Ik ben niet van het kamperen, oplettend lezertje, nooit geweest. Maar nu zit ik dan toch, bij matig tot slecht weer al een week in een tentje. Sanitair om de hoek in zo’n groene kast, of met begeleiding naar het gebouw buiten het prikkeldraad, een echt toilet. Ik kies voor het laatste, dat begrijpt u. Niet zo erg als het lijkt, die tent, ik zou hier makkelijk in kunnen wonen, als enige dan. We zitten er nu met een man of twaalf en regelmatig bezoek. Onze koffiehoek wordt zoals voorspeld goed bezocht en de snoeptrommel daalt fiks. Verwarming gaat via een kleine generator achter de tent, die regelmatig vanuit een jerrycan gevoed wordt. Achter de rollen scheermesdraad die onze compound af zetten schiet het gras weer omhoog, dit kamp staat al een paar weken. De verwarming stond afgelopen week hoog, want de buitenlucht stond laag. Nog niet eenvoudig om dat hoog te houden want onze militaire collega’s komen in dikke jassen binnen en hebben dan de neiging alles wat koeler te zetten. Maar wij hebben niet zo’n jas. Vanmiddag leek even het voorjaar uit te barsten, zonnetje op de tentingang. Dus dan wil je de deur open, net als bij de tent van de buren, toevallig ook nog de oefeningscommandant. Volgens een militaire collega kon dat niet bij onze tent. Volgens mij wel. Je hoeft geen militair of kampeerder te zijn om het te laten lukken, ook al missen er een paar essentiële onderdelen om het via de gewone weg te doen. Dus ik heb nu punten er bij en de tent had frisse lucht.

Zoals wordt gezegd: we kennen geen problemen, we kennen uitdagingen. Als ik ooit nog eens echt ga kamperen, dan in zo’n mooie vlekkentent met stahoogte, snel internet, verwarming en een netplafond waar je alles in en aan kunt hangen. En een zonnetje.