Twee heit de klok, de klok heit twee. Dat wil zeggen dat ik klaarwakker ben, na om half acht zo moe te zijn dat ik vreesde aan tafel in slaap te vallen. Kon nog net wat nodige handelingen verrichten om morgen een droog badpak te hebben. Al elf duiken gemaakt, terwijl er pas drie duikdagen achter de rug zijn. Ik ga dat tempo vermoedelijk niet vol houden de tweede week, maar dan heb ik ook al heel wat sites gezien.

De ochtendduik was prachtig, rond een stalen constructie met helder licht, veel witte vis en rare paddenstoelachtige koralen tussen de prachtige begroeiing op die rechte stalen balken. Een nog nooit gezien soort en in mijn boek staan ze niet. Men roept Lollipop coral, ik vind ze meer magic mushrooms. Wel wat lang op 25 meter blijven hangen, als enige ook nog op lucht, dus ik zat al aan de thee toen de rest nog boven moest komen. Dan denk je: prachtig, kan niet beter. Maar dat doen ze dan toch op de tweede duik.

Ik zie nieuwe soorten, van flink zichtbaar tot minder dan een halve centimeter, het beweegt, het heeft soms pootjes, maar dat krijg ik met deze cameraset nooit scherp in beeld.

De twee Argentijnen vieren hun laatste dag met niksen, onze Romnick is vervangen door Erwin.

ik zit nu met twee Canadezen, die net een paar jaar jonger zijn dan ik. Tel daar de Belgen bij die ik schat op rond de zestig, en we zijn hier de bejaardenboot. Maar de drie oudjes gingen wel als bijna de enigen er vanavond nog uit, een uur na terugkomst. Een vriendelijke Duitse jongeman vroeg na de derde duik: kom je net terug of ga je? Het antwoord was: allebei. Grootste zorg is dan de batterijen vollig te houden, wat lukte.

Het weer wordt zonniger, maar de wolkbreuk vanmiddag, toen we net weer aan land waren, was zelfs voor de lokalo’s fors. De trappetjes werden watervallen, de atapdaken gaven beschutting (maar dropen nog lang na), de staf begon paraplus uit de delen, zodat we nog van plek konden veranderen zonder te verdrinken. Gisteren zat ik rond dezelfde tijd even bij de pool, visboeken en logboek er bij, toen ik ook werd overvallen door een wolkbreuk. Zit je dan, met je handdoekje. De parasol verderop nog net bereikt, maar door de wind gaf dat maar half soelaas. De wolken komen van achter de steile heuvel vandaan, je ziet ze pas aankomen als het te laat is om te vluchten.

Hoort er allemaal bij.

De nachtduik bracht weer ongekende dingen, de dagduiken waren ook prachtig, het endorfine-gehalte moet inmiddels extreem hoge waardes hebben, na de duik zit ik bijna te dansen in de boot, de bemanning vindt me waarschijnlijk geschift. Maar ze zijn heel aardig, dus dat laten ze niet merken.

Alle apparatuur deed het zelfs vandaag, dus als dit blogje klaar is ga ik de beelden overzetten, zodat ik eventueel foto’s kan verwijderen als mijn telefoon vol raakt.

Dat zou zo maar kunnen gebeuren. Ik zoek een mooie voor jullie uit!