Vanmorgen werd ik wakker met het nieuws van weer luchtaanvallen in Gaza. Al meer dan 300 doden, dat aantal zal stijgen. Mannen, vrouwen, kinderen. In een gebied waar water, elektriciteit, medische hulp, voedsel al afgesloten of afwezig zijn.
Maar Gaza is ver.
De afgelopen weken zag, hoorde of las ik berichten, documentaires die allemaal raakten aan mijn persoonlijke leven.
Ik zag No other Land, een documentaire over de afbraak van een groep dorpen in Israel. Ze wonnen een Oscar. De moeder van een van de makers, Basil, ontving ons in haar huis begin mei 2022. Basil zelf werd op de achtergrond bevraagd door een NGO over zijn recente arrestatie door het IDF.
Deze week las ik over Salah Diab, https://www.972mag.com/sheikh-jarrah-salah-diab-evictions/ een 53 jarige Palestijn die ons in zijn huis vertelde over hoe Orthodoxe joden bezig waren zijn buurt over te nemen en huizen van zijn buren al hadden ingepikt. Ze willen ook zijn huis. De overbuurman jouwde hem op zijn stoep toe dat dat zeker ook zou lukken. Nu, twee jaar later, lijkt die overbuurman gelijk te krijgen: Diab wordt uit zijn huis gezet. Het huis dat gebouwd werd als compensatie van het huis dat zijn familie ontnomen werd in 1948.
Vanmorgen las ik een artikel van Noam Shuster, ook zij heeft haar eigen prijswinnende documentaire https://variety.com/2025/film/global/coexistence-my-ass-thessaloniki-documentary-festival-1236338750/. En ook haar sprak ik, diezelfde week, rond een kleine stand-up die ze voor ons gezelschap deed.
Tijdens mijn vakantie afgelopen winter kwam ik een jonge Litouwer tegen. Kort na de inval van de Russen in Oekraïne vluchtte hij zijn land uit, bang dat ook daar de buren binnen zouden vallen. Wetend dat hij dan zijn leven wellicht niet zeker zou zijn, want hij is lid van een minderheid die in Rusland niet mag bestaan. Hij heeft gelukkig een dubbel paspoort. Van een land dat toen nog veilig voelde, maar het nu, voor de minderheid waar hij toe behoort, steeds minder is. Als trump zijn zin krijgt, zal dat land voor hem binnenkort geen toevluchtsoord meer zijn. Hij reist gelukkig graag.
En dan is er nog de jongeman in mijn eigen stad, die hier anoniem zal blijven.
Hij is al maanden bezig om de nijpende situatie van zijn minderheidsgroep onder de aandacht te krijgen. Hij ging uiteindelijk met een kleine tweehonderd man naar Den Haag, om het gerechtshof te vragen iets te doen aan de situatie van moord en mishandeling. U heeft er misschien van gehoord, omdat de groep aangevallen werd door twee tegenstanders en er even geweld was. Hij zal nu niet meer openbaar gaan demonstreren, vertelde hij. Bang dat zijn gezicht herkend wordt en hij ook in dit land, waar hij zes jaar geleden kwam om veilig te zijn, niet meer veilig zal zijn.
Een handvol mensen die ik ontmoette, waar ik contact mee heb, of die hier in mijn kennissenkring horen. Vijf mensen die mij direct verbinden met het leed dat de hedendaagse dictators en hun oligarchenklieken veroorzaken in de wereld. Een handvol mensen die ik de hand schudde. Voor wie het wereldnieuws hun dagelijks bestaan is.
Hun wereld, mijn wereld. Mijn dorp. Gaza is om de hoek.
En dus sta ik 22 maart op de Dam.
Op Weg naar de Toekomst 