Het Israël Museum staat op het programma. Navraag bij de hotelreceptie geeft info over een buslijn. Er zijn handige plattegrondjes voor toeristen zoals ik, maar waar is de vraag. Niet in dit hotelletje in ieder geval. Maar de eigenaar is zo vriendelijk een telefoontje voor me te plegen.

Het is best een hele rit naar boven, waar ook de Knesset onder andere zit. Zo zie je nog eens wat van de stad. Overigens niet een stad die uitblinkt in spannende architectuur, terwijl er heel veel gebouwd wordt. Het is allemaal nogal hoekig, net als dit land zelf.

Het museum is de moeite waard, er hangen een paar heel grote namen. Van iedere periode is wel iets te zien, en van ieder werelddeel. Ik ben er tot na sluitingstijd, en heb nog hele afdelingen over moeten slaan. Een werk van Anish Kapoor brengt herinneringen boven aan een reis naar Seoul, daar staat ook een prachtig spiegelend werk bij een modern museum van hem. De Dode Zee-rollen, in een eigen gebouw, zijn als ik eindelijk de ingang vind, net tien minuten daarvoor afgesloten, die gaan dicht voor sluitingstijd. Dat vertellen ze er dan weer niet bij. Ik troost me met de enorme ijzeren bomen van Ai Wei Wei en een model van de tweede Tempel.

Wat de afgelopen dagen opviel, al in het dorp: het hangt hier allemaal van donaties aan elkaar en dat zullen we weten ook. Ieder park, ieder werk, iedere lift, iedere aanbouw of renovatie, het is allemaal mogelijk gemaakt door ruime donaties, veel uit het buitenland. Dat mag niet onopgemerkt blijven, ik schat dat een op de vier bordjes in en om het museum zo’n donatiebordje is. En uiteraard heet zo’n lift, zaal, ruimte, gebouw dan naar jou of je familie. Door de hele stad lees ik wie er allemaal geld genoeg hadden om alle bouw en renovatie mogelijk te maken. Het zou van mij een onsje minder mogen.

Ik neem de bus terug. Dat denk ik tenminste. Er zijn bouwwerkzaamheden, ik meen de goede kant op te gaan, maar kom na een kwartier bij het eindpunt uit, en na een half uur staat de bus weer bij de ingang van het museum. De hele campus van de Hebreeuwse Universiteit gezien, het wordt steeds gezelliger in de bus met een hoop jongelui. Ze betalen allemaal met hun telefoon en de QR – code die overal bij de deuren hangt. En geen batterij is geen excuus, overal kun je opladen, bij iedere stoel.

Op vertrouwd terrein in het centrum stap ik uit, stort mij in het winkelgewoel, schaf iets aan voor de verzameling, eet ergens verse linzensoep, iets verderop een ijsje en besluit dan een bus terug te nemen, met de bedoeling vroeg in de buurt van het hotel te zijn. Er was mij beloofd dat het nummer van de bus die ik neem ook in de buurt van mijn hotel uitkomt. Dat was dus niet zo. Ergens voel ik dat het de verkeerde kant op gaat en vraag het de jongeman achter mij. Hij zoekt het op in een OV-app en bezweert mij vooral snel uit te stappen en Google Maps te gebruiken. Hij kijkt wat zorgelijk naar mijn krukken en vreest dat het wel 15 minuten lopen zal zijn. Zijn zorgen zijn terecht. Om kwart over zeven stapte ik in de bus. Tegen half acht stap ik ergens uit. Na half negen heb ik het hotel teruggevonden. Na een wandeling door woonwijken, over tussendoorpaadjes, over tenminste twee bruggen. Maar dan ben ik er ook.

Morgen alweer de laatste hele dag.