Reizen gaat over plannen maken, en die voortdurend aanpassen. Reizen gaat over verwachtingen, die meer of minder waargemaakt worden. Reizen gaat over indrukken opdoen, kennismaken met andere culturen, andere smaken, andere geluiden. Maar vooral gaat reizen over ontmoetingen, ik schreef het hier al eerder. Vandaag was een mooi voorbeeld.

Wat te doen met zo’n laatste dag, waarvoor te kiezen, nu veel van het lijstje al uitgevoerd is? Ik besluit tot een wandeling over de muur rond de oude stad, het kalm aan te doen, het van de situatie af te laten hangen of het Mount Zion wordt, of toch de Olijfberg.

Ik begin goed, op mijn gemak haal ik de bus, waar mijn OV-kaart te weinig tegoed blijkt te hebben. Ik mag toch blijven zitten van de chauffeur. Eerst dus maar een oplaadplek vinden. Ik vind die in de supermarkt waar ik mijn kaart kocht, een automaat brengt mij niet verder. Ik vind een restaurantje waar ze heerlijke bagels verkopen, op een prettig terras in een nog rustige stad. Veel winkels moeten de luiken nog omhooghalen. Dan verder naar de Jaffa Gate, waar ik een kaartje koop voor de Rampart Walk, een wandeling over de muur. Het advies van de kaartverkoper: neem eerst die richting Damascus Gate, die gaat het eerst weer dicht. Het is een prachtige wandeling, maar met de vele trappen, met soms kniehoge treden en de ongelijke stenen wel wat aan de zware kant voor een oud vrouwtje op krukken. De blik over en in de stad maakt alles goed. Je kijkt zo het echte leven in. Op tuinen en binnenplaatsen, op daken waar de was hangt, citroenen in de dakgoot liggen, de kerstballen overzomeren op de daken rond een kerk. Scholen, kinderspeelplaatsen, katten, duiven, waakhonden komen allemaal voorbij of onderlangs. Boven de Damascuspoort is de gouden koepel van the Dome of the Rock in volle glorie te zien. Ik loop niet het hele stuk weer terug maar pak de uitgang bij de nieuwe poort. Die brengt mij op een rustige straat met vlakke stenen langs de Armeense wijk. Eerst maar even thee en een stoel. Alleen bij de poorten, bij de heel grote attracties is er een gerommel en geschreeuw van mensen. Een straatje verder naar links of rechts is het zeer rustig. Mount Zion, handig gelegen bij de Zion Poort blijkt dichterbij dan gedacht. Ik zie de tombe van Koning David. De ruimte van het Laatste Avondmaal (een prachtig middeleeuws gebouw) de kerk op de plek waar Maria overleed (dicht wegens bouwwerkzaamheden). Het graf van Otto Schindler is helaas niet toegankelijk, de poort van de begraafplaats afgesloten.

Het bijzondere is hier, dat veel van die ruimtes in hun lange leven overgingen van de ene naar de andere overheersende cultuur. Op de gebouwen te zien aan meerdere religieuze tekens, opschriften en symbolen in vele schriften en talen. Dat is door heel Jeruzalem zo. Je kunt, met al die mensen in al hun diverse kledij, makkelijk denken dat alles hier vredig naast elkaar leeft en werkt. Wie iets nauwkeuriger kijkt ziet dat dat zelden zo is. En wie het nieuws volgt weet dat er weer een jongeman neergeschoten is bij een controle. Deze overleefde het niet.

Buiten de muren om hobbel ik verder naar de volgende poort, bezoek het archeologisch complex, dat me aan de voet van de Tempelberg brengt met de imposante muren, met steenblokken van soms 20 ton. Vanaf deze poort is ook de Klaagmuur weer bereikbaar. Ik zie feestelijke gezelschappen, muziekinstrumenten, Shofars, en vermoed Bar Mitzwa’s.

Weer omhoog in de oude stad kom ik bij met een lunch en thee, weef ik rond de Tempelberg, vind de Kleine Klaagmuur (niemand aanwezig), vind meer poorten waar ik door mijn slechte timing niet door mag en weer niet de Tempelberg op kan. Ik besluit de dag af te sluiten met Sachertorte en thee in de Oostenrijkse Hospice, waar je je in een Weens Café waant en lekker Duits kunt spreken. Als ik daar gelaafd, gevoed en uitgerust weer naar buiten loop, zie ik op een hoog terras een bekend gezicht. Een delegatielid uit Frankrijk zit een boek te lezen. We praten bij over onze ervaringen. Na een half uur nemen we inmiddels voor de tweede keer afscheid, en loop ik op mijn dooie akkertje verder naar de Damascuspoort. Ik zal vanavond vroeg op mijn kamer zijn. Maar dan net buiten de poort, zie ik A., ons in Israël wonend bestuurslid. Hij is net zo verbaasd als ik me hier te ontmoeten. Hij wilde een bordje hoemoes gaan eten. We hebben een goede maaltijd samen, met een goed gesprek over dit land en zijn complexiteit. Ook van hem neem ik afscheid. Vier weken geleden kende ik hem alleen van de Zoom, Nu kwam ik hem tegen in de Watergraafsmeer, Neve Shalom en Jeruzalem.

De wereld is een dorp.