Drie nachten, twee werkdagen in Zuid-Soedan, en je kunt een week lang bloggen, oplettend lezertje. Alleen over het hotel kun je heel wat schrijven. ik volsta met te zeggen dat ik vannacht om twee uur boos moest worden om er voor te zorgen dat ik een werkende airco, en dus kans op slaap had. Uiteindelijk gelukt dus om vier uur onder het muskietennet weggedommeld. Vanmorgen, de vrije dag, grootse plannen om met elkaar de stad te gaan verkennen. Het werd wat later dan gepland, er gingen wat minder mensen mee dan gepland. Uiteindelijk toch vertrokken in een al behoorlijk oplopende temperatuur, met een hoge relatieve vochtigheid. Airco in auto’s doen ze hier niet aan, gewoon het raam open. Juba is als veel Afrikaanse plaatsen: plat, stoffig, met vooral onverharde wegen en een lage, steeds uitdijende bebouwing. De stad groeit en dat zie je. Veel in aanbouw, en nu met de zelfstandigheid overal ministeries van het een of ander. Uiteindelijk werden we nog bijna opgebracht omdat ik een foto van overstekende geiten maakte. Die geiten waren niet het probleem, maar achter hen zat een agent in de schaduw op zijn controle plek. Fluiten en roepen, maar wij, van geen kwaad bewust, naar de volgende bestemming, de St Theresa kerk. Van belang vooral voor onze Ugandese reisgenoten, want hun bischop was de stichter van het geheel. Daar aangekomen kwam de fluitende agent ons achterop als passagier van een brommer. Drukke discussies over het feit dat het verboden was foto’s te nemen vanuit een rijdende auto, dat was althans wat ik begreep uit het Arabische gesprek dat volgde. Men heeft hier namelijk als gezamenlijke taal het Arabisch, hoewel de officiële taal sinds de omwenteling Engels is. Onze chauffeur overhandigde een keurige kopie van zijn rijbewijs, want al onze verhalen overtuigde de agent niet. Twee man versterking riepen ook dat het zo allemaal maar niet kon, het feit dat wij hier op uitnodiging waren van de regering maakte aanvankelijk weinig indruk. Uiteindelijk kwam de pastoor van de kerk er bij, een bekende van onze Ugandese vrienden, die met enige overreding een en ander als een nachtkaars deed doven. We konden weer verder. De rest van de dag verdwenen steeds meer mensen uit ons hotel naar vliegveld of verdere bestemmingen in het land. Als de laatste voor die dag stapte ik in een taxi, die mij nog wat rond reed langs markt en over de rivier. Foto’s daarvan heb ik niet, dat was voorlopig even goed zo. Nu zit ik in de vertrek hal, op een lederen fauteuil (of iets dat ooit daarvoor verkocht werd) te wachten tot we gaan vertrekken. Een balie, een hal, en geen transportband. Het vliegtuig staat dertig meter verderop te wachten.

Update: Als in films van voor de vijftiger jaren, we lopen over het veld naar het vliegtuig. Rechts staan 11 zwarte glimmende gepantserde auto’s, een rode loper ligt klaar. Even later in Addis Abeba beelden van de president die ontvangen wordt in Juba.. Midden in het nieuws. Ook op het nieuws: berichten dat Saif Gadhaffi gevangen genomen zou zijn.