Heeft u even? Of zal ik er drie blogjes van maken? Vanmorgen kon ik, op weg naar Lake Tahoe, kiezen uit drie routes. Ik koos de middelste. Ik weet niet wat die andere twee zouden hebben gedaan, maar deze was fantastisch. De CA 49 is een wereldberoemde weg. Als trail gebruikt door al diegenen die in 1849 hoorden van het goud in Californië en daar hun geluk wilden beproeven.

Om te beginnen was er een vele, vele kilometers lange weg die Rawhide heet. Daar word ik al erg vrolijk van. Door heuvels, langs vee-ranches, met witte hekken en dikke koeien. Oude kleine plaatsjes die nog veel aan het verleden doen denken. Overal historische markers bij mijnen, veerponten, bijzondere plekken die verhalen van dit Wilde Westen verleden. Die kun je allemaal gaan lezen, maar dan ben je wel een paar dagen bezig op zo’n route. Regelmatig reden mij vrachtwagens met lange stammen tegemoet, als ze me inhaalden waren ze leeg en lag het achtereind op de auto. Ik stopte in het leuke plaatsje Angels Camp, ooit hier begonnen als goudzoekers optrek. Een van de gelukszoekers was Samuel Clemens. Een man met vele ambachten, waaronder journalist. Hij had al eens wat geld verdiend met mijnen, maar raakte dat weer kwijt. Toen hij een vriend vrijkocht met geld dat hij niet had, moest hij vluchten. Hier kwam hij terecht bij een vriend van een broer van een vriend, zeg maar, in een hutje op de berg. Die man was een geboren verteller en had hele historische verhalen, die uit zijn duim kwamen. Samuel, kort daarvoor nog zelfmoord overwegend vanwege zijn benarde situatie, schreef een van die verhalen op en stuurde het naar de krant. Het verhaal The Jumping Frog of Calavares werd een succes, een carrière was gestart en Samuel scheef vele boeken, werd een wereldberoemd schrijver en een graag gehoorde verteller op vele tonelen. U kent hem als Mark Twain.

Het stadje Angels Camps doet er zijn voordeel mee. Behalve dat het er nog aardig uitziet als 150 jaar geleden met van die typische wildwest geveltjes en leuke winkels, houden ze hier elk jaar een kikkersping wedstrijd, en de winnaar komt met naam en afstand in de stoep. De Frog Walk of Fame, zeg maar. Het wereldrecord staat op 20 voet en een paar duim, in drie sprongen gehaald.

Ik stapte uit op zoek naar postkantoor, bleek er zelfs recht voor te staan. Maar de internationale postzegels waren op. Ik maakte een heen en weertje door de hoofdstraat. Gelukkig had men nog een postkantoor in het dorp, die heeft nu ook geen internationale postzegels meer, die heb ik. (Nog geen kaartje ontvangen? Even melden, met adres).

Na zo’n ritje en zo’n dorp is mijn dag al geslaagd. Maar toen moest het nog beginnen. De 49 was vol met oude kleine plaatsjes en de weg was hoewel slingerig, fraai van oppervlak. Ik tankte vol tegen een voor hier in Californië redelijk bedrag, bij een Jemeniet. Er zullen er niet veel in zijn eigen taal gedag zeggen hier, maar vandaag bofte hij.

Ik slingerde vrolijk verder, reed de 89 op en net toen ik dacht dat ik die lieflijke heuvels nu wel kende ging het veranderen. Ik zag door de bomen de bergen niet meer zeg maar. Voor je het weet zit je dan tussen de besneeuwde toppen op 8000 voet. Werkelijk schitterende vergezichten en ik kon af en toe zelfs stoppen en wat eten of fotograferen. Fris windje er bij, er ligt nog sneeuw en het waait, maar met dat scherpe hoge licht en die blauwe lucht is het volop genieten.

En dan was ik nog niet bij Lake Tahoe. Bij de start van de rimroad wel weer veel gedoe en toeristen, maar als je dat negeert is het geweldig. En er was plek. Ik had niets gereserveerd en had ook niet behoefte aan een boswandeling, maar je zou hier weken zoet kunnen zijn met rivieren afzakken, om het meer lopen (paar honderd mijl, voor de doorzetters) of de berg op en af. Schitterende valleien met echte alpenweitjes, moerassen stroompjes en rivieren waar mannen staan te vissen. Ik wist dat Lake Tahoe groot is, maar hoe groot is groot? Nou, groot. Af en toe adembenemende blikken naar beneden. Ik reed tussen Emerald Lake en Cascade Lake door. Geweldig uitzicht. Met alpen aan de overkant van dat blauwe water. Ik stopte bij een korte trail met de belofte van een bezoekerscentrum maar die gaan pas volgende maand open. Daar lieten ze gewoon een stuk van de rivier onder water zien, met veel uitleg over het hoe en wat van het ecosysteem en de totstandkoming van dit gebied.  Daar zijn ze trouwens toch erg goed in, in al die parken. Overal bordjes, overal historische context. Zo kan ik u nu melden dat dit gebied een van de eerste skigebieden was, ik at voor een van de eerste lodges mijn broodje pindakaas.

Met al dat stoppen en genieten schoot ik natuurlijk niet op, en ik reed ook nog naar Donner Summit 7275 voet) waar ik niet hoorde te zijn, ik had mijn zitten gezet op de omgeving van Quincy, waar ook een state park is.

Maar inmiddels was het vijf uur en zag ik nog een campground aangegeven van het state park. Weer een meer, stuw ook, veel kleiner dan Tahoe natuurlijk, maar echt, weer die bergen aan de horizon. Drycmping, je betaalt voor de plek met picknicktafel en een vuurring, een zeer ruime plek ook trouwens, maar verder geen voorzieningen.  Precies wat ik zoek, rust, ruimte, heel goedkoop, en voor dat geld sta je dan veilig. Praatje gemaakt met mensen omdat ik geld moest wisselen. Ze hebben een vriend in Emmen, het zijn ballonvaarders, hij duikt, ze reizen dat het een aard heeft. Het was een leuk gesprek, en ik kreeg nog goede adviezen voor bestemmingen. Daar ga ik over denken. We zagen zelfs een bald eagle. Ik heb hem op de foto. Kijk, dat is een mooie afsluiting van een geweldige dag, met volop mooie omgeving, een prachtige rit.

Vanuit Nederland een paar minder vrolijke berichten die mij eens te meer doen beseffen dat je moet genieten zolang het kan.