je stemt niet meer met je hart, je geweten, je principes. Je stemt praktisch, op de korte termijn gericht, voor je huidige zetel en die in de toekomst. En je maakt jezelf wijs dat wat je doet heus ook goed is voor het land, de gemeenschap. Hoe breed of hoe nauw je die ook definieert.

Maar welke stap maak je, wat is er voor nodig, om zo bezig te zijn met je eigen partij, je eigen zetel, dat de rest van de wereld er niet meer toe doet? 

Hoe?

Hoe verantwoord je je tegenstem, zodat ernstig zieke kinderen hier niet naartoe mogen komen? 

Hoe?

Hoe verantwoord je een voorstel dat tegen onze Grondwet is, met als smoes dat die echte Nederlander ook geen plek heeft.

Hoe?

Hoe kun je die eed op de Grodnwet vergeten, die je in je beste pak of mooiste jurk bij de koning uitsprak?

Hoe?

Hoe kun je het over je lippen krijgen: “die Nederlander wordt gezegd maar bij vrienden, familie of bij de werkgever te gaan kijken, dat moet die statushouder dan ook maar doen.”

Hoe?

Hoe vergeet je je geschiedenislessen op school, en ga je protesteren onwettig verklaren? Hoe kijk je weg als die gewelddadige protesten net van een andere kant komen?

Hoe?

Hoe verantwoord je met je geweten al dat draaien, wegkijken, ontkennen van een genocide die we dagelijks aan ons voorbij zien gaan?

Hoe?

Hoe ga je de moeder van Mira vertellen dat het je spijt, maar dat je echt geen hand uitsteekt om haar kind een broodnodige operatie te gunnen in gunstige omstandigheden. Dat je zo bang bent dat zij als moeder meekomt, dat je liever het risico loopt dat haar kind sterft, dan haar toe te laten?

Hoe?

Hoe ga je dat de moeder van Mira vertellen, Lidewij, Dilan, Carolain, Chris, Joost, Geert?

Hoe?

Na de terechte en te late onthullingen rond het ten val brengen van Burgemeester Koen Schuiling is het duidelijk dat de betrokkenen leden van Veiligheidsregio Noord, de heren Sitalsing en Greive, alsmede de betrokken rechter van Regio Oost Kunst niet meer kunnen functioneren in hun functie.
Een functie die uitgaat van onbevooroordeeldheid, op feiten gebaseerde beslissingen, oprechtheid, transparantie en moraal.
Op al deze vlakken heeft men het af laten weten.
Onder aan de streep staat, dat de heer Sitalsing, ondanks de fraaie speeches over diversiteit, lijdt aan een vooringenomenheid tegenover homoseksualiteit, die sterker is dan de voor zijn vak professionele houding.
De slappe excuses in het doorwrochte stuk van het NRC steken bleek af tegen de ellende waarin een vaardige en moreel hoogstaande bestuurder als de heer Schuiling is gestort. Een vernietigd levensgeluk.
Veiligheidsregio Noord moet zich, diep, diep schamen over het gebleken onprofessionele en vooringenomen gedrag. Sitalsing, Greive en Kunst rest alleen de eer aan zich zelf te houden. Opstappen dus.