Je hebt woestijnen in soorten en maten, oplettend lezertje. Tijdens mijn eerste trip deden we er twee aan, de zwarte en de witte. Die allebei prachtig zijn en voortdurend wisselen van uiterlijk. Na het ruilen van de bus voor de 4WD eerst naar een matig warme bron, waar we konden baden terwijl onze lunch werd voorbereid. Daarna hout opladen voor onze kampvuren de komende nachten. Alleen voor de gezelligheid en de thee, er waren gasflessen aan boord. Volgens onze gids hadden ze van alles reserve, zoals banden en tafels en beddengoed, en als we de auto’s goed doorzochten zouden we mogelijk nog een reserve toerist tegenkomen. Het eerste zandduin in de zwarte woestijn was gelijk al geweldig. Bij een lavaberg nog een fotostop. Na een middagje zo crossen kwamen we bij de doorgang van de zwarte woestijn naar Aqabat, als overgang naar de witte woestijn. Wat zal ik zeggen, het was adembenemend mooi, onaards, onwerkelijk. We hebben allemaal onze ogen uitgekeken naar het landschap dat onder ons lag, nagloeiend in de ondergegane zon. Als poeder, als lichtgevende rotsen, als de maan, als een film. al die vergelijkingen schieten te kort en en ook de foto doet geen recht. Geen schaal, geen sfeer, geen overweldigende grootsheid en schoonheid op zo’n plaatje. Daarvoor moet u echt zelf hier naar toe.

Te midden van die pracht sloegen we ons bivak op. Ergens een kilometer naar links een vuurtje en naar rechts nog een vuurtje. Verder zagen we niets, en hoorden we alleen de wind. De bijna volle maan gaf ons voldoende licht om rond te lopen zonder zaklantaarn. Toen tijdens het eten een woestijnvos zijn opwachting maakte was ons geluk compleet. ‘s Nacht in mijn slaapzakje wakker gelegen en de sterren over ons heen zien rollen, terwijl het zand zachtjes op de slaapzak neergruizelde door de wind. Tot de hemel weer kleurde en de rotsen weer aangingen. Onvergetelijk.