De tijd vliegt, al vier dagen en veertien duiken achter de rug. Ze zijn stuk voor stuk prachtig, in laag tempo met veel tijd om te zoeken en te vinden en lange tijd op de ondieptes. We rekken de tijd maximaal op, door onze lucht zijn we nooit, dus de 75 minuten halen we vaak hier. Op de nachtduik zonder begeleiding gisteravond hielden we het anderhalf uur vol. Alles is prachtig, al is weinig nieuw. Dus ben ik zeer gebrand op twee beesten die ik nog niet zag: de zeeslang die iedereen al tegenkwam behalve ik, en het lokale zeepaardje. Ergens voor de deur op 25 meter zouden er twee zitten. Vanmiddag was het zo ver. Snel lunchen na de ochtendduiken, snel naar de kamer om de inmiddels hopelijk weer opgeladen lamp mee te nemen, snel een nieuwe batterij in de camera.

Met een buddy en de gids daalden we af. Er was een klein groepje duikers op 25 meter actief en inderdaad: daar woonden de paardjes. Ze zijn schattig, oplettend lezertje, en wel een halve centimeter groot. Oranje met lichte plekjes op hun lijf, zodat ze sprekend lijken op de gorgoon waar ze wonen, de ene links boven, de ander rechtsonder. Buddy John heeft de grotere camera, dus hij mocht eerst. Na aan aantal shots mocht ik het ook proberen, maar de camera wilde niet in beweging komen. Gelukkig deed mijn lamp het wel, dus terwijl John probeerde het kleine spul in beeld en scherp te krijgen, keek ik met mijn headtopcamera. Ze kronkelden zich om steeltjes, ze zaten op hun staart en ze zwommen af en toe een stukje. Volgens mij worden die beestjes gek van alle toeristen die regelmatig voor hun huis zitten, met een hoop lawaai, getik, geflits en andere stoornis. Air B&B is er niks bij, rolkoffertjes vallen in het niet. Maar het moet gezegd: zonder camera heb je tijd om te kijken en de wetenschap dat je niet terug kunt vallen op een foto maakt dat je scherp oplet. Daarna nog het gebruikelijke spul met ook nog af en toe een slak, wat groupers die niemand zag omdat ze onder ons langs gingen, veel schelpjes en een flink aantal rustende schilpadden die graag op zandige richels liggen met een boogje boven het hoofd. Eenmaal op de vlakte aangekomen wees de gids nog een maal richting de trap van het duikcentrum en vertrok. Hij kent inmiddels zijn pappenheimers. Dus weer een flink lange duik deze middag. Komt mooi uit want vanavond is er geen.

Aan tafel had iedereen het verhaal van de niet werkende camera al gehoord en de oorzaak: batterij verkeerd om. Dat kan eigenlijk niet, maar dat is me toch gelukt. En ja, dan moet je die schattige paardjes dus goed onthouden. Maar zoals de duikleidster zei: je weet nu waar ze zijn.