En terwijl ik vertrek, ontploft de boel hier verder. De incidenten afgelopen week, de uitspraak van het Hof aangaande settlers en Palestijnen, het was al onrustig, de herinnering van de Nakba komt er aan. Er zou al een demonstratie komen vandaag. Met het doodschieten van Al Jazeera journalist Shireen Abu Akleh en haar begrafenis vandaag in Jerusalem is de zaak verder ontploft, Inmiddels al 40 doden en vele gewonden. Beschietingen door Hamas op Tel Aviv. Het gekke is, als je er niet bovenop zit merk je er niets van. Men is het hier zo gewend aan het geweld, dat niets in de stad, aan het gedrag van de mensen of wat ook maar duidt op gedoe. Hoogstens op plekken van incidenten iets meer militairen.

Dus vertrek ik ongestoord uit mijn hotel, neem de bus, de lightrail, de trein, en sta ik zeer ruim van tevoren op Ben Goerion, waar mijn vlucht flink vertraagd blijkt. Tijd om bij te bloggen.

Dit land is meer dan complex. Niets is wat het lijkt, alles heeft een dubbele bodem, een bijbedoeling of herbergt een slimmigheidje. Afspraken zijn weinig waard, het wantrouwen is groot over en weer, daar is ook reden toe uiteraard.

Zoals een jonge Israëli mij zei: “We geloven nog steeds in het verhaal van de kleine David tegen de grote Goliath, we denken dat de hele wereld tegen ons is vanwege ons Jood-zijn, dat er overal antisemitisme is. Dat is niet zo, dat is voornamelijk in Europa het geval. De rest interesseert het niet. En we zien niet in dat we zelf inmiddels al die Goliath zijn geworden. We lezen kranten die het staatsgeluid laten horen, een ander geluid is lastig te vinden. In het onderwijs zijn we ook in slachtofferschap en strijd blijven hangen.”

Een voorbeeld van wat leuk lijkt maar het niet is?

Er worden hier her en daar bossen aangeplant. Joepie, roepen wij dan: groen, milieu, tegen de erosie, goed! Maar ten eerste horen die bossen hier niet in het landschap, en ten tweede kunnen waar bomen staan, verse bossen zijn aangeplant, geen mensen wonen. En wie wonen er in de drogere gebieden waar die bossen worden aangeplant: inderdaad, de Palestijnen.

Nog eentje?

De kinderen van de dorpen die we bezochten, moeten soms ver om van en naar school te komen. Ze worden daarbij vaak belaagd door settlers in de buurt. De kinderen worden dus verzameld en gaan dan onder beveiliging van het leger in groepjes op weg. Hetzelfde leger dat bij aanvallen door settlers vaak aanwezig is maar werkloos toekijkt, of de settlers zelfs bij hun aanvallen beschermt.    

Alles kan verdraaid worden. En met iedere steen die wordt gegooid, iedere neergestoken politieagent, iedere neergeschoten jongeman of vermoorde journalist, groeit de afstand, de haat, en de onmogelijkheid uit deze neerwaartse spiraal te raken.

Er zijn hier mensen die zich daar druk over maken, die het anders willen. Die zich met alles wat in hen is inzetten om de situatie te verbeteren, echt samenleven mogelijk te maken.

Maar er zijn er ook die geduld hebben, die het niet uitmaakt wat er hier en nu fout gaat, die denken dat hun tijd zal komen, al is het over 100 of 200 jaar en die doorgaan, ook als hun eigen leven daar nu onder lijdt, en dat van hun kinderen.