Het wordt hier steeds leuker, als je het mij vraagt. Vandaag niet alleen overleg met een groepje Amerikanen, maar ook het veld in. Eerst maar die Amerikanen in hun grijze pakken. Ik ontmoette ze nog niet eerder, maar nu was er zorg rond vluchtelingen, terroristen en meningitis die ik wilde delen. De commandant had nog een onderonsje met een ander, dus chit chat voor het echte overleg. Ik heb ze waarschijnlijk in opperste verwarring gebracht. Want ik kom uit Arnland, wat ze ook denken, en dat houd ik stug vol. Wel bereisd gelukkig, dus we kunnen het rustig over Irak hebben wat mij betreft.

Na een goed overleg, waarbij de Commandant zoals te verwachten zich de kaas niet van het brood liet eten, sloten ze echt Amerikaans af en gaven mij een cadeautje! Een foto van Clint Eastwood, met baard en pistolen, en: handtekeining en “all the best”. Clint Estwood, mijn jeugdheld uit Rawhide. Hoe had hij het zo kunnen raden die commandant. Nu hangt die foto boven het bureau van de gouverneur van Kronoberg. Of Clint er ook van weet?

Daarna moest ik rap in de benen om het cultureel erfgoed van Arnland veilig te stellen namens UNESCO. Je kunt toch niet je eeuwenoude grafvelden laten vernielen immers? Daar mengde het rollenspel en de realiteit. Want die mevrouw van UNESCO wilde er in, maar mijn pasje heeft een andere naam. Rijbewijs dan? Nee, ik ben met chauffeur. En of ik ook een kaart had om aan te wijzen waar wat lag of stond? Met een boze bui en een belofte van oproer en I”ll be back vertrok ik weer. Om daarna uren bezig te zijn om te zorgen dat ik morgen goedbeslagen ten ijs kom, en terug, gewapend met alles wat nodig is. We geven het niet zo gauw op bij UNESCO.