Gisteravond, vrijdag, een feestelijke barbecue, met lokale livemuziek, inclusief een polonaise met Papoea hoofdtooi. Ik had het niet willen missen. Vrijwel al het restaurant -en keukenpersoneel was aanwezig, op grote roosters werd gebarbecued wat je had aangegeven. De tafels stond en allemaal onder de bomen. De servetten weer in een prachtige vorm, dit keer een soort bootje, gevouwen. Iedere dag een andere kleur en een ander model. We eten normaalgesproken in een ruimte die naar twee kanten open is en zicht op zee heeft. Daarvoor, een tree lager, het zitgedeelte waar je dag en nacht terecht kunt. De duikers komen vaak van eilanden verderop, vaak komen ze uit Manado, merk ik. Maar in de keuken zijn het mensen die van het eiland komen. Of het dan ook Papoea zijn, valt te bezien. De twee groepen mixen niet. Maar ook aan deze kant alleen maar vriendelijke gezichten, in elke dag een ander kleur T-shirt. Zodra je bordje leeg lijkt, wordt het weggehaald, na keurig toestemming te hebben gevraagd. Iedere dag word je vrolijk begroet, de manager maakt graag een praatje om te vragen hoe het met je gaat.  Het eten is overvloedig, ik heb inmiddels het stadium bereikt dat ik steeds minder ga eten. Al bij het ontbijt is er soep, en rijst en noedels vaak. Er is vers fruit. Er is van ’s morgens vroeg tot ‘s avonds laat thee en koffie beschikbaar. Na ene opmerking tegen een van de dames in de bediening dat ik papaja lekker vind met limoen, komt er regelmatig een gesneden limoentje ongevraagd voorbij. Aan de wandschilderingen en houtsnijwerk, met hoop ik originele beelden. De muziek is op de juiste geluidssterkte, en meestal zeer relaxed. Evergreens, tophits van nu. Tijdens de bbq was er een personeelskoor, een  van de jongens zong zeer verdienstelijk met een band mee.  

Eigenlijk hebben ze er niet zo veel in, zo’n bbq, het hele meubilalr moet versjouwd, er moeten bananenbladen geplukt om de serveertafels te bedekken. En als wij al weer aan een koel drankje zitten, moet alles ook weer terug en schoon. De lichtjes moeten weer tussen de bomen.

De bediening is uitermate vriendelijk, de tafel worden voortdurend bijgehouden, geen vuil bordje krijgt de kans te ontsnappen. Ik maakte eenopmerking over hoe Limone lekker is bij verse papaja, sindsdien krijg ik een gesneden limoentje.

Ria, de manager van deze kant, vraagt iedere dag of alles naar wens is, of je goed gedoken hebt, dat je er moe uitziet (van dat duiken). Men laat iet na om je welkom te voelen.

Iedere dag worden alle gevallen blaadjes geharkt, de terrasjes van onze kamers zandvrij gemaakt. Vandaag stonden er ineens rekken voor de deur, om je spullen te drogen.

Een echtpaar kwam nog voor één dag terug omdat de opvolgende bestemming niet kon tippen aan de onze. Onze new Yorker heeft spijt van zijn liveaboard, hij is ”underwhelmed”  Maar aan de top van de markt zijn schepen met hele spa’s aan boord, en gedekte tafels met lakens tot het dek. Voor elke wens en portemonnee is hier wat te vinden. En dan krijg je die vissen er nog bij ook.

Bij het ontbijt, en nog een keer na de lunch, nemen we afscheid van de twee Britten waar we zoveel plezier me beleefden. De Duitse disgenoot is al vroeger onderweg, zij gaat nog een paar dagen naar Bali voor ze doorgaat naar weet ik veel, maar heeft nu eigenlijk spijt. Ze is regelmatig aan de Hollandse kust te vinden, wellicht treffen we elkaar in januari in Den Helder.

Alleen de Amerikaanse in Rusland geboren Oekraïense van Tartaarse afstamming en ik zijn straks nog over, zij duikt al niet meer, want morgen weer vliegen.

De dagen vliegen voorbij, èn ze zijn langzaam. Vandaag met nieuwe groepen en een nieuwe duikgids opstap. Zelfs de oude gids is niet meer beschikbaar. Zijn sinus problemen schoten niet op, deze morgen stuurde zijn manager hem naar het ziekenhuis voor betere medicijnen, en de manager zelf loopt nu met een mondkapje.

Ik zit nu of met een grote groep Belgen, of met een grote groep Britten.

De Belgen willen geen stroom. Dat wordt nog lastig voor ze. Dus de eerste duik werd omgewisseld voor een stroomloze duik. Die zijn er eigenlijk niet, de driftduik kan ook lastig worden met erg veel stroom, maar op Coral Garden was alles mooi en rustig. Het grote spul liet zich iets minder zien. Dat wil zeggen: die hele grote oude bumhead wrasse op het keerpunt, die mocht er zeker wezen, en als ik vijf blue spotted stingray ’s zie hoor je mij ook niet. Maar ook een octopus was aanwezig en Ricki vond met zijn adelaarsogen twee minuscule naaktslakjes. Ik had geen camera mee, maar dat werd ‘s middags goed gemaakt. Een muckduik, met dezelfde gids. Een tsuk of zes naaktslaksoorten en Shaun the Sheep. Het is een sapzuigende slak, en het had zijn/haar kind mee. De moeder is al haast met het blote oog niet te onderscheiden, je ziet een bruin bol vlekje op bepaalde onderwaterplant. En daar dan een kleiner vlekje naast. Pas op de foto kun je zien waar hij zijn naam aan tee danken heeft.

Ergens onderweg nog zoiets minuscuuls, Maar Ricki blijkt niet alleen een goede zoeker, hij maakt ook uitstekende macrofoto’s en heeft dezelfde camera als mijn huurapparaat. Dus hij schiet er lustig op los. We liggen daar zo lang dat de mantisgarnaal zijn achterdocht vergeet en een rondje rent. Wellicht onderweg naar zijn overbuurman die anderhalve meter verderop in zijn holletje ligt te gluren.

Ik vind die grote vissen en die scholen ook prachtig hoor maar op mijn buik op het witte zand, de ene vondst na de andere: ik word er heel erg senang van.

Alsof de duik al niet mooi genoeg was, worden we als we weer aan boord van dagboot zijn, begroet door drie passerende dolfijnen.

Nog 11 duiken te gaan.

De laatste duikdag voor de Britse heren verloopt niet geheel naar wens, de oren geven al dagen last, de middagduik laten ze lopen. Ik blijf in mijn eentje over, en regel dat Texan die duik niet op zich neemt, hij is er nog steeds beroerd aan toe ondanks de obat van de manager. Ik word elders ingedeeld, en ook dat gaat prima. ’s Avonds nog een laatste avond met onderhoudende praatjes over alles en nog wat en duiken. En de vraag: waarheen hierna? En waarom? De wereld is groot, duikstekken genoeg, maar wie hier in Raja zit, is veelal al hier en daar geweest en verwend tot in zijn vinnen. Luxe problemen zijn het, en die omarmen we met volle teugen.

Ik deel de laatste kikkers met de tafelgenoten. Het zijn kleine plastic kikkertjes, ik reis ze overal mee naar toe. Ze markeren ontmoetingen, en iedereen vindt dat leuk, al zijn ze maar heel klein. Met zorg kiest men zijn lievelingskikker en sommigen krijgen namen. 

Een herinnering aan die gekke oude Hollandse die in haar eentje op reis ging, wat een raar mens was dat, met haar kikkers.

De regen hamert ’s nachts weer met kracht op de daken en houdt ons wakker. Maar ’s morgens is hij uitgeraasd en wacht ons weer een zonnige dag.

Na een prachtige dag duiken kan het altijd nog mooier. Er was nogal wat regen, dat geeft mooie wolkenluchten en de zonsondergang, doorgaans mooi, was spectaculair. Jacob, de helft van de Litouwers, joeg ons naar het eind van de pier, voor een laatste keer met elkaar genieten van dit vuurwerk. Hij verwoordde wat wij allemaal voelden, niet alleen was dit mooi duiken, maar ons groepje is best bijzonder. We maken ook nog plezier met elkaar na het duiken, er is verbinding en inclusiviteit. De Litouwers passen weliswaar niet meer aan onze tafel maar horen en zeker bij. De een heeft goedbetaald werk en een reisvirus, de ander is dus als ze niet reizen, bezig met die reizen te plannen en aan elkaar te breien. Ze hebben al voor volgend jaar november geboekt, in aansluiting op hun reis naar Japan. Er zijn prachtige foto’s van te zien op zijn instagram account en site. Het bewerken van de foto’s na de reizen vraag minstens zoveel tijd. 

Toen de Russen Oekraïne binnenvielen waren ze binnen een week vertrokken naar Amerika, met dubbel paspoort. De ambite is 193 landen, de meest reislustige ging per vliegtuig al vijftg keer of meer de wereld rond. Verzin het en hij was er.

Maar nu gaan ze, na de Italaanse en de New Yorker met Italiaanse wortels en ook zo’n reisbug, als volgende weg. Dat stemt weemoedig. Hij probeert ons over te halen allemaal in november terug te komen. Ik vrees dat het niet gaat lukken.

We vinden dat oprecht jammer, zo vaak kom je op reis niet mensen tegen waar je een klik mee hebt.

Vandaag weer een dagtocht. Ik ga jullie niet vervelen met weer verhalen over prachtige koralen, en blacktips die voorbijflitsen, de manta die anderen wel maar wij niet zagen. Oké, die twee heel oude schildpadden aan het eind van deze dag, en dat fraaie lichtspel onder de pier daar. En dat ik twee grote nudis en een sharpbeak snake-eel vond, dat wil ik nog wel melden.

Vandaag maar eens delen wat er allemaal komt kijken bij dat duiken. Niet voor ons, duikers, maar voor al die andere mensen die er mee bezig zijn. Laten we beginnen bij het begin. De spullen die je meebrengt of huurt worden in je eigen box gedaan voor je, met daarop je naam. Iemand is bezig om lucht in alle cilinders te persen, of anders EAN, wat ook weer gecontroleerd moet worden volgens protocol.

Dan moet de hele hap inclusief droge handdoeken naar het schip of de schepen. Net als een verse container water, twee grote kannen heet water voor koffie en thee, inclusief die koffie en thee zelf, met suiker, melkpoeder en koekjes. De plastic glazen moeten voorzien van namen van alle duikers aan boord. De sets zijn voor je opgezet, en de fles met set moet veilig gestuwd. De boxen daaronder.

Boot zelf heeft ook nog een en ander nodig. Dan zorgen dat iedereen op tijd aan boord is en dat er de nodige informatie op tijd wordt gedeeld. De bemanning gooit os, men vaart naar de bestemming, controleert de stroming, maakt afspraken wie met wie en op welk moment te water gaat. Je wordt in je set geholpen, je krijgt je vinnen en je camera, je wordt begeleid bij het overboord gaan, zodat we niet op elkaars kop springen. De bootsbemanning blijft dan wachten en uitzien naar de opkomende duikers en pikt die weer op.  De duikers gaan te water met de duikgidsen, een van hen deelt de duikbriefing met wat het profiel van de duik wordt waar we rekening mee moeten houden en wat er te zien zou kunnen zijn en waar.

Onderwater zoeken zij naar al het moois dat beloofd is en houden hun duikers in de gaten, vragen regelmatig naar lucht en minuten, geven aanwijzing over hoger of lager, links of rechts en houden de tijd in de gaten. En zorgen dat hun duikers weer op tijd boven komen. Dan iedereen weer uit het water, de bemanning pakt alles aan wat de duikers niet zelf de ladder opsjouwen: camera’s, vinnen, gewichten vaak. Soms de hele set. En zetten dan alles weer terug, of zetten een nieuwe fles op de set. Ze zorgen dat er water klaarstaat en delen koekjes uit, maken koffie of thee terwijl de kapitein de boot naar de volgende bestemming vaart. Bij een nachtduik of veel rommel in het weter zit er vaak nog iemand voorop mee te kijken, de gidsen proberen wat te rusten, soms aan dek, soms op het dak, soms opgevouwen tussen twee flessen. Bij een dagtocht gaat er een hele lunch met alle borden en bestek mee. Een grote kist vol, die dienstdoet als tafel en klaar staat na de tweede duik. Aan het eind van de duiken stappen de duikers met hun camera’s van boord, de rest van de spullen moet weer allemaal met de hand van boord gesjouwd, over het wiebelvlot, omhoog de pier op, in een handkar en naar het centrum. Daar wordt alles gewassen en ontsmet en opgehangen op de bij de betreffende duiker behorende plek. De volgende ochtend het hele gedoe weer opnieuw. Soms nog een nachtduik, steeds nieuwe mensen die aankomen en geïnformeerd en ingedeeld dienen te worden. En dat is dan nog maar de duikkant.

Aan de resortkant zijn er kamers die onderhoud vragen, de warme maaltijden en een drie-uurtje worden bereid, er is de hele dag heet en koud water met koffie- en theebenodigdheden bij te houden. De bladeren moeten bij elkaar geharkt en soms het strand. Er moet vervoer geregeld voor komende en gaande gasten, er zijn tripjes te maken, de muziek het licht en de fans moete aan en uit op het juiste moment. 

Alle servetten in een iedere dag ander modelletje gevouwen en de tafels gedekt. En dat alles met grote vriendelijkheid en aandacht. Ik ben bang dat het voor sommigen best redelijk betaald is, maar de meesten zullen er niet rijk van worden. Gidsen gaan niet eeuwig mee, de fysieke belasting is hoog. Ze kennen de onderwaterwereld als hun broekzak en zijn tijdens de duiken ook onderwater voortdurend bezig info met elkaar te delen over wat er waar te zien is.

De klant is hier op Raja Ampat, en eigenlijk op alle duikcentra, altijd koning.

Eind van de avond werden we allemaal wakker van een geweldige regenbui die met veel donder en geraas op de metalen daken landde. Urenlang, tot 02.00 uur hield hij de meesten van ons wakker, bezorgd over de volgende duikdag.

Maar toen we ’s morgens buiten kwamen, waar het zand hoog tegen de treden was gespat, bleek het een zonnige dag te worden.

Na enig overleg regelden we dat er vandaag alleen twee ochtendduiken zouden zijn voor een aantal van ons, en daarna een nachtmuckduik met de boot. Ik kan haast niet wachten

Maar toch blij dat ik nog een paar mooie dingen zag op de twee ochtendduiken. Zoals een jonge sailfin een peacockmantis in zijn hol en een zeer jonge kreeft van een centimeter of vijf toen ik aan mijn safetystop was.

De middag geeft dan tidj voor het nodige schrijven, vissen opzoeken en veel mokken thee.

De nachtduik was inderdaad goed. Buiten wat we al eerder zagen vonden we ook een coconutoctopus en verschillende krabben, zeenaalden en grote zeeegels. Ik zag een lopende veerster. Jammer alleen van de miljoenen zeevlooien die het beeld verstoren. Gelukkig mijn bandana om mijn oren kunnen doen. Iedereen griezelt van de gedachte alleen al dat ze daarin belanden.

Het avondeten is voor ons bewaard en we kletsen nog lang na aan onze tafel. Morgen zullen er twee van onze tafel vertrekken.

We deden een dagtocht, met een flink volle boot.

Eerste plons direct naar 12 meter, het gevoel dat ik 24 kg lood om had. Ook met afnemen van 2 kg was dat niet veel beter. Opeens veel ontsnappende lucht, de inflator bleek los te zitten, wat vermoedelijk ook de problemen van de vorige avond verklaarde. Dat mijn oren niet zijn gebarsten mag een wonder heten. Daarna op naar de hoek van het rif, daar scholen batfish, geelvin barracudas, jack (trevallies) en nog wat kleinere jagers daartussen. Ik zat er middenin en de gids had mijn camera, benieuwd wat het geworden is. Ik kan nauwelijks vertellen wat dat is om zo dicht bij die grote beesten te zitten die je volkomen negeren.

Na een mooie lange duik op vijf meter de laatste 5 minuten zag ik een haai, daarna zagen de gids en de twee buddies hem ook. Toen hij weer uit zicht was werd er een hawkbill schildpad gevonden, waar we niet genoeg van konden krijgen en toen dat al een paar minuten bezig was kwam er een napoleonbaars zich melden. Ook oerbeesten, flink groot. Beter kan zo’n duik niet eindigen, we hadden geen idee wat we verder nog te wensen zouden moeten hebben, en toen moest de middag nog komen.

Een heerlijke lunch aan boord bereidde ons voor op deel 2 van deze dagtocht.

Op  naar  natuurgebied Piyanemo, beheerd door de lokale dorplingen, een geologisch karstmonument. Zoiets als blue lagoon, maar dan in groen. Na het aanleggen in een ring van eilanden de trappen op, de opvallend stille jungle door, 200 treden omhoog. Gelukkig stonden er hier en daar bankjes.  Het uitzicht was adembenemend, alle drone eigenaren gingen los. Het was heet, het was vermoeiend, het was geweldig. Na ruim genoten te hebben van alle vergezichten weer terug naar de boot.  

Een laatste duik van de dag. Vooral het eerste deel was prachtig. De flanken en wanden waren begroeid met grote groepen zachte koralen, sommigen als varens in crème, sommigen als besneeuwde bomen. Een sprookjesbos waar Sneeuwwitje zich thuis zou hebben gevoeld. 

Om kwart over zes waren we terug na een prachtige dag met heerlijke duiken en mooie boottochten langs tropische eilanden. Na het avondeten hielden we het niet heel veel langer uit, ondanks de gezellige, steeds aangroeiende tafel waar we zitten.

En of dat niet genoeg was: tijdens een wandelingetje naar het eind van de pier vloog er een kingfisher, een grote ijsvogel, van zee af vlak voor mij langs.

De dag begon veelbelovend, er zijn altijd mensen die, door het vroege opstaan dat we allemaal doen, al rond vijf uur buiten zijn en de zonspopgang genieten, bij een eerste beker thee of koffie. Het einde van de pier is daar zeer geschikt voor, maar ook halverwege, waar een uitbouwtje is met drie ligstoelen, is niet verkeerd. Er was bewolking, maar daartussen was blauwe lucht. Toen we aan het ontbijt zaten, werd alles plotseling egaal grijs aan de horizon, en binnen minuten barste er een tropische bui met gerommel los. Het feit dat men snel de kre’s omlaag liet voor de eerste druppel viel beloofde heftige taferelen.

Nu is er weinig waar duikers meer een hekel aan hebben dan aan regen. We willen zon!

Persoonlijk vind ik zo’n bui altijd wel leuk, maar het doet niet veel goeds voor de toch al matige onderwater helderheid. Het was hevig en duurde een paar minuten. We wilden al een andere bestemming vragen voor deze dag, bijvoorbeeld een muckdive, waarbij het zicht minder belangrijk is. Maar volgens de manager zou het goed komen. En dat kwam het gelukkig.

We begonnen op Blue Magic. Een plek met behoorlijk wat stroom, maar dat belooft dan veel en grote vis. Toen we bij de punt van het plateau kwamen, werd de stroming te sterk voor oude vrouwtjes, de duikgids parkeerde mij op regelmatige afstanden. Mijn camera gaf aan dat de kaart vol was, dus ik hoefde me niet druk te maken om foto’s, zodat ik alle tijd had de aanwezige vis goed te bekijken. Tot de eerste haai zich aandiende die van rechtsachter in mijn beeld verscheen. Het zijn onderwater majestueuze beesten, ze glijden moedeloos door het water, tonaal aangepast aan hun omgeving en al miljoenen jaren voor niemand bang. Gelukkig waren het backtips, dus wij zijn ook niet bang voor hen. Een van de grotere exemplaren was overduidelijk zwanger, wat door de gids op duidelijk wijze werd aangegeven een hand voor je voorhoofd geeft haai aan, het gebaar voor dikke buik snappen we allemaal. 

Op de top was het zelfs voor de sterkste duikers te gortig, we kregen rifhaken om ons aan vast houden. Dan hang je daar lekker rustig en kun jij wat er om je heen gebeurt volgen met minimale inspanningen. Wel goed vasthouden, als je loslaat ben je zo snel niet meer terug. Er kwamen verschillende blacktips langs. Uiteindelijk moet je dan toch weer een keer terug. Maar ook toen waren de haaien niet op. We parkeerden onszelf nog even om te kijken naar eentje verderop toen er van de andere kant en wat kleiner exemplaar direct mijn kant opkwam, op enig moment stuurde hij recht op mij af, zodat de kleine gle pilot voor zijn bek goed te zien was. De haai sloeg rechts af, om een rots heen, ik keerde mij ome wachtte hem aan de andere kant op. De rugvin was aan de bovenzijde, in de zwarte tip van zijn naam, gescheurd, kennelijk al eens aan een haak blijven hangen. 

Beter kan het niet worden tijdens zo’n duik. Bij het bovenkomen hang je dan in het blauw, gewichtloos te wachten tot je drie minuten veiligheidstop om is.  Je vliegt, en je hoeft er niets voor te doen.

De tweede duik bracht minder spektakel, maar ook veel minder stroom, fraaie koraalgroepen, grote scholen sweetlips, kleine scholen trevallies.

De middag sloegen we over om een nachtduik op het huisrif te maken met gids. Een voor de boeken, om nooooit meer te herhalen. Het kan niet altijd meezitten.

Voor wie denkt: is er verder nog iets te vertellen over die vakantie? Dat duiken weten we nu wel. Zeker. De natuur hier is zeer tropisch en de moeite waard. De titel van een verhaal van Beb Vuyk komt in gedachte: De wilde groen geur. Die eilanden waar dat speelde zijn hier relatief in de buurt.

We zitten heir dus aan de rand van een steil eiland. Het strand is tropisch koraalzand, wit en helder. Het is een meter of drie, vier bij laag water. Als je er bij laag water overheen loopt, over de bootlijnen stappend, vind je overal schelpen en schelpresten, prachtige doopvontjes onder andere, torens en vleugels. Iemand heeft er een tijdje wat verzameld, die liggen in groepjes op de betonnen rand aan de eind van het verhoogde terras waarop het resort is gebouwd. Er liggen cementplaten met geulen ertussen. Er staan prachtige grote bomen. De ficussen hangen ver over zee. In het resort zelf ruik ik het niet, maar als ik op de pier sta ruik ik een bloesemgeur. Op de stam van een paar bomen zijn orchideeën gezet, drie verschillende soorten buigen hun lange takken over het terras. Op het strand geven dunne lijnen de stand van terugtrekkend water aan. E zitten overal gaten in het zand, vermoedelijk het huis van krabben, die continue hun huisjes leegscheppen.

In de hoge bommen zitten vogels. Je hoort ze elkaar roepen, maar zien doe je ze niet. Alleen de kleine zwarte met witte borst en waaierstaart is brutaal genoeg zich overal te vertonen en vliegt ook over het water. Een vroege ochtend l ep ik de weg op buiten het resort en had ik genoeg hemel boven me om te zien dat de grootste schreeuwers witte kaketoes waren die in een groep van een vogel of zes hoog over de bomen vlogen. Daartussen een havik met witte borst, die door een gast op de pier even later betrapt werd op het uit het water scheppen van een vis. Voor de paradijsvogels, eigen aan Nieuw-Guinea, moet je de jungle in. Er zijn toertjes met auto’s en lange wandelingen om dat te doen, maar die ga ik waarschijnlijk niet maken. Verder is er een buideldier dat alleen op dit eiland voorkomt. Hij (of zij) zit meestal hoog in de bomen, en is nogal traag, Je kunt het licht verwarren voor een groot blad als het hoog zit. Maar deze dag had het kennelijk energie genoeg om zich te vertonen. Dus stonden we allemaal, gasten en staf, omhoog te kijken naar de kuskus, die zich met zijn lange staart, zijn witte vacht met zwarte vlekken en zijn roodbruine gezicht van tak naar tak bewoog, ondertussen etend van het blad, of wat er maar tussen te vinden was. Kennelijk zeldzaam genoeg dat hij zo zichtbaar en dichtbij was, dat de mensen die hier voortdurend zijn elkaar er bij haalden  om te kijken. 

Krijg je er gratis bij.

Om half twee word ik wakker. Om twee uur doe ik het licht aan en schrijf de blog van dag vier. Om drie uur hoor ik de eerste vogel in de boom naast mijn kamertje. Dat vroege wakker worden is lastig, want aan het eind van een duikdag ben ik dan gevloerd, een beetje vissen in het boek zoeken of bloggen: de luiken vallen dicht.

Er komen op het resort voortdurend nieuw gasten en de tafel en bootgroepen wisselen daardoor voortdurend. We adopteren een soloreiziger en voegen twee tafels samen. Het leuke van zo’n gezelschap is de zeer bonte samenteling. Dit is een klein resort, er zijn nog geen twintig kamertjes volgens mij. Maar er is een Witrussiche met haar zoontje (die buiten het land verblijft), een Oezbeekse in Tatarstan geborene, Britten, Amerikanen, een drietal met Griekse ouders die nu elders verblijven, onduidelijk is waar precies, en twee Litouwers. Een Italiaanse en een New Yorkers van Italiaanse afkomst en zelf als enige vertegenwoordiger van ons fraaie kikkerland.

De mensen in het resort zijn zonder uitzondering Indonesiërs. Wat best opvallend is, want we zitten hier toch in Nieuwe Guinea, maar een Papoea heb ik nog niet kunnen ontdekken hier.

Wel de tapijthaai, die alleen in dit gebied voorkomt en de fraaie naam Wobbegon draagt. De haai zwom ook nog even los, om zijn huisrots heen. Meestal liggen ze te liggen, vandaar de naam. 

Als ik na drie geweldige duiken op deze zonnige dag terug aan wal komt staat daar mijn grote grijze koffer op mij te wachten. Blij dat ik een fris badpak heb voor morgen, mijn camera kan completeren, en mijn visboeken en logboek weer kan raadplegen en bijhouden.

Wel zo moe dat ik dit blog met vertraging schrijf, om acht uur ’s avonds kijk ik bijna dubbel en ben ik weg zodra ik mijn kussen raak.